Die kwam tamelijk snel naar hier, belde aan, ik liet hem binnen... en hij bleef haperen aan mijn collectie wandelstokken... Niet op de manier zoals zo velen, een beetje verbijsterd door de massa, maar uit interesse.
Terwijl Anny haar rug bloot maakte vroeg hij naar wandelstokken met sabels, ja die heb ik met heelder hopen, maar het zijn niet allemaal antieke. Hij vertelde dat hij specifiek wapens verzamelde, hij heeft twee antieke wandelstokken met een geweer in (Blijkbaar moet je voor de echt antieke stukken geen wapenvergunning hebben... wist ik niet.) En verscheidene met sabels in.
Hij bekeek ondertussen de rug van Anny, "Waar doet het precies pijn?" Hij tastte en duwde wat. Toen hij de exacte plaats gevonden had, gaf hij de inspuiting, voortdurend voort pratend over de wandelstokken en mijn Afrikaanse beelden. Een bloedsbroeder...
Ik weet niet of er nog ergens een andere patiënt met pijn zat te wachten, maar hij is hier toch zeker een kwartier blijven kijken naar een en ander. Toen ik hem vertelde dat ik een wapenstok had, geen wandelstok, moest ik die uithalen. Hij kent er inderdaad heel wat van... Hij wist me te vertellen dat dit een omgebouwde floret was. Waarbij men de punt heel scherp had gemaakt, en het oorspronkelijke handvat had bedekt met een houten omhulsel, hetzelfde die men ook over het eigenlijke floret schoof. De eigenaardige koperen knop die boven het houten handvat zit is nog origineel van het floret, en is in feite het contergewicht, om een beter evenwicht te hebben in het wapen. Hij plaatste het ergens rond 1900 à 1930...
Allee, dat weten we ook weer.
Oh ja, mijn keelpijn was niet helemaal onschuldig, ik kreeg meteen antibiotica.
We praatten ondertussen ook over de pijn, en hij noemde een andere pijnstiller... Ik toonde hem wat ik neem, op voorschrift van de pijnkliniek... Hij zei dat dit ook voor Anny ideaal was, mits iets lichter te maken op één soort pil die er in zit... Die zou wat te zwaar zijn voor haar figuur en gewicht...
Vanmorgen is Anny opgestaan zonder pijn... in de rug, want ze heeft wel pijn in haar hoofd. Maar ja, van de kinesist een pleister op haar rug, van de dokter een inspuiting en daar dan bovenop nog een paar van die zware pijnstillers met ongeveer de samenstelling van de mijne...
Ik vraag me af welk verslag mijn huisdokter gaat krijgen na zijn verlof... Maar hij zal wel niet schrikken, hij kent me, en hij komt hier ook graag, hier kan hij nog eens lachen, ook al hebben we pijn, we blijven optimist. Ik heb niet graag een dokter die je beklaagt, dan voel je nog zieker dan voor zijn of haar komst ! Voor mij is zichtbaar en hoorbaar medelijden een boeman. We doen ons best om ons zo goed mogelijk t houden, en men moet dit niet komen ondergraven. Zich sterk houden is een stuk van het genezingsproces, zich laten gaan is zichzelf zieker maken. Dit is niet alleen mijn mening, maar je kunt het ook lezen bij heel wat medici. Maar ja, de meeste mensen worden graag een beetje betutteld als ze ziek zijn... Hier dus niet. De vervangende dokter is bij ons alvast geslaagd cum laude.
En hij heeft dan ook nog eens gedeelde hobby's !
djudedju
tot de volgende ?
1 opmerking:
Ik ben diabeet, heb op een bepaald moment het roer omgegooid " niet de diabetes beheerst mijn leven, maar ik beheerst mijn diabetes. En voel er prima bij.Dit alles onder Dr. controle.
Een reactie posten