Image by Sjors & Jennifer via FlickrMorgen moeten we naar de begrafenis van Clothaire... Een collega die amper een half jaartje ouder is dan ik ben...Op zo'n momenten denk je wel eens na. Het is een ruwe manier om met de neus op de werkelijkheid te worden gedrukt. Je voelt je plots zo sterfelijk.
Geef toe, we denken (gelukkig maar) niet zo vaak na over de dood. Eigenlijk maar als we er mee geconfronteerd worden. Bij een overlijden in je eigen gezin, of van je ouders, broers of goede bekenden die of jonger of zowat dezelfde leeftijd hebben als jij zelf. Als het iemand is die een heel stik ouder is, dan raakt je dat niet zo erg. Dan lijkt het meer aanvaardbaar: hij (zij) heeft zijne (hare) tijd gehad.
wat mij daarbij treft, is dat je die leeftijd altijd verder opschuift, in functie van je eigen leeftijd.
Wat wellicht even gek is, maar in dezelfde lijn ligt, dat is dat je kinderen je -althans naar je gevoel- een beetje bij benen qua leeftijd. Natuurlijk is dat niet echt zo, maar naarmate zij ouder worden zijn ze je geestelijk dichter bij aan het komen. Ze worden "rijper" (? wat is dat?) en komen qua manier van leven, van denken dichter bij je staan. Ze worden geconfronteerd met de kinderen, net zoals jij dat ooit kende met hen.
Eigenlijk denk je ook bij zo'n plotse confrontatie met de dood niet aan de dood, maar veeleer aan hetleven. Want je denkt niet zo zeer aan het niet meer zijn, dan wel aan het feit dat het zijn niet kan en niet mag stoppen. Voor hem niet, en dus ook voor je zelf niet.
Pas in tweede instantie denk je aan de dood zelf...
... en wellicht ook aan het "hiernamaals"... Is dat er wel ? Zit Clothaire nu te kaarten in de hemel met onze Koen? (Na een schotel rijstpap met gouden lepeltjes).
Want we hopen wel op de "Hemel", maar kunnen er ons geen echte voorstelling van maken. Het eeuwige geluk... Wat is dat ? Geen idee, we weten niet eens of het er wel is, of er überhaupt iets is. We hopen, omdat we het idee niet kunnen verdragen dat het werkelijk volledig zou gedaan zijn, de stekker er uit en hopsa!
Misschien is dat wel de straf die hoort bij het geschenk van het denkvermogen?
Of hoort de schrik van de dood gewoon bij het leven? Een dier lijkt ook niet zo maar, gewillig, te gaan.
Wat is het leven eigenlijk ?
Hoe meer ik in wetenschappelijke tijdschriften zit te lezen, hoe meer ik mij verwonder over de complexiteit van het leven... Ieder celletje van ons grote lijf leeft op zichzelf, in een soort commune, afhankelijk van elkaar maar toch elk op zich. Het afsterven van de cel luidt het verval van het hele lijf in. Als er in een orgaan te veel cellen sterven, dan sterft het orgaan. We kunnen sommige onderdelen min of meer missen, maar toch hangt alles wel op een bepaalde manier in elkaar, aan elkaar.
Soms sterven cellen niet, maar slaan ze op hol, produceren steeds meer en steeds sneller nieuwe cellen, maar niet van het originele model, misvormd... en dan heten ze plots kwaadaardig, kanker. Dit extreme leven is dan ook de inzet van de dood, als het niet tijdig kan stopgezet of verwijderd worden.
Maar hoe dan ook, ons leven begint en eindigt dus met het leven van die kleine, voor het menselijke oog, onzichtbare celletje.
Als kind speelde ik met de meccano, en je moest van een tekening in een boekje afleiden hoe heel dat machine in elkaar zat, en je moest proberen het exact te kopiëren... anders werkt het niet.
Soms kon je uren zitten prutsen en proberen, om het mechanisme te doorgronden en na te maken.
Wijzelf zitten nog veel en veel ingewikkelder in elkaar, en ontstaan van de samensmelting van twee cellen in de moederbuik... tot een mens, die groeit en ontwikkelt, het machine is er, is al volmaakt, maar moet nog groeien...
Mijn meccano-verstand staat daar bij stil...
Darwin mag al vertellen wat hij wil, bij dat gebeuren hapert mijn evolutie-theorie...
Ik kan die evolutie niet echt loskoppelen van een leidende hand...
De hand die Michel Angelo zo schitterend weergaf op het plafond van de Sixtijnse kapel...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten