mensjeskijken

Image via WikipediaErgens heel diep in mij, ben ik een beetje een voyeur... Ik kijk naar mensen, niet zo maar kijken, eigenlijk meer een beetje observeren.
Zelfs van heel ver af kun je soms zien wat mensen aan het vertellen zijn, gewoon door hun lichaamstaal. En zelf zit je dan veilig te spioneren... James Bond à la 't stil genieterke.
Laatst zat ik ergens, en een van de aanwezige dames was wat zwarte school aan 't houden ("Vuile" moppen).  Ze was niet zeker van haar publiek, en haar gezicht was een mengeling van uitdaging en van pret. Eigenlijk was ze op dat moment ook aan het observeren, kijken of haar moppen wel gegeerd werden, of er niemand zich aan stoorde... En ik kon me niet van de indruk ontdoen dat ze zich aan 't voorbereiden was, om, mocht er iemand gestoorde blikken vertonen, die zou aangevallen worden.
Kortom, ik hoorde de mop amper, ik had te veel werk met het analyseren van de taal van haar gezicht en haar ganse lijf.

En ik dacht er aan dat ook volwassenen nog steeds dat olijke, sloeberachtige gezicht van hun jeugd hebben, dat ze plots weer het gezicht kunnen opzetten van een kind dat deugnieterij aan het doen is, en half lachend, half onweer verwachtend, naar de andere, de volwassene kijkt. Ik vind dat hoopgevend... Ik ben er supporter van dat we iets van het kind in ons bewaren. Iets van die onschuldige schuld.

Toen het dametje niet echt reactie kreeg, noch gegniffel, noch weerwoord, bleef het gezicht nog eventjes verstard in dat kwajongensgrijnsje, en langzaam keerde ze zich weer om naar haar werk, en waaide het gezicht weer in zijn oude plooi. Het was weer een dame.. Het kind was weg.

Misschien was het wel een leuke mop, en heb ik wat gemist, maar gezien het gebrek aan reacties, denk ik eerder dat ze de anderen wat wou choqueren... En dan heb ik niets gemist.
In tegendeel, dan heb ik wellicht als enige genoten van haar actie.

Ik woon hier langs een stille straat, en voorbijgangers zijn zo zeldzaam dat een mens opkijkt als er eens eentje voorbij komt. Wie passeert er ? En als het een onbekende is: Wat komt die hier doen?... Maar ook bij die mensen kijk ik naar de lichaamstaal...
Sommigen wandelen voorbij, in zichzelf gekeerd, de blik op oneindig ver of oneindig dicht?, zonder iets of iemand te zien. In een rustige tred.
Anderen lopen wat voorover gebogen, duidelijk diep nadenkend of treurig.
Nog anderen gaan regelrecht naar hun -mij onbekende- doel af, met ferme passen, de blik vooruit, doelgericht, onvervaard.
Heerlijk is het ook om de mensen te bekijken die door de regen lopen... Sommigen lijken in elkaar te willen krimpen, om zo weinig mogelijk oppervlakte bloot te stellen aan de regen. Deze mensen lopen veelal ook met het hoofd gebogen, om hun gezicht droog te houden.  Anderen trekken zich van de rgen niets aan, trotseren de wind en de regen, en stappen met een rustige doelbewuste tred voorbij.
Nog anderen hebben zich speciaal ingeduffeld, en lijken van op salami's in hun strakke velletje, of op slecht opgezette tenten die flapperen in de wind.
Heb je al eens bekeken hoe mensen hun paraplu vasthouden? Er zijn er bij die vooral hun gezicht willen vrijwaren van natheid, en die de paraplu als een soort aanvalswapen voor zich uit pieken, wellicht niet meer ziende waar ze heen stappen, ze houden zich wellicht aan de kant van de weg om de baan te houden...

Ook fietsers ... sommigen gaan sportief fietsen, nemen een "coureurs-houding" aan, en trappen hard door, anderen kuieren op de fiets, zitten recht op en kijken naar de wereld om hen heen... Anderen zitten precies tegen hun gedacht op de velo, en trappen omdat ze nu eenmaal trappen moeten. Zitten wat nors te kijken en lijken heel de wereld te verwensen.

Ook in de auto's zie je een en ander. Een auto lijkt wel een soort veilig coconnetje waarin men zich ongezien acht. Waar je anders zelden een volwassen mens zult zien neus-pulken, zie je dat in een auto wel. Gek, weten die mensen niet dat er rondom raampjes zitten ?

Maar mensjeskijken gaat nog veel verder...
Heb je al eens gekeken naar het gezicht en het hele lijf van politici die verklaringen afleggen? Blijkbaar kun je verbaal veel makkelijker liegen dan met je lijf !
Hun ogen die voortdurend wegvluchten, hun handen die rusteloos bezig zijn... Ik vind het heerlijk om vanuit mijn luie zetel te zitten denken: "Zie, hij is weer aan 't liegen!"
De minister: "We moeten natuurlijk besparen, maar zullen dat doen op een maatschappelijk aanvaardbare (ogen weg) manier. (Ogen terug)..."
Dus het wordt niet aanvaardbaar, denk ik dan...

Sommigen hebben duidelijk geoefend, en kijken zeer strak in de camera, zonder verpinken, maar dan met een heel strakke houding, bijna verstijfd. Ze weten dat ze niet mogen wegkijken, dat ze niet mogen handenwrikkelen, dus doen ze dat ook niet, maar staan dan zo onnatuurlijk dat het meteen ook weer opvalt, en een leugen op zich is. Het lijf liegt dan ook al !

Weet je...
Er is één ding dat me ongerust maakt bij dat mensen observeren...
Wie zou er nu naar mij aan 't kijken zijn ??????????????????????????????


tot de volgende ?