Image by Michelran via FlickrVandaag gaan we weer vissen, tenzij het weer plots zou omslaan, maar volgens de weerman/vrouw/wolf blijft het nu een tijdje goed weer... Dus: vissen.Dit jaar hebben we echt niet vaak aan het water gezeten... Een beter bewijs van een slechte zomer is er wel niet te vinden. Want we zijn van die "echte" vissers, die binnenblijven als het regent, of zelfs dreigt te regenen. Bovendien hebben we ook nog allerlei verplichtingen die ons soms een visdag ontstelen. Als het hobby is en mooi weer... Daar gaat de visdag... Als er bij de bond van de gepensioneerde ambtenaarderij iets te doen is, dan is Luc belet en dus ook de visdag... Pensioen... een ding waar je verdomd veel tijd voor nodig hebt.
Maar ik ga niet klagen, want uiteindelijk doen we het ons zelf aan. Luc bij zijn bond, ik bij de hobby en nog wat andere dingen. We zijn bij die zeldzame mensen die zich nog inzetten voor de gemeenschap. We zijn bij de happy few... Want heel veel van die bezige bijen vind je niet.
Als ik hier op mijn eigen Mater eens rondkijk, dan stel ik vast dat bij een heel pak verenigingen het steeds dezelfden zijn die je ziet als bestuursleden bij diverse groeperingen. Als ik naar Monique kijk, dan heb ik het gevoel dat ze in zowat alles zit of toch betrokken is. En zo zijn de meesten een beetje. Ze komen ooit eens binnen in een of ander bestuur, en kijk, op een of andere manier zitten ze een paar jaar later in een pak andere besturen ook...
Eigenlijk is het een beetje logisch, want zoals al eerder gezegd, er zijn echt niet zoveel mensen die zich willen inzetten voor "de anderen"...
Eigenlijk is het niet logisch, want op die manier wordt een bestuursfunctie een steeds zwaardere last, en schrikt dat nog veel meer dan anderen af. Bovendien loop je zo meer en meer kans dat al dat werk een last wordt op je gezin en gezinsleven.
Het zou veel interessanter zijn om de taken te verdelen over zoveel mogelijk mensen, maar er zijn niet "zoveel mogelijk" mensen... Dus moet je het wel doen met dat kleine handvolletje.
Toen ik nog een klein manneke was, was ik lid van de Chiro, en die van de scouts en die van de KSA, dat waren er van een mindere soort... Bij volwassenen is dat niet meer zo. Als ik hier kijk in Mater, dan zie ik heel wat dames die lid zijn van de KVLV en de KAV, mannen die bij OKRA gaan kaarten en ook aanwezig zijn op de liberale kaarting en wellicht ook op die van de socialisten, als ze maar kunnen kaarten, en je weet nooit waar het goed voor is je ook daar te laten zien... (ik denk dat dit opportunisme een beetje typisch is voor onze streek... Ik zag er vroeger verschrikkelijk veel die lid waren bij de Christelijke vakbond, maar aangesloten waren bij de liberale mutualiteit... Allemaal om ook maar overal een voetje in huis te hebben.)
Wellicht is dat een symptoom van een wat achtergebleven, arm gebied. Het is pas de laatste decennia dat ons arrondissement wat industrie en wat gediversifieerde tewerkstelling krijgt. Voorheen hadden we hier textiel. Punt. En verschrikkelijk veel pendelarbeiders. Die dagelijks of wekelijks naar het werk treinden...
We waren wellicht het enige stukje Vlaanderen waar de bevolking sinds 1830 niet gestegen was... We bleven heel lang een streek waar het volk bijna slaafs kroop voor de machthebbers...
Dit is geen verwijt, het is een vaststelling, en het lijkt me heel normaal dat men alles op alles zet om een normaal bestaan uit te bouwen. Dat leert de mens om voorzichtig te zijn, geen vijanden te maken en iedereen naar de mond te spreken. De opstandigen zullen het hier niet hebben uitgehouden en gemigreerd zijn naar regio's met meer kans op tewerkstelling, of naar grote steden waar de massa een anonimiteit verzekerde.
Hier woont geen volk van helden, maar van overlevers.
Dat is een bijkomende moeilijkheid om bestuursleden te werven voor een of andere organisatie. Want hoe je het ook draait of keert, iedere organisatie heeft een kleur, zelfs de officieel kleurlozen krijgen alras een parochiaal kleurtje toegemeten op basis van zijn bestuursleden en/of leden... Dat maakt dus dat je kleur moet bekennen als je toetreedt tot een organisatie of vereniging... En dat ondergraaft je systeem van overal een voetje in huis hebben...
Wij zijn hier een restantje van het Arme Vlaanderen, van heel lang geleden... Misschien hebben we daaraan ons mooie landschap te danken. In andere regio's is alles al lang volgestouwd met huizen en fabrieken.
Het is nooit makkelijk om een bestuur op te bouwen en uit te bouwen, het is hier wellicht nog iets moeilijker. Bovendien hebben we nu bovenop ook nog te maken met de maatschappij in zijn geheel, die de mens ook al niet echt naar bijeenkomsten drijft... Ik heb de tijd nog meegemaakt dat een vergadering van de vakbond niet alleen een vergadering was, maar ook een "evenement", een gebeurtenis, eens iets anders, een doorbreken van de dagelijkse sleur... Dat is het nu al lang niet meer. Nu is een vergadering helemaal geen evenement meer, maar een saai iets, waar je slechts naar toe gaat om iets te bekomen, informatie of daadwerkelijke hulp. De mens heeft nu als het ware te veel dingen om te bekijken. Op TV kun je van alles zien, en leg geen vergadering op de avond dat er een succesreeks loopt, of je staat voor een bijna lege zaal te prediken in de woestijn.
En toch...
Toch is er nog steeds een behoefte aan al die organisaties, verenigingen en clubs... Toch wil de mens nog steeds wel eens iets anders, wil nog steeds wel eens in een hele bende zitten genieten, wil nog eens samenkomen en met elkaar kunnen keuvelen, samen iets doen...
Dus de clubs, verenigingen en organisaties zijn er niet alleen nodig, ze zijn er ook gewild...Alleen, zelf de kar gaan trekken, dat is pas echt te veel van het goede. Ze willen best wel eens meewerken aan een of andere actie, maar zich vast verbinden??? Nee zulle !
Ach, dit liedje hoor ik al heel mijn leven, en wellicht hoorden onze voorgangers het toen ook al, en zullen de volgende generaties het nog horen... We zullen wel altijd maar een handvolletje karrentrekkers hebben op iedere parochie... zolang we die hebben gaat alles goed, en zit er nog cement tussen de stenen van het gemeenschapsgebouw, hangen de mensen nog aaneen...
Ik ga vissen... met ons clubje van drie, vier vrienden aan het water gaan zitten, en wie weet ook nog vis vangen...
Niet denken, genieten
Daag vis, dag vis met de pet... (gepikt van Paul Van Ostaeyen)
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten