Image by Davey Schippers via FlickrOm 7.30' uur trok ik het rolluik op van de badkamer: alles pikdonker !Rap nog een kwartiertje onder de warme dekens, en dan al mijn moed in mijn koude handen gepakt, en me gaan wassen. Met koud water, en het water is nu echt brrrrrrrrrrrrkoud !
Dan mijn turnoefeningen... Rolluik van Koen's kamer omhoog, nu was het al min of meer klaar. Maar mistig! Met de sneeuw er bij is het precies of je zit midden in een pak watten.
Het deed mij denken aan vroeger...lang geleden, toen ik werkte op de mailboat Ostend-Dover... Ik heb het daar ook meegemaakt dat het echt bolle mist was. Ondanks radar en alle gesofisticeerde moderne hulpmiddelen, moest de bemanning toen aan dek, zowat om de drie meter een man, postvatten, en luisteren...
Je hoorde voor je uit bellen, misthoorns en ver motorgeluid...
In een storm heb ik nooit angst gekend, maar in die mist was ik echt bang.
Ik vermoed dat dit komt door het feit dat het gevaar onzichtbaar is. Het is te vergelijken met de angst voor het echte donker.
En geef toe, niemand voelt zich echt 100% gemakkelijk als hij op een vreemde plaats zit in een volkomen duisternis. Je steekt je handen tastend voor je uit, en als je iets raakt dan trek je in eerste instantie in een schrikreactie je handen terug.
Je geest doet iets met je, je hebt de indruk dat zelfs je stemgeluid opgeslorpt wordt door de mist. Dit is niet waar, want ik hoorde op zee van alles en nog wat aan geluiden rondom rond het schip. Ik had daar de indruk dat je net meer hoorde, maar dat zal wellicht gewoon komen door het feit dat je aandachtig luistert, en door het feit dat niemand luid sprak.
Dat ik in stormen geen schrik had, zal wellicht mede komen door het feit dat ik een van de weinigen was die nooit last had van zeeziekte. We hebben eens zes uur voor Dover moeten blijven "liggen" omdat de storm ons het binnenvaren verhinderde, toen waren we hooguit nog met een man of drie, vier die echt van niets wisten. Al de rest was ziek. De bemanning moest, ziek of niet, zijn werk doen, en dat was voor hen heel erg! Want zeeziekte is niet om mee te lachen! Als iemand zeeziek is, echt zeeziek, dan kun je rustig 100.000 euro naast hem leggen en hem zeggen dat ze voor hem zijn als hij ze pakt, hij zal ze niet pakken... Hij is stervende naar zijn gevoel... Zeezieken zijn echt doodziek.
De kok van het schip is weken kwaad geweest op mij, omdat ik tijdens die storm eten wilde, en toen hij zich recht sleurde, vroeg hij wat ik wilde eten... "Spek met eieren" zei ik... Ik heb ze zelf klaargemaakt, met achter me een overgevende kok...
Waar is de tijd...
Weet je wat gek was ? Toen we eindelijk de haven van Dover binnen konden, heel behoedzaam, want er was nog steeds heel veel wind, en we eindelijk van het schip af konden stappen, dan, op de wal, werd ik plots duizelig... Ik was van dat voortdurend bewegen naar plots gewoon stilstaan wat mottig. 't Schijnt dat er velen zijn die dat hebben, maar ik vond het raar.
Ondertussen is de mist weg, en voor het eerst in dagen zien we weer wat blauw in de hemel. Het lijkt er op dat de sneeuw gedaan is. Er ligt hier een serieus pak, en de wereld is als een net gewassen en gestreken wit hemd, geen rimpeltje, hoogstens wat zacht glooiingen in het witte doek.
In oude films zie je soms huizen waar tijdens een periode van onbewoond zijn, alle meubels afgedekt zijn met witte lakens. Nu zie je dat nooit meer, maar het lijkt een beetje alsof onze wereld tijdelijk onbewoond is, en alles netjes is weggestopt onder witte lakens.
Van God en klein Pierke verlaten...
Ergens heeft het sneeuwtapijt ook iets van de woestijn... Kleurloos en eindeloos...
Och, ik ben weer aan 't dromen.
Vannacht lag ik zelfs te dromen van kaboutertjes... Ik vroeg me af: "Bestaan kabouters eigenlijk wel?" Het antwoord is simpel, ja! Is het niet in de wereld rondom ons, dan toch in de wereld die we voor ons zelf fantaseren, de vluchtwereld waarin we kunnen schuilen...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten