Image via WikipediaIk weet niet of het te maken heeft met het pensioen op zich, maar mijn agenda raakt alsmaar voller en voller.Neem nu gisteren: Geen blog... geen tijd gehad !
Gisteren om 8.30' uur moest ik bij Monique zijn, om naar Moorsel (Aalst ) te gaan naar een grote zaak in hobbymaterialen. Om 11.30' uur was ik terug thuis. Om 12.30' moesten we ons aanbieden bij Lucifer, nee, niet de duivel, maar een restaurant (vroeger noemde het Piracantha), waar we met de leden van Okra (gepensioneerden) samen zouden genieten van fondue of steengrill...
Omstreeks 17.00' uur waren we alweer thuis...
Vandaag? Om 13.40' moet ik aanwezig zijn in de Kantschool, want ik moet -samen met Monique hobby geven... Dat loopt tot 17.00' uur en dan moet Monique maar afsluiten, want ik moet haastig naar huis, nette kleren aandoen en om 18.00' uur bij de notaris aanwezig zijn...
Morgen ? Staat er alleen een bezoek aan Erik, mijn schoonbroer, in de kliniek van Maria Middelares...
enfin, het lijkt niet meer te stoppen... Want de vrijdag ga ik naar de academie, en de zaterdag naar een of andere rommelmarkt als het weer het toelaat of als het binnen is, en in de namiddag academie...
Ik heb weer dagelijks mijn agenda van doen, om bij te houden waar ik nu weer moet zijn op welk uur... Ik ben precies terug aan het werken...
Oh ja, als je eens lekker veel wilt eten, ik kan je Lucifer aanraden ! Niet duur en meer dan genoeg ! Te vinden in Horebeke, in de Geuzenhoek (de oude protestantse enclave in Vlaanderen).
(ik heb weer eens iets te veel gegeten: 't moest maar zo lekker niet zijn)
Maar weet je, alhoewel het nu en dan wat hectisch is, ben ik wel gelukkig met die drukke agenda. Ik ben nu eenmaal veel liever bezig dan dat ik me zou vervelen. Nu, ik verveelde me zelfs niet toen ik weinig of geen afspraken had, omdat ik wel altijd aan een of ander bezig ben, maar nu werk ik dus weer met de agenda, zit ik veel buitenhuis.
Ik kan de dokter in de pijnkliniek niet dankbaar genoeg zijn voor de raad om lichaamsbeweging te doen. Waar ik voorheen steeds meer en meer achteruit krabbelde, ben ik weer een stukje beter geworden. De pijn is er wel nog, maar gaat niet meer zo snel de hoogte in, en ebt vlugger weg bij een poosje rust. Het leven is op die manier veel draaglijker geworden. Bovendien heb ik geleerd, na al die jaren leer je dat, hoe ik moet bewegen, en waar mijn grens ligt. Ik speel voortdurend met de pijngrens, en het lijkt te lukken om op die manier te leven.
Ik heb het al gezegd, ik ben een gelukkig mens, alle leed en zielepijn ten spijt, acht ik mezelf bij de echt gelukkige mensen. Pijn en smart hebben weinig van doen met geluk ! Geluk is leven binnen je mogelijkheden, en je binnen die mogelijkheden echt happy voelen. Dat is voornamelijk "aanvaarden". En ik snap precies hoe een kanarie zielsgelukkig kan zitten fluiten in zijn kooitje. Hij hoeft alleen dat leven te zien als HET leven... en dat is eigenlijk zo voor alle mensen. Wie het niet kan, zal wellicht nooit gelukkig zijn, zal wellicht nooit tevreden zijn.
Wie voortdurend leeft bij de betrachting van "meer" en "beter", zal nooit het geluk vinden, hooguit enkele momenten van bevrediging, om dan weer te beseffen dat je nog hoger kunt, nog meer wilt... een grenzeloos streven naar het niet bereikbare...
Wie extase verwart met geluk, kent maar heel weinig liefde, heel weinig geluk, heel weinig dagdagelijks geluk...
Leterme verlaat de Belgische politiek... De ratten verlaten het zinkende schip.
Nee, ik ga niet weer over politiek schrijven... Maar dat van die ratten, dat lijkt zo gepast dat ik het wel eens moest schrijven, hé ?
Vandaag schijnt de zon, en hoera, ze zou nog een paar dagen blijven schijnen, vooraleer we weer in oeverloos slecht weer terecht zouden komen... We hebben al een zomerke gehad ! Gisteren zagen we een boer bezig met het uitrijden van de aardappelen. Hoe ze de aardappelen ooit proper gaan krijgen weet ik niet, het is wellicht al onmogelijk om gewone brokken klei te onderscheiden van patattten met klei er omheen... Wellicht laat men nu al wat er enigszins patatachtig uitziet in de vergaarbakken rollen, in de hoop dat ze er later wel de klei zullen afkrijgen, als alles droog wordt. Misschien ontstaan er wel nieuwe oeroude recepten uit... Patat in een laagje klei gebakken op open vuur... Kan best lekker zijn.
Hier en daar zie je nog steeds maïsvelden staan, waar amper een spoor van zaadvorming aanwezig is. Soms staat ze ook nog maar een halve meter hoog... Kortom, zelfs al was je een paar maand uithuizig, je ziet zo dat het een rotzomer is geweest.
En dan zou ik mij niet zijn, als ik niet terug dacht aan mijn geschiedenislessen... Mocht zo'n jaar er zijn geweest in vroeger tijden, voor de wereldeconomie die we nu kennen, dan zouden we wellicht voor een hongerwinter staan. Nu wellicht alleen voor een dure winter.
En wellicht zal men uit al die vreemde landen, ver weg, meer goederen uit voeren naar hier... Ook al zou dat betekenen dat er ginder nog wat meer honger is, want economisch sterkere landen moeten beter en sneller gevoed worden dan de achterblijvertjes... Cru ? Ja, maar het is een bittere realiteit !
Net zoals er in Afrikaanse landen massaal snijbloemen worden gekweekt voor onze markten... terwijl er ginder eten te kort is...
Geen bloemen meer kopen? Ach, dan zet je ze ginder helemaal in het verdomhoekje.
Het is immers niet de bloemenkoper die schuld heeft, het is niet de kledingdrager die schuld heeft, het is niet de TV-kijker die schuld heeft... het zijn zij de de economie op die manier inrichten dat ze met abnormale woekerwinsten en allerlei misbruiken tegen over de mensheid en de werknemers ginder in het bijzonder zich verrijken... Ten koste van wat dan ook...
Ik voel me altijd een beetje ongelukkig als ik acties zie tegen het dragen van kledij uit die arme landen, waar de werknemers worden uitgebuit en misbruikt... Als we die kledij niet meer dragen, zetten we die mensjes ginder dan niet volledig in de kou ? Moeten we niet ginder de macht van de werkende mens op krikken, om er menswaardige arbeidsomstandigheden en leven te bekomen?
Moeten wij hen niet in de eerste plaats helpen in de strijd die wij zo'n 130 jaar geleden begonnen zijn, en waar we nog steeds niet echt gewonnen hebben, moeten wij hen niet helpen om minstens naast ons te komen ? Hebben zij geen recht op een menswaardig leven, omdat ze aan de verkeerde kant van de wereld zijn geboren?
Voor mij is dat de echte dictatuur ! Machtsmisbruik tegenover de kleine man.
Geef iedereen een deel van het recht op geluk.
het recht op voeding
het recht op ontwikkeling
het recht op geneeskunde
het recht op...
...
gewoon: op Mens zijn...
tot de volgende ?
(op de foto: reuzenbalsemien: staat er schitterend bij dit jaar, is waterminnend !)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten