een lelijke wereld: dooi !

Image by Lec via FlickrVannacht heeft het geregend, en is de dooi begonnen (tijdelijk !)... Hier en daar ligt nog een flard sneeuw, maar de rest van de wereld ziet er plots goor en vuil uit.
Hier voor me zie ik dat mijn linde plots ook zijn laatste bladeren kwijt is, en mijn hortensia's (hydrangea) staan er echt mottig bij. De bladeren zijn er nog niet af, maar hangen er nu bij als bruine natte vodden. De honger van de vogels is er nog niet minder op geworden, ze fourageren uit alle macht, wat er op wijst dat de weermannen en - vrouwen het wel eens juist zouden kunnen hebben, er is weeral sneeuw op komst...
't Is winter !
De tijd dat de zon boven de kim staat is minder dan 8 uur.
The dark Ages...
De duistere middeleeuwen van het jaar. Eeuwen, want die duistere periode lijkt mij altijd véél langer te duren dan de rest van het jaar. Ik heb er geen uitleg voor, misschien is het een vaag gevoel dat het licht uit gaat. En licht is leven, is kleur, is zon.
Gebrek aan licht is dood.
Kijk maar eens naar alle voorstellingen van de hel, de verdoemenis, daar is het altijd donker en koud, en vervangt vuur het licht, vuur dat pijnigt en dat tezelfdertijd aanlokt als enige bron van licht.
Vuur is maar een pover alternatief voor licht.
Zelfs onze moderne verlichting kent dat euvel, en het licht verbruikt veel te veel energie, omdat het vooral afkomstig is van warmte. Men is wanhopig op zoek naar licht zonder warmte, omdat dit veel energiezuiniger zou zijn, maar ik denk dat ook de haat-liefde verhouding met vuur hier ergens, diep in ons, mee speelt.
Kijk maar naar een kind, vuur heeft aantrekkingskracht, maar vuur is ook heet en gevaarlijk. Reeds als kind staan we onder de ban van dat verschijnsel. Als volwassene blijft er nog steeds iets van hangen, bij sommigen heel veel, en dat worden dan pyromanen.
En kijk, op de kortste dag van het jaar vieren we het feest van het licht, heel dicht er bij de Christelijke versie: Kerstmis. Op tafel een bûche de Noël, een kerststronk, een overblijfsel van het haardvuur... Lichtjes in de kerstboom, kaarsjes... kortom licht, vuur... Vuur, als symbool van de zon die ontbreekt op het appel. We vieren het licht, omdat dan net de kortste dag valt, en dat we eindelijk het gevoel hebben dat de zon, de zomer, het licht weer terug komen.
Mijn hekel aan de donkere periode is dus echt niet uniek, integendeel!
Waar er echte seizoenen zijn, daar bestaat dit verschijnsel. Misschien komt het wel uit een heel ver verleden, toen de mens hoofdzakelijk leefde in de tropen, waar dit verschijnsel niet zo bestaat. Daar ijn de dagen steeds even lang, de nachten dus ook.
Duisternis doet ons wat in elkaar kruipen. Wie verdriet heeft, heeft de indruk dat deze periode het verdriet veel zwaarder weegt... De duisternis geeft je te veel zinloze tijd, tijd waarin het normale leven wat wegvalt, samen met het licht. En ondanks het feit dat met de moderne verlichting van straten en huizen dit verschijnsel schijnbaar is opgelost, is het dat niet echt. Kunstlicht vervangt de zon niet.

Geen wonder dat we dan net Kerstmis vieren, de overwinning op de duisternis, de overwinning op de dood... Heil, de redder is geboren... Eigenlijk weten we niet echt wanneer de Kristus is geboren, zelfs niet eens het juiste jaar, laat staan de dag en het uur. Maar geef toen je kon moeilijk een meer symbolische dag kiezen dan net op de periode dat de zon terugkeert...
Er zijn meer van die atavistische dingen binnengeslopen in ons geloof, Kristus als Zon van de wereld... Het licht...

Och, je kunt er blijven over babbelen, maar het lost niets op, het is vandaag weer een van die lange donkere dagen... slecht weer, de wolken nemen het schamele licht nog meer weg. Ik haat dagen als deze.

tot de volgende ?