Soms hangen daar wel drie, vier briefjes, altijd met een voornaam en een datum er bij. Voor niet-insiders zijn die memo's latijn, voor mij is het gewoon een geheugensteuntje. Momenteel mag ik tot 22/7 geen mailtjes zenden naar Mireille, tenzij het iets echts belangrijks, iets dringends is. Want Mireille zal wellicht ook op haar verlofadres haar mailbox kunnen bekijken, maar heeft geen lust daar veel van de vakantie-tijd aan te hangen, ze heeft wel andere dingen te doen.
En dan laten mijn vrienden dit veelal weten, met de vraag hun mailbox te sparen. Dat probeer ik dan ook te doen. Ik zeg wel proberen, want nu en dan zal er toch wel eens een mailtje door glippen... Maar ik probeer in te gaan op de wensen van mijn mail-klanten... Zo heb ik er die een selectie vragen omtrent de onderwerpen: "Je moet geen van die mailtjes toesturen met van die zage-spreuken, ik heb thuis al iemand die me voortdurend terecht wijst..." Of: "Opa, je moet alleen de grappige dingen aan mij sturen !"...
Dat zijn minder makkelijke opdrachten... Humor is niet iets wat je netjes kunt omschrijven en vastpakken... Wat vindt zij humor ? Maar ik doe mijn best, en als ik verder geen commentaar meer hoor, dan vermoed ik dat ik op zijn minst ongeveer aan de wensen tegemoet kom...
Facebook is een heel ander media... Daar krijg ik dagelijks honderden berichtjes, die ik meestal vluchtig overloop. Nu en dan blijft mijn oog aan iets haperen, iets wat me ergert, of iets wat me boeit, of iets wat ik leuk vind. Maar een heleboel van die berichtjes passeer ik zonder verpinken. Ik krijg ook steeds meer en meer "vrienden" op Facebook... Veelal mensen die ik noch van haar noch van pluimen ken, maar die die dan blijkbaar weer vriend zijn van vrienden van mijn vrienden, en die op die manier wellicht een paar van mijn opmerkingen of berichtjes binnenkrijgen en me dan verzoeken of ik vriend wil worden... Dat doe ik dan... Facebook is voor mij iets openbaars, iets waar ik echt niet bereid ben mijn diepste zielenroerselen op te zetten... Al laat je ongetwijfeld toch wel zien wie of wat je bent. Stel nu de oorlog tussen Israël en de Palestijnen... Je bekijkt daar een en ander over, en je geeft er je eigen commentaar op... Dan toon je ook je eigen kijk op deze zaak. Op die manier toon je via Facebook dus ook wel wie of wat je bent, ook al zet je er geen persoonlijke dingen op.
Heel veel mensen zetten er wel persoonlijke dingen op, liggen blijkbaar in bed met hun smartphone te kijken naar Facebook, en laten je weten dat ze weer niet kunnen slapen... Tja, als ik mijn boek niet weg leg, dan kan ik ook niet slapen... Ik bedoel maar, je kunt jezelf wakker houden om te klagen dat je wakker bent...
Maar hoe dan ook, mijn kompjoeter is voor mij een brug naar de wereld. Het heeft openingen die strikt persoonlijk zijn, en waar ik veilig kan "praten" met vrienden, het geeft me openingen naar een veel bredere wereld, waar ik heel wat kennissen heb die ik zonder mijn kompjoeter niet eens zou kennen, en het opent een hele wereld van verre vage kennissen, die ik ken door hun werken (bijvoorbeeld de vele mensen die hun keramiek-werk publiceren via Facebook), of die ik ken via-via andere van die vage vrienden.
Ik heb er ook een deel poorten opengezet naar dingen die ik graag zie, of waar ik interesse voor heb. Ik ken niets van fotografie (en met mijn ogen zal ik het wellicht ook nooit kunnen), maar ik hou van mooie beelden, en of het nu schilderijen of foto's zijn, mooi is mooi, zolang het voor mij mooi is. Zo heb ik linken gelegd met verenigingen voor de bescherming van parkieten en papegaaien, gewoon voor de prachtige foto's van een diersoort waar ik verslingerd op ben, en van een vereniging van de kwekers van daglelies... Enfin, je begint wellicht te snappen waardoor ik steeds meer en meer vrienden heb...
En dan heb ik nog niet gepraat van Pinterest... een systeem waar je zowat alles op kunt verzamelen van foto's... daar heb ik massa's en massa's beelden bijeen gegaard, over alles en nog wat, omdat ze mij op een of andere manier raken.
Gewoon omdat ze mooi zijn, of omdat ze me intrigeren, of omdat ze me inspireren ...
En dan heb ik uiteindelijk nog maar een topje van de ijsberg belicht... Want op dat wereldwijde web van Internet, daar zit eigenlijk heel de wereld in... En door allerlei programma's kan ik zelfs min of meer correct brieven lezen in het Chinees of in het Oezbekistaans...
Mijn kompjoeter, dat is een rijkdom waarvan ik nooit had verwacht dat ik dat nog eens in huis zou hebben. Als kind was dat iets wat wij helemaal niet kenden, waar zelfs nooit werd over gesproken, ook al was er wel hier en daar op de wereld een computer te vinden, ter grootte van een huis, en met minder capaciteit dan het ding dat nu als telefoon in mijn zak zit. Om eerlijk te zijn, toen de computer op het werk verscheen, dan hield ik me er zo ver mogelijk vandaan... Weer iets om te leren, weer iets om nog meer en nog sneller te werken... Toen het ding toch op mijn kantoor kwam, heb ik de eerste weken meer aan de telefonische hulplijn gehangen dan wat anders... Maar eenmaal ik het een beetje kende, werd het een vriend... Je kon er zo verschrikkelijk veel mee doen ! En het evolueerde zo snel, niet alleen het machine op zich, maar ook al de randapparatuur, printers, scan... en dan konden we plots op dat Internet...
Nee, dat was een wereld waarvan ik nooit gedroomd had, die plots heel echt voor me stond, en waar ik zomaar binnen kon...
Onze wereld is plots oneindig groot geworden, en daardoor ook net zo klein... Zo groot omdat we alles en nog wat kunnen bekijken, bestuderen, zo klein omdat het allemaal binnen handbereik is gekomen...
Ik ben blij dat ik deze wereld mag beleven... en thuis binnen handbereik ! Djudedju !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten