Nee, ik heb niet gekeken, maar toen ik deze morgen aan het zappen was om toch nog ergens het nieuws te horen en zien in plaats van dat ellendige voetbal, kwam ik op Nederland terecht, waar ze natuurlijk ook dat voetbal als nieuws beschouwen... en dat stuk hoorde ik dus ook.
Nee, ik heb niets TEGEN voetbal, ik heb ook niets tegen koers of tegen om het even welke "sport"... Ik heb alleen een hekel aan het feit dat men betaalde mensen iets laat doen, en dat dan sport gaat noemen. Sport kan voor mij niet betaald zijn, of het verliest zijn titel van sport.
Als ik dan ook nog de wedde van bepaalde van die ballenstampers hoor, dan gaat mijn hart helemaal ondersteboven hangen in mijn lijf. Daar wordt ik misselijk van. Van mij mogen ze het dubbele krijgen, ik ben er niet jaloers op, maar als ik dat vergelijk met het loon van een metser, of van de man die de ziel uit zijn lijf loopt achter de vuilkar, dan wordt ik misselijk.
Toch moet het iets hebben... Ik kan me niet voorstellen dat mensen massaal gaan kijken naar iets wat niets heeft, alleen, ik zie het niet. Mij zegt het niets, noppes, nada.
En vermits het er naar uitziet dat ik in het kamp van de minderheid zit, moet het dus aan mij liggen. Maar ik blijf het niet snappen. Ik ben ook grootgebracht in een gezin waar voetbal helemaal niets was. Geen mens zou er bij ons aan gedacht hebben om ooit de TV op te zetten om naar een voetbalmatch te kijken, tot...
Leon was een bouwvakarbeider, een vriend van ons pa, woonde in onze straat, had geen TV en was verzot op voetbal. Op een dag vroeg hij ons pa: "Charel, geeft het nie als ik vanavond kom kijken?"... Ons vader zal eerst moeten denken hebben, waar Leon dan wel wilde naar kijken, maar tegen die tijd had Leon dit stilzwijgen allang geïnterpreteerd als toestemmen...
En dus kwam Leon naar de voetbal kijken, en wij moesten allemaal mee kijken. Ik weet nog dat ik na tien minuten mijn boek pakte, en me plat op mijn buik op de mat legde, met mijn boek, en dat de wereld de wereld mocht blijven, ik zat in mijn boek...
In het vervolg kwam Leon bij iedere grote match kijken, tot hij, na een lange tijd ook een TV had. En wij moesten mee kijken, of ons afzonderen met een boek.
Bij ons vader is toen de hekel aan voetbal wat gemilderd. Door het enthousiasme en de uitleg van Leon, begon hij warempel ook wat te genieten van dat spel, al keek hij, eens Leon zelf een TV had, alleen naar hele grote matchen.
Maar ik heb nooit echt gekeken, zeker me nooit onledig gehouden met te pogen de spelregels te snappen... en dus ben ik nog steeds een van hen die helemaal niet van voetbal houden. Als kind hield ik meer van rugby, maar dat was omdat ik met mijn grootte en zwaarte mijn makkers makkelijk de baas was, en ik dus iets betekende in de match, nee, geen competitie, gewoon, met de makkers van de Chiro, op een dag dat de leider blijkbaar geen programma had voorbereid... (En vraag mij niet naar spelregels, in ons spel ging het er om de bal aan de andere kant over de lijn te krijgen.)
Ik heb eigenlijk nooit echt een sport beoefend... Ik heb wel heel veel gezwommen, en heb regelmatig mee baantjes getrokken met een dame die het kanaal overzwom (hoe noemde dat mens ook weer ?). En op een latere leeftijd (midlife weet je wel) ben ik een fervent jogger geworden... Maar voor de rest was sport helemaal niet mijn ding.
Het zal dus wel voor een stuk met mijn opvoeding te maken hebben, maar ik vermoed dat er ook meer aan de hand was. Ik zwom dus graag, maar in de school kreeg ik altijd onder mijn voeten omdat ik er maar niet in lukte de schoolslag op een ordentelijke manier te zwemmen, en crawl ging mij helemaal niet af. Ik had een heel eigen slag, geleerd van een oude visser. Als ik het nu, achteraf, bekijk, dan denk ik dat ik eigenlijk altijd iets mankeerde aan mijn linkerbeen. Ik kan niet met links wat ik met rechts wel kan. Ik kan gewoon de beweging van de schoolslag niet juist maken, er is iets aan mijn been wat dit niet toelaat. Ach, nee, geen gebrek, hooguit een klein ietsje dat misschien iets te scheef of te recht is, niet zichtbaar, tenzij je mij ziet de schoolslag zwemmen, en je mijn benen in de gaten houdt...
Misschien is het allemaal geen toeval, dat ik een hele strook van dat linkse been heb, die gevoelloos is, dat dit ook het been is waarin ik het vaakst uitstralingen heb van mijn rug... Misschien is het allemaal terug te voeren tot een klein defect ?
Waar ik eigenlijk naar toe wil... Ik haat wiskunde, en ik kan het niet goed. Of is het net andersom: ik kan niet goed wiskunde, dus heb ik er een hekel aan?
Ik kan niet goed sporten dus heb ik er een hekel aan, of ik heb er een hekel aan en dus kan ik het ook niet goed.
Oorzaak en gevolg... gevolg van de oorzaak?
tot de volgende ?
2 opmerkingen:
„Wir sind Weltmeister“. In 2005 was het „Wir sind Papst“. Nu ja, massahysterie. Een beetje hersengymnastiek vind ik ook veel interessanter.
Oorzaak en gevolg. De kip of het ei. Wordt een huis gebouwd omdat de architect er een getekend heeft of is het eerder omgekeerd. Is het doel het einde van de reis of eigelijk het begin daarvan.
Α en Ω. Door ons rechtlijnig en dialectisch denken gaan we onder-scheiden en verliezen we de éénheid uit het oog.
Ik vind voetbal een mooie sport, Toon, maar heb er tegen dat het excessief is geworden. Wat betreft die krankzinnige salarissen, dat is een uitwas van de marktwerking. Hele goede voetballers zijn schaarse producten, terwijl vrijwel iedereen met een beetje goede wil metselaar kan worden. Maar van mij mag het ook allemaal wel een paar tikkeltjes minder. En dat geld ook voor bestuurders, commissarissen en andere grootverdieners. Het zou een meer rechtvaardige verdeling beslist ten goede komen.
Gr. Voor jou en Anny,
Henk
Een reactie posten