zondag, september 01, 2019

tandpasta

Dit lijkt zo'n futiliteit.
"Toon, wil je eens een nieuwe tube tandpasta meebrengen?"
"Is uw tube leeg ?"
"Nee, maar deze pikt zo in mijn gehemelte en mijn tong..."

Ik ga kijken, en het is de tandpasta die we reeds jaren gebruiken...

"Dat is toch de gewone tandpasta ? Pikt die nu ook ?"
"Misschien is mijn mond toch nog niet helemaal genezen?

(Herinner je je nog, hoe haar mond, keel, slokdarm en heel haar lijf door ontstoken was van de chemo? Het lijkt al zo ver terug...)

Als de dokter komt moeten we haar misschien nog eens laten kijken. Maar ik herinner me de dag nog dat ze de verdovende spoeling voor haar mond niet meer wou nemen, omdat "het genezen was"....
Of het was zoveel beter dat ze al heel tevreden was met het resultaat en die slechtsmakende verdoving liever niet meer had, of ze voelde het niet meer, in vergelijking met het geleden leed???

Misschien moeten we dan blij zijn met het feit dat ze nu terug aandacht heeft voor de kleine ongemakken? Of is het inderdaad zo dat haar mond nog niet helemaal is genezen? En is dat de reden dat ze regelmatig klaagt dat dit of dat van het eten haast niet te eten is, omdat het zo hard is ?

Gaan we nog van die kleine dingen moeten overwinnen, of met geneesmiddelen, of gewoon laten slijten ?

Ik hoop bijna dat het voelen van die "kleine" ongemakken een teken is, dat de grote ongemakken uit het lichamelijke, lijfelijke geheugen gaan. Dat klinkt misschien gek, maar denk maar eens aan fantoompijn, waarbij je pijn hebt in een lichaamsdeel dat er niet meer is. Waarom zou dat dan niet kunnen in zo'n geval?

Maar die kleine ongemakken zijn wellicht maar ongemakken... Iets zoals de kramp die ik regelmatig in mijn hand krijg als ik lang met de wagen rij... Dat is ambetant, maar je schudt je hand, je beweegt je vingers eens goed, en het is weer een tijdje weg. En je denkt er niet meer aan tot het daar weer is.

Ambetant. Vervelend.

Maar als je echt druk bezig bent, heb je de tijd niet om er echt aandacht aan te besteden.
Je reageert om het ongemak naar de achtergrond te drukken, zonder er eigenlijk bij na te denken. Bijna zoals je ademhaalt zonder er ook maar een moment bij stil te staan wat een wonder fenomeen dat eigenlijk is...

Het mag raar klinken... maar ik ben gelukkig dat we weer aandacht kunnen hebben voor de kleine dingen... Het was kort geleden anders... Dan was er geen aandacht voor futiele aangelegenheden, alleen voor dat ene, dat enorme, dat allesoverheersende: "God, ze gaat kapot aan die vuile ziekte ! "
"En moet dat echt met zoveel pijn en ongemak ?"

Heerlijke kleine ongemakjes...

Geen opmerkingen: