operatie

Image by janwillemsen via FlickrZonet Anny naar de kapster gevoerd, voor een nieuwe permanent... Straks , nu ja binnen een uur of drie, krijg ik een foontje dat ik haar terug kan halen, gelakt en gevernist, en zo goed als nieuw.
Vanmorgen een mailtje gevonden in mijn box, dat mijn schoonbroer met spoed gehospitaliseerd is, en moet geopereerd worden voor enkele overbruggingen (bypass)... Toch wel even schrikken. De man is jonger dan ik ben ! En overbruggingen, dat is niet niks. Natuurlijk, hij rookt wel, maar toch schrik je daarvan. Morgen wordt hij geopereerd hier in Gent. Volgende week dus op bezoek gaan, midden in een zeer drukke week !
Mijn agenda staat al bijna vol voor volgende week... Ik ga moeten een gaatje zoeken om aan mijn schoonbroederlijke verplichtingen te voldoen.
Het leven van een gepensioneerde is druk, heel druk...

Mijn zus zal wellicht niet veel geslapen hebben vannacht, en wellicht morgen op van de zenuwen lopen. En je kunt toch niets anders doen dan wachten...

Tegenwoordig is het maken van overbruggingen een "gewone" ingreep, maar niettemin is en blijft het een operatie, verdoving en heel de rest van de ingreep, en dat is al genoeg om van wakker te liggen.
Hopelijk loopt alles heel goed af, en krijgen we een schoonbroer terug met een zo goed als nieuwe motor...

Eigenlijk is het fantastisch wat men tegenwoordig allemaal kan. En ook de medische wetenschap is in de laatste eeuw pas echt wetenschap geworden... Voorheen bestonden de meeste van die dingen niet. De broer van ons moeder is gestorven van wat wellicht een gewone appendix was, en als kind kende ik mensen die geweldig veel pijnen hadden van "angine pectorale", wat eigenlijk niets anders was dan verstopte aderen, iets wat men nu aan de lopende band oplost met overbruggingen... Maar heel die poespas is dus minder oud dan ik ben !

We leven in wondere tijden.
De wetenschap gaat met reuzenschreden vooruit... Het lijkt wel of we te maken hebben met een totaal nieuwe mens, of minstens met een totaal nieuwe soort van ontwikkeling.
Je kunt het misschien allemaal normaal vinden, maar dat is het dus niet ! Vijftig jaar geleden waren die verstopte aderen een doodvonnis, en veel, heel veel pijn.

Toch zijn er nog zat zaken die we niet kennen, niet machtig zijn...  We gaan nog steeds dood. En wellicht blijven we dat doen, en wordt de dood misschien wel weer wat opgeschoven, maar niet uitgeschakeld. Om eerlijk te zijn, ik zie het ook niet echt zitten, het blijven leven... Tenzij men er zou in slagen om je niet alleen in leven te houden, maar ook nog jong te houden. Maar meteen sta je dan met een pak nieuwe problemen. Stel dat er geen mens meer sterft, dan mogen er eigenlijk ook geen nieuwe meer bij komen, anders zitten we meteen in de knoei.  En meteen stel je de natuur, die op voortplanting gericht is, voor een onnatuurlijk dilemma... Nee, laat ons maar dood gaan , liefst zonder pijnen, en liefst op een gezegende leeftijd, maar we hebben de dood niet te kiezen...
Of toch wel ?
Ik las toevallig iets over euthanasie... De katholieke kerk in België houdt zich aan het pauselijke verdict, en weigert mensen die gekozen hebben voor euthanasie kerkelijk te begraven...
Wellicht zal dat ook hier weer het officiële standpunt zijn, en zullen heel wat priesters doen alsof ze het niet weten, maar het is dus wel degelijk een kerkelijk standpunt.
Ik vind het een beetje kort door de bocht... Het doet mij denken aan de tijd dat zelfmoordenaars op een apart hoekje van het kerkhof werden begraven, in niet gewijde aarde...
Nu is dat gelukkig niet meer het geval, en al lang voor de officiële wijziging van het kerkelijke standpunt, waren er ook toen al een pak priesters die de zelfdoding verzwegen, met de mantel der liefde toedekten.
De kerk lijkt heel erg traag te evolueren... te traag als je het mij vraagt.
Ik ben geen voorstander van euthanasie, maar eigenlijk ook niet echt een tegenstander.
Ik heb mijn hond doen inslapen, omdat het beestje geen leven meer had, en pijn leed.
Maar een mens zouden we, ook al weten we dat hulp niet meer aanwezig is, die mens zouden we laten afzien...Nodeloos laten afzien.
Soms ligt de grens tussen euthanasie en palliatieve sedatie heel dicht bij elkaar, zo dicht, dat er in werkelijkheid niet echt een verschil is.
En ik heb al verscheidene mensen gekend, die niet echt meer wilden leven, die voor zichzelf  "tenden hun bobijn" waren, en die verlangden naar de dood, als naar een verlossing.
Als tanteke dan koos om niet meer te eten en niet meer te drinken... Is dat op zich geen vorm van euthanasie, een bewust kiezen voor de dood?  We kunnen hoogstens spreken van gradaties in verschil, niet echt meer van verschil.
Natuurlijk zijn er ook gevallen waar u zich vragen bij stelt, waar je de keuze voor de dood niet begrijpt, of zeker in dat stadium niet kunt goedkeuren, maar is het zo dat we kunnen stellen dat iedere zelfmoord gebeurt in een periode dat de geest niet meer "normaal" functioneert ? Zijn er daar ook geen mensen tussen die bewust kiezen?
En die worden, althans in de ogen van de mens in de kerk, dan wel kerkelijk begraven ... Als je de keuze maakt om dat op een pijnloze en "medisch gecontroleerde" te doen, dan mag je niet in de kerk... Begrijpe wie begrijpen kan.

Nee, ik sta, zoals meestal, op het standpunt: veroordeel niet als je niet geoordeeld wilt worden !
Kortom, waar halen we het recht vandaan om te oordelen? En toch doen we het... Allemaal. Omdat we het alleen van uit ons eigen standpunt kunnen bekijken, en dus oordelen op onze denkwijze.
Kortom, ondanks alle wetenschappelijke vooruitgang, blijven we toch maar kleine mensjes, met een heel smal denkraam (Maarten Toonder in heer Bommel)...

tot de volgende ? (tekening van Maarten Toonder)