Image by geertr via Flickr1 september... de klassieke eerste dag van de hervatting van de school...Mar vandaag is het donderdag, en ik weet begot niet of school dan wel begint of niet. Ik moet het toch eens na vragen aan mijn dochter/schoondochter... 'Maar 't zal wel, twee dagen zijn net geschikt om de leerlingen de lijstjes mee te geven van wat ze allemaal moeten aankopen... Want het gratis onderwijs is verdomd duur !
De school vult een heel groot en heel belangrijk stuk van het mensenleven, toch in onze contreien. En je hoeft daarvoor niet eens aan universiteit en zo te denken, iemand die tot zijn 18 naar school gaat, doet daar blijkbaar genoeg stof op, om een of ander technisch beroep voor het leven uit te oefenen. ook al moet hij zich -veelal zonder echte studie- voortdurend blijven bijscholen in de praktijk.
En voor een kind is een schooljaar een héél lang gegeven...
En ze hebben gelijk !
Voor mij is een jaar momenteel maar een vijfenzestigste deeltje van wat ik al heb gehad, voor een kind van 14 is dat een véééééééél groter deel !
Je moet een taart maar eens in 65 stukken snijden, je hebt onooglijke brokjes over, hapklaar als het ware. En zo lijkt ons, aan die leeftijd het jaar ook. Eén keer slikken en 't is voorbij.
Vanmorgen bekeek ik met weemoed de zon, nu al laag bij de horizon, en al weer aan de rechterkant van de kerk van Sint Maria Horebeke... De dagen zijn al weer serieus gekort... 't Wordt straks weer winter, en we hebben nog geen zomer gehad. We zijn van een bijna te schitterende lente rechtstreeks de herfst ingesukkeld. Het jaar is weer al voor tweederden voorbij.
't Gaat precies altijd maar rapper en sneller en vluggerderder.... Wellicht omdat het in verhouding met ons ons voorbije leven altijd maar een kleiner brokje van de taart wordt.
's Nachts is het ook al een stuk kouder...
Schooltijd...
Ik pijnig wanhopig mijn hersenen naar namen van leraars van toen, medeleerlingen, maar ik kom niet verder dan hooguit een tiental namen. En van sommige zie ik nog het gezicht voor me, maar weet ik er geen naam op te plakken, en van andere net omgekeerd. Maar ik ken veel meer gezichten dan namen. Ik heb blijkbaar voor gezichten een visueel geheugen... Van de lessen herinner ik me veel minder dan van de kwajongensstreken die we deden. Gek allemaal.
Iedere keer verbaas ik me weer over het menselijk geheugen, en de manier waarop dingen al dan niet gestockeerd worden in onze hersenen-databank.
Politiemensen weten hoe zwak het menselijke geheugen is, en vooral, hoe makkelijk het te beïnvloeden is. Daarom is het voor een getuigenis duidelijk belangrijk dat je meteen zou opschrijven wat je allemaal hebt gezien, nog voor je met anderen hebt gepraat. Want als er iemand zegt dat de dader een grijze vest droeg, dan is de kans groot dat in jou geheugen plots ook de vest grijs wordt, zonder dat je het weet, zonder dat je het beseft...
Met andere woorden, je kleurt je geheugen bij, zonder dat je dat weet, zonder dat je dat ook maar beseft. Heel wat reclamecampagnes maken van dergelijke technieken gebruik, om dingen in je geheugen te planten. Zo kan het best zijn dat je plots een ander soort zeep uit de rekken haalt, zonder er echt bij na te denken, omdat in je geheugen plots die andere zeepsoort vooraan staat in je geheugen. Je moet als het ware attent zijn om niet in te gaan op de reclame. Dat is dus heel wat anders dan dat je overtuigd bent, of nieuwsgierig, men heeft je gebrainwasht... en je bent je er niet bewust van.
In de school vormt men je geheugen naar een enorm pak kennis. Een hele bibliotheek wordt beetje bij beetje in de kinderhersenen ingeprent. Op zo'n manier dat het bij de hapklare beetjes zit, gereed voor gebruik. Het tweede deel van de scholing is (of zou moeten zijn) dat men leert die hapklare wijsheid te gebruiken. Je staat voor een bepaalde opdracht, en je weet hoe je dat moet oplossen. De oplossing zit niet in je hersenen, maar alle nodige stukken zitten er wel, en men heeft je geleerd hoe je het moet doen om net die stukjes wijsheid in net die volgorde te gebruiken...
Fantastisch !
En veel leraren zijn zich wellicht niet of onvoldoende bewust van het belang van wat ze doen. Veelal brengen ze dan ook niet de liefde voor de kennis bij, maar alleen de kennis in een oeverloos opdreunen. Veel efficiënter is het de lessen aangenaam te maken en de linken mee te geven naar andere dingen. Vooral de zogenaamde blokvakken hebben een negatieve naam, wat helemaal niet nodig is. Neem nu geschiedenis, voor velen een stom blokvak, voor mij een heerlijk iets, waar ik nog steeds graag in zit te neuzen. Dat ik dat graag doe heb ik te danken aan één leraar die ons geschiedenis leerde op een aangename manier, en met de linken naar het heden en naar het vervolg en de gevolgen van de dingen. Data moesten we bij hem niet leren, wel het belang voor het gevolg, het vervolg van de geschiedenis. Vandaag de dag bekijk ik ook het nieuws anders dan vele anderen, want het nieuws, dat is immers de geschiedenis van morgen... Welke gevolgen zou dat hebben, wat is in feite de achtergrond, waarom gebeurt dat en waardoor is het ontstaan...
Leren is heerlijk...
... als het goed wordt aangebracht.
Daarom vandaag van mij geen stom berichtje met veel moed-wensen aan de leerlingen, maar een smeekbede aan de leraars dat zij blijven inzien wat ze aan het doen zijn, en hoe belangrijk hun taak is. En vooral, hoe ze het moeten doen om het aangenaam en werkelijk interessant te maken, niet als een blokvak, niet als een oeverloze opsomming van gegevens, maar als een tandwieltje in het grote geheel... Heel klein, maar heel belangrijk...
Ik wens heel de schoolgemeenschap veel inzicht, veel geduld en vooral veel liefde voor het vak toe !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten