Paasmaandag

... en deze namiddag is het feest bij OKRA, en kunnen we weer eens heerlijk met een hele hoop mensen bij elkaar gaan genieten van het programma en van het keuvelen onder elkaar.
Laatst kwam ik op een rommelmarkt een man tegen, die niet wou aansluiten bij OKRA, want dat is iets voor oude mensen...

Hij weet niet wat hij mist.
Niet alleen qua programma's, maar ook gewoon omdat iedere beweging in iedere parochie/gemeente/stad/wijk of welke onderverdeling dan ook, heel belangrijk is als cement van een samenleving.

En naar mijn gevoel is die cement er steeds meer en meer nodig !
Vroeger, toen alles veel kleinschaliger was, iedereen iedereen kende, elkeen elkaar tegenkwam in de buurtwinkel of in het buurtcafé, toen was er cement met overvloed ! Iedereen kende echt zijn buren, de bewoners van zijn straat, van zijn wijk, ja zelfs van de gemeente.
Heel veel van die mensen hadden dan ook nog eens onderling banden van familie, want in het dorp, daar woonden al generaties na generaties dezelfde families, en de kans was op de duur klein dat er ook bij waren die geen familie waren van elkaar. (ook al was het soms in de twaalfde graad of zoiets, er waren toch banden)

Nu is dit niet meer zo... In verhouding zijn er tegenwoordig maar heel weinig mensen die werken binnen de grenzen van hun eigen parochie of gemeente. Heel velen werken heel wat kilometers van hun huis. Bovendien werken in de huidige maatschappij man en vrouw, waardoor veel mensen hun wederhelft niet meer vinden binnen de parochie/gemeente, maar op het werk of zo, waardoor er plots heel wat vreemde eenden in de gemeentelijke bijt komen... En dus geen familie meer zijn van elkaar. Net door dat de arbeidsplaatsen veelal ver liggen van de eigen woning, verkoopt men dat huis, en gaat dichter bij het werk wonen, waardoor weer meer vreemden terecht komen in de gemeenschap van jouw wijk....

Men bouwt hele wijken en appartementsblokken, waardoor er ook nog eens makkelijker instroom komt van vreemden, die dan onderling ook geen enkele band meer hebben, nog met de gemeente, nog met hun buren.

Heel veel mensen kennen hun buren amper.
Laat staan dat er een soort band groeit tussen hen.

Het gekke is, dat bewegingen, zowel jeugdbewegingen, vrouwenbewegingen, OKRA en andere, veel makkelijker werken in een kleine gemeenschap waar iedereen iedereen kent, en iedereen ook iedereen mee trekt naar de beweging, terwijl het duidelijk is dat die beweging er eigenlijk veel meer nodig is in de moderne maatschappij (nu ja... Maatschappij ?), waar ze heel nuttig zijn om van de duizenden individuutjes een hecht geheel te maken.

Eén van de zaken die een gemeente kenmerkt, is het hebben van een eigen taal. Ik ben van oorsprong een Oostendenaar, en die taal is heel anders dan het Maters, de taal van de prachtige gemeente waar ik nu thuis ben... Maar dat Oostends accentje kenmerkt mij nog steeds als een vreemde eend in de bijt. En ware ik niet in organisaties thuis, dan zou mijn band met Mater wellicht heel wat minder zijn dan nu. Maar bijna alle leeftijdsgenoten en ouder, kennen mij als Sinterklaas, en heel wat anderen kennen me van Ziekenzorg als de man die de "Hobby" of de "Crea" organiseert... En dank zij die beweging ben ik, en met mij mijn vrouw, lid van de gemeenschap Mater.

En dat maakt dat wij ons hier "thuis" voelen...
En dat is héél belangrijk.
Want thuis zijn, dat is je goed voelen, je op je gemak voelen, weten dat je hier moogt leven zoals je wil, omdat je aanvaard bent, deel bent van het geheel. Natuurlijk moet je de gemeenschap niet gaan ergeren door sterk afwijkend gedrag, maar dat mag nooit en nergens... tenzij je daar op een manier je handelsmerk van maakt... Zoals een kunstenaar die zich net iets anders gedraagt en zich net iets anders kleedt...

Ach, Het is goed thuis te zijn !
(Maar maak er geen "Thuis" van, de soap op Eén, want daar is men bezig met het opmaken van een heel ingewikkelde studie, gewoon om te weten wie het allemaal al met allemaal heeft "gedaan"... En zo'n gemeenschap wens ik niemand !)

tot de volgende ?

ramp nipt voorkomen

Toen we deze morgen op stonden, zwommen al mijn vissen boven... Dat is een signaal dat er geen of veel te weinig zuurstof in het water zit.
Zuurstof breng je niet of amper in het water met zo'n klassiek zuurstofpompje. Wat dat zuurstofpompje doet is in feite het water in beweging brengen, en het water neemt zuurstof op aan de oppervlakte. Door het in beweging brengen van het water, breng je dus meer water in contact met de zuurstof uit de atmosfeer.
Filters in een aquarium zijn hoofdzakelijk mechanische filters. Dat wel zeggen dat ze het water door een filtermassa jagen, en daardoor blijft stof en vuil hangen in die filtermassa. Een vers gekuiste filter werkt louter en alleen mechanisch, een filter die al een tijdje werkt, doet meer: in het vuil ontwikkelen zich bacteriën die instaan voor de vertering van het vuil. Zo'n filter zal iets trager mechanisch werken, door het feit dat de filtermassa gedeeltelijk verstopt is met vuil met bacteriën.
Maar de filter doet ook meer !
Daar de filter mechanisch het water door de filter jaagt, brengt de uitlaat van de filter ook het water sterk in beroering. Door deze beroering komt er voortdurend nieuw water in contact met de oppervlakte en dus met zuurstof...

Nu kreeg ik onlangs te maken met een plaag van een soort algen, en het kost nogal wat moeite om het evenwicht te herstellen, maar door dat proces sterven nu die algen af, en zie je voortdurend losse stukjes algen door het water heen zwerven.

Deze stukjes algen komen in de filter terecht en verstoppen het geheel.
Daardoor komt er dus ook minder beweging in het water, en dus wordt er minder zuurstof in opgenomen.
De enige oplossing is heel vaak de filters kuisen...
We waren dit keer dus duidelijk te laat...
Nee, er zijn geen vissen dood, maar veel langer zou het niet hebben mogen duren...
Dus hebben we deze morgen alles gelaten wat het was, en meteen de aquarium onder handen genomen...

Ramp voorkomen...

De enige andere oplossing zou zijn: heel de aquarium legen, en alle rotsstenen met hogedruk ontdoen van de algen, zodat de plaag in één keer opgelost is... Maar dan zit je met een totaal ontregelde aquarium, en is het net of je werkelijk start met een nieuw aquarium, maar dan zonder de nodige voorzorgsmaatregelen om het evenwicht in het water te hebben en te houden. Ik ga dit niet uitleggen, het is nu al technisch genoeg, maar om het kort te omschrijven: het water moet leven bevatten. Gewoon water is quasi dood. Als je ergens een gezonde vijver weet zijn, waar ook vissen in zitten, dan moet je eens een beetje water uitscheppen, en er aan ruiken. Viswater, gezond water, heeft een bepaalde geur. Ik noem dat de geur van gezond water. Je aquarium moet ook ongeveer die geur hebben. Het is iets feller, maar dat komt grotendeels door het feit dat de temperatuur hoger ligt, en door het feit dat je nooit een perfecte balans kunt hebben in een aquarium, je kunt het alleen zo goed mogelijk benaderen. (In feite zou je in een aquarium van een meter lang maar hooguit een guppy of drie mogen houden, wil je echt een evenwicht bereiken en houden...)

Normaal is er aan een goed aquarium niet veel werk... Maar tot wij nu de boel weer in orde hebben, zullen we nog heel vaak mogen de filters kuisen... Nu ja... Dat hoort er bij, wie dieren houdt, weet dat het niet altijd van zelf gaat.

Nog een nadeel: zolang we met die algen zitten, is het aquarium echt niet mooi om te zien... Maar ja, daar moeten we dus doorheen. Heel de bak legen en herbeginnen zie ik niet zitten, ook al omdat ik dat niet meer kan zonder hulp van Bart en minstens één van de kleinkinderen... De rotsblokken zijn voor mij véél te zwaar. (rug)

Maar we krijgen het zo ook wel in orde. En misschien haal ik wel de kleinste stenen er uit om ze te reinigen, dan bespoedig ik de oplossing toch iets.

Vandaar dus, dat ik later ben dan anders met mijn blog.
De vissen gaan dus voor u... Maar ja, voor u is het ook geen kwestie van leven of dood hé ?


tot de volgende ?

Geen politici toegelaten !

Of is dit ook een vorm van racisme ?
Volgens mij is het net zoiets als een bordje "roken verboden"...  Je weet wel, om de gezondheid van je zelf en je medemens te vrijwaren.
Straks gaan onze brievenbussen weer uit puilen van de verkiezingspropaganda. Eigenlijk zou ik die moeten bewaren, om de volgende keer in hun eigen strot te duwen, met de bewijzen er bij dat ze er weer eens niets van bakten van al hun beloften.
Maar het idee dat de konterfeitsels van dergelijke wezens hier ergens in huis zouden liggen, is gewoon onverdraaglijk.

Ik heb geen sticker op mijn brievenbus om reclame te weren, want ik zit graag eens in die dingen te snuisteren, maar bestaat er geen stickertje tegen politieke "reclame" (lees: leugens) ?

Het ergste is, dat Jan met de pet nog steeds luidop denkt "Ja, maar je kunt nu eenmaal niet zonder", en dan hebben ze het over de politici. Anderen zweren dat dit een waarborg is om de democratie te vrijwaren...
1) Je kunt heel goed zonder politici. Ik heb onlangs een politicus aangesproken over het feit dat meneer X de ene keer minister was van Financiën en de volgende keer Minister van Buitenlandse zaken... En hoe je specialist kunt zijn in twee zo'n verschillende materies... "Och, zei de politicus, het is in feite het kabinet die de wijzen bevat, en die alles uitzoekt voor de Minister..." Ik niet en jij ook niet hebben ooit een stem uitgebracht op een lid van zo'n kabinet... En als die onverkozenen het in feite doen, waarom hebben wij dan die verkozenen nodig ?

2) Wij hebben helemaal geen democratie... Hoe je ook stemt (of zelfs niet stemt), je komt altijd bij een partij terecht, en niet bij Jan of bij Jean-Pierre... En die partij die dicteert op basis van wat de machthebbers van die partij willen. Je stem gaat dus niet naar een of andere persoon, zelfs niet naar een of andere beleidslijn, maar naar partijbonzen, die gewoon hun goesting doen.

3) In ons systeem hebben wij, hoe dan ook, altijd te maken met een regering die uit meer dan één partij bestaat... Dit wil dus zeggen dat ze voortdurend afwijken van hun eigen standpunt, om tegemoet te komen aan de partner(s) in de regering. Dit zijn geen compromis, dat is stuivertje wisselen. Als er een nieuwe arbeidsovereenkomst moet worden gemaakt, dan vinden werkgever en werknemers ergens in het midden. Zo gaat het niet bij een regering (of toch meestal niet - er zijn uitzonderingen).  Bij een regering gaat het veeleer zo: "Jij wilt X hebben? Goed, wij willen A. Als jij ons steunt, dan steunen wij u in het behalen van een meerderheid."
Mochten er nu in die partijen mensen zijn, die voor hun eigen mening durven opkomen, dan worden ze gewoon uitgerangeerd. Want eens je verkozen bent, ben je gewoon een marionet, of je bent niets.

Waar zit daar de democratie ?

Dat dit systeem nog bestaat, is alleen te danken aan twee zaken:
1) het uitdelen van gunsten en jobs
2) het feit dat ze zich geen revolutie kunnen permitteren, want dan wordt het systeem zelf vernietigd.

en... ten derde... aan het feit dat ze er de domme massa kunnen van overtuigen dat ze onmisbaar zijn... Mochten de mensen eens een klein beetje nadenken over het systeem, dan wordt het niet meer aanvaard.

Waar moeten we dan wel voor opteren? Het logische antwoord zou zijn: voor echte democratie !
En we leven in een tijd dat dit steeds meer terug echt mogelijk wordt ! Dank zij computers, tablets, smartphones kan iedere Belg heel makkelijk rechtstreeks zijn voorkeur uitspreken in het debat. We hoeven geen ingewikkelde volksraadplegingen meer houden, alleen een systeem waarbij je een sluitend systeem hebt om je identiteit te bewijzen (en zo dubbele stemmen te vermijden) en een smartphone of computer waar je dan je voorkeur uitspreekt.
Want democratie, dat is een systeem waarbij IEDERE burger mee regeert !
Denk je dat we daar nog niet aan toe zijn, dan kun je een systeem op poten zetten, waarbij men kiest voor techniekers.  Stel economie: daar kun je echte deskundigen naar voor laten komen, die hun kijk op de zaken verdedigen, en dan kiezen we voor welk systeem we opteren. Natuurlijk zul nooit bekomen dat iedereen voor één deskundige zal stemmen, maar als je een systeem hebt waarbij iedere deskundige ook een resem volgelingen-deskundigen achter zich heeft, dan kom je tot een mengeling van richtingen die samen op een deskundige manier kunnen bespreken, oordelen en handelen.
Wie weet hoe vlug ons land dan weer een budget in evenwicht heeft !!! We zouden in ieder geval al een pak ministeriële wedden uitsparen...

Dit is een veel logischer systeem...
Maar ja, wie wil er nu logica, als je een systeem hebt waarbij je kunt aan de pit zitten, en de kleine garnalen je heel devoot hun belastinggeld in handen leggen?

djudedju

tot de volgende ?
(Ik ben er me van bewust dat dit een heel eenvoudige voorstelling is, maar het is in se ook eenvoudig !)

Mijn catechismus

Ergens, maar ik vind hem niet, moet hier nog een echte oude catechismus rondzwerven... Of heb ik hem ooit eens aan iemand cadeau gedaan? Of uitgeleend ? Ik weet het niet meer.
Mocht ik het echt willen hebben, dan vind ik er wel weer ene op een of andere rommelmarkt, want daar zie je zo'n dingen nog wel eens.
Er zijn hier nog zo'n dingen uit mijn jeugd, die hier of daar in die massa boeken verscholen zijn... Mijn Cantus-boek van in mijn studententijd (Ik weet zeker dat hij nog steeds ruikt naar verschaald bier en sigarettenrook), en mijn zangboek van de Chiro... En wellicht nog veel meer van die dingen...
Want ik hoor bij die mensen die moeilijk afscheid kunnen nemen van het verleden.
Het verleden, dat is een stukje van mezelf, en geef toe, een mens is niet zo maar bereid een vingerkootje of een oorlelletje af te snijden en weg te doen... Dus kan ik dat ook niet zo maar met mijn verleden. Niet al die dingen zijn onverdeeld goede herinneringen, er zijn ook dingen bij die me pijnlijk herinneren aan nederlagen en verdriet... Toch maken zij ook deel uit van mezelf. Net zoals dat litteken van een grote zweer op mijn been, of dat litteken van een operatie...
Dingen die in jezelf zijn gegrift

"Waar is God ?" "God is overal, in de hemel, in de hel en op alle plaatsen"... De meesten van mijn generatie herinneren zich deze zinnen uit de catechismus, zaken die wij van buiten moesten leren, en waar men ons overvroeg om te controleren of ze wel kei- en keihard in ons geheugen waren gegrift, Om er nooit meer uit te kunnen gewist worden.
Maar soms veranderd men één en ander aan de interpretatie van het geloof, en waar de hel vroeger een eeuwig brandend vuur was, veranderde dat in een afwezigheid van God. De straf zou er in bestaan God, het Licht te moeten missen... Waar is God ? in de hemel, in de hel... ???
Die catechismus leek plots een bron van twijfel geworden.

Ach, de grootste fout is wel, dat men kerk en religie verwart... Maar dat is ook een beetje logisch: in onze kindertijd, de tijd van die catechismus, lag alles vast in een rotsvaste ceremonie... Geen letter, geen punt of komma kon worden gewijzigd. Alles lag vast in Kerkelijke Voorschriften (allemaal met hoofdletters)... En voor ons, gewone mensjes, was heel die ritus het geloof. Alles was één begrip. En dan kwam het concilie, en plots wijzigde men een heleboel van die vertrouwde, in ons hart vastgenagelde dingen. We mochten plots die gewijde hostie in ons handen nemen, de mis werd plots in het Nederlands en dus begrijpbaar en nog een heleboel meer. Priesters waren niet meer de zwartrokken, maar verschenen in gewone mensenkleren, in het begin nog wel met een romeinse kol, maar alras met hooguit nog een kruisje op de vest gespeld... Een kruisje dat steeds kleiner en kleiner werd. Onze pastoor draagt het kruisje nu als een hippie in zijn oor als piercing...

Eigenlijk was het een teruggrijpen naar de basis, naar de grond van het geloof... Maar voor de meesten van ons hing dit allemaal ritus en basis aan elkaar vast. Heel dat symbolische van kledij, gezangen, gebeden en voorschriften, dat was het reglement... dat was het geloof... en plots ontkleedde men heel het bouwwerk... Het met stuc versierde en beschilderde plafond ging er uit, de mooie prenten op de glasramen gingen er uit, de krullewietjes in het bouwwerk, alles er uit, tot op de grond, tot op het fundament, tot op de hoeksteen... en daar zette men dan een heel simpel, klein, nederig bouwwerk in de plaats. Terug gebracht tot de essentie.

Een gebed maakte geen omwegen meer naar het latijn, nee, in je eigen moerstaal gewoon recht uit. De bijbel werd voor de zoveelste keer vertaald, nu in de "volkstaal", de taal die we spreken, dagdagelijks. En laatst hoorde ik dat hij nog maar eens vertaald is in de taal van de jeugd, nog maar eens in een poging dichter bij de mens te komen.

We hebben geen oorspronkelijk boek meer, de oudste zijn ook al afschriften van... Maar soms vraag ik mij af, hoe zou het werkelijk gezegd zijn geweest ?
Zeker in de taal van toen, voor de mensen van toen.
En wellicht met omschrijvingen die ons nu niets meer zeggen.
Zeker niet als een volk uit het Noorden tegenover de tekst die ooit werd uitgesproken voor die mensen van daar van toen. Water is voor hen iets heel anders dan voor ons, die gewoon aan het kraantje draaien. De symbool van het water is daardoor ook al anders...

Kortom, de teksten moeten we wel omzetten naar onze taal... Maar de vraag blijft: doen we dat wel goed ? Doen we dat wel in de juiste geest?
En als we houden aan de basistekst (hebben we niet eens !), lopen we dan niet verkeerd omdat de dingen in onze wereld iets heel anders zeggen dan de dingen van toen van daar?

Eén ding is duidelijk, het is veel makkelijker om je vast te pinnen aan de letter, of je vast te pinnen aan de ritus, dan wel te zoeken naar de geest, naar de bedoeling van de woorden.
Wellicht is de oudste tekst die we bezitten al een geredigeerde tekst, een tekst die vertaald is in de taal van dat moment, en is het zo dat, als wij het interpreteren als een tekst uit de tijd waarin het gesproken werd, dat eigenlijk een fout van bij de aanvang...

Religie moet volgens mij dan ook een voortdurend herinterpreteren zijn, tot we alleen nog de kern overhouden, en die kern is heel simpel... Bemin je evenmens als jezelf en God bovenal. En eigenlijk kun je die boodschap terugvinden in bijna elke religie, als je ze ontdoet van al de mist van ritus en woordkramerij...

En het blijft een waarheid, ook voor niet gelovigen, want zelfs als je je beperkt tot het beminnen van je naaste, dan ben je sowieso een goed mens. En daar gaat het over.
Als je vanuit je overtuiging de gedachten van een Boeddha er over heen laat gaan, dan zie je dat heel duidelijk.

Of dacht je dat God wakker lag over de manier waarop je hem al dan niet aanspreekt ? Ja, hoe zou het dan moeten klinken ? God ? Dieu ? Allah? Jehovah ? Jahweh ? Gott ? of hoe ???
Daar lig ik zelfs niet van wakker, Hij dus zeker niet.

tot de volgende ?

Lekkere bloembakken

Vind jij dat ook zo vervelend om ieder jaar weer op zoek te gaan naar bloemen voor de bloembakken. Bloemen die ieder jaar na de winter weer vervangen moeten worden... En waarvan je nog moet afwachten of ze echt zo mooi zijn en echt zo veel bloeien als op het bijgeleverde prentje?
Ik in ieder geval.
Ik hou van bloemen, maar het meest van bloemen waar ik geen of heel weinig omkijken naar heb.
Bloemen die er ieder jaar weer en ieder jaar uitbundiger zijn.
Maar daar zijn er maar weinig van.
De mooiste en bloemrijkste zijn meestal te vinden in de eenjarigen, of bij dezen die in ons klimaat eenjarig zijn.

Vorig jaar zijn we met ziekenzorg op bezoek geweest bij Claus in Kruishoutem, een kweker van kruiden. En we brachten natuurlijk ook een paar plantjes mee, en we hebben die, op zijn aanraden in bloempotten geplant, in de aarde die hij had voorop gesteld... En kijk, nu heb ik daar twee bloempotten met in de ene een hele mooie grote bossige tijm, en in de andere een mooie Chinese dikke bieslook.

Dus heb ik twee van mijn bloembakken nu beplant met kruiden. Ze mogen dan minder bloemen geven, ze zijn lekker, en ze kruiden het eten op een natuurlijke manier. En heel wat van die plantjes zien er ook mooi uit. Er zijn nog enkele soorten te kort, maar dat zijn dan ook weer eenjarigen... Zoals basilicum, het koninklijke kruid... Maar die komen er ook nog bij. En mijn tuin zal dan weer een beetje rijker zijn, en een deel er van kan zelfs rustig enkele jaren meegaan.

Ach, ik weet best dat die petunia's ook mooi zijn, maar in de tuin heb ik mooie daglelies staan, in heel wat kleuren... en wist je dat die bloemen ook eetbaar zijn? Hoe lichter de bloem, hoe lekkerder, hoe donkerder de bloem hoe pittiger. In een sla wat mooie oranje toetsen en zelfs hier en daar een beetje paars... Mooi, en lekker !

Ach, ik ben er helemaal geen genie in, en wellicht zijn er heel wat bloemen die eetbaar zijn. Wellicht kun je daar gewoon even voor google'n... Maar ik hoef helemaal geen deskundige te zijn, of geen drie-sterren-chef om lekker te eten thuis... Ik heb het niet op al die liflafjes, geef mij maar gewone gezonde kost, met een kruidig accentje. Zo gewoon, gezond en lekker.
Oh ja, ik ga ook radijsjes zaaien. In een bloempot. Want in mijn tuin heb ik geen plaats, die staat vol met planten en bloemen, en ik hou niet echt van het werk in de tuin. En in een bloempot moet ik niet gaan schoffelen en gaan graven... Pot pakken, aarde in gieten, lichtjes aandrukken, met een stokje putjes in prikken, in ieder putje een zaadje, en wachten op de radijsjes. Radijsjes geoogst ? Potje uitgieten op een hoop, er de afval van bladeren en zo bij voegen, de compost uit het compostvat bijvoegen, en volgend jaar weer gebruiken als pot-aarde... Makkelijk zat, en ik krijg geen aarde onder mijn vingernagels, want daar krijg ik de ... van !

Kortom, ik ben het schoolvoorbeeld van de luie tuinier.
Planten waar je niet, of zo weinig mogelijk moet naar omkijken...
Och ja, niet wachten om het - ook in bloempotten - overal opduikende onkruid uit te trekken. Daarom zet ik de potten niet ver van de visvijver. Daar moet ik iedere dag zijn om die beestjes eten te geven, en "en passant" trek ik dan het onkruid, ga nog een paar meter verder, en werp dat voor de kippen... Dat zijn de beste kruidverdelgers die er bestaan. Jammer dat ze geen onderscheid kennen tussen de goede planten en de on-planten... (Moet niet altijd on-kruid zijn), ander liet ik ze los in de tuin, en konden zij me van die karwei ontlasten. Of weet er iemand een kippenras die het onderscheid wel weet ?

Dat ik een hekel heb aan tuinieren, dat dank ik aan ons vader zaliger, die het leuk vond om mijn broer en mij drie keer na elkaar de tuin te laten omgraven, en dan kregen we nog geen woord lof, alleen een opmerking dat we het nooit zouden leren...  Welnu, pa, je bent geslaagd, ik heb het nooit geleerd...
Dat klinkt of ik een slechte pa had, niets is minder waar, ik had een droom van een vader... Maar daar, in het hovenieren, heeft hij mij duidelijk niet de liefde voor de tuin gegeven...

(Welke dingen zou ik - onbewust- vergald hebben voor mijn kinderen? - Ik moet het hen eens vragen. En misschien kunnen zij zich al beginnen afvragen waar zij in tekort geschoten hebben ten opzichte van hun kinderen... Want ach, we voeden op, maar we doen het allemaal zonder diploma, zonder vorming, gewoon zo goed als we kunnen of denken te kunnen...)

Ik ga seffens eens kijken of mijn kruiden en mijn stoffeliers er fris bijstaan, of ze geen beetje water moeten... en of de vissen al weer rondzwemmen... Want zolang het water nog niet echt warm wordt, komen ze alleen zwemmen als het zonnetje het bovenste water lekker warm maakt. Voor de rest liggen ze heel diep in het duisterste plekje van de vijver...

Soms zou ik ook zo'n plaatsje willen... Weg van de wereld, samen met al mijn beminden, elkaar opwarmend in de warmte die van een gezin en van liefde uitgaat...

tot de volgende ?

Grommen en blaffen

Als ik aan het hek van de boerderij, hier iets verder, blijf staan, dan staan daar meteen twee grote honden te blaffen en te grommen... Ik zou eens moeten durven de grens overschrijden !

Ik weet niet of ze nu in Oekraïne het stadium van grommen en blaffen al voorbij zijn, en het bijten al is begonnen. Ik weet niet of de Russische beer er zich weer mee zal moeien, ik weet niet of het Westen het stadium van het grommen en blaffen zal overschrijden, maar het doet me allemaal wat meewarig het hoofd schudden...

Ooit heeft een man, Russen uitgeplant in allerlei bezette en geconfedereerde straten... Dit uitplanten was een manier om het Groot-Russische idee te verwezenlijken, het meer te maken dan een idee. Dat was niet de enige stap, hij deporteerde ook mensen uit hun thuisland en dropte ze in andere gebieden, waar ze zouden opgaan in de meerderheid... Dat was het grote idee voor een Groot Rusland...
Frans Vlaanderen is al enkele eeuwen Frans, maar het is pas nu dat het Vlaams er echt aan het verdwijnen is... Dank zij de leerplicht, waardoor iedereen Frans moest leren, dank zij de wetten die allemaal in het Frans waren net als de arbeidsplaatsen... en... door het feit dat tijdens de periode van grote tewerkstelling in de steenkoolmijnen en de haven, talrijke andere, echte Fransen en geadopteerde, in de streek terecht kwamen.

Het zou een voorbeeld kunnen zijn voor wat Stalin ooit probeerde...

Het zou idioot zijn, mochten wij nu, hier, nog wakker liggen en natte dromen hebben van een hereniging met dat stuk Vlaanderen over de schreve, een Vlaanderen dat nu al lang Flandre, Le Nord is geworden. Och, je kunt aan de gebouwen, aan de reuzen, aan sommige gebruiken en plaatselijke gerechten nog zien dat het ooit één Vlaanderen was, maar het is het niet meer.

Ik ben te weinig vertrouwd met de situatie in Oekraïne, om te oordelen of in die gebieden Oekraïne nog wel echt Oekraïne is... Of dat die gebieden echt eerder Russisch zijn...

Ik weet wel dat het perfect mogelijk is samen te leven met mensen met een andere taal, een andere levenswijze. Wij zijn er een voorbeeld van, wat NVA ook beweert ! Je moest gisteren alleen maar luisteren naar de uitzending van de koers, geen mens vond het jammer dat het geen Vlaming was die gewonnen had, maar wel dat het geen Belg was...

Wij leven nu in Europa, in een soortement van confederatie van Europese landen. En wellicht komt ooit de dag dat wij amper nog gaan spreken van België... Je woont in Amerika, en de naam Californië doet je veel meer denken aan goed weer dan aan een van de staten... Als je het als een entiteit bekijkt, dan heb je veeleer het gevoel dat wij hebben tegenover het begrip provincie.

En wie weet zal ook ooit de taal verdwijnen in een Europees... Wellicht een vorm van Engels, zoals Amerikaans ook een vorm is van Engels.... Als alles goed gaat, en Europa blijft bestaan. Als we er in slagen onze economie te redden, als we er in slagen het klimaat te redden (Anders is Vlaanderen sowieso verdwenen !), als....als ...

Wat is een grens ?
Tenzij je er een wan-ding van maakt zoals de Amerikaanse grens met Mexico, zoals de Israëlische grens met de Palestijnen of zoals ooit het ijzeren gordijn... Een tastbare, zichtbare muur, vol bewakers, vol wapens en geweld... tenzij je zoiets doet, is een grens een fictief iets... Iets wat je niet kunt zien, niet kunt merken aan het groen, aan de bomen, aan de vogels... Iets wat die vogels en de konijnen helemaal niet beseffen.
Je kunt veel meer de grens van mijn eigendom zien, er staat een haag !
Rond België is niets te zien.
Gelukkig maar... er zou wellicht veel beter ook niets zijn, zelfs geen fictief iets.
Want heel dat idee is alleen een economisch begrip en een begrip van macht.

Ik kijk vol verbijstering naar het geweld, het geblaf en gegrom... Voor een fictief iets.
Zou ik graag Nederlander, Fransman zijn ? Nee, niet echt, maar niet omwille van het Nederlands zijn of het Frans zijn, maar omwille van het feit dat wij hier, waar we wonen, de wetten kennen, de geplogenheden  onze rechten, onze gebruiken en de buren... Mocht het hier Europa worden, in de chte zin van het woord, dan heb ik daar geen probleem mee... Want ik ken het hier en wat verandert, dat komt stap voor stap.
Ik zou er echt niet van wakker liggen om enkele kilometer verderop te gaan wonen, ook niet als ik dan plots aan de andere kant van die taalgrens zou zitten, want ik ken het daar, heb er zelfs vrienden, en ik weet dat ik daar net zo goed als hier een thuisgevoel heb...
Mocht ik naar Nederland of Frankrijk gaan, dan zou ik veel meer een aanpassingsperiode nodig hebben, om er de manier van leven binnen dat andere wettelijke kader te leren kennen, maar het zou na adaptatie wellicht ook een thuis worden...
En eens je gevestigd bent, dan is het ook je thuis !
Ik kan me best inbeelden dat die Russen die al enkele generaties in Oekraïne wonen, dat als hun thuis beschouwen.
En ik kan niet anders dan denken dat ook daar enkelingen -politici- daar een eigen gebied van willen maken, die plots geen Oekraïne meer is.
Kortom, ik snap het niet.
Ik maak me veeleer boos op diegenen die het vechten aanmoedigen, de splitsing vragen, dan op al die mensen die er gewoon graag wonen en zichzelf willen blijven.
En ik wed dat er meer zo zijn, dan dat er zijn die daar voor willen vechten.
Maar eens men vecht, dan is het hek van den dam, dan escaleert het dan zijn het plots je buren die bedreigt worden, je vrienden, je gezellen, en dan vecht je wellicht ook mee, ook al voelde je daar oorspronkelijk niets voor...
Ik snap het het niet.
Ik zie niets om voor te vechten.
Maar ja, het gaat ook niet over mijn vrienden, buren, kinderen... Ik ben voor de vrede, zolang ze van hen blijven... (Ik ben dus ook gek)

tot de volgende ?

kloosterrommel

Gisteren (en vandaag nog) was er een rommelmarkt in Brakel bij de nonnekes... Volgens de mededeling sluiten ze een heleboel kloosters, en de overschot wordt verkocht ten voordele van Kongo...

Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar ik was meer dan nieuwsgierig. De bedoeling was om er heel vroeg naar toe te gaan, zo dat je bij de eersten bent, en dus meest keuze hebt, maar dat ging niet... Want in moest eerst naar de begrafenis van Gaby, lange jaren mijn garagist en nog steeds een vriend...

Voor mij was het de eerste keer dat ik in Mater in de kerk een uitvaart mee maakte zonder misviering, op andere plaatsen had ik dat wel al meegemaakt. Maar blijkbaar is onze pastoor daar niet echt happig op, en hij liet dat merken. Niet alleen in zijn verwelkoming, maar ook in de manier waarop hij de offergang organiseerde... Normaal duurt zo'n dienst niet zo heel lang, maar hij slaagde er in, door de offergang af te remmen, dat het bleef duren... Ik was pas kwart voor één terug thuis ! In de kerk hoorde ik rond mij verschillende stemmen opgaan tegen "diene pastoor" en "Wat gaat hij nog allemaal uitvinden" en "Hij heeft nog te veel volk in zijn kerk zeker ?"... en bij het buitenkomen stonden de familieleden en de mensen die gevraagd werden om de familie te volgen na de mis, daar ook heel beteuterd, want ze wisten niet wat ze nu moesten doen... Blijven staan wachten zeker ? En ook daar hoorde je niets dan gezaag over de pastoor en zijn rare manieren... Een beetje jammer voor vriend Gaby en zijn familie !

Ik denk dat het allemaal niet zo slecht was bedoeld, maar het was in ieder geval geen goed systeem. Hopelijk trekt de pastoor daar de juiste conclusies uit, want de kerk staat momenteel al genoeg onder druk, en ieder ding wordt aangegrepen om nog meer te reageren tegen die kerk en zijn bedienaars...

Waar je anders uit een begrafenis komt, met je hoofd nog vol van de overledene, de herdenking, het verdriet, was iedereen nu alleen maar vol van het "nieuwe systeem" van de "paster"...

Dus was het pas in de namiddag dat we naar de rommelmarkt van de kloosters konden gaan... Veel volk was daar niet - een beetje tegen mijn verwachtingen in. Maar toen we binnen waren, was de reden ook al heel vlug duidelijk... Er was hoofdzakelijk alleen maar oud gerief te vinden, in de zin van keukenmateriaal, en oude meubeltjes en dergelijke. Er stonden een paar oude radio's met een bordje "defect", en een paar oude klokken, waarvan ze niet wisten of ze nog werkten... Voor de rest alleen maar potten, pannen, tassen, borden en co... Tot ik plots op een tafel een hele verzameling vond met parels, isomo eieren en zo, en... een toestelletje om te emailleren... Met nog heel wat stukjes koperplaat er bij en nog wat busjes met email... Het was duidelijk een oud systeem, dat zag je aan het model en het systeem, maar het was ook amper gebruikt... Ik heb het meegenomen, samen met de parels en dergelijke. Nog wat afgeboden omdat het voor ziekenzorg was... Voor een Christelijke organisaties moeten Zusters toch wat laten vallen nietwaar ????

Deze namiddag is er rommelmarkt in Eine, ook al vlak bij... Wie weet of we daar ook iets zien wat ons bevalt... voor thuis of voor ziekenzorg.

Er is nog een week verlof, en zover ik weet, staat er niets op het programma... Wie weet is het een kalme rustige week ?

Oh ja, vandaag is vrouwlief jarig, en is ze even oud in jaren als ik ben. Mag ze weer meeklappen met de grote mensen. Tot aan mijn verjaardag, dan ben ik weer een jaar ouder... (Ze reageert niet meer als ik dat zeg, het mopje is al versleten...)

tot de volgende ?