... en ook de zondag, dan is het chirodag,

... en 'k hoop dat maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag altijd Chiro was, Vrolijk zouden we altijd wezen, wezen, vrolijk zouden we altijd zijn, ja zijn....

Dat Chiroliedje was er eentje dat niet in het zangboek stond, meen ik me te herinneren, dat was misschien wel wijdverbreid, maar niet officieel. Zo waren er wel meer... Zo was er ook: "Ons knapenvendels vliegen naar de maan, met een raket, wie komt het eerste aan, daar boven op de maan, is het een rus of een amerikaan?"

Ik stel vast dat ik niet alle liedjes meer van buiten ken. Bij sommige blijf ik ik ergens halverwege hangen... Maar toch zijn er nog een heleboel die mij wel nog eens door het hoofd spoken. Ook van die liederen die we in de kerk zongen, in het latijn, tijdens de hoogmis en tijdens het lof. Nu zijn er wellicht al heel wat jongeren die niet eens weten wat het lof is, en van het Angelus hebben ze alleen gehoord dank zij het schilderij van Millet, dat hier en daar nog hangt bij oude mensjes... Mensen die het angeluskleppen gekend hebben, en er telkens ingetogen bij hun gebed deden. Nu kijken we raar naar de Moslims die midden in de dag plots gaan bidden. Wij deden dat in de Katholieke kerk ook... Lang geleden.

Je kunt niet geloven hoe de wereld is veranderd... En dat niet alleen door uitvindingen, stijging van de welvaart en dergelijke. Ook de manier van denken is totaal veranderd !

De pastoor, in zijn soutane, met die speciale hoed op, op een zwarte damesfiets... Iedereen groette hem beleefd en wat onderdanig, zelfs de grootste socialist zou het niet wagen geen goeiendag te zeggen. De burgemeester die had zelfs voorbehouden plaatsen in de kerk, en geen mens zou het wagen daar te gaan zitten... Toen ik gehuwd was en in Loppem ging wonen stond ik stomverbaasd te kijken toen iedereen na de mis bleef zitten of staan, tot de burgemeester naar buiten was geschreden... Ik, met mijn opvoeding en mijn revolutionair gedrag, veegde daar mijn voeten aan, en stapte toch naar buiten, met Anny aan mijn zij ('t brave meisje durfde niet op of omkijken)... Maar een maand nadien ging iedereen buiten bij het Ite Missa est... en de burgemeester moest tussen het plebs lopen... djudedju...

Er was dus, krek in mijn jeugdjaren, iets aan het gebeuren. Bij de studentenrevolte in 1968 was ik al getrouwd, maar die geest waarde al een tijdje rond. Toen het Vaticaans Concilie er kwam, was dat eigenlijk een bijna logisch iets, gezien de mentaliteit van de mens.

Wij waren de eersten die openlijk verkondigden en beleefden dat iedere mens gelijk was, om het even welke functie, om het even hoeveel geld, om het even religie... Soms spetterden de vonken er nog wel uit, maar alles kwam in beweging. Zelfs de zwarten in Amerika durfden plots hun evenwaardigheid gaan verkondigen en gaan beleven. Ook daar vonkte het meer dan eens, en Ku Kux Klan en Black Power gingen soms zelfs over tot gevechten en lynchpartijen...

Nu vind iedereen het logisch dat iedereen gelijk is...
Iedereen?

De economie gaat minder, er is meer werkloosheid, de huishuur swingt de pan uit, en zie... je ziet al weer de eerste sporen van onderdanigheid, slaafsheid...

Ik maak me ongerust.
Voor mij is en blijft iedere mens even veel waard als de andere. Ook al is hij werkloos, al heeft hij een getaande huid, al is hij geneesheer, al is hij burgemeester, al is hij senator...
Ik heb in de praktijk veel meer eerbied voor de man van de vuilkar dan voor de politicus... Want die van de vuilkar die doet een werk waar ik tastbaar de gevolgen van zie en kan waarderen !

Mens, laat je niet doen. Wees beleefd en vriendelijk tegen iedereen, van de man met het syndroom van Down tot de Amerikaanse President... Maar maak er geen onderscheid tussen.

Mens is mens.
En soms heb ik het gevoel dat we onszelf dan al te hoog inschatten... Als je ziet hoe we de natuur verkloten...

tot de volgende ?