herfffsssttt

Image via WikipediaWellicht een van de moeilijkste woorden uit onze taal. Er zijn er niet echt veel met vier medeklinkers op het eind. Wellicht zo gemaakt om het trieste van het seizoen te beklemtonen.
Herfst.
Het seizoen van het grote sterven.
De blaren beginnen te vallen (Hoe zeere vallen z'af de zieke zomerblaren (Gezelle)) en vanmorgen hangt er een dikke mist die het vale licht nog valer maakt. Dat de zon veel lager staat is al eerder opgevallen, maar met die mist krijg je een wit-verblindende kant in de mist, de zon zelf is onzichtbaar. Licht in een onzichtbare wereld. Het klinkt absurd. Het is het ook.

De natuur sterft weer af. We snoeien her en der wat te wilde takkengroei weg, en bekijken vol weemoed de verkleurende bladeren. Herfst...
Het is ondertussen al bewezen dat planten ook iets hebben wat we gevoel of zelfs denkvermogen zouden kunnen noemen. Planten ontwikkelen stoffen in hun bladeren zodra een van hen aangevallen wordt door rupsen is maar een voorbeeldje van dat "denkvermogen".
En dan gaat mijn fantasie weer op hol...
Hoe zou dat grote sterven aanvoelen?
Is het gewoon een afsluiten van alle vocht in de tere delen, als bescherming tegen de komende vorst? Of is het echt een sterven en wedergeboren worden? Is het de oorsprong van de reïncarnatie-godsdiensten? Iets wat is blijven hangen in onze oudste genen?
Ik weet het, ik heb wellicht een veel te grote verbeelding, maar bij mij is dat als eten en drinken. Zonder die fantasmen ben ik dood. Ik vind het gek dat ik het zelden of nooit hoor bij anderen. Ben ik echt een uitzondering met al mijn fantasieën? Ik weet het niet, ik denk het niet... Ik denk eerder dat er velen zijn die op die manier hun geest laten zweven, maar weinigen die het durven zeggen of uiten.
Maar voor mij is dat een deel van mijn leven.
Misschien heeft mijn lange ziekte mij meer tijd gegeven om meer en meer mijn geest te laten dwalen. Ik weet het niet, het interesseert me ook niet echt. Ik hou gewoon van spielerei, fantasie, geestelijke constructies... Het is voor mij een ook beetje een vlucht uit de pijn.
Ik heb het al meerdere keren gesteld, pijn is sterk te beïnvloeden door de geest. De voorbeelden zijn legio. Als je op bezoek gaat bij een zieke, dan zul je veelal de zieke zien opleven tijdens het bezoek. Zieken die intens bezig zijn aan iets, hoor je niet klagen, zien er ook beter uit, zijn ook beter. Dat is een van de redenen waarom ik het beoefenen van een hobby zo belangrijk vind.
Maar voor mij is dus ook dat geestelijke bezig zijn een van de zaken waarmee ik de pijn verdring van het voorplan. En wellicht heb ik het leren doen tijdens het aanschuiven in de vele files in ons landje. Ik zag veel chauffeurs die zich zaten op te winden in dat oeverloze aanschuiven, maar ik bleef daar stoïcijns onder. Ik had daar nooit last van, want ik vluchtte weg in de dwaalwegen van mijn geest.
Het klinkt gek, maar ik zat me te amuseren tijdens dat aanschuiven. Ik zit me nog te amuseren tijdens het wachten in de wachtzaal van de dokter. (Gek, toen ik met Anny en haar gebroken been zat aan te schuiven, zat ik me wel op te jagen - daar ging het niet over mij... ??? bizar)
Wellicht is het ook dat wat me doet zeggen dat ik me nooit verveel ?
(Toch wel, als ik 's avonds zit te wachten tot de soap van Anny gedaan is, en ik mee naar boven kan, naar mijn bed en mijn boek...) (Ik heb een hekel aan TV - de interessante dingen wegen niet op tegen de saaie vervelende zaken)

Maar ik was bezig over de herfst...
Over de blaren die vallen en een dikke laag vormen op de grond. Eigenlijk isoleert de grond zichzelf op die manier, isoleert de plant haar wortelgestel. Propere tuiniers halen dat dode materiaal weg, en doden wellicht net daardoor hun plantjes.
Het zit allemaal zo wonderbaar in elkaar...
Ik weet wel evolutie en heel de tralala, maar telkens als ik geestelijk in die natuur weg dwaal, heb ik mijn eigen persoonlijke godsbewijs in handen. Het zit zo wonderlijk knap in elkaar, dat ik niet kan geloven dat dit allemaal toevalsproducten zijn die toevallig de beste samenhang hebben ontwikkeld. Nee, dan voel ik me zo klein, zo nietig tegenover dat geheel, dat ik wel moet geloven in Iets (met een hoofdletter).
En weet je, dan weet ik, voel ik, ook mijn doel: pogen zo goed mogelijk in het geheel te passen...
Mededogen en medeleven met mijn medemensen en met de gehele natuur, in een volmaakte entiteit.
Pogen in evenwicht te zijn, niet te storen en te verstoren.

Ik weet het wel...
...maar het is zo verdomd moeilijk....

We weten veel te veel, en we weten veel te weinig. Te veel van het ene, te weinig van het andere

Nu is de wolf terug in ons landje. Is dat een goede zaak ? Is dat iets om ons roodkapjescomplex los te laten breken?  Zie je? We weten te veel en ook te weinig.
Mens-zijn is moeilijk, met al die mensen...

tot de volgende ?