Siamese tweeling

Image via WikipediaIn Oostenrijk is een identieke tweeling door chirurgen in een complexe en langdurige operatie... aan elkaar gezet tot een "siamese" tweeling...
Reeds heel ons leven voelden we ons één, en eindelijk hebben we het kunnen verwezenlijken...
Dit is geen verzinsel, dit is echt gebeurd een dezer dagen in Oostenrijk. Je vindt zelfs een fotootje er van, die je echter niets echt toont.

Mijn eerste reactie is dan: absurd !
Maar dan ga ik denken aan al die mensen die zich operatief van geslacht laten veranderen...
En dan weet ik het weer even niet meer.

Ik ken een geval, iemand die we altijd kenden als meisje, en die plots een jongen was. Naar wij hoorden zou het eigenlijk al altijd een jongen geweest zijn, maar dan eentje waar alle organen binnen in zaten. Wat we in ons schoon en smakelijk Vlaams een binnenbokje noemen.
Mij het meisje herinnerend, kan ik aannemen dat dit juist is. Maar uiteraard heb ik het ook niet echt gezien...
Maar er zijn heel wat mensen die van geslacht zijn veranderd, gewoon omdat zij zich zo voelen... Zonder dat er ook maar één lichamelijke aanduiding voor is.
Dat snap ik dan weer heel wat minder.
Maar weet je, ik durf gewoon niet meer te oordelen !
Ik kom nog uit de tijd dat homo's mensen waren die ziek waren. Ik heb er zelfs nog helpen verplegen in een krankzinnigen-instituut, om te genezen van hun "verkeerde" neigingen.
Nu weten we ondertussen dat homo's niet geestelijk ziek zijn, maar dat zij een iets afwijkend dna-patroon hebben. Nu mag je ze niet eens afwijkend noemen, hun dna dan weer wel.
Wie weet vindt men ooit dat ook die mannen die zich vrouw voelen en/of die vrouwen die zich man voelen een afwijkend dna hebben, en zijn ze dus geen afwijking...

Vroeger was het leven veel simpeler... Wie niet in het rijtje paste, die moest zich maar aanpassen om er wel weer in te passen, lukte dat niet, dan was hij/zij ziek...
Mensen met dwerggroei stonden hun schrale boterham te verdienen op de kermis of als nar in een paleis, extreem lange mensen krek hetzelfde. Ook heel dikke of extreem dunne mensen belanden nog al eens in het circus.
Geen medelijden, wie niet in het rijtje paste viel er uit.

Mensen die gingen lachen met de vrouw met de baard hadden er geen idee van dat ze verkeerd waren, dat ze dat mensje wellicht kwetsten... Dat was geen zonde, dat was gewoon zo... Zij waren als het ware net geen mens, of toch geen naaste... Geen wonder dat ook mensen met zwarte huid niet in het rijtje pasten van ons, beschaafde en superieure blanken...

Nu is het leven veel complexer geworden ! Nu is alles plots liefdevol omarmd, en in het rijtje binnen gepakt. Zelfs al denk je bij jezelf... Nee, het hoort allemaal als normaal in het normale rijtje.
Ik weet niet of kinderen, die tenslotte in deze maatschappij opgroeien, het makkelijker hebben dan wij. Misschien wordt dank zij deze opvoeding racisme ook wel wat minder...
Ik weet het niet. Ik heb het voor me zelf niet altijd makkelijk met deze nieuwe maatschappij. Het vergt heel wat beredeneerd adaptatie-vermogen. Bij onze generatie is een homo niet zo maar gewoon een mens, bij ons is het een beredeneerde evenmens. Wij moeten het oude denken bewust overbruggen.

Racisme is ook iets dat een beetje in dit rijtje past. Laatst hoorden we vertellen dat er iemand onder de trein was gesukkeld. Een zwarte. Waarop iemand uit de toehoorders: weer ene minder... Inwendig schrok ik van deze reactie, en nog meer van het lachen der anderen met deze opmerking.

Dit heten we dan racisme, maar is dat iets anders dan het uitsluiten van een bepaalde groep mensen? Negers, Homo's, dwergen...
Ach ik weet het wel, bij racisme komt er ook een economisch aspect kijken. Maar of dat het fundamentele is van het racisme ? Ik twijfel er aan. Ik denk dat, mochten ze er hetzelfde uitzien, dezelfde taal spreken, het economische aspect nog steeds zou bestaan, maar het racisme niet meer. Het gaat dus vooral over herkenbaarheid.
Een homo die zich niet out als homo is in de ogen der mensen geen homo.
Een Afrikaan die vanuit Afrika hier werk en veiligheid zoekt, maar Blanke Afrikaan is, dat is niet hetzelfde als diene zwarte... dat is iemand van ons. Van ons ? Maar dan wel uit Zuid Afrika ?

Ik kijk soms met verwondering naar mijn eigen reacties, en dus ook naar de reacties van anderen...
Wellicht heb ik door mijn opvoeding en door mijn werk indertijd, heel wat dingen breder leren bekijken, verdraagzaamheid als reflex aangeleerd... Maar niettemin is het ook bij mij niet de spontane reflex, het is een aangeleerd kunstje. Ik weet (heb het zo geleerd) dat het de goede reflex is, maar het is niet spontaan. Wordt het ooit spontaan ?
Of is het in de mens ingebakken om verschil te maken ?
Ik hoop van niet... Ik hoop dat de mens er ooit nog eens toe komt geen mens te oordelen op uiterlijkheden, noch op kleur, noch op model, noch op godsdienst of atheïsme... gewoon, alle mensen als mens zien, met dezelfde intrinsieke waarde
Dat is logisch

...maar nog steeds niet gevoelsmatig....

tot de volgende ?

mensjeskijken

Image via WikipediaErgens heel diep in mij, ben ik een beetje een voyeur... Ik kijk naar mensen, niet zo maar kijken, eigenlijk meer een beetje observeren.
Zelfs van heel ver af kun je soms zien wat mensen aan het vertellen zijn, gewoon door hun lichaamstaal. En zelf zit je dan veilig te spioneren... James Bond à la 't stil genieterke.
Laatst zat ik ergens, en een van de aanwezige dames was wat zwarte school aan 't houden ("Vuile" moppen).  Ze was niet zeker van haar publiek, en haar gezicht was een mengeling van uitdaging en van pret. Eigenlijk was ze op dat moment ook aan het observeren, kijken of haar moppen wel gegeerd werden, of er niemand zich aan stoorde... En ik kon me niet van de indruk ontdoen dat ze zich aan 't voorbereiden was, om, mocht er iemand gestoorde blikken vertonen, die zou aangevallen worden.
Kortom, ik hoorde de mop amper, ik had te veel werk met het analyseren van de taal van haar gezicht en haar ganse lijf.

En ik dacht er aan dat ook volwassenen nog steeds dat olijke, sloeberachtige gezicht van hun jeugd hebben, dat ze plots weer het gezicht kunnen opzetten van een kind dat deugnieterij aan het doen is, en half lachend, half onweer verwachtend, naar de andere, de volwassene kijkt. Ik vind dat hoopgevend... Ik ben er supporter van dat we iets van het kind in ons bewaren. Iets van die onschuldige schuld.

Toen het dametje niet echt reactie kreeg, noch gegniffel, noch weerwoord, bleef het gezicht nog eventjes verstard in dat kwajongensgrijnsje, en langzaam keerde ze zich weer om naar haar werk, en waaide het gezicht weer in zijn oude plooi. Het was weer een dame.. Het kind was weg.

Misschien was het wel een leuke mop, en heb ik wat gemist, maar gezien het gebrek aan reacties, denk ik eerder dat ze de anderen wat wou choqueren... En dan heb ik niets gemist.
In tegendeel, dan heb ik wellicht als enige genoten van haar actie.

Ik woon hier langs een stille straat, en voorbijgangers zijn zo zeldzaam dat een mens opkijkt als er eens eentje voorbij komt. Wie passeert er ? En als het een onbekende is: Wat komt die hier doen?... Maar ook bij die mensen kijk ik naar de lichaamstaal...
Sommigen wandelen voorbij, in zichzelf gekeerd, de blik op oneindig ver of oneindig dicht?, zonder iets of iemand te zien. In een rustige tred.
Anderen lopen wat voorover gebogen, duidelijk diep nadenkend of treurig.
Nog anderen gaan regelrecht naar hun -mij onbekende- doel af, met ferme passen, de blik vooruit, doelgericht, onvervaard.
Heerlijk is het ook om de mensen te bekijken die door de regen lopen... Sommigen lijken in elkaar te willen krimpen, om zo weinig mogelijk oppervlakte bloot te stellen aan de regen. Deze mensen lopen veelal ook met het hoofd gebogen, om hun gezicht droog te houden.  Anderen trekken zich van de rgen niets aan, trotseren de wind en de regen, en stappen met een rustige doelbewuste tred voorbij.
Nog anderen hebben zich speciaal ingeduffeld, en lijken van op salami's in hun strakke velletje, of op slecht opgezette tenten die flapperen in de wind.
Heb je al eens bekeken hoe mensen hun paraplu vasthouden? Er zijn er bij die vooral hun gezicht willen vrijwaren van natheid, en die de paraplu als een soort aanvalswapen voor zich uit pieken, wellicht niet meer ziende waar ze heen stappen, ze houden zich wellicht aan de kant van de weg om de baan te houden...

Ook fietsers ... sommigen gaan sportief fietsen, nemen een "coureurs-houding" aan, en trappen hard door, anderen kuieren op de fiets, zitten recht op en kijken naar de wereld om hen heen... Anderen zitten precies tegen hun gedacht op de velo, en trappen omdat ze nu eenmaal trappen moeten. Zitten wat nors te kijken en lijken heel de wereld te verwensen.

Ook in de auto's zie je een en ander. Een auto lijkt wel een soort veilig coconnetje waarin men zich ongezien acht. Waar je anders zelden een volwassen mens zult zien neus-pulken, zie je dat in een auto wel. Gek, weten die mensen niet dat er rondom raampjes zitten ?

Maar mensjeskijken gaat nog veel verder...
Heb je al eens gekeken naar het gezicht en het hele lijf van politici die verklaringen afleggen? Blijkbaar kun je verbaal veel makkelijker liegen dan met je lijf !
Hun ogen die voortdurend wegvluchten, hun handen die rusteloos bezig zijn... Ik vind het heerlijk om vanuit mijn luie zetel te zitten denken: "Zie, hij is weer aan 't liegen!"
De minister: "We moeten natuurlijk besparen, maar zullen dat doen op een maatschappelijk aanvaardbare (ogen weg) manier. (Ogen terug)..."
Dus het wordt niet aanvaardbaar, denk ik dan...

Sommigen hebben duidelijk geoefend, en kijken zeer strak in de camera, zonder verpinken, maar dan met een heel strakke houding, bijna verstijfd. Ze weten dat ze niet mogen wegkijken, dat ze niet mogen handenwrikkelen, dus doen ze dat ook niet, maar staan dan zo onnatuurlijk dat het meteen ook weer opvalt, en een leugen op zich is. Het lijf liegt dan ook al !

Weet je...
Er is één ding dat me ongerust maakt bij dat mensen observeren...
Wie zou er nu naar mij aan 't kijken zijn ??????????????????????????????


tot de volgende ?

vergadering

Image by MadebyJoca via FlickrVanmorgen was er een spoedvergadering van Ziekenzorg... dus ben ik laat met mijn blog.
Volgende week is er dan een uitgebreide vergadering, maar daar ben ik weerhouden: ik heb al andere verplichtingen...
Het is dus weer druk, druk, druk...
Ze hebben al gebeld of ik weer Klaas wil zijn voor Okra... Ja zeker... Dus ook 6/12 is al weer bezet.
Een mens moet héél véél tijd hebben om op pensioen te kunnen zijn !
Ik kreeg een telefoontje dat het huis van tanteke ook al verkocht is...  Weer een hoofdstuk dat is afgesloten... Straks wonen daar andere mensen, of wordt heel het boeltje afgebroken en komt er ook zo'n kast van een villa op te staan.
Straks is er geen spoor meer van Tante en Nonkel te vinden, ...tenzij op het kerkhof.
We zijn toch maar van stof en as, en tot stof en as zullen wij wederkeren...
Plots klinkt dat wel heel letterlijk hé...
En dan denk ik aan mijn "thuis", waar ik opgegroeid ben, en dat nu al lang niet meer mijn thuis is.
Wellicht zou ik nog amper de straat herkennen waar mijn thuis staat...
Alles gaat zo verschrikkelijk vlug
Alles is zo ... tijdelijk...
En dan zitten we ons op een vergadering op te jagen en druk te maken...
en straks zijn we er zelf niet meer, en spreken ze misschien nog een paar keer over je, en dan...pfff - weg !

Ach... het leven is maar een zucht. Een kinderbroekje, kort en bescheten...
En we voelen onszelf zooooooo belangrijk... tot plots de bel gaat en onze speeltijd voorbij is.
Gek, als ik hier zit heb ik alle tijd om te relativeren, maar op de vergadering denk ik daar niet aan, maak ik me druk en breng dingen aan... precies of er komt nooit een end aan...

We weten niet hoe gelukkig we zijn dat we altijd zo bezig zijn. Want niet-bezig-zijn, dat is pas ellende. Dat is verveling, dat is ziek zijn, ziek voelen, pijn hebben en pijn koesteren. Bezig zijn dat is alles naar de verre achtergrond dringen en intens leven.

Ik heb compassie met mensen die zich vervelen. ik weet amper wat dat is !
Ik ben altijd wel met iets bezig, ook al is het een volkomen geestelijk bezig zijn, dan is dat ook zo intens dat het echt bezig zijn is, dat het de verveling kilometers ver houdt. Ik dank God op mijn blote knietjes voor die oneindige fantasie, die oneindige wereld in mezelf... Ik ben een gelukzak.

Gisteren weer naar de canvascrack zitten kijken, en genieten. Die man die nu Crack is, dat is een man die blijkbaar nog meer belezen is dan ik, een man die ook een enorm breed veld van interesses heeft, een man naar mijn hart, een man waar iedereen altijd mee kan klappen... Want hij weet van alles wel wat. Ik vind dat heerlijk ! Want ik herken die wereld, die oneindige wereld.
Ik heb de indruk dat momenteel de kinderen niet meer zo breed opgevoed worden. Er is wellicht te véél stof en wellicht te weinig lesuren en dagen om het allemaal mee te geven, maar ik zie dat de jeugd van nu veel meer een eenzijdige opleiding krijgt, niet meer dat brede spectrum van aales kan meepikken op de levensweg.
Ik heb die brede interesse altijd behouden, en lees nog steeds veel, over van alles en nog wat (geen "sport" en geen politiek), en heb nog steeds die binding met een heel breed veld. Dat is wellicht een beetje mijn "geluk"...
Ik ben geen genie, weet van niets alles, en van alles (nu ja) een beetje, wat me toelaat te fantaseren, te mengen, te mixen... en weg te dromen.

Het is eigenlijk geen wonder dat ik vooral bezig ben in het creatieve... ik hoef slechts mijn ogen dicht te doen en te mixen om nieuwe beelden te krijgen van alles en nog wat... zelfs echte beelden om te maken in keramiek

ik ben veel te druk bezig
en dat,
dat vind ik heerlijk !

tot de volgende ?

daag visserke vis met de pijp

Image by Michelran via FlickrVandaag gaan we weer vissen, tenzij het weer plots zou omslaan, maar volgens de weerman/vrouw/wolf blijft het nu een tijdje goed weer... Dus: vissen.
Dit jaar hebben we echt niet vaak aan het water gezeten... Een beter bewijs van een slechte zomer is er wel niet te vinden. Want we zijn van die "echte" vissers, die binnenblijven als het regent, of zelfs dreigt te regenen. Bovendien hebben we ook nog allerlei verplichtingen die ons soms een visdag ontstelen. Als het hobby is en mooi weer... Daar gaat de visdag... Als er bij de bond van de gepensioneerde ambtenaarderij iets te doen is, dan is Luc belet en dus ook de visdag... Pensioen... een ding waar je verdomd veel tijd voor nodig hebt.

Maar ik ga niet klagen, want uiteindelijk doen we het ons zelf aan. Luc bij zijn bond, ik bij de hobby en nog wat andere dingen. We zijn bij die zeldzame mensen die zich nog inzetten voor de gemeenschap. We zijn bij de happy few... Want heel veel van die bezige bijen vind je niet.
Als ik hier op mijn eigen Mater eens rondkijk, dan stel ik vast dat bij een heel pak verenigingen het steeds dezelfden zijn die je ziet als bestuursleden bij diverse groeperingen. Als ik naar Monique kijk, dan heb ik het gevoel dat ze in zowat alles zit of toch betrokken is. En zo zijn de meesten een beetje. Ze komen ooit eens binnen in een of ander bestuur, en kijk, op een of andere manier zitten ze een paar jaar later in een pak andere besturen ook...

Eigenlijk is het een beetje logisch, want zoals al eerder gezegd, er zijn echt niet zoveel mensen die zich willen inzetten voor "de anderen"...
Eigenlijk is het niet logisch, want op die manier wordt een bestuursfunctie een steeds zwaardere last, en schrikt dat nog veel meer dan anderen af. Bovendien loop je zo meer en meer kans dat al dat werk een last wordt op je gezin en gezinsleven.

Het zou veel interessanter zijn om de taken te verdelen over zoveel mogelijk mensen, maar er zijn niet "zoveel mogelijk" mensen... Dus moet je het wel doen met dat kleine handvolletje.
Toen ik nog een klein manneke was, was ik lid van de Chiro, en die van de scouts en die van de KSA, dat waren er van een mindere soort... Bij volwassenen is dat niet meer zo. Als ik hier kijk in Mater, dan zie ik heel wat dames die lid zijn van de KVLV en de KAV, mannen die bij OKRA gaan kaarten en ook aanwezig zijn op de liberale kaarting en wellicht ook op die van de socialisten, als ze maar kunnen kaarten, en je weet nooit waar het goed voor is je ook daar te laten zien... (ik denk dat dit opportunisme een beetje typisch is voor onze streek... Ik zag er vroeger verschrikkelijk veel die lid waren bij de Christelijke vakbond, maar aangesloten waren bij de liberale mutualiteit... Allemaal om ook maar overal een voetje in huis te hebben.)

Wellicht is dat een symptoom van een wat achtergebleven, arm gebied. Het is pas de laatste decennia dat ons arrondissement wat industrie en wat gediversifieerde tewerkstelling krijgt. Voorheen hadden we hier textiel. Punt. En verschrikkelijk veel pendelarbeiders. Die dagelijks of wekelijks naar het werk treinden...
We waren wellicht het enige stukje Vlaanderen waar de bevolking sinds 1830 niet gestegen was... We bleven heel lang een streek waar het volk bijna slaafs kroop voor de machthebbers...

Dit is geen verwijt, het is een vaststelling, en het lijkt me heel normaal dat men alles op alles zet om een normaal bestaan uit te bouwen. Dat leert de mens om voorzichtig te zijn, geen vijanden te maken en iedereen naar de mond te spreken. De opstandigen zullen het hier niet hebben uitgehouden en gemigreerd zijn naar regio's met meer kans op tewerkstelling, of naar grote steden waar de massa een anonimiteit verzekerde.

Hier woont geen volk van helden, maar van overlevers.
Dat is een bijkomende moeilijkheid om bestuursleden te werven voor een of andere organisatie. Want hoe je het ook draait of keert, iedere organisatie heeft een kleur, zelfs de officieel kleurlozen krijgen alras een parochiaal kleurtje toegemeten op basis van zijn bestuursleden en/of leden... Dat maakt dus dat je kleur moet bekennen als je toetreedt tot een organisatie of vereniging... En dat ondergraaft je systeem van overal een voetje in huis hebben...

Wij zijn hier een restantje van het Arme Vlaanderen, van heel lang geleden... Misschien hebben we daaraan ons mooie landschap te danken. In andere regio's is alles al lang volgestouwd met huizen en fabrieken.

Het is nooit makkelijk om een bestuur op te bouwen en uit te bouwen, het is hier wellicht nog iets moeilijker. Bovendien hebben we nu bovenop ook nog te maken met de maatschappij in zijn geheel, die de mens ook al niet echt naar bijeenkomsten drijft... Ik heb de tijd nog meegemaakt dat een vergadering van de vakbond niet alleen een vergadering was, maar ook een "evenement", een gebeurtenis, eens iets anders, een doorbreken van de dagelijkse sleur... Dat is het nu al lang niet meer. Nu is een vergadering helemaal geen evenement meer, maar een saai iets, waar je slechts naar toe gaat om iets te bekomen, informatie of daadwerkelijke hulp. De mens heeft nu als het ware te veel dingen om te bekijken. Op TV kun je van alles zien, en leg geen vergadering op de avond dat er een succesreeks loopt, of je staat voor een bijna lege zaal te prediken in de woestijn.

En toch...
Toch is er nog steeds een behoefte aan al die organisaties, verenigingen en clubs... Toch wil de mens nog steeds wel eens iets anders, wil nog steeds wel eens in een hele bende zitten genieten, wil nog eens samenkomen en met elkaar kunnen keuvelen, samen iets doen...

Dus de clubs, verenigingen en organisaties zijn er niet alleen nodig, ze zijn er ook gewild...Alleen, zelf de kar gaan trekken, dat is pas echt te veel van het goede.  Ze willen best wel eens meewerken aan een of andere actie, maar zich vast verbinden??? Nee zulle !

Ach, dit liedje hoor ik al heel mijn leven, en wellicht hoorden onze voorgangers het toen ook al, en zullen de volgende generaties het nog horen... We zullen wel altijd maar een handvolletje karrentrekkers hebben op iedere parochie... zolang we die hebben gaat alles goed, en zit er nog cement tussen de stenen van het gemeenschapsgebouw, hangen de mensen nog aaneen...

Ik ga vissen... met ons clubje van drie, vier vrienden aan het water gaan zitten, en wie weet ook nog vis vangen...
Niet denken, genieten
Daag vis, dag vis met de pet... (gepikt van Paul Van Ostaeyen)

tot de volgende ?

alternatief vervoer ?

Image by lilas59 via FlickrGisteren zijn we naar Bonsecours geweest... Een heerlijke rommelmarkt die we daar steeds beëindigen met een heerlijk brokje eten in een of ander klein restaurantje.  Het was weer een heerlijke dag.
Maar eigenlijk zagen wij het heerlijkste pas toen we al weer op Oudenaards grondgebied waren..
Ik sakker nog al eens op de wielerterroristen, en maak een uitzondering voor mensen die ook de medeweggebruikers een plaats gunnen, maar gisteren zag ik iets leuks !
Een wielerterrorist, met koersfiets, helm, koers-outfit en al, met aan zijn fiets een karretje met daarin zijn twee kleine spruiten.
Ik kreeg er zo waar de slappe lach door. Het zag er zo gek uit ! Een "echte" coureur met een karretje achter zijn stalen ros !
En pas was ik wat bekomen van dat gekke gedoe, toen ik de tweede verrassing zag... Daar kwam zowaar een amazone te paard, netjes op de kant van de weg aangereden. Niets bijzonders zul je zeggen, maar het dametje, piekfijn uitgedost in ruiters-outfit, had in haar ene hand een enorme kabas met winkelwaar... (Voor  wie onze taal niet kent, een boodschappentas vol boodschappen).
Het leek wel de dag van het alternatief vervoer.
Ik zocht in mijn hoofd al de winkels af, of er nog eentje was waar er ringen uit de muur steken, om je paard aan vast te binden, maar ik ken er geen... Dus die madame moet ofwel iemand zo gek gevonden hebben om haar paard vast te houden, of... ze is met paard en al gaan winkelen. Ik prefereer het laatste. Ik zie het zo al voor mijn ogen gebeuren. Krijgen we meteen een nieuw spreekwoord: Als een ruiter te paard in de porseleinwinkel...

Na lang zoeken vond ik een fotootje van de mooie kerk te Bonsecours... Het geeft wel niet weer wat je ziet, of wat je denkt als je die bijna ronde kerk ziet. Je komt op de avenue en voor je, helemaal op het end, en helemaal op de top van de heuvel prijkt daar de imposante kerk. Waarom je daar geen foto van vindt ? Heel simpel, blijkbaar is er een veel belangrijker Bonsecours in ...Canada... (Zal dan wel in het Frans-sprekende gedeelte zijn. ?)

Voor ons is dat de verste rommelmarkt die we doen, krek op de Franse Grens.  De eerste keer zijn we daar naar toe geweest omdat de moeder van Erwin daar toen ook een kraampje had... Maar het bleek een meevaller, zoals veel rommelmarkten in Wallonië.  Naar het schijnt ligt de rommelmarkt eigenlijk in niemandsland, alhoewel dat nu een loos bericht geworden is... Vroeger was dat de grond tussen de twee douaneposten in, maar er zijn geen douanes meer... of toch niet meer als grensbewaker. Binnen Europa zijn de grenzen wat vervaagd. Maar goed ook ! Ik vind grenzen idiote mensendingen. Aan de ene kant van die fictieve lijn wonen precies dezelfde mensen als aan de andere kant. Alleen moeten die desgevallend plots tegen elkaar gaan vechten... Stel jet je maar voor ! Je kent "Der Willy" al heel je leven, en plots verklaart zijn land de oorlog aan het jouwe, en plots is hij "DE VIJAND"... Te gek toch ?
Je spreekt hetzelfde dialect, je doet dezelfde dingen...

Nog veel erger wordt het als we denken aan de hongerlanden in de Hoorn van Afrika... Daar wil je, moet je weg, omdat er geen eten meer is voor je kinderen en voor je zelf... Maar het eten ligt in een ander land. Daar ben je plots niet meer de hongerende, maar een immigrant, een asielzoeker, een ambetante die ons dinges komt opvreten.
Te gek toch ?
Tegen alle logica in

Wij zijn, hoe we het ook bekijken, een stukje van de wereld, van onze Aarde... Hoe kunnen we dan een stuk van die aarde bezitten? Hoe kunnen we dan gaan stellen: "Tot hier en geen stap verder !" en "Dit is mijne lochting, en alleen ik eet daarvan"...
Ik haal dat laatste aan, omdat het wellicht de landbouw is, die de eerste oorzaak is geworden van iets wat we nadien "eigendom" zijn gaan noemen.
De uitvinder van het systeem: "Hier zaai ik wat graan om voorraad te hebben voor de winter" zal wellicht ook zijn inspanningen hebben willen beschermen, er palen hebben rondgezet... Zijn werk verdedigend, en zo meteen het idee eigendom invoerend.
Maar heel logisch is het toch niet. Hoe kunnen wij in hemelsnaam een stuk van de aarde ons privé-bezit noemen? De Indianen hadden gelijk toen zij die opmerking maakten. Alhoewel zij ook niet erg consequent waren, want ze jaagden ook de stam weg die op "hun" jachtgronden durfde te jagen.

Met andere woorden... het zal wel des mensen zijn...
Heel wat oorlogen zijn uitgebroken met als doel: grond veroveren.  Er was voedsel tekort, dus moest je wel opschuiven. Als een heel volk begint te schuiven, dan is dat oorlog.
In modernere tijden ging het niet meer alleen over voedsel, maar ook over grondstoffen of aardolie... Maar het principe blijft hetzelfde.
Wij westerlingen waren de kampioenen, wij adopteerden hele landen, koloniseerden die, om er alle kruiden te kunnen oogsten, zeker te zijn van de katoen of zijde, zeker te zijn van...aardolie.

En we zijn verwonderd omdat deze landen nu niet echt vriendelijk zijn tegen ons. Wij hebben hun cultuur, hun godsdiensten, hun eigenheid naar de knoppen geholpen, en er niets voor in de plaats gezet, en die landen ontredderd achtergelaten. Landen ? Nee, ex-kolonies. Die in veel gevallen niet echt één volk waren, maar een samenraapsel van een heel pakket volkeren. Of we hebben een volk in stukken gescheurd door onze koloniegrenzen... Denk bv maar eens aan de Koerden... de Basken, om dichter bij huis te blijven, en heel dicht: België... Bufferstaat tussen de steeds ruziemakende grootmachten Frankrijk, Duitsland en Engeland...

Grenzen... Zelfs als het een "natuurlijke" grens is, zoals een rivier, is dat in werkelijkheid bullshit ! Overal liggen bruggen, de mensjes gaan met elkaar om, er is wisselwerking tussen de beide zijden van die "grens"... tot een of ander oelewapper plots verklaart dat het nu oorlog is.
Ik voel me geen Belg, ik voel me niet eens Vlaming... ik ben gewoon hier geboren, hier opgegroeid, mijn familie woont hier en hier stichtte ik een gezinnetje... Heel toevallig. Ik heb daar geen verdienste aan.
Voor hetzelfde geld was ik 100 km in een of ander richting verderop geboren, en was ik nu Fransman, of Nederlander of Engelsman...of Waal... En zat ik me te ergeren aan de politici van dat land.
Ik ben dus Vlaming door een piepklein toeval, en ik voel me goed in dat Vlaamse vel, omdat ik het product ben van dat volk waar ik toevallig terecht kwam.
Hoe zou ik in hemelsnaam kwaad moeten zijn op iemand die mijn broer kon zijn, was hij niet 100 km verderop geboren ?
Te gek toch !
Er is maar een mensensoort dat baat heeft bij grenzen !
Zij die er macht, geld uit peuren !
... de politici...

dju de dju

tot de volgende ?

titelloos

Image by sdobie via FlickrAan een blog zonder inhoud kun je moeilijk een naam geven... Vandaar de titelloze titel. (Vind ik eigenlijk wel leuk).
Maar ik heb vandaag echt geen inspiratie.
Ik zou natuurlijk kunnen spreken over de satelliet die ergens moet zijn gevallen, maar ik hoorde er nog niks van. Of het is ergens in the middle of Nowhere gevallen, of het is net op het nieuwscentrum gevallen, zodat die ons niets meer kan berichten. Of het is gewoonweg niet gevallen. Het is volledig opgebrand in de dampkring en heeft hoogstens een lichte stijging van de al zo grote vervuiling veroorzaakt. Maar wat moet je daar voor zinnigs over vertellen ?
Ik zou ook over de doodstraf kunnen spreken, nu ze weer een doodstraf hebben uitgevoerd op een man van wie de schuld niet 100 % bewezen was... Maar ze luisteren toch niet. Heel de wereld heeft betoogd, heeft handtekeningen verzameld en gezet, maar luisteren ? Ho maar... Terwijl we ondertussen al allemaal weten dat de doodstraf niet echt meer afschrikt dan celstraf, en dat je het risico loopt op vergissingen die niet meer recht te zetten zijn. Iemand die je verkeerdelijk 5 jaar achter de tralies hebt gehouden kun je nog financieel compenseren (Ik heb daar ook vragen bij !!!), maar dood is dood, dat is niet meer te repareren.
Ik zou ook kunnen schrijven over het feit dat wetenschappers nu ernstig (jaja!) rekening houden met het mogelijk bestaan van parallelle werelden. Dat zou dus willen zeggen dat ik in een andere parallelle wereld nog eens voorkom, en misschien zelfs enkele keren, dat ik op een van die werelden misschien wel politicus ban (bèèèkes)... of primadonna in de Opera van Milaan... Misschien is daar ergens een wereld waar de Asmogendheden de oorlog wel hebben gewonnen en het Nazisme nog steeds bestaat. Of ...
Of...
Hé, maar ik las dat ergens al eens in een science-fiction verhaal ! Om het eens anders te zeggen: je kunt het dus echt niet zo gek bedenken of het bestaat ...
En dan kom ik automatisch terug op mijn blog van gisteren, en durf er niet aan te denken wat voor werelden ik al allemaal heb bijeengefantaseerd...
Oh ja,we kunnen niet van de ene wereld naar de andere...
Maar het Graviton zou dat wel kunnen. Wat het graviton dan wel is ? Dat is een deeltje waarvan het bestaan ook nog niet is bewezen, maar op basis van de berekeningen denkt men dat het wel MOET bestaan. Het is volkomen gewichtloos, maar bevat wel wat energie.
Snap jij het ? Ik ook niet, maar de geleerde bollen beweren dat het er dus wel zou moeten zijn, anders kloppen hun berekeningen niet... en dat kan natuurlijk niet... (hum)

Ach, ik kan nog wel honderd dingen bijeenrapen om over te broebelen... Maar geen een lijkt me echt een ding voor mij. Het zijn verhalen die in het echt al zo onwaarschijnlijk zijn, dat je op den duur zoudt gaan denken dat ik echt niet onder water moet gaan zitten om te broebelen...

Nee, geef mij maar iets zoals de Belgische staat, daar kun je pas dingen over vertellen die geen kat kan of wil geloven, en die toch waar zijn. Daar kan het Graviton niet tegen op. Want België bestaat aantoonbaar... Hoeven we geen berekeningen voor te maken. In tegendeel, want de manier waarop de Belgische staat rekent... dat is pas science fiction...

ach, ik ga stoppen. Het is zaterdag, het is mooi weer (jaja !!!), wat zou je hier willen zitten lezen aan dit blogje ???

tot de volgende ?

herfffsssttt

Image via WikipediaWellicht een van de moeilijkste woorden uit onze taal. Er zijn er niet echt veel met vier medeklinkers op het eind. Wellicht zo gemaakt om het trieste van het seizoen te beklemtonen.
Herfst.
Het seizoen van het grote sterven.
De blaren beginnen te vallen (Hoe zeere vallen z'af de zieke zomerblaren (Gezelle)) en vanmorgen hangt er een dikke mist die het vale licht nog valer maakt. Dat de zon veel lager staat is al eerder opgevallen, maar met die mist krijg je een wit-verblindende kant in de mist, de zon zelf is onzichtbaar. Licht in een onzichtbare wereld. Het klinkt absurd. Het is het ook.

De natuur sterft weer af. We snoeien her en der wat te wilde takkengroei weg, en bekijken vol weemoed de verkleurende bladeren. Herfst...
Het is ondertussen al bewezen dat planten ook iets hebben wat we gevoel of zelfs denkvermogen zouden kunnen noemen. Planten ontwikkelen stoffen in hun bladeren zodra een van hen aangevallen wordt door rupsen is maar een voorbeeldje van dat "denkvermogen".
En dan gaat mijn fantasie weer op hol...
Hoe zou dat grote sterven aanvoelen?
Is het gewoon een afsluiten van alle vocht in de tere delen, als bescherming tegen de komende vorst? Of is het echt een sterven en wedergeboren worden? Is het de oorsprong van de reïncarnatie-godsdiensten? Iets wat is blijven hangen in onze oudste genen?
Ik weet het, ik heb wellicht een veel te grote verbeelding, maar bij mij is dat als eten en drinken. Zonder die fantasmen ben ik dood. Ik vind het gek dat ik het zelden of nooit hoor bij anderen. Ben ik echt een uitzondering met al mijn fantasieën? Ik weet het niet, ik denk het niet... Ik denk eerder dat er velen zijn die op die manier hun geest laten zweven, maar weinigen die het durven zeggen of uiten.
Maar voor mij is dat een deel van mijn leven.
Misschien heeft mijn lange ziekte mij meer tijd gegeven om meer en meer mijn geest te laten dwalen. Ik weet het niet, het interesseert me ook niet echt. Ik hou gewoon van spielerei, fantasie, geestelijke constructies... Het is voor mij een ook beetje een vlucht uit de pijn.
Ik heb het al meerdere keren gesteld, pijn is sterk te beïnvloeden door de geest. De voorbeelden zijn legio. Als je op bezoek gaat bij een zieke, dan zul je veelal de zieke zien opleven tijdens het bezoek. Zieken die intens bezig zijn aan iets, hoor je niet klagen, zien er ook beter uit, zijn ook beter. Dat is een van de redenen waarom ik het beoefenen van een hobby zo belangrijk vind.
Maar voor mij is dus ook dat geestelijke bezig zijn een van de zaken waarmee ik de pijn verdring van het voorplan. En wellicht heb ik het leren doen tijdens het aanschuiven in de vele files in ons landje. Ik zag veel chauffeurs die zich zaten op te winden in dat oeverloze aanschuiven, maar ik bleef daar stoïcijns onder. Ik had daar nooit last van, want ik vluchtte weg in de dwaalwegen van mijn geest.
Het klinkt gek, maar ik zat me te amuseren tijdens dat aanschuiven. Ik zit me nog te amuseren tijdens het wachten in de wachtzaal van de dokter. (Gek, toen ik met Anny en haar gebroken been zat aan te schuiven, zat ik me wel op te jagen - daar ging het niet over mij... ??? bizar)
Wellicht is het ook dat wat me doet zeggen dat ik me nooit verveel ?
(Toch wel, als ik 's avonds zit te wachten tot de soap van Anny gedaan is, en ik mee naar boven kan, naar mijn bed en mijn boek...) (Ik heb een hekel aan TV - de interessante dingen wegen niet op tegen de saaie vervelende zaken)

Maar ik was bezig over de herfst...
Over de blaren die vallen en een dikke laag vormen op de grond. Eigenlijk isoleert de grond zichzelf op die manier, isoleert de plant haar wortelgestel. Propere tuiniers halen dat dode materiaal weg, en doden wellicht net daardoor hun plantjes.
Het zit allemaal zo wonderbaar in elkaar...
Ik weet wel evolutie en heel de tralala, maar telkens als ik geestelijk in die natuur weg dwaal, heb ik mijn eigen persoonlijke godsbewijs in handen. Het zit zo wonderlijk knap in elkaar, dat ik niet kan geloven dat dit allemaal toevalsproducten zijn die toevallig de beste samenhang hebben ontwikkeld. Nee, dan voel ik me zo klein, zo nietig tegenover dat geheel, dat ik wel moet geloven in Iets (met een hoofdletter).
En weet je, dan weet ik, voel ik, ook mijn doel: pogen zo goed mogelijk in het geheel te passen...
Mededogen en medeleven met mijn medemensen en met de gehele natuur, in een volmaakte entiteit.
Pogen in evenwicht te zijn, niet te storen en te verstoren.

Ik weet het wel...
...maar het is zo verdomd moeilijk....

We weten veel te veel, en we weten veel te weinig. Te veel van het ene, te weinig van het andere

Nu is de wolf terug in ons landje. Is dat een goede zaak ? Is dat iets om ons roodkapjescomplex los te laten breken?  Zie je? We weten te veel en ook te weinig.
Mens-zijn is moeilijk, met al die mensen...

tot de volgende ?

Santens

Image via WikipediaWeer treft de doem van sluitingen en falingen onze streek... Nu Santens (badstoffen)... De rechtbank keurt de overname goed en redt op die manier de helft van de arbeidsplaatsen, maar nu tekenen de banken daartegen protest aan...
Uiteraard ben ik supporter van de tewerkstelling en niet zo zeer van de banken, maar toch is er meer aan de hand.
Gans onze maatschappij draait op virtueel geld. Iedere keer jij met je kaart betaalt, neem je koopwaar mee, die op dat eigenste moment eigenlijk niet echt betaald is. Het geld is niet ogenblikkelijk van je rekening en niet ogenblik op de rekening van de winkel. Op dat moment heb jij in feite je goederen betaald met virtueel geld. Geld dat er eventjes niet is.
Dit is maar een klein voorbeeldje... Maar in grote zaken zoals industrie gebeurt in feite een beetje hetzelfde. Een bedrijf koopt grondstoffen, doet dit met een lening. Het bedrijf leent geld en koopt daarmee grondstoffen.  De bank krijgt daarvoor een rente op dat uitgeleende geld.
Maar in feite doe je op dat moment zaken met niet echt bestaand geld, virtueel geld.
Een vraagje: de staat geeft x geld uit, die gedekt zijn door waarden (vroeger goud). Maar eigenlijk is er dagdagelijks véél meer geld in omloop dan er uitgegeven is, gewoon door de virtuele manier van geld verhandelen.
Als ik bank ben, en ik leen geld aan Santens, zodat hij zijn grondstoffen kan aankopen, dan neem ik een risico, mocht Santens het geld en de rente niet kunnen terug betalen, dan rest mij niets anders dan het geld of de waarde op te eisen bij de rechtbank. De waarde, dat is bedrijf, gronden, machines, stock... en dan moet ik als bank die dingen nog verkopen en hopen dat ik mijn geld en rente er uit haal.

Banken nemen dus een welbewust risico. Dat is dan ook de reden dat je niet zo maar geld kunt lenen. Men zal kijken of je solvabel bent, wat de waarde is van je bedrijf en alles wat er bij hoort, om geen of zo weinig mogelijk risico te lopen.
Maar een bedrijf als Santens is een oud en gevestigd bedrijf in de streek. De banken hebben vertrouwen in dat bedrijf dat al jaaaaaaaaaaren  vlot zijn schulden afbetaalt en een goede klant is. Van dergelijke klanten ga je niet iedere keer weer opnieuw de kansen gaan berekenen...tot plots de terugbetalingen stokken... het nieuwe geld in surplus wordt al wat voorzichtiger uitgeleend aan het bedrijf, maar al bij al groeit op die manier de schuldenlast hoog en hoger. Leningen worden maar meer toegekend op korte termijn, maar dat is duur geld voor het bedrijf dat daardoor nog meer in de knoei komt. En plots stelt de bank vast dat alles stokt, dat er geen terugbetalingen meer komen, en dat je daar als bank met een onverantwoorde hoge last zit.
Onverantwoord ?
Ja en nee... Ja, als je de last op zich bekijkt, nee, als je heel de historie in aanmerking neemt.

Nu ziet de bank geen heil in de overname door een Frans bedrijf, dat wellicht geen klant zal worden, en dus geen recuperatie-winst zal toelaten, dus wil ze zo veel mogelijk recupereren en eist dan ook dat de zaak ten gelde zou worden gebracht. De waarde van het goed lijkt dus hoger dan de overnameprijs te zijn... Als het een normale prijs zou halen. Wat nog niet zeker is.

De bank lijkt op zijn minst onsympathiek tegenover de arbeiders, die op die manier niet de helft, maar alle arbeidsplaatsen zien verloren gaan. Er is meer: door de hogere werkloosheid zal er ook minder koopkracht zijn in de regio en derhalve ook minder spaarcentjes voor de bank(en).

Uiteindelijk heeft de bank de fout gemaakt door meer uit te lenen dan recuperabel is, of toch wat recuperabel is als we met een socialere oplossing van de faling rekening houden.

Het bedrijf dat Santens overneemt met behoud van de helft van de arbeiders doet een koopje... Het krijgt niet alleen op goedkope manier een bedrijf met inhoud, maar ook de geschoolde arbeidskrachten er boven op, terwijl het netjes alle arbeiders die blijk hebben gegeven van veel ziek zijn, minder vlug, minder rendabel werken, er uit te zwieren op een zeer goedkope manier (op kosten van de faling !).

En als je dan weer eens kijkt naar de reden van al dat onheil, dan sta je voor die virtuele manier van handel drijven. Bedrijven krijgen geld op basis van hun komende productie, die echter ook nog moet verkocht worden... Hapert daar iets, door goedkope import bijvoorbeeld, dan hapert heel het systeem. Banken zijn de uitvinders, de preneurs van dat systeem.
Misberekeningen zijn dan ook uiteindelijk terug te voeren tot de bank !
Dat klinkt cru, maar uiteindelijk is het zo.
Door de schuld van de banken dreigen nu ook de laatste tweehonderd én arbeidsplaatsen in het geding te komen.
En de banken zouden moeten afwachten of de lege doos en de gronden voldoende zouden opbrengen.

... wetende dat de streek daardoor zal verarmen, en dus ook ...de banken...
Nering bedrijven lijkt niets voor mij.
Het systeem wordt veel te ingewikkeld... want ik heb hier maar een klein hoekje van de gehele mantel (der liefde?) opgeheven...

tot de volgende ?

L'Aquila

Image via WikipediaIn Italië zijn geologen en seismologen voor de rechtbank gedaagd, omdat ze de aardbeving in L'Aquila niet juist hebben voorspeld...
Beide "wetenschappen" blinken uit door het feit dat ze eigenlijk nog veel meer in de ON-wetenschabben liggen dan in het weten....
Momenteel is er nog geen mens die een aardbeving precies kan voorspellen. Ze weten wel meestal dat er een aardbeving zit aan te komen, maar er een datum laat staan een uur op te kleven ??? Noppes !
Zo wacht men al jaren op de zware aardbeving in de omgeving van San Francisco, waar  een grote breuklijn loopt. Maar wanneer die juist gaat gebeuren ????
Aardbevingen vinden meest plaats aan de breuklijnen, plaatsen waar de tektonische platen elkaar raken, wegduwen, langs elkaar schuren, de ene onder de ander kruipt of dergelijke fenomenen. Daar zitten ook de meeste vulkanen.
Ook vulkaanuitbarstingen kunnen nog steeds niet nauwkeurig voorspeld worden. In hetzelfde Italië zijn seismologen nu een gat aan het boren in een oude caldera (soort kratervorm), waarbij ze een paar duizend meter diep zullen gaan, in de hoop dat ze dan op een iets betere manier de komende ramp zouden kunnen voorspellen.  De komende ramp is in dit geval wel zeer belangrijk, want mocht deze "slapende" vulkaan plots weer wakker worden, dan zou het wellicht invloed hebben op heel Europa, waar door de stoflagen in de atmosfeer de temperatuur drastisch zou kunnen zakken. We zitten daar nu in een alarmfase, want de bodem is er in een zeer korte tijd zo'n dikke 3 meter omhoog gekomen. Maar een exacte voorspelling??? Niet mogelijk... Helaas (Er ligt in de caldera een behoorlijk grote stad !)

Het erge is dat men, door een dergelijk onzinnig proces, niet alleen die enkele wetenschappers treft, maar gans het wetenschappelijke onderzoek in deze materie. Wie zal nog durven seismoloog zijn, als je het risico loopt aansprakelijk te worden gesteld voor een aardbeving die je niet kunt exact voorspellen. Bij een breuklijn waar twee tektonische platen langs elkaar wrijven, wordt een spanning opgebouwd, die op een gegeven moment resulteert in een aardbeving, een plots schuiven van de platen. Het is überhaupt niet mogelijk dit exact te voorspellen, daar er ontelbare factoren in meespelen... Denk maar aan al de soorten gesteenten die in de verschillende lagen boven elkaar liggen, en waarvan de weerstand verschillend is.
Wat nu gebeurt is dus niet alleen onzinnig, het is ook remmend op de verdere ontwikkeling van de wetenschap. Galileo mocht zijn stelling niet verdedigen, en iedereen vindt nu dat dit wel een van de onzinnigste dingen was die de kerk ooit kon stellen, maar l'histoire se répète...


Groot nieuws !
In de U.S.Army mogen homo's plots en eindelijk homo zijn...
We weten nu al een tijdje dat homoseksualiteit in de genen zit. Dat het dus geen ziekte is, dat het zelfs niet een afwijking is, maar gewoon een iets andere opstelling in de dna... Met andere woorden, je bent het of je bent het niet, en je kunt er niet echt iets fundamenteels aan doen. Je kunt het misschien negeren, maar dat doet het niet weg, en zal wellicht een reden zijn tot zich niet goed in zijn vel voelen.
Waar ik wel een hekel aan heb, is dat het momenteel wat lijkt op een modeverschijnsel, waarbij het in is je te outen als homo. Net zo min als ik hou van overdreven macho-gedoe, hou ik van overdreven homo-gedrag... Ik ken een paar homo's, en als zij een staal zijn van de "soort", dan moet ik vaststellen dat homo's heel lieve mensen zijn. Ik heb er dus helemaal niets tegen, maar als ik ze publiek zie homo-achtig doen, dan stoort mij dat. Het stoort mij evenzeer als ik een hetero-koppeltje veel te ostentatief elkaar zie aflikken...
Met andere woorden, voor mij hoort het baltsgedrag van de mens binnenskamers te gebeuren, niet in het publiek.
Ik weet dat ik ouderwets klink en wellicht ook ouderwets ben, maar ik vind het gewoon niet gepast, storend.  Ik ben een kind van mijn tijd. Maar vergeet niet, dat dergelijke dingen steeds weer terugkomen. Waar de houding nu naar zeer tolerant neigt, zal de volgende generatie wellicht weer gaan neigen naar strenge terughoudendheid. Ik kan dus wellicht evengoed stellen dat ik niet ouderwets ben, maar een voorloper. De geschiedenis van het menselijk gedrag lijkt immers steeds van het ene uiterste naar het andere te zwaaien.
Het gevolg is steeds weer een kloof tussen generaties.
Maar we wijken af. Ik wil dus gewoon stellen dat ik blij ben dat nu ook in het Amerikaans Leger homo's gewoon mens mogen zijn...

tot de volgende ?

vrekered !

Image via WikipediaVanmorgen sta ik mijn lichaamsoefeningen te doen voor het raam. Plots zie ik een wagen voor ons huis stoppen. Een man stapt uit, met een papier in zijn hand, komt het papier in de bus stoppen. Man gaat terug naar de wagen. Draait zich halverwege om, maakt een wat onwillige beweging, haalt nog een papier uit de auto, gaat dit bij de buur in de bus stoppen. Man rijdt weer weg...

Enkele minuten geleden...
Anny naar de bus om  "Het Papier" uit de bus te halen.
Het blijkt de krant te zijn... Mijn buur trekt zijn dagelijkse krant nog steeds, en wellicht was de verdeler eventjes verstrooid ?
Zou er nu ergens een sukkelaar zijn krant missen?
Vandaar de titel... verkeerd voor wie het niet kon ontcijferen.
Gek, ontcijferen, terwijl er geen cijfer te zien is. Moet dat niet ontletteren zijn ? Maar ja, ont- betekent zonder, geen... en zonder letters kun je het ook niet ontweetikvelen hé ?

Dus straks kan ik de krant lezen. Voor een keer, en dan nog gratis ook. Moet kunnen...
Vroeger was ik echt een krantenman, maar de krant is meer en meer de commerciële toer op gegaan, en lijkt in niets meer op een verzameling nieuwsberichten. Integendeel, grote foto's liefst zwaar beladen met sensatie of met bloot, kwestie van kooplustigen aan te trekken.
Mij trekt dat helemaal niet aan.
Voor mij hoort een krant nieuws te brengen, en dat zo neutraal en zo objectief mogelijk.
Maar ook objectiviteit en neutraliteit hoort niet meer thuis in de hedendaagse krant.
Ze zijn ofwel min of meer verbonden aan een of andere politieke kleur, ofwel meten ze zich een vriendschap aan met een of andere stand.
Met andere woorden er bestaat geen krant meer die ik nog die naam waardig vind !

Het ding dat in mijn bus is beland, is het nieuwsblad... Wellicht dus met heel wat berichten pro en contra de "nieuwe" Ronde van Vlaanderen. Oh ja, op facebook kreeg ik een reactie op mijn blog over de ronde... Jan is ook slachtoffer van al die wielerterroristen... en heeft dus alle begrip. Nu Jan, we staan niet alleen hoor ! Heel wat mensen uit onze regio zijn die fietsende bendes meer dan zat. Wat echt niet nodig zou zijn, mochten ze eens wat rekening houden met de ander verkeer. Eigenlijk ben ik voorstander van het feit dat mensen beweging hebben, en fietsen is daar een vorm van. Maar ik vind het niet kunnen dat ze de rest van het verkeer ambeteren, en zelfs agressief zijn. Ik kwam ooit een bocht uit met mijn wagen, en kon nog net alle remmen dichtklappen. Daar stond ik voor een muur van fietsers, over de volle breedte van de weg. In de plaats dat ze content waren dat mijn remmen goed werkten en dat ik niet vlug reed, werd ik uitgescholden voor al wat schoon en lelijk was... Mijn hekel aan dat terrorisme is die dag heel fel gestegen ! Zolang het fietsers betreft die de wegcode respecteren, geen probleem... Maar als het er zijn die met vijf man de reglementering van het groepsfietsen toepassen, dan kriebelt het bij mij...

De ronde van Vlaanderen met zijn 20.000 fietsers, dat is dan helemaal het hek van de dam ! Dat is dan een godganse dag dat je niet buiten kunt ! Trop is teveel...
Dus voor mij: leve de fietser, weg met de terrorist....

Vandaag gaan we vissen... als het stopt met miezeren... want vooralsnog ziet het er maar nat uit. En echte vissers gaan daar door, maar wij zijn geen echte... wij zijn luxe-vissers, gaan alleen bij goed weer buiten. We gaan naar Wannegem vissen, bij pepee... Heerlijk rustig in het kleine bos, midden de kouters. De vis moet daar niet eens bijten om toch dat immense gevoel van genieten te hebben.

En eens babbelen met pepee... de man geniet daar zo van ! Je krijgt er waarempel zelf een warm gevoel van. Want ik herken dat een beetje... Na jaren ziekte, weet ik hoe heerlijk het is om eens met andere mensen te kunnen babbelen. Eens een beetje buiten dat kleine gezinskringetje te zijn.
Niet dat je ook maar iets tekort komt in dat gezin, maar dat babbeltje met anderen, dat is gewoon iets anders... dus fris, heerlijk... Dat is ieder bezoekje, dat is het gekeuvel op de rommelmarkt, dat is het gaan vissen met Luc en Marnic... dat is zelfs het keramieken in de academie...
Dus weet ik heel goed wat het is voor pepee, die sinds de beroerte ook niet veel meer uit zijn huis raakt, en wellicht ieder kans op iets anders grijpt.
Denk nu niet dat ik me beklaag, of dat ik me ongelukkig voel.
Nee, in tegendeel, ik heb het al gezegd, ik ben een gelukkig mens, wat er ook gebeurt... Het is eerder te vergelijken met een frietkraam... Je mag pas van tafel komen, als je die frietjes ruikt, dan krijg je meteen weer trek... Dat is geen honger, dat is gewoon: iets anders...

Ik denk dat mijn geluk zit in het aanvaarden van het leven zoals ik het heb en zoals ik het nog kan, maar ook in het feit dat ik haast altijd wel aan iets bezig ben... Aan iets creatiefs, zoals dit bloggen, of wat tekenen, of wat sculpteren in een stukje been, of een boek lezen of... een babbeltje doen met een toevallig bezoek.
Weet je, ik wens je alle gemoedsrust toe... want dat is het wel zo een beetje... rustig van gemoed zijn, niet streven naar meer of beter of hoger... nee, gewoon blij zijn dat je er bent en dat je dat nog allemaal kunt (hoeveel er ook is dat je niet (meer) aankunt)...

tot de volgende ?

200 miljoen eurootjes...

Image by elwin.nu via Flickr't Is of dat het niets is... 200.000.000 euro...
En weet je wat het erge is ?
Het is ook niets........................................

Het gaat hem over de brug van het Italiaanse vasteland naar Sicilië... Alleen, die brug ligt er niet... Sinds 1969 zijn ze bezig met er over te praten en onderzoeken en plannen te maken... Dat kost nu dus al 200 miljoen !
Hebben, of dreigen wij niet ook zo'n ding te krijgen in Aantwaarpen ???

Ik vraag me af hoeveel geld er in ons Europa (het verenigde - weet je wel) al is verdwenen aan allerlei "plannen" ?
Dus eigenlijk volkomen nutteloos ? Als ik het Zwartboek in ons eigen landje bekijk, en dat extrapoleer naar Europa, dan spreken we zelfs niet eens meer over zoiets futiels als een brug naar Sicilië...
Wat ik me wel afvraag: gaat dat geld naar beroeps-ontwerpers, of gaat er vooral naar de roemruchte strijkstok? Bestaan er procedures om dergelijke dingen te voorkomen, of om de gevolgen ten laste te leggen van ... ?
Neem nu de metro die daar staat te liggen in de ondergrond van een onze steden... Volkomen nutteloos. Kan daar alsnog iets mee gebeuren? Of houden we het als reservaat voor vleermuizen aan ?
Ik weet niet of ze er nog staan, maar toen ik nog veel en ver kon rijden met mijn auto, zag ik regelmatig bruggen die daar stonden te staan, zonder op- of afritten... Symbolen van doelloosheid, van verspilling, van verkeerde planning, van mis inschatten... van noem maar op...
Indertijd hadden we zelfs een autostrade die doodliep. Zo maar. Aan de taalgrens, symbool van ons verdeelde landje.
Daar ik ooit toevallig een dergelijk programma zag, al zappend, in La douce France, vermoed ik dat ik rustig het zwartboek en de bijhorende nutteloze, weggeworpen centen kan en mag extrapoleren naar de rest van de beschaafde wereld. Misschien ook naar de minder beschaafde gebieden, maar daar hebben ze andere zorgen dan het bouwen van nutteloze bouwwerken. Alhoewel, als ik alleen maar denk aan die replica van de St Pieters Basiliek in een duister Afrikaans land...
Het lijkt er dus op dat verspilling ook al "des mensen" is...
Terwijl er miljoenen sterven van de honger.
En dan klap ik nog niet eens over al die etenswaar die we vernietigen om de prijzen beter te kunnen beheersen,of gewoon... in de gezinnen waar ze verschrikkelijk veel "overschotjes" bij de vuilnis deponeren. Ik zag ook daarover een filmpje, mensen die gewoon leefden van de vuilnisbakken op de straat, en die er gezond en weldoorvoed uit zagen...
Ik ga niet beweren dat wij hier nooit restjes hebben, maar het zijn er niet veel, en die gaan dan nog naar de kippen, en het oud brood naar de geitjes van Bart. Er gaat hier echt niet veel verloren, maar ik herinner me nog mijn studententijd en de tijd dat ik in Brussel werkte... De massa's brood en ander eten dat je buiten zag liggen... Niet te doen. De maandag de rest van de zondagse pistolets, niet aangeraakt en echt nog niet "oneetbaar"...  Wel iets harder en/of taaier, maar we gebruiken onze tanden toch al te weinig. Hier eten we dat op. Ook al is het taaier. Eten, dat is iets wat je niet wegwerpt als het ook maar enigszins anders kan. Maar ja... we zijn van de ouden bak... We zijn niet modern, volgen de trends niet...

Wel maken we hier ook bruggen naar Sicilië...
Of hoe noem je anders het feit dat ik lessen ga volgen aan de academie. Je kunt moeilijk beweren dat dit iets fundamenteels bij brengt in the struggle for life... En zo zijn er massa's kleine Siciliaanse bruggetjes in ons leven. Zij kleuren het leven... Ze kosten ook . Maar het zijn dingen die kleur geven, die het leven aangenaam maken. Het verschil met de Brug naar Sicilië en mijn academische lessen is gewoon: ik betaal zelf voor mijn kleurtjes, en voor de brug naar Sicilië betaalt heel de staat Italië, en misschien straks, als ze verder de Griekse weg op gaan, heel Europa...

Je kunt zelfs niet eens beweren dat dergelijke miskleunen helemaal nutteloos zijn ! In ieder geval zijn er diegenen die er aan "werken" er goed mee, en met hen, hun gezin, en met hen de buurtwinkels, de grootwarenhuizen...kortom heel onze economie. Je kunt het - het klinkt wat oneerbiedig- misschien vergelijken met de werkloosheidsvergoedingen...  Als je werklozen geld geeft om niets te doen, dan kun je dat ook nutteloos en zelfs weggegooid geld noemen. Maar eigenlijk is dat niet echt zo !
Als je werklozen zonder inkomen zet, dan loop je niet alleen gevaar dat de arme mens moet gaan stelen om te overleven, maar bovendien leg je de economie stil. Hoe gek het ook klinkt, het is beter de werkloze geld te geven, zodat de economie blijft draaien... Want economie, dat is onder meer: arbeid... en dat is wat we tekort hebben, dat tekort is de reden van de werkloosheid, hen geld geven kan de kans op hernemen van de economie alleen bevorderen.
Ik stel het hier héél erg simpel, maar toch is het zo. Er komen wel een pak andere dingen bij kijken, en het resultaat is niet zo zuiver zwart/wit, maar toch is dat de basisgedachte.
Minstens één van de nevenwerkingen van dit systeem is, dat je het gevaar loopt dat werkloosheid zich installeert in het systeem, en nog erger dat door de druk van de kosten daaraaan verbonden, de lonen van de werkenden te duur worden, en dus netto afgeroomd moeten worden, waardoor er soms een situatie dreigt te ontstaan dat het verschil tussen werkloosheidsvergoeding en loon te klein wordt, en op die manier stimuleer je uiteraard niet de "lust naar werk"...

Kortom, het is allemaal niet zo simpel...
Ook dat van die brug niet... Er zal wel een zekere behoefte ontstaan zijn die aanleiding gaf aan die planmakerij, maar op een bepaald moment zie je dat de planmakerij op zich een eigen leven gaan leiden...
Los van het doel.
... en dan krijg je naderhand "Het Zwartboek"...
Heb je er op gelet ? Ik heb dit keer niet eens de schuld bij de politici gelegd, omdat dergelijke problematieken eigenlijk een eigen leven gaan leiden. Je kunt hoogstens de politici verwijten dat zij het ei hebben gelegd, maar de kip, dat leeft op den duur op zich. En het blijkt dat kippen veel sterker zijn dan we denken ! Je ziet ze tegenwoordig her en der als "wild" rondlopen.
Bruggen en metro's ook...

tot de volgende ?

Ronde van Vlaanderen

Image via WikipediaOef, we hebben nogal geluk !
Want alhoewel de ronde nu in Oudenaarde toekomt, en hier ettelijke keren ronddraait, passeert hij toch maar één keer aan mijn deur !
Dat is een verschrikkelijk geluk ! Niet dat ik iets tegen de ronde heb, te contrarie, maar ik heb er wel iets tegen dat er hier zo'n 20.000 wielertoeristen de ronde eens dunnetjes overdoen en mij de hele dag verplichten van binnen te blijven. (En te kijken hoeveel er hier hun plastic-afval in allerlei vormen en drankkartonnetjes in mijn voortuin deponeren).

Of de ronde nu mooier of minder mooi zal wezen ? Ik heb er geen idee van, ik wacht af, en zal na het passeren van de rennerinnetjes en nadien de renners in mijn zetel duikelen, en kijken naar de koers met een glaasje wijn in mijn hand...

Maar die "liefhebbers van het véloke", daar lig ik van wakker !
Als de koers hier passeert, dan is dat in een ik en een gij allemaal gepasseerd en voorbij. Bij de rennerinnetjes duurt het wel wat langer, die rijden niet zo rap (Gelukkig, er is meer aan te zien hé?)... Maar die toeristen, die passeren hier van 's morgens tot na 18 uur 's avonds, zonder stoppen, over heel de breedte van de weg. Je hoort er alle talen en dialecten.
Ik kan me goed indenken dat het voor die mannen en vrouwen best plezant moet zijn om met zo'n massa rond te toeren, maar voor de bewoner waar ze allemaal na de bergop wat stil vallen en mijn oprit gebruiken om wat uit te blazen, iets te drinken en te eten (en de afval in mijn tuin te gooien), waar ze wachten op die minder goede "coureurs" om dan weer samen aan te zetten... Voor die bewoner is dat een pest. En de nood is het hoogst op het parcours in de Vlaamse Ardennen...

Nogal een geluk dat ik niet langs de Patersberg woon, daar passeren ze een keer of vier !!! Met 20.000 wielertoeristen = 80.000 keer twee wielen met zuchtende en blazende toeristen daar tussenin...
Ik mag er niet op denken !
Ik denk dat ik dees jaar een tapvergunning zal aanvragen, en frisdrank en iets straffer zal verkopen aan al die uitblazende véloërs (Iemand met een fiets is een fietser, dus is iemand met een vélo... een véloër !)
Kan ik aan aan mijn miserie nog een stuiver over houden. Om klei te kopen voor in de keramiekklas.

Vandaag op de rommelmarkt te Zegelsem (Op de Haaghoek, ook al een geliefkoosde kasseiweg van de ronde), zag ik drie heel mooie beeldjes, een St Jozef, een Maria en een kindje in de kribbe... 't Is wat vroeg om al aan Kerstdag te denken, maar 't was mooie keramiek. Ik ben gek, ik betrap er nu mezelf op dat ik nu de keramiek sta te bekijken. En weet je wat ? Ik zit dan de technische kant er van te evalueren. In het buurthuis staat ook een expo... met onder meer keramiek. Dat rechthoekige ding is niet goed gemaakt, het heeft een "buik"... Nu weet ik dat het best wat vaardigheid vraagt om mooi recht te werken...

Vorige jaren zagen wij daar best wat aardige kunst, nu vond ik het maar zozo... Het enige wat me echt beviel waren een hele reeks iconen. Die waren best aardig. Er lagen ook oude prenten met zichten uit de streek. Dat was én mooi, én interessant om te zien hoe alles ondertussen veranderd is. Met oude foto's is dat ook zo... Veel van die dingen maken me wat weemoedig. Vroeger zag je veel ruimte, nu lijkt wel of alle wegen volgebouwd zijn. Ach, het is natuurlijk een uiting van onze welvaart, maar het maakt ons land toch maar lelijk. Ik mis de ruimte...

tot de volgende ?

Emily

Image via WikipediaHet zal je maar gebeuren !
Een dametje krijgt plots hevige weeën, manlief stopt haar in de auto en haast zich naar de materniteit. Maar de zenuwen of de stress deden hem de verkeerde afslag nemen... Wat hij ook deed, hij vond de weg niet terug...
Het kindje is in de wagen geboren, met de vader als vroedvrouw... En zie, eens de spanning weg vond hij meteen daarna de weg terug naar het moederhuis... om er de navelstreng te laten doorknippen...
Het kindje kreeg de naam Emily...

Gek hoe we door spanning en stress soms helemaal het noorden kwijtraken.
De man zal echt wel de weg hebben gekend, en alleen de zenuwen deden hem de verkeerde afslag kiezen, en daardoor nog meer spanning, en hij vond dan zelfs helemaal niets meer terug...
En als de spanning weg was, was ook het geheugen er terug.
Niet iedereen verliest het noorden bij spanning, er zijn er die dan plots extra alert zijn, en veel beter en sneller reageren dan anders. Maar geen mens wordt door de spanning gerust gelaten. Iedereen verandert onder druk.
Je ziet dat ook bij rampen.
Sommige mensen verstenen als het ware, anderen vluchten en nog anderen reageren gepast op de ramp.
Het is wellicht dat verschijnsel dat mede de oorzaak is van de vele slachtoffers bij rampen.
Herinner je maar branden, waar een massa volk opgesloten zit. Iedereen weet wat hij moet doen, iedereen weet dat je best ordentelijk - zonder geduw of getrek - naar buiten gaat, maar iedereen wil als eerste buiten zijn, en enkelen zullen wellicht ook als versteend blijven staan... Er zijn bijna altijd slachtoffers, niet door de brand, maar gewoon doodgetrapt onder de vluchtende massa...
Ik heb het -gelukkig maar- nog niet meegemaakt. Dus ik weet niet hoe ik zou reageren.
Zou ik ook tot de wegrenners behoren? Tot de versteenden?
... of zou ik koelbloedig blijven en zo gepast mogelijk reageren?

Eén ding weet ik, ik ben geen rampentoerist.
Ik had nochtans aanleg daarvoor, want ik hoorde ons moeder honderden keren vertellen dat ik als kind nooit recht naar huis kwam, dat ik altijd alles had gezien wat er gebeurde op en naast de weg van en naar school... Ik herinner me dat niet meer, en in ieder geval betrap ik mezelf nooit meer op een dergelijke actie. In tegendeel, als ik nu hoor van kijkfiles en ramptoeristen, dan erger ik mij aan die mensen die het normaal verkeer of de normale hulpverlening hinderen door hun nieuwsgierigheid.
Maar dat geeft me geen idee over mijn reactie bij rampen.

Ik hoop dat ik het nooit hoef te weten te komen...
Maar iedere keer zit ik, als er beelden van dergelijke dingen bij ons komen via TV, verbaasd naar het fenomeen Mens te kijken. Eén van de dingen die me heel erg bij blijven zijn de beelden van de Heizelramp, waar voetbalfans door paniek elkaar verdrukten en vertrapten. Waar de angst en het afgrijzen op de gezichten te lezen was. Waar wellicht heel wat mensen heel lang nadien nog het gevoel zullen herinnerd hebben, van een lichaam onder hun voeten...
Ik heb jaren het geluid gehoord van een kat die onder de wielen van mijn auto terecht kwam... Ik hoor nu nog de beentjes kraken... Ik kon het beest niet ontwijken, maar het blijft me bij. Wat moet het niet zijn als je nog steeds een mens onder je voeten voelt...

Eén keer heb ik verschrikkelijke angst gekend... Ik werkte in Beernem, moest normaal nog tot 22.00' uur werken, maar mijn baas stuurde me weg om 21.00' uur omdat er buiten een verschrikkelijke sneeuwstorm was.  Ik moest daar door met de fiets. Door de wind lag de sneeuw op hopen gewaaid, en op hele stukken was de weg niet meer te zien... Ik ben ik weet niet meer hoe dikwijls in grachten gesukkeld, ben door sneeuw gewaad, tastend of ik nog op de baan liep... het was na 2 uur in de morgen toen ik thuis raakte, een afstand van normaal 17 km... Ik was door en door koud, het ijs hing op mijn gezicht... Ik heb dan echt gevreesd niet meer thuis te geraken, en jaren nadien, deed het zien van dwarrelende sneeuw mijn buik samen krampen in een angstreactie...
Gek... sneeuw is normaal gezien zacht, niet eens echt koud, zeker niet als er geen wind is. Maar het was de herinnering, niet de sneeuw op zich die me telkens weer deed huiveren.

Maar het is een feit dat je dus niet steeds op een logische, normale manier reageert op de feiten. Een vroegere gebeurtenis kan je zodanig beïnvloeden dat je jezelf niet meer onder controle hebt.

We menen wel dat we alles aankunnen, maar we zijn heel snel uit ons lood te slaan... We zijn tegenover zaken die onze macht te boven gaan, heel snel weer heel kleine mensjes...

En weer sta ik voor hetzelfde thema, we zien onszelf als heersers van de wereld, en er hoeft maar iets te gebeuren en we zijn niets meer...

Op dat moment van niets zijn, dan zijn we wellicht wat we werkelijk zijn.
--- een stofje in een brede baan zonlicht, dwarrelend zonder enige controle op de dingen.

om over na te denken

tot de volgende ?

Lef

Image via WikipediaIk heb een enorme bewondering voor Nawal El Saadawi... Het oude dametje durft het aan om de heilige huisjes in een welgemikte trap omver te trappen. In haar land vergt zoiets nog veel meer moed en lef dan dat hier...
Ze is nu op de vlucht, want ze wordt vervolgd wegens godslastering, alhoewel ze in feite alleen de minorisering van de vrouw in het geloof aanvalt. (Ze doet dit niet alleen over de Koran, maar meteen ook over de Torah en onze bijbel...).
Ik kan ze daar helemaal in volgen! Ik ben geen virtuoos in de kennis van de Torah (min of meer ons Oude Testament) of de Koran noch van de Bijbel, maar ik kan me al heel lang niet van de indruk ontdoen dat in deze boekwerken inderdaad Goddelijke wijsheden staan, maar ook heel wat menselijke invloeden... Meer thuis zijnde in het nieuwe testament, erger ik me dood aan Paulus en zijn uitspraken. Of misschien beter gezegd, aan de teksten die aan Paulus worden toegeschreven... Want daar vind ik heel wat dingen die anti-vrouwelijk zijn.
Ik voel me niet geroepen om vast te stellen wat in de teksten een Goddelijke inspiratie heeft, en wat een menselijke, maar er zijn stukken tekst die me, op zijn zachtst gezegd, tegen de borst stuiten.
Ik zie in de vrouw geen greintje minder mens dan in de man.
En ik kan dan ook moeilijk velen dat men de vrouw als minder bekijkt.
De persoon die ik boven alles hoog acht is mijn moeder, en dat is een vrouw.
Even hoog  in de rangorde staat mijn vrouw en de moeder van onze kinderen.
Die staan hoger dan om het even wie, mezelf inbegrepen.
Trouwens, ik acht heel wat mensen hoger dan me zelf, want ik ben maar een heel klein mensje, met heel geringe capaciteiten, en met het voortdurende gevoel dat ik bijna voortdurend moet opkijken naar de mensen om me heen.
Ik heb ooit geprobeerd een muurtje te metselen, en weet nu hoe hoog de metser boven me staat, ik heb ooit wanhopig naar mijn auto staan staren, en weet nu hoe hoog de mechanieker staat, ik heb ooit wanhopig naar ons huishoudelijke afval staan kijken, en stel nu de man of vrouw van de vuilnisophaling helemaal boven aan mijn lijstje... en zo kan ik nog uren doorgaan...
Och, wellicht zijn er ook mensen die naar mij opkijken, want ik zal ook wel een paar gaven hebben, maar in het geheel ben ik maar een heel klein mensje.
Zoals jij ook bent, want Grote mensen... ik ken er geen...
We hebben allemaal onze gaven, maar vooral onze fouten.
Wellicht daarom dat wij veeleer geneigd zijn naar de fouten te kijken dan naar de gaven. Daar hebben wij immers meest van...
We zijn immers in niets volmaakt.
of volmaakt in niets, zoals je het ook maar wilt stellen...

En vermits al die Heilige Boeken uiteindelijk allemaal door mensen zijn neergepend, zal ongetwijfeld ook de mens hebben "mee geschreven", en wellicht de Goddelijke inspiratie hebben bezoedeld.
Men had met het te boek stellen immers een doel... En doelen zijn de facto sterk onderhevig aan de mens die ze stelt, zijn cultuur, zijn achtergrond...kortom, De mens zelf, de schrijver.

Als ik me kwaad maak op Paulus, dan doe ik dat ook uit een menselijk standpunt, een heel eng klein menselijk standpunt: het mijne.
Dat is net het sterke en tegelijk het zwakke van die Heilige Boeken... Ze zijn zwak omdat er ongetwijfeld menselijke dingen in staan, ze zijn sterk omdat er duidelijk zaken in staan die het menselijke te boven gaan. Ze zijn vooral moeilijk, omdat het niet echt mogelijk is de twee uit elkaar te houden, want iedereen bekijkt het van uit zijn tijd, zijn denkraam, zijn cultuur, zijn achtergrond...
We kennen allemaal mensen die deze teksten op de letter volgen, zonder er ook maar echt bij na te denken. Zonder er ook maar een moment bij stil te staan dat ze geschreven zijn in een andere tijd, een andere cultuur, een andere achtergrond, door mensen die dan de goede lijn lijn wilden uitzetten, vanuit een goddelijke inspiratie, maar wellicht ook een beetje vanuit hun visie, al ware het maar door dat ze hun manier van spreken hebben, hun taalgebruik.

Godsdienst is dan ook geen wetenschap... Het is een beleven. Niet naar de letter, maar vooral naar de geest...Met de ontzaglijke moeilijkheid dat je eigen geest meeleest... en me- interpreteert.
Zelfs zij die de teksten naar de letter volgen, interpreteren naar hun eigen geest, of naar de geest van hem of haar die de tekst predikt...

Ik weet niet eens of er een God is... Ik denk van wel, omdat een God heel wat vragen invult, waar anders een gat is. Ik weet niet of er leven na de dood is, ik hoop het, omdat ik dan mijn geliefden niet voor eeuwig kwijt ben. Ik weet niet... ik weet niets...
Daarom ben ik ook maar een kleine mens
 die gelooft van uit een verschrikkelijke Hoop...

en die alleen maar kan zijn best doen om alle mensen zijn of haar plaats te geven ... en weet dat ik alleen rechtvaardig kan zijn, als ik voor hen hetzelfde wil als voor mezelf...
Voor de immigranten, voor de vrouwen, voor de kinderen, voor iedereen...

... zelfs voor politici, ook al vind ik dat verdomd moeilijk (grinnik)

tot de volgende ?

Monsters...

Image via WikipediaToen ik vanmorgen mijn gymnastiek stond te doen, hoorde ik in de verte een naderend voorwereldlijk gebrul... Op de muur zag plots hel oranje flitsen die alles in een hels licht plaatsten.
Het gebrul kwam nader en nader.
Een hele colonne op dikke enorme rubberbanden gromde voorbij en boorde zich plots in de maïs. Meteen spoot een dikke groene massa de lucht in, netjes opgevangen in de brede muil van een kar, getrokken door één van de drie begeleidende tractoren...
Anny ! Ze doen de maïs af !
Rattenalarm !
Want wie in de omgeving woont of woonde van maïsvelden, weet dat honderden ratten dat veld als supermarkt met onuitputtelijke voedselrekken beschouwen... Als men dan plots het rattenwarenhuis verwijdert, dan zoeken ze soelaas waar ze het ook maar kunnen vinden...Dus ook in de huizen, en zeker in de kippenhokken, waar de geur van het vertrouwde maïs hangt in het kippenvoer...
Straks gaan we, buiten het kippenhok, weer een gesloten bak zetten, met één ingang, waar we dan overvloedig rattengift leggen... morgen weer bij te vullen, een à twee weken lang, tot de massa gift niet meer mindert...
Maïs kost ons handen vol geld. En echt niet alleen als voer voor de kippen.
Ik heb een hekel aan maïs voor mijn deur.
Niet alleen omdat dat kruid heel hoog wordt en mijn prachtige panorama op de mooie Vlaamse Ardennen verhult, maar vooral omdat we nadien weer het gevecht met de ratten moeten aanvangen.
djudedju

Oh ja, wellicht ha u verwacht dat ik zou schrijven over BHV ?
Nee, ik acht het veel te vroeg... Niet alleen is het nog maar een "akkoord" tussen de onderhandelaars, en moeten de divers achterbannen zich nog uitspreken, maar bovendien moet het dan nog goedgekeurd worden in parlement en aanhangsels...  Wellicht zal het ook nog heel wat moeilijkheden veroorzaken in de deelregeringen, waar misschien een nieuwe - er op volgende - crisis zal ontstaan, met rimpelingen tot in het parlement, waar ze net als een tsunami bij het bereiken van de kusten, metershoge golven kan veroorzaken...
Nee, ik schrijf daar nog niet over, ik wacht af
met spanning
en een beetje gniffelend in het vooruitzicht van alles wat nog komen gaat.
Waar ik dan ellenlange blogs kan over plegen.

Straks gaat Anny de haag scheren, en ga ik nu en dan kijken of alles nog in orde is met haar. Want het is verschrikkelijk dat zij dat moet doen, en al even verschrikkelijk dat ik me moet beperken tot toekijken. Iedere keer weer ben ik bang dat er iets zou gebeuren.

En deze namiddag zouden we dan op bezoek gaan bij schoonbroer die geopereerd is, en vier overbruggingen kreeg... Maar het is niet meer nodig. Hij herstelt veel vlugger dan verwacht, en gaat deze middag al naar huis...

En morgen moeten we naar het huis van tanteke... De notaris zal er zijn en heel de procedure voor de verkoop wordt er in gang gezet... Erfgenaam zijn is een heel ingewikkeld iets ! Er zijn een pak wettelijke voorschriften die je moet naleven, en waar we eigenlijk niets van weten.
Het is een beetje zoals met de politiek... Als je het ingewikkeld genoeg maakt, dan blijft er meer aan de strijkstok hangen... De strijkstok, dat is de notaris, en vooral de staat...

Je moet op voorhand je erfenis melden aan de belastingen. Heb je het te ontvangen cijfer te hoog ingeschat, en dus te veel aangifte gedaan, dan ben je dat geld kwijt. Heb je te weinig aangegeven, dan moet je uiteraard het verschil bijpassen, en krijg je nog een boete bovenop... De staat wint, hoe dan ook. Nu weet ik tenminste wie al die politici en al die ministers en regeringen betaalt: ikke ! en jij...

Ach, ik maak er me niet druk om... Ik hoefde niet zo noodzakelijk in dat testament te staan. Ik heb goddank genoeg om mijn leventje te leiden (lijden?)... en de rest is eigenlijk bijzaak. Ik ben gelukkig niet een van die mensen die wanhopig zit te scharrelen om meer en meer en meer... Ik leef. En ik heb genoeg om te leven zoals ik dat wil, dank zij het feit dat ik leerde niet te veel te willen. Ik zei het al eerder, het geluk zit hem in het aanvaarden, niet in het verwerven.

tot de volgende ? (op de foto: de god van de maïs...)

pensioen: niet om te luieren !

Image via WikipediaIk weet niet of het te maken heeft met het pensioen op zich, maar mijn agenda raakt alsmaar voller en voller.
Neem nu gisteren: Geen blog... geen tijd gehad !
Gisteren om 8.30' uur moest ik bij Monique zijn, om naar Moorsel (Aalst ) te gaan naar een grote zaak in hobbymaterialen. Om 11.30' uur was ik terug thuis. Om 12.30' moesten we ons aanbieden bij Lucifer, nee, niet de duivel, maar een restaurant (vroeger noemde het Piracantha), waar we met de leden van Okra (gepensioneerden) samen zouden genieten van fondue of steengrill...
Omstreeks 17.00' uur waren we alweer thuis...
Vandaag? Om 13.40' moet ik aanwezig zijn in de Kantschool, want ik moet -samen met Monique hobby geven... Dat loopt tot 17.00' uur en dan moet Monique maar afsluiten, want ik moet haastig naar huis, nette kleren aandoen en om 18.00' uur bij de notaris aanwezig zijn...
Morgen ? Staat er alleen een bezoek aan Erik, mijn schoonbroer, in de kliniek van Maria Middelares...
enfin, het lijkt niet meer te stoppen... Want de vrijdag ga ik naar de academie, en de zaterdag naar een of andere rommelmarkt als het weer het toelaat of als het binnen is, en in de namiddag academie...

Ik heb weer dagelijks mijn agenda van doen, om bij te houden waar ik nu weer moet zijn op welk uur... Ik ben precies terug aan het werken...
Oh ja, als je eens lekker veel wilt eten, ik kan je Lucifer aanraden ! Niet duur en meer dan genoeg ! Te vinden in Horebeke, in de Geuzenhoek (de oude protestantse enclave in Vlaanderen).
(ik heb weer eens iets te veel gegeten: 't moest maar zo lekker niet zijn)

Maar weet je, alhoewel het nu en dan wat hectisch is, ben ik wel gelukkig met die drukke agenda. Ik ben nu eenmaal veel liever bezig dan dat ik me zou vervelen. Nu, ik verveelde me zelfs niet toen ik weinig of geen afspraken had, omdat ik wel altijd aan een of ander bezig ben, maar nu werk ik dus weer met de agenda, zit ik veel buitenhuis.

Ik kan de dokter in de pijnkliniek niet dankbaar genoeg zijn voor de raad om lichaamsbeweging te doen. Waar ik voorheen steeds meer en meer achteruit krabbelde, ben ik weer een stukje beter geworden. De pijn is er wel nog, maar gaat niet meer zo snel de hoogte in, en ebt vlugger weg bij een poosje rust. Het leven is op die manier veel draaglijker geworden. Bovendien heb ik geleerd, na al die jaren leer je dat, hoe ik moet bewegen, en waar mijn grens ligt. Ik speel voortdurend met de pijngrens, en het lijkt te lukken om op die manier te leven.

Ik heb het al gezegd, ik ben een gelukkig mens, alle leed en zielepijn ten spijt, acht ik mezelf bij de echt gelukkige mensen. Pijn en smart hebben weinig van doen met geluk ! Geluk is leven binnen je mogelijkheden, en je binnen die mogelijkheden echt happy voelen. Dat is voornamelijk "aanvaarden". En ik snap precies hoe een kanarie zielsgelukkig kan zitten fluiten in zijn kooitje. Hij hoeft alleen dat leven te zien als HET leven... en dat is eigenlijk zo voor alle mensen. Wie het niet kan, zal wellicht nooit gelukkig zijn, zal wellicht nooit tevreden zijn.

Wie voortdurend leeft bij de betrachting van "meer" en "beter", zal nooit het geluk vinden, hooguit enkele momenten van bevrediging, om dan weer te beseffen dat je nog hoger kunt, nog meer wilt... een grenzeloos streven naar het niet bereikbare...

Wie extase verwart met geluk, kent maar heel weinig liefde, heel weinig geluk, heel weinig dagdagelijks geluk...

Leterme verlaat de Belgische politiek... De ratten verlaten het zinkende schip.
Nee, ik ga niet weer over politiek schrijven... Maar dat van die ratten, dat lijkt zo gepast dat ik het wel eens moest schrijven, hé ?

Vandaag schijnt de zon, en hoera, ze zou nog een paar dagen blijven schijnen, vooraleer we weer in oeverloos slecht weer terecht zouden komen... We hebben al een zomerke gehad ! Gisteren zagen we een boer bezig met het uitrijden van de aardappelen.  Hoe ze de aardappelen ooit proper gaan krijgen weet ik niet, het is wellicht al onmogelijk om gewone brokken klei te onderscheiden van patattten met klei er omheen... Wellicht laat men nu al wat er enigszins patatachtig uitziet in de vergaarbakken rollen, in de hoop dat ze er later wel de klei zullen afkrijgen, als alles droog wordt. Misschien ontstaan er wel nieuwe oeroude recepten uit... Patat in een laagje klei gebakken op open vuur... Kan best lekker zijn.

Hier en daar zie je nog steeds maïsvelden staan, waar amper een spoor van zaadvorming aanwezig is. Soms staat ze ook nog maar een halve meter hoog... Kortom, zelfs al was je een paar maand uithuizig, je ziet zo dat het een rotzomer is geweest.

En dan zou ik mij niet zijn, als ik niet terug dacht aan mijn geschiedenislessen... Mocht zo'n jaar er zijn geweest in vroeger tijden, voor de wereldeconomie die we nu kennen, dan zouden we wellicht voor een hongerwinter staan. Nu wellicht alleen voor een dure winter.
En wellicht zal men uit al die vreemde landen, ver weg, meer goederen uit voeren naar hier... Ook al zou dat betekenen dat er ginder nog wat meer honger is, want economisch sterkere landen moeten beter en sneller gevoed worden dan de achterblijvertjes... Cru ? Ja, maar het is een bittere realiteit !
Net zoals er in Afrikaanse landen massaal snijbloemen worden gekweekt voor onze markten... terwijl er ginder eten te kort is...
Geen bloemen meer kopen? Ach, dan zet je ze ginder helemaal in het verdomhoekje.
Het is immers niet de bloemenkoper die schuld heeft, het is niet de kledingdrager die schuld heeft, het is niet de TV-kijker die schuld heeft... het zijn zij de de economie op die manier inrichten dat ze met abnormale woekerwinsten en allerlei misbruiken tegen over de mensheid en de werknemers ginder in het bijzonder zich verrijken... Ten koste van wat dan ook...
Ik voel me altijd een beetje ongelukkig als ik acties zie tegen het dragen van kledij uit die arme landen, waar de werknemers worden uitgebuit en misbruikt... Als we die kledij niet meer dragen, zetten we die mensjes ginder dan niet volledig in de kou ? Moeten we niet ginder de macht van de werkende mens op krikken, om er menswaardige arbeidsomstandigheden en leven te bekomen?
Moeten wij hen niet in de eerste plaats helpen in de strijd die wij zo'n 130 jaar geleden begonnen zijn, en waar we nog steeds niet echt gewonnen hebben, moeten wij hen niet helpen om minstens naast ons te komen ? Hebben zij geen recht op een menswaardig leven, omdat ze aan de verkeerde kant van de wereld zijn geboren?
Voor mij is dat de echte dictatuur ! Machtsmisbruik tegenover de kleine man.
Geef iedereen een deel van het recht op geluk.
het recht op voeding
het recht op ontwikkeling
het recht op geneeskunde
het recht op...
...
gewoon: op Mens zijn...

tot de volgende ?
(op de foto: reuzenbalsemien: staat er schitterend bij dit jaar, is waterminnend !)