Proficiat !

Image by Nationaal Archief via Flickr't Is vandaag uwen feestdag: onnozele kinderen...
Toen wij klein waren was dit een jaarlijks terugkerend mopje, net zoals ons moeder ons iedere 31° december vertelde dat op de markt een man stond met zoveel neuzen als er dagen in 't jaar zijn...
Dat zijn mopjes die je nu niet meer hoort. Ouderwets, niet bij de tijd, kortom: bompa...

Bovendien weten we nu allemaal dat het woord onnozel in de feestdag in werkelijkheid staat voor onschuldig, en helemaal niets met wat nu bedoeld wordt met onnozel... Dus waar lach je dan mee?

Met mezelf, met het feit dat ik al zo oud ben, dat ik weer kan genieten van die kleine dingetjes uit mijn verste verleden. Vannacht had ik immers weer alle tijd om na te denken, rond te zwerven in die grote voorraad herinneringen. Dat komt omdat ik lag te dubben over de "preek" die ik donderdag moet houden... Donderdag wordt Annie begraven, een lid van "mijn" hobbyclubje. Op de uitvaart wordt niet gepredikt, maar zullen enkele mensen een getuigenis afleggen... en ik ben bij de "prijswinnaars"...

Annie was nog niet zo lang bij de club, en toen men mij vertelde dat er een Annie zou bijkomen, en dat het een kankerpatiënte was, had ik wat schrik... Het is zo'n verschrikkelijke ziekte, en sommige mensen etaleren hun ziekte, en dat zou ongetwijfeld wegen op de sfeer binnen de groep... Ik hoopte dat het een dappere madame was, die niet zat te klagen of die haar pijn niet toonde...

Ik had geen schrik moeten hebben... Ik kon me niet voorstellen dat ze ziek was! Ze was vriendelijk, glimlachte bijna voortdurend en was direct in de groep opgenomen. Glimlachen, heb je dat woord al eens goed beluisterd ? Dat komt van glimmen, blinken van de lach, van het goede humeur !

Ik heb haar nooit een woord horen zeggen van haar ziekte, ze was altijd in een goed humeur, en deed aan alle activiteiten mee met volle inzet. Ik had wel soms een ander gevoel bij haar dan bij de anderen, het was of ze iets intenser leefde... Niet dat ze overdreven deed of zo, maar ze genoot precies een graadje dieper dan de anderen van de sfeer, van het gekeuvel, van de moppen en van het creatieve werkje waar we aan bezig waren. Ik had het gevoel dat ze wist dat haar leven eindig was, en ze wou er nog alles uit puren. Kortom, het was voor ons allen een beetje een voorbeeld hoe je ziekte kunt verwerken...
De laatste bijeenkomst was ze er niet, maar ja, dat kan gebeuren... We dachten wel eventjes op haar ziekte, maar geloofden het niet echt, ze was zo moedig dat je haar en de ziekte niet in één persoon zag. Korte tijd nadien hoorden we het slechte nieuws, en heel vlug nadien haar overlijden... En ik bedacht, als je moet gaan, dan liever vlug, je hoeft niet lang af te zien, en zag over het hoofd dat zij eigenlijk al een hele tijd met die ziekte kampte, dat ze wellicht al een hele tijd wel een en ander voelde, maar het niet wilde weten, het bewust negeerde misschien, in een hopeloos gevecht...

Ik wens niemand die vreselijke ziekte toe, maar als u of ik het schuldig zijn (wat een stomme uitdrukking!), dan wens ik hen de sterkte toe die ik zag bij Annie...

Dat en nog een heleboel andere dingen lag ik te bedenken... vannacht, in plaats van te slapen.
Wat en hoe, moet ik dat vertellen in de homilie?
Straks ga ik proberen dat eens rustig uit te werken, en het dan door te mailen naar onze pastoor, zodat hij het weer kan verwerken in de lijkmis.
Ik blog veel liever, dat is veel minder serieus, daar mag ik al eens zwanzen en domme dingen schrijven, gewoon om gek te doen... in een homilie mag dat niet.

Ik kijk met nietsziende ogen naar buiten, zie de mezen hiphoppen op de takjes van de linde en acrobatisch hangen aan de mezenbollen... alles is nog steeds wit, met inktzwarte silhouetten van de bomen... doods en stil, moesten die piepkleine vogeltjes er niet zijn...
djudedju

ik ga stoppen, ik moet nadenken... Traagzaam trekt de witte wagen door de stille straten toen, en 't is wenen en 't is klagen dat ze bin' de wijte doen...

tot de volgende ?