Den tjieper...

Image via WikipediaDen dienen van in de titel, dat bennekik...
Toen ik mijn woordje moest zeggen, en daar de urne zag staan, toen had ik plots een krop in mijn keel, en dat hoorde je.
Gek is dat. Ik kom uit een generatie waar mannen geen emotie mogen tonen, maar sinds het overlijden van onze Koen is die veer blijkbaar gebroken, en kan ik voor een prul van niets de tranen in mijn ogen krijgen, en wanhopig zitten zwelgen om de krop weg te krijgen.
Gelukkig mag dat nu, verlies je nu niet meer je mannelijkheid door emotie te tonen. Anders was ik al jaren geen man meer.
En weet je wat, er was nog een man, een jonge man nog die ook moest spreken, en ook hij had het even te kwaad. De dame van het zangkoor die ook sprak had dat veel minder... De ommekeer van de geslachten? Oh ja, de vrouw draagt al een tijdje de broek hé...
Tijdens de offerande kwam een van de zonen van Annie tot bij mij om me te danken, en nu en dan kreeg ik een klopje op mijn schouder van de voorbij komende rij mensen die ten offer gingen. Blijkbaar had ik toch de juiste woorden gevonden. Oef.
Er was verschrikkelijk veel volk, de offerande bleef duren, er stonden wellicht twee kerken buiten aan te schuiven ! En wat je ook niet zo vaak ziet, toen de mis uit was, zat de kerk nog vol. Waar anders de meesten verdwijnen na de offerande en het "zich tonen", was er nu een pak mensen gebleven. Na de dienst was er begroeting, en daar ik gans vooraan zat in de kerk, was ik bij de laatsten om de familie te gaan groeten... De mis begon op 10 uur, ik was er kwart voor, en vond bijna geen plaats meer om te parkeren. Gelukkig was mijn plaats voorbehouden, want de kerk zat al bijna volledig vol mensen... Toen ik thuis kwam, recht naar huis !, was het drie minuten voor 12 uur...
Ik voel mijn rug niet meer... ik ben kapot van de pijn en heb deze nacht amper een oog dichtgedaan van de pijn. Ik denk dat het oeverloze aanschuiven voor de begroeting mij de das heeft omgedaan, het staan te staan en voetje voor voetje aanschuiven...
Toen ik bij de man van Annie aankwam, sprak die mij aan bij mijn voornaam, "Ik heb u nog nooit gezien, maar ken u van op de foto's die Annie nam van de Hobby" vertelde hij me, en dankte me nog eens voor de woorden van steun...
Ik wou dat ik ze niet had moeten uitspreken, en dat Annie nog bij ons was... dat zou veel leuker geweest zijn. Want ik kan het niet helpen, iedere lijkmis is weer een herinneren van de mis voor onze Koen...

Eén troost, ik heb het gevoel dat mijn ampele woorden iets van troost hebben gebracht. Ik heb geprobeerd ze zo sober en echt te houden als ik kon, geen ophemelen maar gewoon de positieve ervaringen die we met Annie kenden eens te beklemtonen en haar te danken, over de grens van de dood heen, voor wat ze voor ons groepje betekende...

Trouwens, die formule, geen homilie door een pastoor die niet echt betrokkene is, vervangen door getuigenissen is een formule die veel echter klonk dan de gewone preek...
En alle lof voor onze pastoor, heel wat anders dan met die andere, ten tijde van onze Koen... Nu heb je echt het gevoel (en dank zij het boekje met de "script" de zekerheid) dat hij voor iedere lijkdienst echt een nieuwe en aangepaste tekst schrijft, met prachtige teksten en gedichten... Heel wat anders dan toen, heel wat anders dan in heel veel parochies, waar je na enkele begrafenissen zo wat de tekst van buiten kent, en het ook zo klinkt... Bij de begrafenis van vriend Clothaire noemde de pastoor zelfs de naam die in zijn jarenoude tekst stond in plaats van de naam van Clothaire... pijnlijk, en helemaal niet troostend meer.

Nee, het mag dan een van die moderne pastoors zijn, met zijn oorring in zijn oor, het is er een die werkelijk de mensen aanspreekt, heel rechtstreeks... Hij mag blijven.

Ik ga stoppen, ik zit nu al dagen te broebelen over die begrafenis, ik ga dit hoofdstuk, hopelijk voor héél lang afsluiten... 't Is oudejaar, mag ik jullie prettige en veilige eindejaarsfeesten toewensen ?

tot de volgende ?