Zoals ik reeds eerder heb verteld, bloedt de neus van Anny nog steeds... Gisteren is de specialist langs gekomen om te zien of er nog iets kon gedaan worden in de gegeven omstandigheden...
Men heeft de bloedklonters zoveel mogelijk uit de neus gezogen, niet volledig, om nieuwe kwetsuren/bloedingen te vermijden. Hij schreef ook een speciale zalf voor die dik in de neus moet aangebracht worden, en die ook zou helpen om het bloeden te vermijden/beperken...
Het is maar een klein, heel mager Anny'tje in dat grote ziekenhuisbed.
Els kwam ook eens langs om mama een bezoekje te brengen.
Het is niet leuk om op bezoek te komen, we weten niet alleen het einde van het verhaal, maar ze dommelt ook voortdurend weg. Je bent aan het praten en plots zie je haar ogen dichtgaan. De bezoeker stopt met praten en haast onmiddellijk doet ze de ogen weer open... "Ik slaap niet, ik doe maar eventjes mijn ogen toe..." en haast meteen gaan de ogen weer dicht en zakt haar hoofd wat schuin weg.
Wat is er erger, je levenspartner in één ogenblik verliezen, of heel langzaam?
Ik weet het niet.
Onze Koen was héél snel weg, niet in één ogenblik, maar in anderhalve dag... Dat was ook verschrikkelijk pijnlijk. (ook al omdat een kind verliezen iets heel ergs is, dat is een beetje tegen de verwachtingen in, de oudsten moeten eerst gaan)... Maar ik durf echt niet te zeggen wat erger is.
Bovendien is deze geschiedenis iets wat zich herhaalt. Toen ze op 9 mei vorig jaar in Aalst binnenging met leukemie, zagen we heel korte tijd nadien, een Anny liggen in dat grote bed, en hoorden we de dokter zeggen "Ze is in stervensgevaar !" We hoorden dit dag na dag na dag... Tot ze, naar de palliatieve in Ronse werd gebracht, om haar de kans te geven rustig te sterven. We kregen een haast miraculeuze genezing. Het mag gek klinken, maar ik kon, ik durfde haast niet te geloven wat mijn ogen zagen...
In plaats van de "normale" twee maanden die men mag verwachten bij deze verschrikkelijke ziekte, zitten we nu al boven de tien maanden.
We hebben in die tijd ook nog mooie en goede dagen gekend, maar het lijkt wel, in het geheel van deze geschiedenis dat die verdwijnen als 'faits divers"... Het is moeilijk dankbaar te blijven voor dit geschenk als dit einde er toch aan gebreid wordt.
Toch hou ik me dat - haast dagelijks - voor... We kregen 10 maand !
Ach, het is zo lastig, zo triest om je partner, waarmee je al meer dan 52 jaar gehuwd bent, zo te zien afzien. Want ook al heeft ze niet zoveel pijn (voorheen geen pijn, nu alleen in de mond door die vervelende hematomen)...
En iedere dag wandel ik door de kliniek, naar de Palliatieve...
Iedere dag zie ik die tientallen mensen liggen in zo'n ziekenhuisbed (gek, maar heel veel mensen lijken liever een open deur te hebben - dan zien ze nog iets...)
Iedere dag lees ik die borden met richtlijnen over het Coronavirus.
... Iedere dag flaneer (?!!) ik door de zieken, die zitten aan te schuiven om de verwijzing naar dokter X, Y of Z te krijgen...
Alles net of er is geen Corona.
Net of er zijn geen echt zieke mensen, en zeker geen stervenden.
De poetsvrouw is ziek. Straks komt Veerle met mijn eten.
En dan weer naar het ziekenhuis...
djudedju
Ik ben moe. Ik slaap haast niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten