Het zal dus ook wel iets van de tijd zijn, en ik moet eerlijk toegeven dat ook die tjoengtjangmuziek van zoon en kleinkinderen al een heel eind mee gaat, en dus blijkbaar echt wel zijn plaatsje heeft veroverd. (Tot mijn spijt)
Waarom ik daar nu over begin? Zondag hoorden wij op een marktplein een band dergelijk lawaai maken. Ze waren nog aan het "inspelen"... Dat wil zeggen dat ze de hoogste en de diepste tonen uit hun instrumenten sleurden, en de versterking uit testten, om te zien hoeveel die konden hebben vooraleer onherroepelijk stuk geblazen te zijn.
Ik moet toegeven dat de versterkingen de dag van vandaag héél sterk zijn.
Mijn oren niet.
Vooral toen ze de bassen probeerden deed het pijn. En tot mijn verbijstering ging de velcro-sluiting van mijn sandalen daar van open ! (Had ik sokken aan gehad, wellicht waren die onherroepelijk verdwenen, opgelost, uitgevezeld....)
Ik zweer het, ik voelde mijn skelet afzonderlijk bewegen, alsof het geen deel meer uitmaakte van mijn lichaam. Ik wist niet dat geluid zo luid zo diep kon gaan.
Dan begonnen ze de hoge tonen te testen, maar gelukkig kwam er op dat moment een seintje van een of ander seingever, dat er toch iets mis was aan het geluid. Oef! Maar horen die "muzikanten" dat dan niet zelf ? Blijkbaar niet dus. Toen ik goed keek hadden ze zowat allemaal een koptelefoon op het hoofd, ik dacht dat dit was om het geluid "zuiver en goed" te horen, maar niet dus. Blijkbaar wensen ze zichzelf niet aan te doen wat ze ons aandoen, en dienen die dingen om alle geluiden buiten te houden.
Toen wij enkele kilometers verder waren, hoorde ik dat men de vocale capaciteiten ook aan het uittesten was. Van op die afstand herkende je zelfs min of meer dat het menselijke geluiden waren. Om eerlijk te zijn, ze deden me op geen enkel moment denken op muziek. Ik vond dat het geluid wel iets weg had van de schorre reclame-kreten van de viswijven op de kaai: "Schone vesche ploaten, levendevasche toengen en vesche geirnaors !!! " Als je niet wist waar die dames het over hadden, dan verstond je er ook geen woord van. En dat hield geen verband met het feit dat het plat Oostends was.
In sommige milieu's vond en vind je ook nu nog mannen en vrouwen die zo'n rauwe, doorrookte en verzopen stemgeluid voortbrengen... Soms heeft dat geluid zelfs zijn charme, denk maar aan Joe Cocker, daar kun je ook niet van zeggen dat hij een mooie stem heeft, maar het heeft wel wat.
Mocht mijn zoon dit lezen, dan zou hij zijn hoofd schudden, en zeggen: Opa is blijven hangen in de sixties... Hij is niet helemaal juist, mijn puberjaren zijn nog begonnen op het laatste van de jaren vijftig... Opa is nog ouder dan je al dacht...
Maar ik voel me goed, ik kan me nog amuseren met het grotesk beschrijven van uw lawaai, zoonlief, en ik twijfel of jij dat zo goed kunt over de muziek van mijn tienerjaren... Want betrap ik je niet nu en dan op het luisteren naar dingen van toen ?
Ik daarentegen heb maar één keer met plezier geluisterd naar die hardrock van u... Toen je in Nokere, dat stille landelijke dorpje, met enkele van je vrienden op een playback-wedstrijd de "Twisted Sisters" (Ik weet de naam nog !) ging brengen. Nokere was geschokt tot in zijn fundamenten... Ik lachte me halfdood.
Ach, waar is de tijd... Koen had nog die "gitaren" uitgezaagd uit triplex en netjes in de verf gezet voor jullie !
djudedju... ik wordt toch oud.
tot de volgende ?
1 opmerking:
Tussen hamer en aambeeld. Ofwel het hardrockgedreun van mijn kinders ofwel het kermisoempapagelul uit de omliggende dorpen (natuurlijk ook met versterking zodat iedereen 'kan' meeluisteren).
Een reactie posten