Anny heeft een totaal ander rugletsel, met hernia, en dat veroorzaakt verschrikkelijk veel pijn. Het is ook niet geneesbaar. De enige "oplossing" zit in een operatie, maar een heel groot percentage van die operaties bieden geen soelaas, of slechts tijdelijk. Met andere woorden, je grijpt daar slechts naar als het echt niet anders kan, als het echt niet anders is uit te houden.
We zijn nu naast de kine bezig met acupunctuur, en dat lijkt beter te werken, maar hoelang dat zal duren???
Vandaar dat ik contact heb genomen met de pijnkliniek in het UZ te Gent, met de dokter die mij de mixt van medicaties bezorgde waardoor ik weer aanvaardbaar kan leven.
Hoop doet leven...
We wedden dus momenteel een beetje op drie paarden, de kine, de acupunctuur en straks ook de pijnkliniek... Gelukkig dat we de dokter daar kennen, en er iets makkelijker binnen kunnen dan via de normale weg.
Pijn is een verschrikkelijk iets... Het is niet te omschrijven, en het is niet echt te meten. Naar het schijnt kan men nu de pijngraad wel vaststellen in de hersenen, maar uiteindelijk blijft dat een zuiver individueel iets. Ik ken mensen die gek worden van de pijn in een slechte tand, en ik voel daar niets van. Nochtans is het twee keer exact hetzelfde fenomeen, maar de individuele ervaring is dus totaal verschillend.
Ik probeer dan ook nooit mijn ervaring met pijn te projecteren op een ander... Dan kan immers toch niet. Pijn is een individueel iets.
Pijn is ook een gek iets... Je moet eens pijn hebben aan een vinger of een teen... Dan lijkt het wel of je duizend keer per dag met die vinger of teen onzacht in aanraking komt met alles en nog wat. In werkelijkheid kom je niet vaker dan anders in botsing met iets, maar op een normaal moment voel je dat amper, is er geen alarmsignaal (pijn), en noteer je het niet eens. Nochtans is de botsing op zich juist hetzelfde, en is het dus eigenlijk niet iets pijnlijks. Dat het dan wel pijn doet, ligt dus niet aan het accident, maar aan het feit dat die teen of die vinger dan eerder reageert, en hypersnel een alarmsignaal, een pijnsignaal naar de hersenen zendt.
Het is dus perfect mogelijk dat iets wat bij u helemaal geen pijn doet, bij een ander verschrikkelijk veel pijn doet... Probeer dus nooit pijn te begrijpen. Je moet wel begrip hebben voor de mens die pijn voelt. En niet vergelijken met uw ervaring.
Gewoonlijk vraagt de dokter om de pijn weer te geven op een schaal van 1 tot 10, waarbij 10 staat als pijn die niet uit te houden is. Dat is de enige "werkelijke" maatstaf die er is... en dat is dus duidelijk een individueel iets.
Dat is wellicht ook de reden waarom je met pijn "leert leven"... Ik, voor mij, denk dat je alarmfunctie, de pijnsignalen, op de lange duur iets afgestompt raken. Dit is niet iets wat je in handen hebt, en wellicht zal ook dit individueel sterk verschillen.
Ik zie dan Anny verschrikkelijk veel pijn heeft; dat ze bijna niet kan zitten, niet kan liggen, omdat de pijn dan bij het opstaan veel erger is. Ze is het best als ze in beweging is, als ze wandelt... Dat is voor mij vreemd, want dat is iets wat bij mij juist pijn doet. Ook dat is dus verschillend.
Voor Anny zou het goed zijn om dagelijks een wandeling te maken, maar ik kan niet mee, want dat doet voor mij de pijn rijzen... Gaan we voor het eerst in ons leven eens elkaar qua levenswijze moet verlaten? Het ziet er wel naar uit.
De rommelmarkt is voor mij iets wat pijn doet, maar waar ik de pijn er bij neem, omdat het leuke van de markt voor mij hoger gesteld wordt dan de pijn. Een keuze vol pijn dus. Voor Anny is de rommelmarkt iets war soelaas geeft. Maar we doen het beiden graag.
We gaan ons leven een stuk moeten aanpassen en weer proberen een nieuw evenwicht te vinden, wellicht in iets meer pijn voor mij om iets minder te hebben bij Anny... Het zal wel lukken. Het is al altijd gelukt.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten