Gekapt

...haalden we vroeger bij de beenhouwer, nu is dat gehakt, en de coiffeur is nu de kapper, dus, mijn haar is gekapt...Alhoewel het gelukkig niet waar is ! Stel je voor ! Dat ze ja haar KAPPEN ! Zelfs met en schaar gebeuen er al accidenten, moesten ze dat met een soortement hakmes ofte bijl beginnen korten...amaai mijn oren !

Gek he, dat nederlands ? Logica is er niet altijd bij ! Ook zijn er heel wat dingen die in de loop der tijden van betekenis verandert zijn... neem nu de historie van de loze vos...dat is nu de sluwe vos, en een die loos is, dat is nu helemaal geen slimmen of sluwen meer, maar het tegendeel. Ook de feestdag van onnozele kinderen...Onnozel betekende dan onschuldig... Nu is een onnozelaar maar ne lozen...om maar twee woorden die veranderd zijn in één zinnke te plaatsen.

Heeft het bij jullie ook zo nijg gewaaid ? Maar 't is wel warme wind hé, voor den tijd van 't jaar? De weersvoorspellingen volgens het systeem van pepé zal er maar raar uitzien geoof ik... Of wel gaan we naar een heel uitzonderlijk jaar !

Sorry, voor de onderbreking (ook al zie je die niet aan de tekst) maar ik heb eerst mijn middagmaal genoten en mijn middagpillen geslikt (zonder genot).

Moest mijn oudste zus nu mij zien zitten, ze zou content zijn ! Mijn haar kort, en vooral ! een stuk van mijn baard af, alhoewel he blijkbaar niet zo erg opvalt, want Anny, noch Veerle hebben er iets van gezegd...blijkbaar niet gezien ??? Die 8 cm vallen dus niet op...

Wat het wel doet, is jeuken! Een mens zou het bijna laten van naar de kapper te gaan, omwille van de jeuk nadien. Ik ben wel, zodra ik thuis kwam, naar buiten gegaan, en met mijn kop naar de grond duchtig door mijn haar, mijn baard en in mijn hals gewreven, om zoveel mogelijk van die kittelende haartjes er uit te drijven.... Maar desalniettemin...t jokt !

Maar ik zal toch proper zijn om naar de dokter te gaan...

tot de volgende ?

weeral

Ik ben deze voormiddag bij tanteke geweest, haar aanslag was gekomen, en dat moest direct betaald worden, anders is ze niet gerust. Er was weer geld verdwenen... Ik weet niet wat ik nog kan doen...Alshet zo blijft kijk ik om haar onder curatele te doen plaatsen. Ik kan daar toch niet gaan wonen, en tanteke is ook geen mens om binnen te pakken... Als ze ergens is, zelfs gewoon op bezoek, het mag zelfs met vreemde mensen zijn, dan moeit ze zich overal mee. 't Is geen gemakkelijk mens. Als ik haar probeer ut te vragen omtrent dat geld, dan weet ze van niets, maar ik ben heemaal net zeker dat ze ook werkelijk niets weet...Ze is zelf (met wie ????) naar de bank geweest om dat geld af te halen, maar dan is alles plots weg???

Ik ga er niet meer over zeveren, en zelf alles op mij nemen doe ik niet, tenzij ik werkelijk alles van a tot z kan doen, anders heb ik geen controle, en zonder werkelijk effectief toezicht neem ik ook geen verantwoordelijkheid...anders zou ik nog de dader zijn...Ik wil haar wel proberen te helpen, maar ik zal het kaarsje niet uitblazen .

'k Ga er over stoppen, 't is al genoeg dat ik er niet meer van slaap, ik kan het et verhelpen. Vandaag kreeg ik een nieuwjaarskaartje terug thuis, geweigerd, onbekend op dit adres...Annemie, waar woon je nu ? Blijkbaar kent de facteur je daar niet meer ... Het adres is nochtans correct. Rade wie het raden kan.

Vanmorgen in de regen naar Zingem gereden, en nu is het hemels mooi weer. Bovendien is het abnormaal warm. Ik zag langs de baan een mooie witte camelia bloeien. De mijne gelukkig nog niet, het is véél te vroeg. Maar ja, met dat weer is heel de natuur in de war.

Woensdag moet ik dus naar de pijnkliniek, maar wellicht zal dit weer gewoon zijn om te medicatie te hernieuwen, en eventueel aan te passen. Hij ook heeft het zoeken naar een echte oplossing blijkbaar opgegeven...Wat ik overal reeds hoorde zegt hij wel niet, maar ik word gewaar dat hij niet meer echt zoekt naar genezing, wel naar de juiste /beste pijnstiller. Niets nieuws onder de zon dus.

Ik ga maar stoppen, tot de volgende ?

zon ? dag

Vanmorgen heug tegen meug opgestaan om verplicht een half uur te gaan zitten...
Verbaasd ? Ik heb een soort pillen (osteoporose) die ik om de week moet nemen. Je moet die klodden nemen als je nuchter bent en je mag in het eerste halfuur niet neerliggen... Dus, 's morgens op je nuchter maag, en 't makkelijkst is dan maar op het toilet gaan logeren...Daar geurt geen verse koffie om je te bekoren, en wie weet, naast je morgendlijk watertje komt er misschien nog iets...Want dat is bij mij een probleem, en de pijnstillers zijn dan ook nog eens opstoppend...De pret kan niet op !
Maar, er is voor alles een oplossing, ook daarvoor is er een...pilletje...
Bij de aktieve bevolking en ook nog bij een heel pak anderen is de zondag een heerlijk opstaan...bij mij net andersom dus...
We zijn deze morgen naar de rommelmarkt geweest. Het was er abnormaal kalm. Je ziet dat de mensen weer meer geld hebben uitgegeven dan ze eigenlijk konden, en bovendien moeten ze nu nog eens abnormale aankopen doen...want...'t is solden.
Koopjes, aan - 70 % ! Dat moet je wel meepakken toch ? Of ben jij ook zoals ik en mijn teerbeminde ? Zit je dan ook te vloeken dat die winkeliers de rest van het jaar abnormaal hoge winstcijfers maken ?
Enkele dagen geleden was er weer zo'n telefoontje van een of andere electriciteitsmaatschappij die er zeker van was dat ze mij nog goedkoper konden bedienen...Ik vroeg waarom ze dat deden. Stilte... dan een beetje onzeker...klantenwerving ? Ah ! En hoe kan dat nu plots goedkoper? Alle brandstoffen en andere energiebronnen worden duurder ? Weer stilte ....Zo het kunnen dat vroeger de winstcijfers véél te hoog waren ? En kon ik al het geld dat op die onrechtmatige manier van mij gestolen was ook terugkrijgen ? Klik...
Maar 't is toch zo ? Als ze nu, dank zij de plotse concurrentie zoveel goedkoper kunnen leveren, dan hebben ze ons toch heel de tijd bedrogen ?

Niet alleen die openbare diefstal werkt op mijn systeem, ook al het feit van die telefonische reclame... Ik heb me eens geamuseerd om hun telefoonnr te vragen om terug te bellen, of hun naam...er is altijd een stilte, en daarvan maak ik dan gebruik om te stellen dat we met 'n groep van ontevreden mensen bezig waren een listing te maken van de bedrijven die ons "stalken" in onze schaarse vrije tijd... Blijkbaar is het een beperkte groep van bedrijven die voor allerlei firma's die telefonische reclames verzorgen, want na een paar van die "acties" heb ik maanden geen reclame meer gekregen per telefoon...

Op je brievenbus kun je een sticker kleven "Geen reclame", maar dat moet toch ook te doen zijn op de telefoon ? Bart kreeg ooit op zijn gsm een vrolijke reclameboodschap van mobistar...alleen was hij dan in India, en was het daar zowat 2 uur in de morgen...

Heb je al een factuur gekregen voor het huisvuil in die nieuwe vuilnisbakken? Ik ook niet, maar in een nabij dorp wel....10 fr per ophaalbeurt + 8 fr per kilogram !
Hou je dus maar in...en dan zijn ze verwonderd dat hier iedere beek, iedere graskant vol ligt met plastic zakjes met huisvuil...'t zal niet verbeteren !
Bovendien heb je steeds meer afval ! Alles wat je koopt zit verpakt, en veelal in afval die niet of moeilijk af te breken is. Laatst brachten wij wat blikken worteltjes en erwtjes mee... Daar heb je uiteraard het blik, maar die blikjes zitten dan nog in en karton om samen te blijven en daaromheen een sterk stuk plastic... en wij maar betalen ! en niet vergeten, ook voor die afval betaal je ! twee keer ! eens om wille van de verpakking, en dan als afval ...
Logica !

Het is naief te denken dat je dit kan doen betalen door de producent, zij rekenen dat toch door aan de verbruiker, maar er moet toch een manier zijn om dat afval te doen afnemen?
allee, ik laat u ook wat piekeren...
tot de volgende ?

op bezoek

Deze namiddag gaan we nieuwjaren bij tanteke...Ik zie er een beetje tegen op, er is zo weinig waarover je met haar kunt praten.
Er zijn mensen waar je graag naar toe gaat, omdat je er altijd opeen goed gesprek kunt rekenen, of gewoon positieve mensen, waar je "opgeladen" weer buiten komt... Tanteke zit ergens in de tegenovergestelde hoek...Je kunt er geen zinnig gesprek mee voeren, en ze straalt gewoon mistroostigheid uit. Ze snapt niet dat ze het feit van weinig of geen bezoekers alleen aan zich zelf te danken heeft. Niemand gaat graag op bezoek bij mensen die niets doen dan klagen. Maar hoe kun je zoiets zeggen tegen mensen die alleen luisteren naar hun eigen miserie ?
Ik probeer altijd het onderwerp van mijn ziekte en pijn zo kort mogelijk te houden. De mensen vragen er naar, je moet dus wel er over praten, maar ik hou dat bewust altijd zo kort mogelijk. Ik weet dat anders het bezoek bij de mensen in het vakje "zeuren" zou gecatologeerd worden, met als gevolg geen of veel minder bezoekjes. Je moet proberen dat het bezoek als "goed" of "leuk" gecatologeerd wordt in het menselijk geheugen.
Daarom mag je ook niet zelf gaan "zwemmen" in je eigen leed, anders raak je er zelf ook niet uit. Bovendien is het feit dat je véél méér pijn voelt als je met die pijn bezig bent. Je moet steeds proberen iets te vinden die de aandacht wegleidt van de pijn, of dat nu geestelijk of lichamelijke pijn is. Ik ken jammer genoeg beide, en ja, ik ook heb momenten dat ik plots aan 't verdrinken ben...maar dan, meer dan ooit is het tijd om je gedacten op iets ander te zetten...
Makkelijk ? Niet altijd... Soms kan de pijn zo alles overheersend zijn dat je moeilijk iets vindt die je gedachten wegleiden van de pijn. Maar ook dan moet je bewust proberen iets te doen, om het even wat, maar doe iets ! Laat je niet wegzakken.
Kijk, morgen ga ik naar de rommelmarkt te Gent...Denk niet dat ik daar geen pijn heb, meestal verrek ik er van de pijn...Ik kan immers niet goed staan, ik kan niet goed stappen...Maar die rommelmarkt heeft het grote voordeel dat je er wel eens dingen ziet die werkelijk je aandacht trekken, het hoeft zelfs geen enkele koopzucht op te wekken, gewoon nieuwsgierigheid naar het vreemde object is genoeg. Bovendien zie je er mensen, mensen die veelal dezelfde interesses hebben en waar je eens mee kunt babbelen. Anny zegt dan dat ik daar bijna iedereen ken, dat is niet waar, maar ik spreek wel heel veel mensen aan, en als je in dezelfde interessesfeer zit, dan heb je vlug een gesprek, ook als de mensen het gevoel hebben dat ze jou iets kunnen leren, of dat jij hen iets kunt leren...dat opent veel deuren...en al die dingen leiden de aandacht af van de pijn. En gaat het echt niet meer, dan zoek ik waar de "bar" is bij rommelmarkten binnen, bij buitenrommelmarkten is er altijd wel een café of een bar ingericht door de markters, en dan ga ik daar zitten en iets drinken. Zodra de pijn weer draaglijk is, ben ik weer vertrokken...
Ben ik in een echt slechte periode, dan neem ik mijn rolwagen mee. (Ook als het een grote markt is, waarvan ik weet dat er geen of weinig gelegenheid is om eens te zitten)
En, het belangrijkste !, ik vind dat "markten" veel belangrijker dan de pijn ! Het is naast een interessepunt ook een onderbreking van de gewone bezigheden, iets anders...dus iets dat de aandacht afleidt...(zie boven !)

Bovendien heb ik één ding gelukkig niet geërfd van mijn vader...zijn fierheid ! Toen ons vader ziek geworden was, was zijn ziekte goed merkbaar voor de buitenwereld, en ons vader wou niet dat iemand zou zien dat hij niet meer de sterke man van vroeger was...dus bleef hij veelal thuis. Ik ken veel zo'n mensen...er zijn er zelfs die mij vragen of ik het niet vernederend vindt om met een stok te gaan...Bah dju, neen, die stok is het middel om naar buiten te kunnen, en ik wil naar buiten ! Vroeger deed ik zelfs nog eens kleine wandelingetjes hier in de omtrek met mijn wandelstok, nu kan ik dat jammer genoeg niet meer...maar ik ben nooit beschaamd geweest op die stok, integendeel, dankbaar dat ik zo nog wat kan doen.
Ook dat zal wel een van de zaken zijn om pijn te verdragen, de pijn aanvaarden...maar ze nooit uit de achtergrond laten komen...Laat ze niet alles overheersen.

Heb je al eens buiten gekeken ? Als pepé van Wannegem gelijk heeft, dan staat ons een druipnat jaar te wachten...

Gisteren kwam Bart langs op zijn wekelijks bezoek. Volgende week zal hij er wellicht niet zijn, hij moet weer naar de Duitse Messe, de beurzen. Wellicht volgende maand ook weer naar Indië...Hij wordt nu ook gewaar dat "roem" een prijs heeft, hij wordt voortdurend met nieuwe mensen en nieuwvragen geconfronteerd en die allemaal bij hem terecht komen omdat hij nu al die prijzen won, en dus naam krijgt... Hij kan die mensen en hun vragen niet zo maar afschepen, maar het brengt een bijkomende druk... Hij is momenteel nog aan 't worstelen om een nieuwe "modus vivendi" te vinden... tja, alles heeft een keerzijde...Maar hij raakt er wel door, hij is een postivist!

tot de volgende ?

Nieuwsankers

Mijn moeder had het, ik heb het, en nog veel andere mensen hebben het ook... Je moet maar eens aandachtig rondom je kijken, misschien zelfs eens naar je zelf kijken...
Ja, heel wat mensen nemen, terwijl ze luisteren, niet alleen nota van wat er gezegd wordt, maar ook van de gezichtsuitdrukking...Je ziet dat, want ze nemen die volledig of gedeeltelijk van de spreker over. Bij mijn moeder was dat heel sterk aanwezig, en wij hadden er soms de grootste pret mee, dan keken wij niet meer naar de spreker, maar naar het sprekende gezicht van ons ma.
Met andere woorden: niet alleen wat er gezegd wordt heeft invloed op de mens, maar minstens evenveel de manier waarop het gezegd wordt...
En dat brengt mij op de nieuwsankers...
Als gezichtsuitdrukkingen je emoties, je gevoelens beïnvloeden, dan raad ik je ten stelligste aan om een selectie te maken van de nieuwsankers, op basis van hun of positieve of negatieve gezichtsuitdrukkingen... Er zijn er bij waar je al somber gestemd bent vooraleer ze goedenavond beste kaaker gezegd hebben...
Er zijn er maar een paar bij die nu en dan glimlachen, en nog minder die werkelijk een "blij" gezicht hebben, zelfs als ze ernstig zijn. Een blij gezicht dat is een gezicht die zo dikwijls op "blij" staat, dat het ingebakken zit in het gezicht...De ogen staan blij, er zijn veelal lachrimpeltjes, de mondhoeken wijzen, zelfs bij grote ernst, niet naar beneden... Bij de vrt zit er een dame waar dat precies andersom is, zelfs als ze glimlacht, blijven er grote sombere lijnen in haar gezicht staan die de mondhoeken op verdriet zetten...
Bij de rode loper hebben ze een dame afgedankt omdat ze 40 is...ze zouden beter selecteren op de positiviteit (neologisme ?) van de gezichten. Ik ken mensen van 80 die nog steeds positieve energie uitstralen, ook al liggen ze al jaren ziek te bed.
Ik zeg die dingen maar, om te zeggen dat het niet alleen luiheid is die mij ervan weerhoudt de aktualiteits-programma's te bekijken, het is ook en vooral de negatieve sfeer die ze brengen.

Waarom moeten de mensen alles brengen met een doodgraversgezicht ? Denken ze dat we al hun praat niet zullen geloven als ze niet dood-ernstig (met sterke nadruk op dood) zitten te broebelen?
Ik weet niet of "'t Pallieterke" nog bestaat, dat was een ultra-vlaams weekblad, met als motto onder de titel: "Wie het niet al lachend kan zeggen, zegt de waarheid niet". Het lachen van 't Palieterke was nogal dikwijls sarcastisch of ironisch, maar zelfs in de meest ernstige artikels wisten ze toch nog een kwinkslag te brengen. Bewust. Ik denk dat het daarvoor was dat ons vader telkens weer 't Pallieterke kocht...Hij ook was een mens die graag lachte, die een grote zin voor humor had...

Ik weet niet meer in welk programma men gisteren op tv de vaststelling deed dat er veel en veel minder humor was op tv dan in de jaren 50...dat is ook zo, je moet nu heel veel geluk hebben om eens een avond plezier bijeen te vinden... En als men plezier maakt, dan is het ofwel danig opgeklopt, ofwel eerder satire dan echte humor.

Ik herinner mij bv dat vroeger men regelmatig op nederland een of ander mooi toneelstuk kon bekijken...zomaar, gefilmd vanuit de zaal, zonder hoogtechnologische tv-snufjes, gewoon net zoals je zelf in de zaal zat te kijken. Als ik ook maar enigszins kon, dan keken wij naar dat toneelstuk, vooral omdat het meestal ook echt blijspelen waren....Blijspelen...zelfs het woord is uit de mode...

Hoelang is het al geleden dat je eens iemand gewoon glimlachend op straat zag lopen ? Dat durft niemand meer ! De mensen zouden denken ...
...de mensen zouden denken...Ik frequenteer nogal wat in wachtzalen... Moet je daar eens proberen een gesprek te beginnen... De mensen lopen tegenwoordig rond met elk zijn ijzeren gordijn rond zich. Kroutjev zou grinniken als hij het zag... Toen hij de muur oprichtte sprak IEDEREEN er schande van... Er is veel minder reactie op de muur tussen Israël en de Palestijnen... En al helemaal geen reactie op de muur tussen het rijke USA en het arme Mexico...Waarom niet ? Omdat we allemaal zelf ons eigen muurtje opgetrokken hebben en voortdurend met ons meezeulen...
Het is ten sterkste afgeraden te zijn wie je werkelijk bent... Wellicht is carnaval nog de enige dag in 't jaar waarin de mens zichzelf toont ?

Mens, doe er toch eens iets aan ! Glimlach ! ...je zult zien dat het besmettelijk is ! Jouw glimlach zal anderen ook doen glimlachen...en wie weet, misschien komen we dan terug tot een wereld waarin je jezelf kunt en moogt zijn...

tot de volgende ?

Kaartjes bis

De grootste toevloed van kaartjes is blijkbaar voorbij...Ik ben er niet kwaad voor ! Ieder jaar leg ik een lijstje aan met al degenen die ik een kaartje schreef, en als er dan kaartjes toekomen, dan nakijken of ik al een kaartje stuurde of niet, zo niet, dan moet ik nog antwoorden...
Ik controleer niet of ik van alleman een kaartje terugkrijg, want ik zend de kaartjes omdat ik ze wil zenden.
Eigenlijk is het wel leuk om nog één keer op een jaar een teken van leven te geven, en nog meer om een teken van leven te krijgen... 't Is zo'n beetje als op een begrafenis, een gelegenheid waar je ook weer heel wat mensen (zelfs familieleden) ziet , die je anders nooit meer ziet (De gelegenheid is daar wel niet zo leuk, maar je moet eens rondom je luisteren aan de koffietafel...). Kerst- en Nieuwjaarskaartjes hebben dat ook een beetje... Eigenlijk is het wel leuk, en 't is een stuk eenvoudiger geworden met diegenen die je kan bereiken via e-mail...maar ik moet eerlijk toegeven dat ik wat het effectief schrijven (met de pen) een beetje lui ben... Deze blog is onder andere een van de manieren om mezelf te dwingen om nog te schrijven. (En het schrijven bij te houden)

Nu en dan zie ik bij mensen die weinig schrijven dat ze effectief het schrijven verleren. Wellicht hoort dat allemaal bij het verouderingsproces, maar ik wil daar niet aan toe geven! Vandaar dat ik ook heel wat doe om mijn grijze cellen te trainen. Ik los kriswoordraadsels en sudoku's op, en dwing me zelf om dagelijks mijn blog te schrijven. En weet je wat echt gek is ? Veelal lukte ik er in de beste stukjes te schrijven op dagen dat ik echt geen inspiratie had. Ook dat bewijst dat het trainen op zich nuttig is en vruchten afwerpt.

Natuurlijk is ook het feit dat ik zoveel lees goed om bij te blijven, al hoewel ik mezelf er op betrap dat ik geen of weinig interesse heb voor de aktualiteit. Ook wat mijn werk betreft, de vakbond,moet ik met schaamrood op de kaken zeggen dat ik dat ook amper nog eens bekijk. Ik denk dat dit precies te maken heeft met mijn "luiheid"...en de diagnose is dan ook vlug gemaakt. Ik ben door mijn ziekte afgesneden van een heleboel dingen, en in wat me rest wil ik eigenlijk alleen nog genieten van wat er nog rest...en dat zal niet veel meer zijn, ik piep al, zeggen mijn kleindochters. Dus, zelfs dat stuk wat training is, doe ik ook in de afdelingen die ik graag doe...Ik doe bijvoorbeeld geen cryptogrammen, omdat ik dat niet graag doe...en ik doe liever zweedse dan gewone kruiswoordraadsels, omdat de opgave daar staat waar ik hem hebben moet...Ik ben lui ! Maar ik veeg er mijn dinges aan, er rest mij niet veel, dus wl ik genieten van dat stuk en voor de rest Basta ! (Eigenlijk moest hier een ondersteboven uitroepteken staan, maar ik weet niet hoe ik dat kan doen...)
Veel groetjes van uw luie dienaar,

tot de volgende ?

Maart

Volgens de wijsheid van Pepé van 't viswater te Wannegem zijn we nu de voorafspiegeling van 't weer van maart aan het beleven...' t ziet er maar betrokken uit voor 't begin van maart, maar 't regent nog altijd niet...Februari (gisteren) zal maar een ellendige maand zijn ! De eerste week goed weer, maar daarna, de rest van de maand strontweer !
Enfin, het is voorlopig de laatste keer dat ik er op terug kom... OP 13 of een van de volgende dagen van januari zal ik u allen (ongetwijfeld tot uw grote vreugde) de weersvoorspelling gven voor gans het jaar. Print dit uit, hang het naast uw verjaardagskalender in het wc, en zie of het klopt (Voor alle zekerheid, lijm het op een plankje, dat klopt beter)
Gisteren dacht mjn lieve zus al dat ik begon te missen toen ik van 't weer van februari bezig was... maar eigenlijk was ze gewoon de blog van 1 januari vereten, waarin ik de voorspellingswijze voorstelde... dus, neen, zus, ik ben nog niet malende... (Allee, toch niet op de door u gestelde manier...)

Gisteren is Bart met zijn gezin langsgekomen, om zijn nieuwjaar te wensen en zijn sleutels terug te halen. Ze hebben het in de ardennen beter gehad dan hier...Veel minder regen. Bart had ondertussen al wat gewerkt aan zijn kiekens/geitenkot, 't is voorlopig weer in orde. Hij zal zodra hij kan een versterking aanbrengen, zodat het niet meer kan voorvallen. (Hopelijk)
De kinderen lazen alletwee hunne nieuwjaarsbrief voor...voor Ewoud zal dit dus wellicht de laatste keer zijn...Volgend jaar zit hij in 't middelbaar. We worden oud ! Binnen 10, 12 korte jaartjes kunnen we misschien al weer aan de volgende generatie aan 't werken zijn...
Ik kreeg hier een nieuwjaars/huwelijks-bedankingskaartje...een heerlijke mix, vooral als je weet dat daar al nieuw leven op komst is...en een mooi kaartje was het ook nog! Alleen een klein foutje... Ik kan geen kaartje terugsturen...er is in geen velden of wegen een adres te vinden.. Maar geen nood, 't is de dochter van Luc, je weet wel met dat mooie kleed...en vermits Luc een vaste lezer is van mijne blog, zal hij ofwel: 1) zorgen dat ik binnen de kortste keren het adres heb, ofwel 2) zal hij mijn dankwoordje verbaal zelf gaan brengen aan zijn dochter...Of, misschien, heel misschien leest ze wel zelf mijne blog...en weet z 't dus al ...en dan verwacht ik haar e-mailadres wel eens hier ?

Gisteren vroeg een van mijn kleindochters mij of ik stuk was... Ik keek haar verbaasd aan, en ze knikte wijs...je piept opa...
Ik had ze beiden boven op mijn atelier uitgenodigd om hun kunstwerkjes in brooddeeg voor de eerste maal te vernissen, en stond achter hen toe te kijken...Staan is niet mijn favoriete houding,de pijn slaat dan vlug toe, en wellicht ademde ik wat zwaar daardoor...Bijna stuk !
Lief om het zo te stellen hé! En Anny zat dan nog te lachen toen ik het haar vertelde...

groetjes van de bijna-stukke -opa...
tot de volgende ?