De fietstrommel

Image via WikipediaHé, van mij mag dit de prijs: "Uitvinding van het jaar!" !
In Gent is de eerste fietstrommel geplaatst. Ik weet niet wie de uitvinder is, ik weet ook niet of Gent überhaupt de eerste stad is die ze plaatst, maar ik vind het grandioos !
Een fietstrommel is een goed gekozen woord, want het lijkt net een uitvergrote broodtrommel, maar dan eentje om fietsen in te bergen. De bedoeling is dat ze her en der geplaatst worden ter beschikking van de mensen die wel willen fietsen, maar in de stad geen plaats hebben om die fiets te stallen. Voor 25 euro krijgt de gegadigde een sleutel waarmee hij de trommel kan openen en sluiten, en hij kan zijn fiets veilig en droog stallen.
Die 25 euro vind ik wel wat duur, maar ja, voor niets gaat de zon op, en als het een eenmalige betaling is, lijkt het me niet zo duur.
Maar het is in ieder geval weer een stap in het stimuleren van de fiets in het stadsverkeer, en dat is een goed ding. Als je nu op het spitsuur (alleen 's nachts is het geen spitsuur, tenzij de weekends, dan ook 's nachts) door de stad wandelt, dan stinkt het gewoon naar de auto.
Wie het kan zou, in de mate van het mogelijke, bewuster moeten kiezen voor zijn eigen wereld waar hij of zij in leeft, maar ja, we kiezen zo makkelijk voor het gemak hé???
Voor het eerst zijn er een deel bladeren van mijn linde weg, weggewaaid in de felle wind van gisteren. En wind was er, ik heb er in rondgelopen, met koeken... Veertig dozen hebben we verkocht, ondanks een wat zieke Maria... Het gevolg, gisterenavond zat ik ook al wat te snotteren, en vannacht ben ik opgestaan om iets in te nemen tegen de "versnoftheid" zoals we dat hier poëtisch betitelen...
Zit ik meteen weer bij de taal. Weet jij dat ze in de streek van Zingem spreken van een vliebauter ( de uitspraak ligt dicht bij vliebaawter) al ze het over een vlinder hebben ? De relatie met het Engelse butterfly ligt voor de hand hé !
Hier in Mater spreekt men niet van een egel, maar van een Hutse... en kijk, als je bij Jacob Van Maerlandt gaat kijken, dan noemt hij dat ook ! Dus een echt oud Vlaams woord.
Eindelijk ben ik door de reeks van zes boeken over geschiedenis heen... Vanmorgen las ik da laatste bladzijden, die meteen een eerste blik gunden op de eenentwintigste eeuw... Oef, het was een hele kanjer, duizenden bladzijden geschiedenis... Nu ja, ik heb ondertussen heel wat andere boeken gelezen, want je weet, ik ben een van die echte boekenwurmen, die twee, drie boeken op het zelfde moment leest. Nu ja, 't is te zeggen, ik lees een stuk in een boek die ik laat liggen op het toilet, ik lees 's nachts in die geschiedenisboeken (tot Anny reclameert), en dan lees ik overdag beneden ook nog een en ander... Dus laat ons corrigeren, in dezelfde tijdsspanne...
En sinds enige tijd surf ik minder op internet, omdat ik daar dan ook weer zit te lezen in boekwerken van in illo tempore non suspecto...(zoals het Evangelie placht te beginnen in vroegere tijden, toen de mis nog in het latijn was...)
Als ik praat met mijn neef (ik zeg het liever op zijn Vlaams, mijn kozijn, maar hij is dan kwaad, een kozijn is een raam zegt hij dan...), dan is dat ook een boekenwurm, maar op een totaal ander manier. Hij studeert eigenlijk steeds weer verder en verder... Laatst was hij stelselmatig bezig ieder boek te lezen die hem in handen kwam over de geschiedenis van Belgisch Kongo tot in de huidige tijd. Als hij er over praat, dan kan ik een stukje meepraten, want ik las ook enkele van die boeken, maar ik maak er niet echt een studie van. Ik heb geen behoefte aan intens bestuderen van één onderwerp, ik hou ervan van veel dingen wat te weten, in de hoop dat dit mijn kijk op de dingen wat breder maakt.
Ik heb altijd weer wat schrik van mensen die zich toespitsen op één kijk op de dingen... Dat doet mij altijd een beetje denken aan fanatici... Zij hebben een kijk op één ding, maar zien de wereld er omheen niet meer. In 't Vlaams stellen we dan dat ze een paardenbril op hebben. Niet dat "miene kozzen" zo is, want hij bestudeert niet echt één onderwerp, maar als hij zijn tanden in iets zet, dan haalt hij er alles bij wat er bij te halen is. Hij beperkt zich dus niet tot één ding, is dus niet blind voor al het andere, maar hij is blijkbaar een mens die heel stelselmatig te werk gaat, zelfs in zijn lectuur.
Ik niet, ik lees met graagte een thriller tussen de Wereldgeschiedenis door...
Je ziet, er zijn soorten van mensen, zelfs in één familie...
tot de volgende ?

Koeken...

Image via WikipediaNog deze voormiddag rij ik naar Monique, om vijftig (50 !) dozen koeken in mijn auto te zetten, en deze namiddag komt Maria (van Lambert) om samen te gaan verkopen...
We gaan leuren
met koeken...
Ten bate van Ziekenzorg.
Reeds jaren koop ik koeken aan hen, en nu ben ik voor het eerst ingeschakeld in de verkoop. Met een ancien in het vak: Maria.
Eigenlijk zit ik er een beetje mee... Ik vermoed dat voor mij het moeilijkste punt zal zijn om het kort te houden. Ik ken mezelf, en als de mensen een praatje beginnen, dan babbel ik mee...oeverloos... Ik heb een lange periode van ervaring, heel de tijd dat ik thuis zit wegens mijn rug, was ik verdomd blij met ieder babbel, en ik heb dan ook het babbelen verheven tot een van mijn bezigheden. Eén van mijn verstrooiingen. Maar als we verkopen, moeten we verkopen, en vooruit gaan... 'k Zal dus de gesprekken moeten kort houden (Wie mijn blog leest weet dat dit niet mijn sterkste punt is...)
Maar helaas, je kunt geen beweging runnen zonder financiën... Dus moeten we zorgen voor inkomsten. En die koeken zijn zowat het grootste inkomen voor onze beweging hier ter plaatse. Als we het moesten doen met de toelage van "nationaal", dan zouden we niet ver bollen.
Maar ergens is dat ook goed zo! Het maakt dat je als beweging alert moet zijn, dat je moet uitkijken dat je geen te gekke dingen doet, en vooral dat je inventief bent en zoekt naar bronnen van inkomen. Zoals die koeken.. Het zijn lekkere koeken, en ze zijn beterkoop dan in de winkel, bovendien, je moet er niet voor uit huis, je krijgt ze thuis besteld... door vrijwilligers, dezer dagen zul je in Mater overal (vooral) dames zien rondlopen met dozen koeken in de arm, van huis naar huis aanbellend... of ze geen koeken willen kopen tot steun van Ziekenzorg Mater...
De KVLV gaat rond met bloemen, wij met koeken en 11.11.11. komt gewoon geld vragen... allemaal voor wat je echt goede doelen kunt noemen. Want iedere beweging heeft zijn waarde. Bij 11.11.11. gaat het over ontwikkelingswerk, daar is het duidelijk, maar bij andere bewegingen lijkt het soms niet zo duidelijk. Toch hebben ze hun waarde! Laat ons beginnen met de jeugdbewegingen, daar is het duidelijk dat het voor kinderen heel interessant is om te leren met elkaar omgaan, om te leren spelen (zonder ruzie te maken), om te bewegen en om en dat is wel het voornaamste, om te leren samen werken. (Zij gaan ook rond met een en ander!) Eigenlijk zijn KAV en VKLV , KWB en dergelijke een beetje voortzetting daarvan. Daar gaat het ook over samenwerken, en samen dingen doen. Onze Crea valt daar ook min of meer onder, maar ziekenzorg op zich is toch wel een buitenbeentje, daar gaat het niet in de eerste plaats over het bijeenbrengen van mensen in een werking, maar gaat het over dingen doen voor de zieken. Niet in de minste plaats een systeem uitbouwen om regelmatig de zieken te bezoeken. En geef toe, dat is dan niet meer het gewone bewegingswerk! We zitten dan een beetje in de groep van 11.11.11., een organisatie die leeft om iets te doen voor de anderen. Onze crea leunt daar in die mate bij aan, dat we hoofdzakelijk zieke mensen een hobby willen bezorgen, naast een maandelijkse leuke bijeenkomst.
We gaan dus geld in het laatje brengen...
... om te kunnen werken. Laat mij een klein voorbeeldje geven, al onze zieke leden krijgen een verjaardagsgeschenkje, dit jaar is dit een fleece-dekentje. (Die keer was mijn auto bijna te klein om al die dekentjes te kunnen bergen!!!) Het gaat echter niet over wat ze krijgen, ze krijgen iets, met een bezoekje er bij, en dat is veel belangrijker ! Maar die dingen kosten geld, en dat geld ... daar verkopen we die koeken voor!
't Is nochtans geen weer om er voor je plezier door te lopen, het regent wel niet, maar 't is waaiende wind (We gaan onze koeken goed moeten vasthouden!). Heb je al gezien dat er al heel wat bomen kaal staan? Vind je ook niet dat ze dan lijken op mensen die wanhopige hun armen ten hemel heffen? Voor mij lijkt het of de bomen dan veel hoger reiken dan in de zomer. Gek natuurlijk, maar optisch lijkt het wel zo. Mijn linde heeft nog al zijn blaren, ze worden geel en bruin, maar ze hangen er nog. Lindes houden steeds lang hun blad. Maar onder mijn klimhortensia's lagen hele gele bergen blaren (nu niet meer, ze zijn weg gewaaid). (Deze zin is een prachtoefening voor West Vlamingen: hele gele bergen...)
Heb je al eens gegrasduind in de boeken op internet? Nee? Je moet het echt even doen! Bij Gutenberg vond ik een boekje over een bezoek aan België... een reisgids ? Nee, niet echt, heelder bladzijden gaan over het deerniswekkende lot van de armen mensen in de mijn, de mensonwaardige arbeidstoestanden en de opkomst van het gevaarlijke en verderfelijke socialisme...(!) Echt, je moet eens neuzen in die verstilde beelden uit het verleden, en hoe de mens toen leefde, dacht en...schreef.
Bovendien, als je ze opent in HTML, dan heb je ook de afbeeldingen er bij, en zit je veelal in prachtige etsen, hele oude foto's weg te dromen... Echt, je moet het eens doen !!!
tot de volgende ?

Boeken, boeken, boeken...

Image via Wikipedia't Is weer boekenbeurs... en met de dood van Mulisch is meteen bekend wie de bestseller zal hebben.
Ik ben een boekenwurm, en lees zowat alles wat me voor de voeten komt. Maar het is hoogst, hoogst zelden dat ik een nieuw boek koop. Te duur !
Als je weet dat je het jaar nadien het boek voor een of twee eurootjes kunt mee grabbelen op de rommelmarkten, dan is het idioot er al dat geld aan te geven.
Maar er is meer... Vermits je nu mijn blog zit te lezen, heb je uiteraard internet... en op internet vind je ook boeken en zelfs heel veel gratis.
Je kunt neuzen in het Gutenbergproject (ook Nederlandstalig!) en in Google Books (ook in het Nederlands !). Je moet er wel rekening mee houden dat het alleen boeken betreft waar geen eigendomsrechten meer op rusten, dus ...oude boeken.
Maar dat is net zo leuk! Je kunt er bladeren in prachtige oude bijbels, in medische naslagwerken van Vesalius of het Cruydtboeck van Dodoens... en zo veel , zo véél meer.
Je kunt er ook eens gaan snuffelen naar boeken over bepaalde onderwerpen. Neem nu maar eens de bouwtechnieken van in de tijd van toen... Bouwmaterialen en hoe ze te verwerken. Maar dan dingen die bijna vergeten waren, en nu plots weer wat actueel worden. Ook de voortbeweging in de tijd van voor de auto, de constructie van een molen en de evolutie van die constructies... Allemaal dingen die nu plots weer actualiteit lijken te worden, en dank zij de boeken voor ons zijn bewaard.
Och, ik ben geen techneut, dus ga ik nu niet liggen neuzen in de windmolens van toen om inspiratie te vinden voor de windmolens van nu, maar voor wie het wel kan, het ligt er, zo maar, vrij ter beschikking.
Maar ook heerlijk boeken om te lezen... En niets verhindert je om eventueel die oude dingen te lezen in de oorspronkelijke taal, en met de huidige vertaalprogramma's kun je naar willekeur een stukje laten omzetten in een voor jou wat begrijpelijker taaltje... Maar die oude teksten zijn sowieso heerlijk om eens op te knabbelen... De Drie Musketiers sabelen in de oude versie veel uitvoeriger (= langzamer?) dan in de moderne versie. Bladzijden beschrijvingen over hun mooie kledij, allemaal verdwenen in de moderne tijd.
En je kunt nog veel meer... Je kunt je gaan amuseren met het opzoeken van de verschillen in de diverse oude vertalingen van de Bijbel...
Maar je kunt ook genieten van de eerste druk van Vondel, en je kunt al die mooie gedichten van in je jeugdjaren (zo ver terug...) weer vinden in die oude dichtbundels... in het archaïsche Nederlands van toen.
Oude modeboeken... Heerlijk om in te bladeren, en voor bepaalde mensen, er zal wel een middel te vinden zijn om die modelletjes uit te printen en eigenhandig te kleuren en in te kaderen in een mooi oud kadertje...
Ik durf er niet te dikwijls naar toe surfen, want als ik daar terecht kom, dan ben ik uren zoet... en vergeet heel de wereld om me heen.
Wat zitten ze daar eigenlijk op die boekenbeurs te doen? Gek, blijkbaar is nog niet alles geschreven. Zelfs ik zit hier nog bezig, ook al heb ik niet echt veel belangrijke dingen te zeggen, tenzij misschien, je enkele aangename minuutjes te bezorgen, en je misschien zelfs eens te doen glimlachen. Maar misschien maak ik je onbewust wel eens boos, en ben je het helemaal niet met me eens... Maar ook dat is ergens een beetje waardevol, want het leert je dan ook weer iets, over je zelf en over mij...
Maar echt, je moet eens gaan neuzen... wedden dat je wel eventjes "weg" bent?
Literatuurdeluren in het verleden... Herleven bij het dichtwerk van: Een grote hond en een kleine kat, zaten samen op de kamermat... of wegdromen met Jacques Perk, meevaren op de jacht naar Moby Dick (Call me Ishmael)
och... misschien ligt het aan mij, misschien ben ik een van de weinigen die zich kunnen laten drijven op woorden, meedrijven met de woordenvloed naar het paradijs van de boeken, van de fantasie.
Maar weet je, doe jij dat niet, dan is het hoogtijd dat je er aan begint ! Er ligt niet één wereld voor je open, maar honderden, duizenden, miljoenen!!!
tot de volgende (Als je nog wegraakt uit die oude schatten???)

Kerkhofblommen

Image by Sponzen Ridder via FlickrDe kerkhoven zijn weer opgepoetst, staan vol bloemen en de dood lijkt één groot feest... Je zag de mensen aan komen met hun armen vol potten die ze vol van een bizar plichtsbesef gingen neerpoten op de graven van hun geliefden.
Hier en daar zag je er eentje die het meende, die het grote verdriet nog eens voelde opwellen, maar de meerderheid vervult een plicht. Steeds minder zie je mensen die eventjes bij het stilstaan ook een kruisje slaan en even bidden... Dat lijkt iets uit het verleden. Van toen ik kind was, en aan de hand van moeder ook die jaarlijkse tocht meemaakte.
Vroeger waren de bloemen ook anders, de chrysanten van toen waren steevast wit of geel en van die grote bolle bloemen, terwijl het nu veelal van die kleine bloempjes zijn, maar in immense hoeveelheden. De grote bestaan nog wel, zijn heel duur en wat passé.
Op het nieuwe kerkhof zie je ook steeds minder en minder van die monumentale grafzerken. Alles is sober, wellicht mede doordat het niet meer "voor eeuwig" is... Mijn oudste zus beloofde ons moeder om de graven van haar grootouders verder te onderhouden, maar daarna zullen die zerken wellicht ook langzaam vergaan overwoekerd door mos en langzaam weg zakkend.
Rond onze kerk zijn er nog een paar grafzerken blijven staan, die er wat eenzaam bij staan, midden in een veld vol gras, dat netjes wordt bijgemaaid. Geen paden meer, en in het voorjaar is het oude kerkhof een zee van narcissen, waarin de graven oprijzen als zwarte spoken van een ver verleden.
Het moge duidelijk zijn: ook de dood is niet eeuwig...
Ook zonder filosofische of godsdienstige bedenkingen verdwijnt de dood zachtjes in het verleden. Op de moderne kerkhoven gaat dit veel sneller dan vroeger, want de vergunningen om de doden hun rust te gunnen zijn veel korter geworden. Na een bepaald aantal jaren worden de graven geruimd, plaats voor nieuwe. De dood is een industrie geworden, na een periode van gebruik weg er mee, en nieuwe...
Voor sommigen is dit een moeilijk idee, anderen vinden het normaal. Maar onberoerd laat de dood niemand.
Het is geen wonder dat de mens slechts éénmaal per jaar zijn doden bezoekt... De dood is een afschrikwekkend iets voor de meesten. Het zijn slechts die enkelingen die troost vinden in een bezoek aan hun doden, mensen die er in slagen met hun doden contact te maken, echt of in hun eigen geest??, die regelmatig gaan naar "hun" dode...
Voor mij ligt mijn zoon daar niet, liggen mijn ouders, mijn broer daar niet, ligt er niemand, liggen er alleen stoffelijke resten, maar voor mij zijn de doden al lang niet meer dood, en mij veel nabijer dan het kerkhof. Maar ja, dat is mijn idee, mijn ervaring, mijn hoop...
De uwe kan héél anders zijn.
Misschien hoor je wel bij degenen die niet de doden gedenken, maar hun gedachtenis ?
Och, gelijk hoe...
Allerzielen is een dag waarop we nog eens terugdenken
met pijn
of
met hoop op weerzien
tot de volgende ?

Allerheiligen

Image by Real Distan via FlickrVoor ik het vergeet, een zalige hoogdag allemaal !
(Voor niet gelovige lezers, gewoon een zalige herfstdag toegewenst !)
Vannacht lag ik te fantaseren over "alle Heiligen"... Ik bezocht de hemel en wandelde rond in het eeuwige paradijs. Ik zag totaal onverwachte personen, Boeddha, Confucius, en nog vele anderen die we niet zo maar in de katholieke hemel plaatsen, tot ik bedacht dat de hemel wellicht niet katholiek was, maar voorbehouden aan alle mensen van goede wille...
Want wij zijn nogal geneigd geloof in vakjes te zien, en wellicht doet de God dat veel minder. Ik heb ook het gevoel, dat hoe bewuster ik gelovig wordt, hoe minder ik in die vakjesindeling geloof. Zou God ons in zoveel variëteiten hebben geschapen, mocht hij ons uniform willen? Jaja, ik weet het wel, dat zwart van de Afrikanen zal wel te maken hebben met het leven onder de zon, de spleetogen van de Aziatische types met weer een andere evolutie, maar toch, we zijn verschillend qua uiterlijk.
En wij, zijn er van overtuigd dat wij de volmaakste zijn. Het ideale beeld... Ochgottekes toch, ik ken onder de blanken heel wat minder mooien, en ik zal heel mooie zwarten en zwartjes, en ook onder de Chineesjes ken ik heel mooie modelletjes... Veel mooier dan ik zelf ben. Want ik ben maar wat we in ons taaltje noemen: dozijnengoed... zo van : "Van die zijn er twaalf in een dozijn..."
Het verwonderde mij dan ook geen zier, dat ik Ons Heer daar Mancala zag spelen met een neger. En bij de toeschouwers zag ik zo waar een Indiaan in vol ornaat.
Hé, de hemel leek me plots veel aantrekkelijker dan het beeld dat men ons voorschotelde in de lagere school, waar we later zouden aan zitten aan een tafel met rijstpap die we mochten eten met gouden lepeltjes, tussen het voortdurende Hosannah zingen door...
Nee, geef mij maar de hemel waar we een boom kunnen kaarten, niet voor geld, gewoon omdat het plezant is...
Maar ja, het is maar een droomfantasietje... We weten begot niet eens of die hemel er überhaupt wel is. We hopen met alle inspanning dat hij er wel is, dat ons bestaan niet zo maar eindigt. Waarom eigenlijk? Ik heb er geen enkele behoefte aan het leven dat ik nu heb eeuwig te doen duren. Ik heb veel pijn, heb verdriet die niet overgaat, nee, voor mij hoef ik niet eeuwig hier verder te leven... Maar dat is het dan ook niet wat we hopen, we hopen eigenlijk veel meer op een leven die geen pijn, geen smart kent, en waar we eeuwig gelukkig zijn...
Maar weet je, ondanks die pijn, ondanks dat verdriet, moet ik zeggen dat ik eigenlijk wel gelukkig ben. Gewoon, ik aanvaard het leven zoals het is, ik ga geen oeverloos gevecht aan met mezelf en met hoe zou ik me voelen zonder die pijn, zonder dat verdriet, zonder die zorgen... Nee, ze zijn er, dus leef ik er mee, en ik aanvaard dat het nu eenmaal zo is, en verzoen me met mijn toestand. Oh ja, ik zou uiteraard liever geen pijn, geen leed hebben, maar ik wens er ook niet meer tijd aan te besteden dan het waard is, en geef toe... pijn en leed zijn niet echt hoog genoteerd op de beurs... Dus leef ik volammakt gelukkig met wat ik heb, ben en doe... en toch zie ik dit leven niet als de vervulling van alle onbestemde dromen... dus droom ook ik van de "Hemel"... een plaats waar niet alleen geluk is, maar ook geen pijn, geen leed, geen...
Mijn heiligen van vannacht zagen er in ieder geval happy uit...
geef mij dus maar die Hoop, dat Geloof en uiteraard de Liefde
tot de volgende ?

Nat, natter,natst, natster, natstest, natstester... enzovoort

Image by _boris via FlickrHeb je al een buiten gekeken? Nat hé ?
De lucht lijkt wel vol te hangen met minidruppeltjes, wellicht hebben ze hierboven de technologie goed in de gaten gehouden, en besloten tot het creëren van nanoregen. Regen in de vorm van uiterst minieme druppeltjes, zo klein, dat ze overal dwars doorheen vallen, zelfs... door een met nanodeeltjes gecoate paraplu...
Of... het antwoord van de natuur op de menselijke waanzin.
Gek, nu ik net een uitgebreid artikel las over die nanodeeltjes in "Kijk", zie ik dat ook vriend Henk er over schrijft (Leest hij ook "Kijk"?).
Maar in het artikel schrijft Henk over vreedzame toepassingen, in "Kijk" gaat het over militaire toepassingen. Maar beide artikels doen mij wat huiveren. In feite gaat het hier over, dat de mens er in geslaagd is om dingen te maken van een zo minieme schaal, dat het niet of bijna onzichtbaar is., maar de eigenschappen van de stof is er totaal anders door geworden. Het klassieke voorbeeld is de wax met nanodeeltjes, je zet je auto in de was, met toevoeging van die nanodeeltjes, en je wagen blijft heel heel lang proper, je hebt zelfs nog amper ruitenwissers van doen, want water kleeft er ook niet op. Zo kun je ook ramen maken met behulp van die technologie, die nooit meer vuil worden... Maar je kunt ook een revolver of een geweer en kogels maken, waar geen metaal meer in zit... (Dat is een van de redenen dat men nu is overgegaan tot de fullbodyscan op de vlieghavens !)
Beangstigend vind ik het feit dat een libel die je ziet vliegen nu misschien geen libel meer is, maar een spionagevliegtuig. We hebben het hier al gehad over het gebrek aan privacy in onze huidige maatschappij, waar je bijna constant gefilmd wordt, waar iedere keer als je je GSM gebruikt, men ook ziet waar je je bevindt, waar iedere keer als je betaalt met de kaart men dat ook ziet, en ga zo maar nog een tijdje door... Met die minieme nanodingetjes, kan dat nog veel verder gaan!
Men kan niet alleen vliegen of spinnen in je huis laten rondlopen die helemaal geen insekten meer zijn, maar minieme robots die alles vastleggen, maar men kan nu wapens maken die enkel en alleen op jou dna werken... Men kan je vernietigen midden in een massa mensen, zonder een ander te treffen...
Men kan wellicht ook al een of ander zendertje in je lichaam zetten (gewoon via je voedsel of glaasje fris), die voortdurend meld waar je bent en wat je doet... Als vakbondsmens denk ik dan aan de werkgever die noteert hoe dikwijls je opkijkt van je werk...
... en dat is uiteraard nog een van de minst schadelijke toepassingen van die dingen.
Men heeft een test gedaan met tanks, en tanks zijn geen kleine onooglijke dingen... Men wist met nanotechnologie het beeld van de wereld achter de tanks te filmen, en dat beeld te projecteren op de tanks aan de voorzijde. Gevolg was dat de tanks naderden, maar voor wie er voor stond totaal onzichtbaar waren!
(Je kunt je wellicht inbeelden wat er zou gebeuren als de tegenligger in het verkeer zoiets zou gebruiken)
Er zijn ook positieve geluiden te horen... Men zou wellicht met nanotechnologie de medicatie in je lichaam daar kunnen brengen waar het nodig is, zonder de rest aan te tasten... (Denk aan bestralingen en/of chemo bij kanker)
Maar het is dus werkelijk bijna een volledig nieuwe wereld die open gaat!
... en weet je, ik heb er geen idee van, maar ik denk nu aan de bomen... Herinner je nog dat ik je sprak over dat wondere iets van de haarvaten? Hou een klontje suiker in je koffie en je ziet de koffie via de haarvaatjes in de suiker zo omhoog kruipen. In een boom wordt de voeding op die manier tot aan de blaadjes gevoerd...Alleen, er is iets wat niet mogelijk kan zijn: je kunt via dit systeem de vloeistof maar een beperkt aantal meter omhoog krijgen, terwijl in de boom dat veel en veel hoger gaat ! Fantaseer ik dan te fel, als ik denk dat de boom misschien natuurlijke nanotechnologie gebruikt ??? Wellicht wel, maar het zou een antwoord kunnen zijn op dit "onmogelijke en toch waarneembare"...
Och, wellicht heb ik gewoon te veel fantasie...
Ik heb al menig keer naar de sterren liggen kijken, en dit vergeleken met atomen... Een ster als kern en planeten er rond als elektronen en wat zoeft er nog rond een atoom... Fantasie... Stel dat onze atomen dan voor nog véél kleinere wezentjes in een véél kleiner wereldje sterren lijken, en dat zij daar op hun beurt hun atomen ontdekken... die dan in werkelijkheid weer werelden waren voor nog veel miniemere... en ga zo maar door... Het verhaal van de luizen, als de luizen luizen hebben, hebben die luizen dan ook weer luizen?
Stom, maar heerlijk om zo weg te dromen...
Maar beangstigend als de werkelijkheid naar je dromen begint te neigen!
tot de volgende ?

Leonard gaat wat zwijgen...

Image by roel1943 gaat een paar dagen op een lager pitje via FlickrOnze aartsbisschop heeft, na aandringen van zijn woordvoerder (!) besloten tot kerstmis niet meer te praten met de media...
Kan hij niets meer verkeerd zeggen in die tijd. Hopelijk schrijft hij ondertussen geen calamiteiten...
Iedere keer weer kan ik begrijpen wat er gebeurd is, waarom het zo verkeerd overkomt, en waarom hij dan verwonderd staat te kijken dat men het zo interpreteert... Hij lijkt niet te beseffen dat hij zich nogal dubieus, nogal dubbelzinnig, verward uitdrukt. Misschien bedoelt hij het niet zo, maar hij zegt het wel op een manier dat het zo overkomt, of zo kan geïnterpreteerd worden.
En het valt niet te ontkennen dat hij iemand is van de oude stempel, met een visie die in deze wereld niet meer geaccepteerd wordt. Hij loopt achter, 't is een pastoor van honderd jaar terug, van de tijd toen de pastoors in de gemeente heel belangrijke en gezagsvolle personen waren. Uit de tijd toen de kerk nog echt een macht was in de maatschappij... Nu moeten ze schipperen om nog kerk te mogen zijn, en nog aanvaard te worden als "van betekenis" in zaken van het geloof.
Kortom, hij loopt achter, achter bij de werkelijkheid.
... en dan haal ik niet eens aan dat de maatschappij zich nu, wellicht in een reactie tegen misbruiken en tegen het vroegere machtsaureool, heel kritisch opstelt tegen alles wat Kerk is... Ga vijftig jaar achteruit, en dan keek men naar mensen die niet naar de kerk gingen, nu kijkt men naar degenen die wel naar de kerk gaan. Met andere woorden het is een volledige ommekeer op maatschappelijk gebied.
Die reactie is m.i. een beetje normaal... Het is zo dat de mens meer en meer vrijgevochten is, dat hij minder en minder gezag aanvaard, en dus ook niet meer het gezag van de kerk, een gezag dat geen eigenlijke macht heeft, geen politie, geen gevangenissen... alleen moreel wat gezag had, en ook op dat gebied is de mens meer en meer vrijgevochten.
De vrouw is mens geworden, net zo veel als de man, gezinsplanning behoort niet alleen tot de mogelijkheden, maar wordt gezien als een maatschappelijke plicht. Er zijn geen morele taboes meer, alles is bespreekbaar en vooral: alles (of toch bijna alles) is door de persoon zelf te beoordelen en beredeneerd toe te passen. IVF is door de mensen die geen kinderen konden krijgen aangenomen als een geschenk, en de houding van de kerk daar tegenover wordt niet begrepen. Het gebruik van condoom tegen een ziekte als Aids wordt aanzien als een redmiddel, en de houding van de kerk... Het wordt bijna eentonig.
Eigenlijk is het allemaal één begrip: de mens wil zelf zijn eigen geweten raadplegen, en legt zich niet meer neer bij dictaten van wie dan ook !
(Ik vraag me wel af, of de mens in staat is de grens nog te zien, en of we niet het gevaar lopen de grens naar eigen gebruik te zien, en naar eigen willekeur telkens en telkens weer op te schuiven. Om het anders te stellen, of ons geweten niet evolueert tot een eindeloze elastiek...
Want we praten over moraliteit, over zaken die je niet zo handig in wetteksten kunt gieten, maar die behoren bij wat we zouden kunnen noemen het gezonde verstand, of om het anders uit te drukken, het geweten...
Ik geef een voorbeeld: we rijden met de wagen. De wagen is een moordtuig als we ons niet houden aan bepaalde regels die moeten zorgen dat iedereen in de maatschappij nog een eigen plaatsje heeft op de weg. Mensen die een glas te veel hebben gedronken, hebben uit dit gegeven niet alleen een glas te veel gedronken, maar zijn niet meer zo bekwaam om met de wagen te rijden, als zonder dat glas te veel... Moeten we dan dat glas te veel bekijken als een glaasje te veel om gezond te zijn, of als een mogelijke overtreding van de wapenwet? Rondlopen (rijden) met een wapen die je niet beheerst.
Geef toe, je zult dit feit wellicht de ene keer zo en de andere keer anders bekijken! Als je op een feestje zit, is het zo normaal om nog één glaasje te nutten, en je weet echt wel nog wat je doet... Als je neefje wordt overreden door iemand die de alcoholgrens heeft overschreden, dan kijk je plots heel anders tegen de zaak aan!
Met andere woorden, ons geweten is een elastiek!
Misschien is het dan wel "goed" een Leonard te hebben, die wellicht veel en veel te scherp is, maar die ons misschien nog even doet nadenken... Tenminste als we niet gewoon reageren tegen, maar eens kijken naar wat er echt gezegd wordt...
tot de volgende ?

Francisco Domingo Joaquim - World's Widest Mouth

Die man moest in de politiek gaan !!! Hij zou niet eens erg opvallen met zijn grote mond...

Tijdreiziger ???

Image by arnoKath via FlickrOp ons aller internet is een filmpje opgedoken, waarin men een stukje toont van een film van Charlie Chaplin uit 1928... Niet uit de film, maar uit stukjes die niet in de film werden opgenomen, maar die wel op een bonus CD vertoont worden.
Op die CD is er een dame te zien, die (in 1928) druk praat in een GSM, een mobieltje, terwijl ze in beeld voorbij wandelt. Op een gegeven moment draait ze zich om en kijkt in de camera, terwijl ze druk aan het praten is, in wat voor ons duidelijk op een GSM lijkt... Maar in 1928 bestonden die dingen nog niet !
Uiteraard wekken die beelden ophef. Als het geen mobieltje is, wat is het dan wel, en waarom kennen we het dan niet? Volgens de kenners bestond er in 1928 geen draadloos toestelletje om in te praten.
Gek is het niet? Ik heb de beelden bekeken, en ik moet zeggen dat ook ik niets anders zie dan een GSM, waar dat nog niet kan bestaan.
En zo zitten we meteen weer bij de buitenaardsen, de UFO en dergelijke meer.
Ik heb er geen idee van of er in ons grote heelal nog ergens leven is, maar het zou mij heel sterk verwonderen dat er niet nog ergens leven is. Het kan ook heel goed zijn dat er daar wezens zijn die, net als hier de mens, die wonderlijke ontwikkeling hebben gekend, om "verstand" te ontwikkelen. Waar ik het veel moeilijker mee heb, dan zijn de immense afstanden. Vandaag nog las ik een artikeltje dat men wel makkelijk mensen naar Mars kan sturen, maar dat het terugbrengen onbetaalbaar blijft. En dan spreken we over een buur, want dat is Mars toch?
Gaan we echter praten over andere sterrenstelsel, dan spreken we meteen over lichtjaren ver. Een lichtjaar is de afstand die het licht aflegt per jaar. Wij kunnen de snelheid van het licht zelfs niet benaderen, en van ginder ver zouden hier wezens wat komen rondneuzen??? Daar heb ik het echt moeilijk mee, tenzij we echt gaan denken in science fiction beelden, en de wezens via wormgaten dergelijke veel sneller dan het licht laten reizen. (Maar dat kan bijna niet anders dan via een soort ontbinding in atomen en terug samenstelling bij aankomst... nogal onwaarschijnlijk hé????)
Maar goed, in theorie kan het, het zou zelfs kunnen dat die wezens er jaaaaren over gedaan hebben om hier te geraken... Misschien zelfs eeuwen in een selfsupporting system of in een diepgevroren toestand voor mijn part... Maar zouden we dan echt die ruimtetuigen niet hebben gezien?
En nu roepen de ufologen dat ze die dingen heel regelmatig zien!
Ik weet het niet.
Een Ufo dat is in het Vlaams een vliegend object van onbekende oorsprong ... Welnu, dan kan ik mij scharen aan de zijde van de ufologen, want ik heb (en samen met mij een heel groepje vrienden!) een ufo gezien. Ik vertelde het reeds lang geleden in deze blog. Het was in januari van het jaar van de eerste oorlog tegen Irak, tijdens het bewind van Bush Senior... Wij waren op een wandeltocht in Flobecq (Vloesberg) toen we een licht zagen hangen boven de Nato-torens in Flobecq... Bij nader kijken bleek dit licht te zitten in een driehoekig iets. Het hing daar maar te hangen. Plots zagen wij in de verte de lichtjes van een naderend vliegtuig, en meteen daarop hoorden wij het driehoekige ding een zacht snorrend geluid maken, dat ik niet beter kan vergelijken dan met het geluid van een naaimachine, en het ding vloog in een verbluffende snelheid, vanuit stil-hangen, weg...
Waren dat buitenaardsen? Ik voor mij denk veeleer aan ons onbekende vliegtuigen van het Amerikaanse leger. Maar in die tijd waren er in België honderden meldingen van die bizarre driehoeken, en nergens anders hoorden we er van??? Zouden de Amerikanen dan van België een testterrein hebben gemaakt ? Of waren het buitenaardsen die onze taalgrens kwamen bezoeken??? (Vloesberg - Flobecq ligt op de taalgrens en heeft zelfs een tweetalig statuut !!! )
Maar als ik dat filmpje bekijk uit 1928, dan zit ik er toch wat mee in de knoop! Wat is dat mensje (Is het wel een mens?) daar aan het doen?
Gek... dat is wel het minste wat we kunnen zeggen.
We kennen allemaal die "verkeerde" beelden uit de film, waarbij boven Spartacus duidelijk een vliegtuig heel hoog condensstrepen nalaat, of Ben Hur een polshorloge draagt, als anachronismen in de film kunnen die dingen tellen, maar dat zijn allemaal dingen uit onze tijd, die per ongeluk in een film zijn terechtgekomen die over het verleden gaat. Dat GSM-ende madammeke, dat is net het omgekeerde, die loopt rond met iets wat nog niet bestond...
Och, echt druk maak ik mij niet over die dingen...
Alleen... Stel nu eens dat het echt iemand is van een andere planeet, of iemand die uit de toekomst komt... Wat zouden die mensen- wezens dan van ons denken ?
Als wij ergens in de oerwouden van weet-ik-veel terecht komen bij een stam die nog in het steentijdperk lijkt te leven, dan kijken we onze ogen uit. Dan filmen we zoveel we kunnen en gaan hele studies wijzen aan die "cultuur"...
Zouden er nu, op een andere planeet, of in een verre toekomst, mensen of wezens zitten te lachen met onze stommiteiten? Zouden ze beseffen dat ze midden een filmset zaten, of denken ze daar nu dat wij zo leefden?
Héhé...
Leuk om te denken hé ? Zitten ze nu een studie te maken van onze cultuur, gebaseerd op de filmset van een Charlie Chaplinfilm...
Maar is dat niet wat wij hele dagen doen?
Wij zien iemand bezig, op een gegeven moment, bezig aan een iets, en baseren heel onze kijk op die persoon op die momentopname. Zien wij hem toevallig rusten, dan is ons beeld niet het beeld van een noeste werker, en toch hadden wij hem geobserveerd tien minuten te voren, dan dachten wij net het omgekeerde...
Of, zoals het spreekwoord zegt: "Het helpt niet vroeg op te staan, als je de naam hebt slaper te zijn..."
Moeten we niet wat voorzichtiger zijn in het "beeld-maken" van de anderen?
tot de volgende ?

Het crematorium...

Image by OliBac via FlickrKom het maar eens tegen... Je zit daar triest afscheid te nemen van je teerbeminde, als ze doodleuk komen zeggen dat je ze nog wat moogt houden, dood en koud, want mevrouw is te dik, de kist dus te groot, en de deur van het crematorium te klein...
Het gebeurde niet eens ver van hier, weliswaar over de frontière linguistique, maar toch maar op een boogscheut van hier, in Doornik (Tournai!!!)...
Ik weet wel, straks is dat het buitenland, maar voor mij blijft het een stukje van mijn land, met een prachtige oude kerk die je MOET gezien hebben ! (Werelderfgoed !)
Ik denk dat ik, mocht ik iets dergelijks meemaken, wellicht in eerste instantie de neiging zou hebben gehad om te lachen. Een beetje zoals wanneer je iemand zie vallen, dan lach je ook eerst, en pas daarna wordt je bezorgd. Dat lachen is geen leedvermaak, het is een oncontroleerbaar iets, het zit in de mens ingebakken. Een wat absurd iets, een wat onverwacht iets, en voor alle andere reacties heb je een lachreactie, soms voel je jezelf daar naderhand heel belabberd over, want er is niets om te lachen, het is zelfs heel erg, waarom heb ik toch gelachen, ik wou helemaal niet... Dat hebben we allemaal al wel eens meegemaakt. Ik weet niet of het zo sterk is ingebakken als het feit dat je niet kunt niezen met je ogen open, maar toch, het is iets oncontroleerbaars.
Ik ken het crematorium van Doornik niet... Ik weet dus ook niet hoe men daar te werk gaat, maar ik heb (jammer genoeg) al enkele crematoriums gezien... En in enkele er van, neem je afscheid van de afgestorvene, en dan gaat de kist traagjes vooruit, en schuift tussen de gordijntjes door, het crematorium in. Dan kun je koffie gaan drinken, en wachten tot je de as van de overledene terug krijgt in een mooie urn. Als het ook zo is te Doornik, dan moet dat wel extra pijnlijk zijn geweest. Je neemt sereen afscheid, de afscheidswoorden, het gebed zijn gedaan, heel zachtjes speelt nog een muziekje, en de kist schuift zachtjes weg...boem! staat weer stil. Kist te groot...
Daar zit je dan, je hebt net ergens de geestelijke stap van het afscheid gezet, en joep, daar is ze terug. Je kunt nadien het afscheid nog een dunnetjes over doen, in een ander crematorium met een wijdere poort, of misschien dan toch maar op het kerkhof.
Weet je wat ? Ik ga verder afslanken... Ik wil niet dat mijn dik lijf de oorzaak is van bijkomend leed.
djudedju
Afscheid nemen is sowieso al pijnlijk, en je probeert dat zo sereen mogelijk te laten verlopen... Niet dat het verdriet mee schuift met de serene plechtigheid, maar toch is dit een stap in de verwerking. Mag ik dan veronderstellen dat een doorbreken van die sereniteit ook een breuk is in de verwerking? Ik vrees van wel...
Al ware het alleen maar omdat je ergens bij dat gebeuren die kriebel voelde tot lachen... iets wat helemaal niet past in dit kader.
Och, het zal de tijd van het jaar zijn, het vallen van de bladeren, de donkere ochtenden en avonden, die mij weer doen stilstaan bij de dood... Volgend jaar 1 maart is onze Koen al 10 jaar dood, en soms heb ik het gevoel dat het verdriet nog niets is afgenomen... Iedere morgen sta ik in wat zijn kamer was, te turnen, en iedere morgen kijk ik naar zijn foto, en iedere morgen vertoef ik weer bij hem. Niet altijd met dat enorme gevoel van leed, soms ook denkend aan de tijd waarop die foto werd gemaakt... soms denkend aan kleine dingen van toen hij er nog bij was.
En dan denk je aan al die anderen die je reeds verloren hebt op je levensweg, broer, ma,pa, schoonpa en schoonma, nonkels en tantes...neven en nichten... vrienden en goede kennissen... en je hoopt... hoopt... hoopt...
tot de volgende ?

Gnome

Image by Yunher via FlickrIk vraag me af of dit geen blog-titel is voor een "select" publiek... Niet dat ik u niet select genoeg vind, maar het gaat weer eens over Linux en meer bepaald over Ubuntu... en we zijn nog steeds maar met een klein bendeke ten opzichte van de Windows-gebruikers en de Mac-fanaten...
Maar och, ook kleine groepjes hebben hun rechten, en dus vertellen we weer een nieuwtje over Ubuntu. Vrees niet, niet gans mijn blog gaat hier over, ook de anderen zullen nog wel een en ander vinden die hun misschien wel interesseert...
Het gaat dus over Gnome. En Gnome, dat is het stukje in Ubuntu dat zorgt voor het uiterlijk. Dus als je Ubuntu opstart dan krijg je een gans ander beeld dan Windows, en het is Gnome die dat doet. Ook het uitzicht van de "werk"-schermen, is te danken aan die basis Gnome.
Nu is Ubuntu wat in onmin geraakt met de makers van Gnome, en wel omdat ze een andere mening hebben over het uitzicht en de werkwijze van je vertrouwde peeceetje... Daarom zal de volgende versie van Ubuntu ( in april volgend jaar) niet meer werken met Gnome, maar met Unity.
Unity is niet nieuw in Ubuntu, bij de draagbare kwampjoeters kon je Unity al gebruiken in de speciale versie van Ubuntu.
Maar wat we nu al kunnen zien van Unity, zal met zich brengen dat Ubuntu revolutionair zal wijzigen! Volgend de ontwerpers zal Ubuntu zelfs de Mac achter zich laten !
Dus, mocht je twijfelen, misschien is het nu "de" moment om Ubuntu te installeren (doe het naast je Windows, met gebruik van het speciale installatieprogramma Wubi.org )...
Deze namiddag gaan we op bezoek bij Lea... Altijd plezant om bij die twee te zijn, dat zijn twee verstandige mensen, die ook al heel wat hebben meegemaakt, en die begrip hebben voor andere mensen. Heb je al eens stilgestaan bij de vraag waarom je bepaalde mensen verstandig en aangenaam vindt, en andere niet? Moet je echt eens doen! Want, in aansluiting met mijn artikel van gisteren, zul je vaststellen dat ook vriendschap een win-win situatie vormt ! Je hebt vertrouwen in die mensen, omdat ze je vertrouwen schenken, je hebt gevoelens van vriendschap omdat zij je vriendschap beantwoorden, en ga zo maar door.
We zouden dit principe veel meer voor ogen moeten houden! Het is immers veel aangenamer leven in een win-win situatie, dan in om het even welke andere omstandigheid.
Maar dat wil dus ook zeggen, dat je er steeds moet op denken dat de winst naar beide kanten moet gaan, dat jij dus ook zelf vertrouwen moet aanbieden en vertrouwen waard zijn, dat jij ook vriendschap, hulp, bijstand moet geven, want anders klopt het plaatje niet, en hebben we geen vriendschap in de echte zin van het woord. Je kunt niet werken in één richting! de werking moet wederzijds zijn, en het moeilijkste is steeds het stuk dat zelf moet "geven". Daarom ook is intermenselijk verkeer steeds een inspanning! Zonder die inspanning kun je nooit een band creëren.
Maar geef toe, mocht vriendschap iets zijn dat je zo maar kunt van de bomen plukken, zonder enige inspanning, dan zou het wellicht ook niet zo waardevol zijn! Maar er is niet alleen de Vriendschap met hoofdletter, intermenselijk verkeer gaat niet zo diep als Vriendschap, maar toch, ook daar kun je veel meer bekomen met aan te bieden dan wel met nemen.
Ik heb een vriend die heel, heel erg ziek is, en die nu, veel meer dan vroeger, zijn troost, zijn houvast zoekt in het Geloof. Ik vind dit een bijna logische reactie, want als je een ziekte hebt die je niet kunt overwinnen, dan zoek je bovenmenselijke hulp, dat lijkt je dan de enige redplank. En eigenlijk is dat ook zo!
Dank zij dat geloof vind je weer krachten, die je eerder niet leek te hebben, je bouwt een vertrouwen op en van daaruit een kracht. Bovendien biedt het Geloof nog een tweede houvast, het biedt, ook als lichamelijk soelaas niet komt, een belofte van een beter leven na dit vol pijn en ziekte.
Wie die "redplank" niet kan aannemen, omdat hij niet gelooft in een opperwezen, een schepper, die mist op dergelijke momenten heel wat. Hij of zij mag dit van mij gerust een absurde manier van denken vinden, voor mij is Geloof niet absurd! Want zelfs al zou er geen God blijken te zijn, dan nog heeft het Geloof mij steun en vertrouwen gegeven, die je als mens niet zo handig in jezelf vindt!
Dat alleen al geeft Geloof een meerwaarde!
En mocht er ooit een echt Godsbewijs gevonden worden, dan zou dat voor mij ergens iets afnemen van het idee Godsdienst, van het idee Geloof, want als je het weet, dan heb je immers geen Geloof van doen! Het is net het niet-zeker-weten die vergt dat je die moeizame stap moet zetten naar een vaag iets, iets onvatbaars, onwezenlijks... iets boven ons denkvermogen.
Ik heb al eerder geschreven dat ik het van de mens heel ikzuchtig vind, het idee God uit te beelden in een menselijke gestalte, of in een gestalte van iets wat we kennen (zon, maan, gouden kalf.. of wat dan ook). Voor mij is het idee God zo groot en zo ongrijpbaar, dat ik er geen voorstelling kan van maken, en ik ben zeker niet zo overmoedig te denken dat ik er op lijk...
Ook al heb ik op een of andere manier een stukje van dat scheppend vermogen gekregen.
Ook al kan ik via woord of tekening, beeld of muziek uitdrukking geven aan mooie ideeën... (Jammer genoeg ook aan lelijke, slechte...)
Dat is dan misschien een beetje een aanwijzing van een inbreng van iets wat we niet kunnen bevatten...
Maar hoe dan ook, ik ben blij dat mijn vriend daar ergens, in dat wazige idee, troost en steun vindt in een periode waar wij als mens machteloos staan. Al wat wij kunnen bieden is wat troost (hoe?) en wat ontspanning via een bezoekje, via wat ceedeetjes die ik hem in bruikleen geef, zodat hij op de tonen van zijn geliefde muziek zijn gedachten wat kan laten wegzwerven van de pijn en het leed...
En ik voel me zo klein, zo machteloos tegenover al die pijn.
Ik weet wat pijn is, zowel lichamelijk als geestelijk, en dat maakt me, veel meer dan vóór mijn eigen pijnen, ontvankelijk voor zijn leed.
En dat doet me beseffen hoe weinig wij mensjes kunnen bieden...
Want ons begrip is in eerste instantie uit eigen ervaring of uit het zich in-leven in... en dus steeds tweedehands...
tot de volgende ?

facebook ???

Image by Alitsche via FlickrIk ben ook "lid" bij facebook, maar eigenlijk doe ik er maar heel zelden iets mee. Wat ik wel doe is het dagelijks lezen.
Een gek iets vind ik dat je, van al je "vrienden" kunt lezen wat ze vertellen, ook tegen anderen. (Tenzij ze het bewust afsluiten voor derden)
Maar ik heb telkens en telkens weer een beetje het gevoel dat ik bij al dat getwitter en ge-facebook een beetje een voyeur ben... ik kijk ongevraagd binnen bij anderen. Wellicht is dat ook de reden dat ik er slechts héél zelden zelf iets op zet, en dan heel zorgvuldig aan zelfcensuur doe.
Want de verhalen zijn legio, dat werkgevers die dingen afstruinen om een zicht te hebben op hun eventueel toekomstige werknemer...
Wat ik echter het ergste vind is dat men facebook ook gebruikt om een haat-campagne op poten te zetten, en iemand met zijn allen door de modder te slepen.
Waar zijn we mee bezig ?
Ikke, heerlijk quasi anoniem, kan nu eens zeggen wat ik van die of die vind, en hem de kop vol schelden van uit een onaantastbaar plaatsje, buiten zijn of haar bereik.
Ik weet niet wat ze daar aan vinden. In ieder geval, het getuigt niet van veel moed, dat optreden in de anonieme massa. (Alhoewel, zo heel anoniem zijn ze niet, ze zijn, voor wie het kent, op te sporen!)
Maar toch ze doen het van in het veilige gevoel dat ze met velen zijn.
Ik heb, als man van de vakbond, wel enkele betogingen meegemaakt, en daar was ook steeds dat gevaar aanwezig, dat de massa zou in beroering gebracht worden door enkele agitatoren, die, nadat zij de boel op gang hadden gebracht, spoorloos verdwenen. Ik verwittigde de mensen van onze groep dat zij zich zeker niet mochten laten verleiden tot dergelijke dingen... Want een massa, die doet heel andere dingen dan ieder individu uit die massa.
Met facebook is dat ook een beetje zo, men zegt er veel meer dan men zou zeggen van man tot man, vanuit de wetenschap dat men in een groep zit... en dan heb ik weer lust om ze te verwittigen: "Laat je niet meeslepen door de agitatoren!"... maar hier zitten ze niet bij me, maar ergens in hun eigen coconnetje ver weg, onbereikbaar voor mijn smeekbede.
Er is nu ook zo'n haat-facebook tegen Vermassen, omwille van zijn gedrag bij het pleidooi van de parachutemoord. Blijkbaar zijn er veel mensen, net als ik, die zich niet echt happy voelen dat men iemand kan veroordelen zonder klinkklaar bewijs... Maar ik heb helemaal geen behoefte aan het veroordelen van een Vermassen! Ik ben het niet eens met zijn kijk op die zaak, ik maak de bedenking dat ik zelfs niet zou durven pleiten als er geen nagelvaste bewijzen zijn, maar ik heb nog grotere bedenkingen bij de veroordeling, en dat is uiteindelijk het werk van de jury. Maar ook ook die mensen ga ik niet staan uitjouwen of haten, ik heb alleen wat huiver, en zou het niet aandurven iemand te veroordelen in deze omstandigheden. En mocht ik ooit een, of enkele, van die juryleden ontmoeten, dan zou ik wellicht eens met hen een gesprek aangaan, maar dan nog steeds van uit de wetenschap dat ik slechts weet en ondervonden heb wat ik las of hoorde op TV... en rekening houdende met het feit dat hun ervaring wellicht heel anders is, wellicht veel dieper gaat... Dus niet een veroordeling van de jury ! Want, mocht ik dat doen, dan maak ik in feite dezelfde fout, die ik hen verwijt.
Ik geloof niet dat wij, van uit ons gevoel - verstand eigenlijk iemand kunnen veroordelen, tenzij het over zulke duidelijke en klare misdaden zijn, dat iedereen er van huivert. Maar dan nog zou ik wellicht het heel moeilijk hebben om werkelijk een straf uit te spreken. Om twee redenen, ik geloof niet in het systeem van straffen zoals wij dat kennen in onze rechtspraak, en ten tweede, hoe kan ik oordelen over een "rechtvaardige" strafmaat?
Misschien noem je mij nu een softie, maar weet je, eigenlijk ben ik dat veel liever dan dat je mij een bikkelharde kerel zoudt noemen. Ik ben een telg van uit de tijd van de Flowerpower, en wellicht is daar iets van blijven hangen. Zelf probeer ik gewoon maar mens te zijn met de mensen, zoals ik hoop dat zij met mij zijn. Het is dus echt niet zo idealistisch, het is gewoon een win-win systeem.
Alleen, er zijn er velen die niet alleen willen winnen, ze willen meteen alles hebben, ook het deel van de ander. Eigenlijk is dat gek, absurd... We kennen allemaal het verschijnsel, maar wat heb je nu aan zo'n systeem? Als ik alles zou hebben, dan heb ik daar verdomd weinig plezier aan op mijn eentje, want dat wordt de werkelijkheid, je denkt toch niet dat diegenen van wie ik het afpakte met mij mee gaan genieten om mij te plezieren????
Nee, mens met de mensen, daar is pas winst uit te halen!
tot de volgende ?

Weven zonder (De) Wever...

Image by Thomas Willemsen via FlickrGisteren geluisterd naar de TV... de politiekers toonden weer hun beste kant, en hoezeer ze begaan zijn met het plebs, het schorem... Ieder zijn gelijk, en de ander kent er niets van. Samenzweren tegen het gezonde verstand.
Er was ook een beurs voor het paranormale, en een of ander journalist heeft bij gebrek aan zinnige kopij een bezoek gebracht aan de voorspellers... Volgens de ene komt er weldra een oplossing en gaat Bart De Wever een bocht van 180 ° maken, volgens een ander komen er herverkiezingen en met dezelfde uitslag, maar er komt dan een oplossing, en volgens de derde geeft Bart het op, en stapt uit het front. Hij blijft , maar op een lager niveau (Nog lager dan politiek??? Wat is dat ?)
Met andere woorden er is ook weer gebleken dat voorspellingen bullshit zijn. Wellicht daarom dat vele politici beroep doen op waarzeggers om hun beleid te bepalen (Reagan was een primus daar in).
Politiek en paranormaal zijn immers familie van elkaar: beiden hebben een gering waarheidsgehalte.
Maar laat ons zwijgen over die onbenullen... ze zijn de inkt van dit artikel niet eens waard. Kijken wij liever naar de gewone mens, die iedere dag 's morgens uit zijn warme bed stapt, zich huiverend staat te wassen met koud water om goed wakker te worden, zijn kleren aantrekt, een vlug ontbijt tot zich neemt en zich dan naar zijn dagtaak begeeft.
Naar zijn leven van werken en gecommandeerd worden door een chef, die het ook niet plezant vindt, en zijn wrevel uitwerkt op de werkman.
Naar zijn haastige hap om 9.30 uur met een slok halfwarme koffie, en dan vlugvlug weer aan het travakken... tot 's noens waar ze op een cementzak gezeten de rest van hun boterhammekes op eten met koude koffie en wat over de voetbal klappen, en dan terug de stelling op...werken...
's Avonds terug naar huis, moe en afgepeigerd je vuile kleren afdoen en jezelf in de zetel laten vallen, tot moeder vraagt of je niet eens wat zoudt gaan beginnen helpen, want zij heeft ook heel de dag gewerkt. Ondertussen zeuren de kinderen over hun huiswerk en hun lessen en of je niet eens kunt kijken en hen uitleg geven... Maar zij zitten al veel verder dan jij ooit gekomen bent, en van die algebra heb je nooit veel begrepen...
Avondmaal met een tafel vol bitsige mensen, die nadien neerzakken voor de TV, en tegen elkaar zitten te zagen over de programma's... en dan naar bed, de wekker zetten!!! Want morgen is het weer travakken geblazen...
Die mannen verdienen veel meer onze eerbied.
(De vrouwen ook !)
Kijk zie je de vuilniswagen komen? Ze hebben weer vertraging... Je kijkt, en ziet dat die grote vrachtwagen gereden wordt door een freel juffertje... Ze stopt, springt uit de cabine, rent naar de vuilnisbakken, rent met die vuilnisbak naar de achterkant van haar vrachtwagen en zet het mechaniek in gang om de vuilnisbak leeg te kieperen, vuilnisbak terug de oprit opgezwierd, rennen naar de voorkant van de vrachtwagen, er in springen, en hup, tot aan het volgende huis... Uit de wagen...
Tof werk als je dat helemaal alleen moet doen !
En dan zijn ze verwonderd dat er eens een staking uitbreekt.
Die mensen verdien veel meer onze bewondering en dankbaarheid !
En het is met het zweet en het inkomen van die "slaven" dat ze daar in Brussel zitten onnozel te doen...
En ze lukken er maar niet in om overeen te komen... Moeilijk dat dat is ! Moeilijk ! De werkmensen hebben er geen gedacht van hoezeer ze afzien en gebogen lopen onder de druk van hun verantwoordelijkheden...
djudedju
In de jaren 800 na Christus baden de mensen in iedere misviering: "Van de Noormannen, verlos ons Heer ! " En ja hoor, na enkele eeuwen bidden waren ze weg, opgegaan in de beschaving... Laat ons dus nu maar vlug beginnen om in het vervolg te bidden: "Van de politici, verlos ons Heer!", wie weet zijn we er na een paar eeuwen ook van af, en raken ze ook vermenselijkt... Ik weet wel, 't lijkt verschrikkelijk moeilijk, maar dat van die Noormannen was ook niet makkelijk !
Weet je, ze moesten die politici eens allemaal een bezotse geven, en ze een paar jaar laten sjouwen op de chantier, labeuren in het zweet hun aanschijns... Wedden dat ze wat rapper overeen zouden komen? Maar zelfs in de partij van de arbeid zitten er gene meer die ooit gearbeid hebben... laat staan bij de andere partijen.
Het is dan ook hopeloos.
Misschien moeten we bidden tot de H. Rita, dat is de patrones van de hopeloze zaken. Zeker niet tot Sinte Amelberga, die draagt water in een stramijn, en dat truukje kennen de politici al veel te lang, zij dragen onze centen in een schatkist zonder bodem....
djudedju
tot de volgende... laat ons bidden...

Pater Damiaan

Image by just.Luc via FlickrGisteren zijn we dus naar de bijeenkomst geweest van Ziekenzorg, met als gastspreker Jef Vermassen...over Pater Damiaan.
Indertijd was hij bij de uitzending over de Grootste Belg de "peter" van Damiaan.
Hij heeft een dik anderhalf uur verteld over Damiaan, op een boeiende en menselijke manier. Het is geen wonder dat dit een goed advocaat is, die man kan vertellen, kan zijn stof verkopen, zonder foefjes inzake retoriek, gewoon vertellen, op een gewone verteltoon. Het is heerlijk om die man bezig te horen.
Dit was niet alleen mijn idee, na zijn vertelling was het applaus zo hevig en zo lang, dat ik dacht: "Seffens komt hij weer op, en begint de vertelling opnieuw!"
Hij vertelde ons onder meer dat in Amerika, in de galerij waar de beeltenissen staan van alle Amerikaanse presidenten, er ook twee beelden staan van Belgen, twee Vlaamse paters: Damiaan en De Smet (pater bij de Indianen)...
Ergens ben je dan ook als Vlaming wel een beetje fier.
Oh ja, de vergadering was in Gijsegem, en dat ligt vlak bij Lede, vanwaar Vermassen afkomstig is.
Mocht die man geen advocaat geworden zijn, dan was hij op zijn minst een groot verteller en wellicht schrijver geworden. Chapeau!
Ik ben niet veranderd van mening wat de parachutemoord betreft, maar het verwonderd me geen zier meer dat die man, als hij zelf overtuigd is, hij die overtuiging ook kan overplanten in de toehorende jury... Hij weet zijn stof en zijn mening aan te praten! (Het zou wellicht ook een schitterende verkoper kunnen zijn !)
Ik ben ieder geval blij dat we geweest zijn, het was echt de moeite om mee te maken!
ondanks...
We moesten om kwart voor twaalf de bus nemen op het St Jozefsplein te Oudenaarde... Nadien reed de bus naar Ronse om nog enkele mensen op te pikken, dan naar Brakel om nog enkele mensen, dan naar Zottegem om nog... enfin we zijn meer dan anderhalf uur op baan geweest met de bus om hoop en al nog niet eens zo ver als Aalst te komen... En dan de zaal binnen, voor de vergadering en de vertelling, meer dan 3 uur op van die harde houten stoelen, van een type waarvan ik dacht dat ze al enkele eeuwen uitgestorven waren... Toen ik vanmorgen wakker werd en ging turnen, merkte ik dat mijn staartbeentje verrekt pijn deed ("de stoelen!" dacht ik!)... Toen we 's avonds weer in Oudenaarde toekwamen, na een lange, lange busreis, zijn we met de vrienden van Mater (de meeste toch) nog even gestopt bij "Leentje" (Want Leentje koopt ook altijd van onze koeken zei Monique, dus moeten we haar ook eens onze klandizie aandoen) en pas na 10 uur zijn we thuis gekomen... Moe maar intens tevreden over de mooie dag.
Wij, Anny en ik, gaan zelden weg, dus is wellicht voor ons een dergelijk uitstapje nog van veel groter "belang" dan voor vele anderen. Als het dan ook nog werkelijk interessant is, dan kan het voor ons niet meer stuk.
En oh ja... ik heb er het boek gekocht van Jef Vermassen, met zijn handtekening en opdracht er in. De winst van die boeken gaat naar een goed werk (Bolé-Bolé)... Maar zelfs zonder dat goede werk zou ik het wellicht gekocht hebben, want ik wil die grote verteller ook wel eens lezen!
En zo is het weer zondag... volgende week verandert het uur weer, en gaan we weer over op winteruur... Het is nog niet donker genoeg 's morgens, dus gaan we met zijn allen een uurtje vroeger opstaan, om wat meer plezier te hebben van de duisternis. djudedju.
't Wordt dus echt winter... Ik ga me weer maanden ergeren en zitten hopen op de terugkeer van het Licht...
Op meer dan één manier te interpreteren.
tot de volgende ?

Zie ze vallen de zieke zomerblaren...

Image by Dykes And The City via FlickrHeel mijn oprit ligt weer vol blaren, een heel klein beetje van mijn linde, en de rest van her en der. De hoek van mijn huis met mijn garage is blijkbaar een soort draaikolk waar de blaren in gezogen worden en dan dood neervallen. Alhoewel, dood ? Van zodra ik mijn voordeur opentrek komen ze tot leven en en dwarrelen in een wilde flamenco mijn hall binnen, en gaan dan kleurig gaan liggen op de witte vloer.
Anny lijkt in deze tijd van het jaar vergroeid met borstel en blik.
Vandaag gaan we naar een bijeenkomst van Ziekenzorg Midden Vlaanderen, met als gastspreker meester Vermassen de advocaat in de zaak van de parachutemoord...
Ik zal me moeten inhouden om niet te vragen of hij nog kan slapen... Ik heb bewondering voor zijn vakmanschap, maar ik denk dat ik het niet zou kunnen... Pleiten voor de veroordeling van een mens, waar er geen enkel materieel bewijs tegen is, of om het eens anders te zeggen, waar er geen wiskundige zekerheid is van de schuld. Nog veel minder zou ik bij de jury willen horen, zelfs in een duidelijk geval, waar je een gevangenisstraf moet uitspreken...
Want zelfs een gevangenisstraf van , neem 6 maanden, weegt heel het leven lang op de veroordeelde. Hoe je het ook draait of keert, je sleept je verleden met je mee.
Mocht men nu, in plaats van een gevangenis een soort heropvoeding geven, dan zou dit idee voor mij aannemelijker zijn en zou ik er wel kunnen in meegaan. Maar helaas, dat is het niet, ik zou bijna zeggen: in tegendeel! Men zet misdadigers bij elkaar, zodat ze technieken en ervaringen kunnen uitwisselen. Voor de volgende keer...
Bovendien twijfel ik wat aan de kennis die we hebben over de psyche, laat staan dat ik geloof in de mogelijkheden tot behandeling van zielsziekten, om maar eens een oud woord te gebruiken... Bij ieder proces, waar psychologen en/of psychiaters bij geroepen worden, zie ik dat de twee partijen heel duidelijk en goed omschreven en "wetenschappelijk" gefundeerd een totaal andere analyse maken van de dader... Dit ziende kan ik moeilijk veel vertrouwen hebben in die "wetenschap"...
Maar toch, toch zou ik veel meer op prijs stellen dat de gevangenen, niet zo maar gevangenen zijn, maar dat ze ook behandeld worden. Weet je, ik denk dat de huidige formule veeleer leidt tot verbittering en verharding, dan wel tot een maatschappelijk aangepaster persoon.
Ik denk dan aan mensen die na de straf de gevangenis verlaten... Outcasts, verschoppelingen, kansarmen in de letterlijke zin van het woord. Ga maar eens werk zoeken, zoek maar eens een huis om in te wonen, of, als je kunt terugvallen in je eigen gezin, trotseer dan maar eens de blikken van de buren... En tegenwoordig zijn er leukerds die bepaalde misdadigers met foto en al op internet zetten... In Engeland werd zo een pedofiel door zijn buren herkend, overvallen, afgeklopt en bedreigd, en toen bleek dat hij die persoon niet eens was, maar er alleen sterk op geleek...
(Soms kan ik mij verzoenen met de bijna absurde wet op de privacy !)
Iemand die uit het gevang komt, lijkt wat op de zieke zomerblaren, afgevallen, liggend in de modder, vertrapt. Maar waar de echte zomerblaren nog vergaan tot humus en bron van het volgende nieuwe leven, lijkt het wel of de gevangene geen kans krijgt weer te passen in de maatschappij.
Nee, ik zou echt niet graag jurylid zijn...
Heb je al eens geluisterd naar de mensen die je leren hoe je je hond moet opvoeden?
Een van de eerste dingen die ze je leren is dat je een hond niet moet straffen voor een feit die al verleden is, want een hond legt dan niet meer het verband tussen zijn "misdaad" en de straf. Dus kom je thuis en je hond beet je pantoffel stuk, dan ben je eigenlijk te laat om nog op te treden.
Opvoedend kun je alleen werken, als je op de daad zelf kunt reageren, als het ware in één aktie. Stukbijten = straf.
Bij kinderen is dit min of meer ook zo, je moet kinderen corrigeren op het moment dat ze verkeerd doen.
Slechte punten op de kaart, op het einde van de week, betekent dat het kind nog eens gestraft wordt voor een daad die hij reeds enkele dagen geleden heeft gedaan. Ieder kind vindt die tweede straf, die straf achteraf ergens onrechtvaardig.
Toch is dat net de manier waarop we werken in de rechtspraak.
Er is dus zelfs geen zweem van opvoeding of heropvoeding... er is alleen straf, veel te laat na de feiten om nog opvoedende, lees herstellende, waarde te hebben.
Maar wie ben ik?
De slechte vader, die op basis van die punten ook strafte, die op basis van voorbije daden ook strafte.
We zijn nog héééééél ver van goede opvoeders.
Maar we zijn volmaakt in de kunst van het straffen!
op het verkeerde moment...
tot de volgende ?

Albert toch !!!

Image via WikipediaOns aller Konijn der Belgen heeft het bestaan de partij die in Vlaanderen met de meeste stemmen is gaan lopen, volledig links te laten liggen (Wat voor een rechtse partij uiteraard nog pijnlijker is).
Bovendien duidt hij dan nog wel een Vlaming aan als bemiddelaar (ik ben de huidige functienaam alweer vergeten, het regent tegenwoordig titels voor die oelewappers), maar dan uit de zusterpartij van de Waalse winnaar der verkiezingen, waarbij een kind ziet dat op die manier het evenwicht drastisch omslaat ten voordele van de Waalse broeders.
Fout ! Duidelijk fout!
Je weet dat ik geen voorstander ben van splitsing van ons al zo kleine landje... Maar dat wil niet zeggen dat we de misstanden die er bestaan moet verstevigen. Er is een onlogische en onrechtvaardige geldstroom naar Wallonië, iets waar ik nog zou kunnen mee leven als het over een tijdelijke, duidelijk afgebakende steun was om dat landsgedeelte er boven op te helpen. Maar trop is teveel, en je kunt uiteindelijk geen onrechtvaardige zaken blijven verdedigen.
Je krijgt sterk de indruk dat ons aller (?) Albert nu duidelijk heeft gekozen...
Als er überhaupt nog een koning is in ons landje, dan is dat dank zij de Vlamingen, maar dat zijn de Von Sachsen-Coburg-Gotha's al weer lang vergeten. (Weet je nog dat het Engelse vorstenhuis dezelfde naam droeg, maar dat tijdens de oorlog tegen Duitsland heeft veranderd in Windsor, om minder Duits te klinken?)
Ik zou kunnen stellen dat we er op deze manier zeker niet (op de goede manier) uitkomen, maar het is duidelijk gebleken dat we er op de andere manier ook niet uitraken... Ik heb er alle begrip voor dat het voor de Waalse politici verdomd moeilijk moet zijn te beslissen dat ze akkoord gaan met de afbouw van die geldstroom, maar ik vrees dat de keerzijde wel eens de definitieve splitsing zou kunnen veroorzaken.
Wellicht is het net dat verfomfaaide Brussel, met zijn tweetaligheid, zijn Europees statuut, zijn overmaat aan allochtonen die deze oplossing in de weg staat... Ik heb de indruk dat eigenlijk geen van beide partijen happig is Brussel in te lijven, maar evenmin happig is het los te laten.
Ik heb al eens gesuggereerd dat wij Brussel een beetje een apart statuut zouden kunnen geven, net zoals Washington in Amerika... Maak van Brussel een soort Europese hoofdstad met een apart statuut, en laat het dan maar zichzelf bedruipen vanuit Europa. Zowel Vlaanderen als Wallonië zouden een goede zaak doen, en wellicht zou een oplossing dan iets makkelijker worden. Het probleem is: hoe kunnen we Europa er van overtuigen die stap te zetten? Want het deficitaire Brussel is echt geen sinecure om te besturen.
Bovendien zou men vaststellen dat het Brussel dat nu grotendeels bestaat uit hoofde van "Hoofdstad, Centrum" van het land, die functie verliezen, en zouden heel wat bedrijven die nu hun hoofdplaats hebben in wat men de kern van het land kan noemen, helemaal geen zin meer hebben daar te blijven, vermits het kern van het land meer zou zijn, en de kostprijs van Brussel zou daardoor nog toenemen.
Nee, de oplossing zal wellicht daar niet liggen, want niemand zal Brussel willen, ook Europa niet.
Ik zie dan ook steeds minder licht in de duisternis... Hoe verder men de zaken ten top drijft, hoe moeilijker de oplossing, de verzoening zal zijn.
Ik denk dat we nooit meer Koning Flupke zullen hebben, het land zal tegen dan niet meer bestaan.
Straks moet ik, om mijn Waalse vrienden te bezoeken, een landgrens overschrijden...
Straks zal Wallonië niet in een stappenplan, maar in één klap een serieus deel van zijn inkomsten verliezen. Met alle gevolgen van dien.
En het ergst van al... de sociale zekerheid, ons zo moeizaam veroverde stukje zekerheid zal wankelen onder de druk van de splitsing... Hebt u gewerkt in een bedrijf met een Brusselse hoofdzetel, die beslist heeft dat zij Waals is? Dan krijgt u later een Waals pensioentje.. Of koos hij voor Vlaanderen, dan wordt het een Vlaams pensioentje... Beide wellicht kleiner dan het huidige, want aan de splitsing hangen kosten vast, en ik weet al wie die kosten moet betalen: de kleine man, u en ikke...
Ik had van Albert wat Belgicisme verwacht, maar ja, hij kiest (weer) duidelijk Francofoon....
tot de volgende ?

Morgenstond

Image by FaceMePLS via FlickrVandaag ben ik een stuk vroeger opgestaan dan anders, en als ik nu buiten kijk, zie ik de zon nog niet boven de einder uit komen... Maar de einder is al wel goudkleurig lichtend, en er boven zie je dan het blauw, die aan de andere kant van het uitspansel nog iets van zijn nachtkleur heeft behouden, een blauw dat wat paarsig naar zwart zweemt. Mooie kleuren om de dag mee te beginnen... Morgenstond geeft misschien geen goud in de mond, maar toch voor je ogen!
Heb jij ook die obsessie voor kleur?
Ik kan daar echt van genieten, en betreuren dat ik dat niet echt kan vastleggen, want de mooiste foto, het mooiste schilderij, zijn maar een schijntje van de werkelijkheid, net omdat we dat licht niet kunnen er bij geven. We kunnen de kleuren wel nabootsen, maar het "licht" niet, het "leeft" niet...
En dan heb ik het heus niet alleen over een lucht zoals dit van deze morgen, nee, ik kan vol verwondering en verbazing genieten van het spel van het licht door de blaadjes van het wuivende riet, en vergeet soms naar mijn dobber te kijken, zo geboeid als ik ben door het samenspel van licht en kleur en materie.
Kijk eens naar één boom in een zonnige wereld, en probeer maar eens de soorten groen te tellen die je daar in ziet! Het lukt je niet, omdat het er ontelbare zijn, en ook omdat ze bij ieder zweempje wind telkens en telkens weer veranderen. Bekijk een bos en dan doe je nog de vaststelling dat iedere boomsoort een eigen basiskleur heeft (of zelfs twee basiskleuren als je naar de abelen kijkt!)... Prachtig toch? En laat daar dan nog enkele kleurige vlinders en enkele libellen en glazenwassers rondtoeren, dan is het kleurenpalet zo rijk dat je er haast in verdrinkt... De plotse beet aan je lijn is dan bijna storend!
Van één kunstvorm heb ik geen ziertje verstand, muziek... Ik kan het wel op prijs stellen, fluit en zing graag (en vals), maar ik ken geen noot uit de andere ( wel walnoten uit hazelnoten, maar dat heeft er niets mee te maken)... En dan zit ik soms in die kleurige natuur weg te dromen, en hoor de vogels lawaai maken, merels en lijsters zie zingen of luid tsjakken, kraaien die krijsen, en de roep van de specht of zijn gehamer op de boomstam... en dan vraag ik me af of een musicus van al die geluiden zo kan genieten als ik van de kleur en de vorm der dingen... Of is dat dan voor hen een kakafonie, een brute wirwar van lawaai?
En dan sluit ik soms de ogen, om beter te luisteren... en ook daar van te genieten.
Gisteren kwam Lea op bezoek. Ze had weer wat prei, wat andijvie en enkele pompoenen bij... Oogst van hun tuin, want Mandje is een verwoed tuinier. (Hij zou wellicht goed overeenkomen met Henk, dat is ook een tuinder)
Als wij bij hem op bezoek gaan, dan ga ik telkens zijn tuin even bewonderen. Want hij tuiniert niet alleen, hij doet werkelijke mirakels in zijn tuin! Zijn prei is altijd de dikste, zijn andijvie het best "gekropt"... maar hij zit dan ook heel veel in die tuin. Ik heb er geen zier begrip voor welk plezier je kunt hebben in dat tuinieren, maar aan mensen zoals Mandje en Luc zie ik dat die vreugde ook bestaat. En wellicht gaan zij dan verbaasd kijken naar de lucht waar ik zo poëtisch over doe, en hoogstens vaststellen dat er wellicht voor de noen regen van komt of zoiets...
Met andere woorden, het is moeilijk om de vreugde van een ander te ervaren...
Dus zullen er wellicht lezers geweest zijn, die heel, heel vlug over mijn luchten hebben heen gelezen... en die misschien ook bij de tuinders zitten te zuchten, want zij houden veel meer van...weet ik veel waarvan... Maar wellicht kunnen zij dan vol onbegrip kijken omdat wij hun dingen niet appreciëren.
Ergens is dat mooi... De mens is net zo verscheiden in zijn goestingen als de kleuren in de natuur.
Wellicht daarom dat ik ook graag mensjes kijk?
Ik ga niet zo vaak de stad in om van op een terrasje mensjes te kijken, maar ook op de rommelmarkt zie ik hen lopen... En ergens heb ik dan bewondering voor de man die durft rond te lopen met een echte cowboyhoed en cowboykleren, voor de jonge man met zijn groene hanenkam, en voor de turkse dametjes met hun zwarte kleren en hoofddoeken op... Zij durven anders te zijn, uit te komen voor hun goesting, hun geloof, hun ideeën... en ik geniet er van. Ik lach inwendig over de dikke pleisterlaag op de façade van een gepommadeerde madame, en kijk verbaasd op bij het zien van iemand in T-shirt bij dit koude weer... Ik zie meidjes in minirokjes met kiekenvlees van de kou en grinnik bij mezelf... En stel verbaasd vast dat kinderen er in deze tijd uitzien als jonge dames, heel uitdagend en koketterend...
(En denk dan aan pedofilie)
Doe jij dat ook ?
Of heb je geen aandacht voor de mens als verschijning?
Weet je, ik kan me heel goed indenken, dat iemand die in de drukke stad woont, dit niet eens meer opmerkt, maar hier kijk ik nog op als ik in de hoek van mijn oog iemand plots hier zie passeren...dat zijn zeldzame verschijningen...
Of moet jij ver weg gaan om de natuur te zien, omdat hij daar anders is dan hier ?
Mag ik u een goede raad geven? Kijk eens wat meer rond, bewust kijken, en geniet van al die verscheidenheid... weet je, het maakt je gelukkig !
tot de volgende ?

de roosjes in ons bloemstukje

Image via WikipediaAch, het is zomaar een gek verhaal... We hebben in onze hobbykring een bloemstukje gemaakt voor de komende dodenherdenking... Eigenlijk is het een groenstukje, want er zitten amper bloemen in. Hoogstens wat hortensia's (hydrangea) en ook wat bloesems van sedums, maar voor de rest groen, ceder, spar, hulst en dergelijke dingen. Maar toch kwamen er in ieder bloemstukje ook roosjes voor... zelfgemaakte.
We maakten roosjes uit "servietten-papier", witte en gele roosjes, uit wit en geel papier. Nu denk je misschien dat die papieren bloemetjes niet lang zullen meegaan eens ze buiten op het kerkhof prijken, maar niets is minder waar... want we hebben onze roosjes waterbestendig gemaakt.
We namen een dubbelgevouwen strookje papier, rolden het begin op een tandenstokertje (hout), en dan neem je telkens het papier met wat overslag weer op en draait het rond het tandenstokertje, zo, dat je een roosje verkrijgt. Zodra je klaar bent, bind je het vast met een stukje binddraad (metaal), en klaar is kees, je hebt een net roosje op een prikkertje...
Maar nu moeten we dit nog waterbestendig maken, daartoe hebben we een paar dikke witte kaarsen gesmolten, en de roosjes stuk per stuk manueel onder gedompeld in de vloeibare was. Je ziet het papier de was opslorpen! je haalt het roosje er weer uit, schudt het wat af, en laat het afkoelen, vastgeprikt op een stukje oasis of een stukje foam.
Het gekke is, dat de papieren bloemetjes er helemaal niet maar papierig uitzien, nee, ze lijken plots heel echt. Misschien kan deze techniek je ook wel eens van pas komen?
Duur is het niet, en het moeilijkste is wel het maken van de bloemetjes, iets wat zo wat ieder kind wel eens heeft gedaan bij een vakantie op het strand...
Waarom ik nu over zo iets onbenulligs schrijf? Ik kan verdoemme toch niet weer over die politieke oelewappers gaan schrijven hé, ik wil ook niet schrijven over de parachutemoord of iets dergelijks, alhoewel...
Ik heb compassie met de mensen die daar jury moeten zijn... Ik weet wel zeker dat ik in deze omstandigheden, waar geen enkel echt bewijs is, de beschuldigde zou vrij spreken, zelfs al ben ik er misschien van overtuigd dat ze schuldig is... Want, als ze niet heeft bekend, en er zijn geen bewijzen, dan wil ik niet het risico lopen iemand onschuldig op te sluiten!
Stel je voor dat je jaren en jaren opgesloten wordt voor iets wat je niet deed ??? Ik mag er niet op denken, en dus wil ik ook het risico niet lopen iemand iets dergelijks aan te doen.
Het moet trouwens altijd moeilijk zijn om als jury te zetelen! Laat ons nu een duidelijk geval nemen, met nagedichte bewijzen en een bekentenis bovenop, dan nog moet de jury de uiteindelijke strafmaat bepalen... Voel jij je geroepen om te zeggen of iemand nu twintig dan wel dertig, dan wel levenslang moet krijgen? Ikke niet ! Zelfs over een heel erg en wraakroepend iets, neem nu een Dutroux... dan nog denk ik dat ik vol twijfels zou zitten. Hoe erg ook, als een van mijn kinderen iets mispeutert, dan wis ik na een tijdje de schuld uit, mits hij of zij zich dan weer "gedraagt"... Heb ik dan het recht iemand anders kind het recht op vergeving te ontzeggen?
Ik vind dat niet makkelijk! Ik heb al slapeloze nachten gekend over minder zware problemen dat dit.
Och ja, ook ik was in eerste instantie woedend op een Dutroux, en ook ik zou hem in een eerste reflex met een nagel door zijn kl.. aan de muur nagelen, maar dat is wellicht een eerste en normale reactie, veilig vanuit een positie waarbij je toch niets kunt doen... Maar sta er maar eens voor ! Zit maar eens in een jury...
Nee, ik vind oordelen niet makkelijk. Ik ben vijfentwintig jaar rechter geweest in de arbeidsrechtbank, en zelfs daar had ik het soms moeilijk met de uitspraken en met de wet... Want logica en rechtspraak zijn zelfs niet altijd gelijklopend, onafgezien van je gevoel voor maatschappelijke eerlijkheid.
Maar laat ik daar niet over beginnen, want dan kan ik uren vertellen... ook over de vele feiten waar in ik uitspraken mede ondertekende, waar ik niet helemaal achterstond, die met mijn gevoelens helemaal niet strookten, maar wel met de (dode?) letter van de wet...
Het regent weeral, en het is zelfs nu, 9.17 uur in de morgen, nog niet eens echt klaar, en tot overmaat van ramp bespeur ik dat er op mijn linde al blaren staan die bruine tinten vertonen!
De winter komt er aan !
donkere sombere tijden
dodenherdenking
vallende blaren
koud en nat
glad en kil
... en soms heel mooi om zien, pronkend met de schitterende kleuren van het afgestorven blad, of met de witte lijkwade van sneeuw of rijm...
de dood in al zijn pracht. Gek hé ?
of nog...
de dood als basis voor het nieuwe leven...
tot de volgende ?

des winters als het ree eegent, dan zijn de paadjes diep...

Image via WikipediaDe Walen zijn ons weer aan 't pesten! De weerman had voorspeld dat Vlaanderen maar wat lichte regenbuien zou krijgen, en Wallonië de volle bak, maar die Waalse sloebers zijn weer bezig te proberen om Vlaamse grond in te nemen, en laten de plensbuien tot hier komen!
djudedju.
Nu ja, ik zit hier dan ook vlak bij die taalgrens, dus moeten ze niet eens zo fel uit de bocht gaan met die wolkenmassa's om ons hier te zegenen...
Wat op zich weer een absurd bewijs mag heten dat die taalgrens een fictief lijntje is op een al even fictieve kaart van een nog veel fictiever land (het wordt zelfs steeds meer fictief!)
In ieder geval, wij kunnen nog een en ander leren van onze landgenoten, de Walen... Een tekst van 72 blz lezen in een halfuurtje, en dan nog een tekst die niet zo vlot leest... Chapeau ! (Ik durf de walen niet te prijzen in een andere taal dan de hunne)
En weet je wat het ergste is van heel die politieke crisis?
Nee?
Wij houden een jonge man uit het werk!
Het is immers bekend geworden dat, zonder deze politieke crisis, ons Flipke van Le petit Prince zou evolueren naar Roi Philippe I (Le Premier!), en dat op het einde van dit jaar.
Ik heb dat manneke nog weten school lopen bij de paters van Zevenkerke (bij Brugge). Hij verbleef na de schooltijd op de grote villa naast mijn toenmalige deur. Daar kreeg hij des avonds en des morgens na en voor schooltijd nog wat bijlessen in het Vlaams en wat hulp bij het studeren. Hij en Laurentje liepen daar dan met een bende andere rakkers te ravotten in de tuin naast de onze. (Niet in de jardin, maar in de tuin!)
Zijn Saksen-Coburg-Gotha's accentje is hij nooit kwijt gespeeld, hij sprekt nok steeds met een petite aksaang. Voor de rest gaat het, en hij laat tegenwoordig zelfs zijn baard groeien, en baarden zijn voor mij nog steeds belangrijke mannelijke attributen: Al die willen de kapren vaaaaren, 't moeten mannen met baarden zijn, Jan, Piet, Joris en Filip...
Dan hebben wij meteen ook een nief koningin, en die spreekt voor de verandering eens wel behoorlijk Vlaams. Bovendien mag ze gezien zijn, laat de Hollanders maar stoefen met hun Maxima, ons Tilleke is toch veel schoonder, nah!
Maar ja, 't zit er dik in dat 't manneke (en 't meiske meteen) werkloos wordt! Het zit er dik in dat de politieke slampampers er in slagen het land in stukken te scheuren, het ziet er dank zij hun stoemmiteiten nu al uit als een gelapte broek, strak hebben wij hier alleen nog een short, en de walen alleen twee pijpen, zonder broek. Beide zijn in de winter verdomd frisjes! En met ons zeekklimaat is het hier meer fris dan warm! Straks lopen wij hier dus allemaal met kiekenvlees op ons kuiten rond, en de Walen met hunne pies in de wind. 't Zal schoon zijn. Wel attractief voor de toeristen.
Ik vertel het nu wel op een ironische toon, maar ik vrees met grote vrees, dat het wel eens waar kon worden! En dat van die broek meteen ook! Want waar de politieke onbenullen ons nu de hemel beloven bij een splitsing, denk ik dat we op Europees, en zeker op Wereldvlak nog minder dan min zullen betekenen. Met alle gevolgen van dien.
En dat allemaal omdat die oelewappers menen dat ze nog meer ministerpostjes gaan kunnen creëren en de koe nog verder gaan kunnen uitmelken... Maar halve koeien geven niet veel melk, en het is nu al een klein mager beestje...
Eén troost... ik las dat bij de jonge mensen er steeds meer stemmen opgaan voor het behoud van de eenheid van het land. Wie zei daar dat de jeugd niet wijs is ? In tegendeel, blijkbaar zijn ze veel wijzer dan de politiekers (maar ja, dat is nu echt niet moeilijk hé...)
Toen ik vanmorgen opstond, stond ik in de donker mijn oefeningen te doen. Dat is de eerste keer na de zomer... Ik weet het wel, 't was (is) regenweer, de hemel zat potdicht met wolken, maar toch...'t was nog donker ! We zijn dus stillekes aan het evolueren naar de winterperiode, de donkere periode... Binnen twee maand en twee dagen hebben wij weer de kortste dag van het jaar. Tommetoch, dat is een tijd waar ik ieder jaar weer tegen op zie! Ik hou niet van die donkere dagen.
Nogal een geluk dat ik niet binnen de poolcirkel woon, waar het dan zo'n zes maanden donker is, echt donker! Ik mag er niet aan denken! Maar weet je, misschien moet ik daar in de zomer eens naar toe! dan kan ik zes maand in het licht vertoeven, dag en nacht! Daar kan ik dan vissen in de fjorden op zoooo'n zalmen, die we dan 's avonds bij een haast onzichtbaar kampvuurtje kunnen bakken (Ha ja, want het is niet donker hé!), een beetje zout er op, en een stuk brood uit de vuist en eens kijken of er nog genoeg wormen zijn voor morgen... Maar ja, Anny zal niet willen hé... Ze eet niet graag vis. djudedju
tot de volgende ?