Gisteren is Etienne langs gekomen met een hele plastictas vol tomaten van eigen oogst. Heerlijke dingen zijn dat, veel beter van smaak dan de tomaten uit serres, maar ze zien er niet zo mooi uit... Maar je eet niet het uiterlijk van de tomaat, maar de tomaat zelf...
Of we gaan vissen vandaag ? Geen idee... Ik heb zonet, nadat we terug waren van de kinesist, gebeld naar de dokter, om te vragen of hij geen spuit kon komen geven voor de pijn... Het is een vervanger, onze huisarts is op verlof.
Ik hoorde bij de kinesist dat onze huisarts binnenkort verhuist, het zal niet verder zijn voor ons, gewoon eventjes gewoon worden. Hij zou op de berg Stene gaan wonen. Zijn praktijk wordt steeds groter en hij heeft nu ook een secretaresse in dienst... Ik weet nog geen datum van verhuis.
Als Anny met die inspuiting beter is, kan ik misschien gaan vissen, of ze mee kan moeten we afwachten. Kan ze niet mee, dan kijk ik of het doenbaar is haar alleen te laten.
Voor het ogenblik regeert de pijn mijn huis...
Ik heb nog maar eens gebeld naar de dienst voor een poetshulp... Desnoods ga ik ze alle dagen opbellen, we moeten hulp krijgen ! Als we het niet krijgen, dan probeert Anny toch nog een en ander te doen, en dan doet ze zichzelf pijn. Hopelijk komt die dokter snel. Ik ga hem vragen om ook eens naar mijn keel te kijken, ik heb al een paar dagen keelpijn, en het lijkt wel of heel mijn slokdarm ontstoken is. Maar dat is bijzaak in verhouding met de rug van Anny.
Ik kreeg ook een sms van Chantal, er is weer een van de leden van Ziekenzorg overleden. De meeste van deze mensen ken ik niet echt, als ik ze zie weet ik gewoonlijk wel dat ik ze al heb gezien hier of daar op de parochie, maar er een naam op plakken... Ho maar ! Dat is het lot van de inwijkeling. Als ik op de vergadering zit, dan praten ze over die of die omdat er daar nood is, en eigenlijk weet ik meestal niet wie dat dan is. Nu dat heeft weinig belang om beslissingen te nemen, maar ik vind het wel een beetje vervelend.
Soms denk ik dan wel eens op de migranten... Voor hen is het wellicht nog veel erger, en in veel gevallen worden ze dan niet opgenomen in de kring, zoals ik wel opgenomen wordt. Ik kan niet zeggen dat ik mij hier de vreemdeling voel, ik ken de mensen van zien, ik zeg hen gedag en zij mij, en we praten wel eens occasioneel, ook al weten we niet altijd elkaars naam. Voor een migrant ligt dit vaak wel anders. Heel wat mensen zijn bang hen aan te spreken, bang omdat ze vrezen op een taalbarrière te stuiten, of op een ander manier van redeneren, een andere religie... Kotom, het vreemde schrikt af. En dan zijn er ook nog die gewoon een of andere vorm van vreemdelingen-haat hebben.
Ook voor de migrant zelf zijn er die grenzen. Nochtans kan ik je zeggen, als je de stap zet, dan zijn de meeste van die vreemdelingen heel aimabel, en heb je er een heel goed contact mee, en kun je zowat alle onderwerpen bespreken, ook de religie. Onlangs heb ik met een Marokkaan gebabbeld over de voordelen en nadelen van het vasthouden aan de oorspronkelijke tekst van de Koran. De Koran gaat zo ver, dat vertalingen nooit een officiële status kunnen krijgen, de enige juiste, echte tekst is de oorspronkelijke in de oorspronkelijke taal, met ongewijzigde tekst.
Dit heeft als voordeel dat de religie heel vast is, heel zeker, het heeft als nadeel dat de teksten soms gaan over zaken die nu niet meer bestaan, die ons vreemd zijn, ons niets meer zeggen, en wel heel vreemd zijn voor andere volkeren, die een heel andere achtergrond hebben. Het was een heel zinvol gesprek, waarbij we wellicht alle twee wat van elkaar leerden, en waardoor we elkaar ook beter leren op prijs stellen.
Natuurlijk zijn er ook bij hen, net als bij ons, mensen met wie je niet zo vrij en ongedwongen kunt praten... Maar veroordeel jij alle Vlamingen omdat je een ambetanterik kent ? Nee toch ? Dan moet je ook niet alle vreemden over een en dezelfde kam scheren.
Praten helpt !
Op de Nederlandse TV zag ik ooit een programma, waarbij men de mensen stimuleerde om eens bij elkaar op bezoek te gaan. Wellicht deden velen dat alleen door de druk van de aanwezige TV, maar het gekke was dat ze meestal heel verwonderd waren over elkaar, in de positieve zin. Het was een soort openbaring, en heel wat van die mensen die vroeger elkaar amper bekeken, bleven nu praten en werden min of meer vrienden van elkaar.
Om het straf uit te drukken, ze hadden plots vastgesteld dat de ander ook een mens was, een medemens...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten