Image via WikipediaVanmorgen sta ik mijn lichaamsoefeningen te doen voor het raam. Plots zie ik een wagen voor ons huis stoppen. Een man stapt uit, met een papier in zijn hand, komt het papier in de bus stoppen. Man gaat terug naar de wagen. Draait zich halverwege om, maakt een wat onwillige beweging, haalt nog een papier uit de auto, gaat dit bij de buur in de bus stoppen. Man rijdt weer weg...Enkele minuten geleden...
Anny naar de bus om "Het Papier" uit de bus te halen.
Het blijkt de krant te zijn... Mijn buur trekt zijn dagelijkse krant nog steeds, en wellicht was de verdeler eventjes verstrooid ?
Zou er nu ergens een sukkelaar zijn krant missen?
Vandaar de titel... verkeerd voor wie het niet kon ontcijferen.
Gek, ontcijferen, terwijl er geen cijfer te zien is. Moet dat niet ontletteren zijn ? Maar ja, ont- betekent zonder, geen... en zonder letters kun je het ook niet ontweetikvelen hé ?
Dus straks kan ik de krant lezen. Voor een keer, en dan nog gratis ook. Moet kunnen...
Vroeger was ik echt een krantenman, maar de krant is meer en meer de commerciële toer op gegaan, en lijkt in niets meer op een verzameling nieuwsberichten. Integendeel, grote foto's liefst zwaar beladen met sensatie of met bloot, kwestie van kooplustigen aan te trekken.
Mij trekt dat helemaal niet aan.
Voor mij hoort een krant nieuws te brengen, en dat zo neutraal en zo objectief mogelijk.
Maar ook objectiviteit en neutraliteit hoort niet meer thuis in de hedendaagse krant.
Ze zijn ofwel min of meer verbonden aan een of andere politieke kleur, ofwel meten ze zich een vriendschap aan met een of andere stand.
Met andere woorden er bestaat geen krant meer die ik nog die naam waardig vind !
Het ding dat in mijn bus is beland, is het nieuwsblad... Wellicht dus met heel wat berichten pro en contra de "nieuwe" Ronde van Vlaanderen. Oh ja, op facebook kreeg ik een reactie op mijn blog over de ronde... Jan is ook slachtoffer van al die wielerterroristen... en heeft dus alle begrip. Nu Jan, we staan niet alleen hoor ! Heel wat mensen uit onze regio zijn die fietsende bendes meer dan zat. Wat echt niet nodig zou zijn, mochten ze eens wat rekening houden met de ander verkeer. Eigenlijk ben ik voorstander van het feit dat mensen beweging hebben, en fietsen is daar een vorm van. Maar ik vind het niet kunnen dat ze de rest van het verkeer ambeteren, en zelfs agressief zijn. Ik kwam ooit een bocht uit met mijn wagen, en kon nog net alle remmen dichtklappen. Daar stond ik voor een muur van fietsers, over de volle breedte van de weg. In de plaats dat ze content waren dat mijn remmen goed werkten en dat ik niet vlug reed, werd ik uitgescholden voor al wat schoon en lelijk was... Mijn hekel aan dat terrorisme is die dag heel fel gestegen ! Zolang het fietsers betreft die de wegcode respecteren, geen probleem... Maar als het er zijn die met vijf man de reglementering van het groepsfietsen toepassen, dan kriebelt het bij mij...
De ronde van Vlaanderen met zijn 20.000 fietsers, dat is dan helemaal het hek van de dam ! Dat is dan een godganse dag dat je niet buiten kunt ! Trop is teveel...
Dus voor mij: leve de fietser, weg met de terrorist....
Vandaag gaan we vissen... als het stopt met miezeren... want vooralsnog ziet het er maar nat uit. En echte vissers gaan daar door, maar wij zijn geen echte... wij zijn luxe-vissers, gaan alleen bij goed weer buiten. We gaan naar Wannegem vissen, bij pepee... Heerlijk rustig in het kleine bos, midden de kouters. De vis moet daar niet eens bijten om toch dat immense gevoel van genieten te hebben.
En eens babbelen met pepee... de man geniet daar zo van ! Je krijgt er waarempel zelf een warm gevoel van. Want ik herken dat een beetje... Na jaren ziekte, weet ik hoe heerlijk het is om eens met andere mensen te kunnen babbelen. Eens een beetje buiten dat kleine gezinskringetje te zijn.
Niet dat je ook maar iets tekort komt in dat gezin, maar dat babbeltje met anderen, dat is gewoon iets anders... dus fris, heerlijk... Dat is ieder bezoekje, dat is het gekeuvel op de rommelmarkt, dat is het gaan vissen met Luc en Marnic... dat is zelfs het keramieken in de academie...
Dus weet ik heel goed wat het is voor pepee, die sinds de beroerte ook niet veel meer uit zijn huis raakt, en wellicht ieder kans op iets anders grijpt.
Denk nu niet dat ik me beklaag, of dat ik me ongelukkig voel.
Nee, in tegendeel, ik heb het al gezegd, ik ben een gelukkig mens, wat er ook gebeurt... Het is eerder te vergelijken met een frietkraam... Je mag pas van tafel komen, als je die frietjes ruikt, dan krijg je meteen weer trek... Dat is geen honger, dat is gewoon: iets anders...
Ik denk dat mijn geluk zit in het aanvaarden van het leven zoals ik het heb en zoals ik het nog kan, maar ook in het feit dat ik haast altijd wel aan iets bezig ben... Aan iets creatiefs, zoals dit bloggen, of wat tekenen, of wat sculpteren in een stukje been, of een boek lezen of... een babbeltje doen met een toevallig bezoek.
Weet je, ik wens je alle gemoedsrust toe... want dat is het wel zo een beetje... rustig van gemoed zijn, niet streven naar meer of beter of hoger... nee, gewoon blij zijn dat je er bent en dat je dat nog allemaal kunt (hoeveel er ook is dat je niet (meer) aankunt)...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten