Zien

Image via WikipediaIn een semi-wetenschappelijk tijdschrift las ik een leuk artikel. Het was niet leuk bedoeld, integendeel, het was wat zwaar op de hand, en duidelijk bedoeld om de diepdenkerds onder ons aan het werk te zetten, op naar een potje diepdenkerij.
Ik vond het echter leuk...
Het artikel was niet zo bedoeld, maar het benaderde heel sterk mijn visie op de dingen.
Het artikel begon met een goudvis in een ronde bokaal. Verboden in een of andere Italiaanse stad, want het beestje ziet dan steeds een vervormde wereld (dat wij de goudvis dan ook vervormd zien speelde niet mee).
Maar de schrijver wees er op, dat wij en dus ook de vis, niet van lucht in water kunnen kijken (of van water in lucht) zonder dat er een lichtbreking ontstaat, en dat de vis dan überhaupt altijd een vervormde buitenwereld ziet.
Maar de essentie van het artikel ging er over dat wij de wereld en het heelal ook alleen maar zien op onze manier, en dat wij andere beelden krijgen als we met andere ogen (infrarood, ultraviolet...) kijken. We zien dan plots een andere wereld. Net als de vis door de wand van zijn glazen bokaal !
Maar het gaat verder, men heeft ontdekt dat de overgrote meerderheid van ons heelal bestaat uit donkere materie, iets wat we niet kunnen zien, maar waarvan we de aanwezigheid kunnen vaststellen door de gravitatie die optreedt ten op zichte van de voor ons wel zichtbare dingen in dat heelal.
Conclusie is dat wij de donkere materie niet zien, omdat wij technisch het niet kunnen zien. Wij zijn dus blind voor een deel van het heelal, het overgrote deel...
Men brengt dit dan ook nog eens in verband met de hogere wiskunde en komt tot een verbluffende conclusie, je kunt net zo goed de Ptolemeus- voorstelling van de aarde als stilstaand centrum van ons zonnestelsel verdedigen, als het beeld van Copernicus, waar de zon stilstaat en de aarde er rond draait. Beide stellingen zijn perfect te verdedigen, alleen is de versie van Copernicus iets eenvoudiger en daardoor wellicht als waarschijnlijker betiteld...
Nu weet ik het niet meer...
Maar ik vind het leuk!
Het voldoet perfect aan het denkbeeld: "Hoe meer we weten, hoe meer we beseffen dat we niets weten"
En wellicht is het moeilijker wiskundig te bewijzen, maar het lijkt mij plots weer heel plausibel dat de wereld inderdaad in gang gehouden wordt door een opperwezen, die ergens tussen al die donkere materie in, met een oliespuit rondloopt om het mechaniekje in gang te houden als een grote perpetuum mobile...
We weten het niet, en wellicht zullen we het nooit weten hoe alles nu in een zit, hoe alles nu is ontstaan, en dan lijkt mij een God een heel makkelijke en draaglijke vorm van oplossing. Het heeft op zijn minst dat vermogen, dat het de onrust van het niet-weten invult. Bovendien biedt het heel wat meer, het is de kapstok waaraan we heel ons bewustzijn kunnen ophangen. Want ook daar zit er enorm veel duistere materie! En ik bedoel met duister niet "het kwade", maar het onbekende van de samenhangen en de verbanden in en om het bewustzijn, en het denkproces. Wat niet helemaal het zelfde is.

Maar ik hou van het idee dat we gewoon niet beschikken over de juiste soort ogen, om het "Het" te zien. Zo'n 78% van het heelal zou donkere materie zijn, met andere woorden, meer dan 3/4 van de werkelijkheid zien we gewoon niet, kunnen we niet zien, kunnen we alleen vermoeden aan de hand van het gedrag van de rest.
Is het dan niet heel normaal, als die hele grote objecten beïnvloedt worden in hun bewegingen door het onzichtbare, dat wij, kleine ukjes dat ook zijn?
Men heeft in een meer van arseniek leven gevonden... Onmogelijk leven! Maar het is er toch, alleen op een manier die we dachten dat het niet mogelijk was. Maar dat is toch niet te verwonderen als we 78 % van de zaken niet eens kunnen zien, kunnen voelen, kunnen meten... We weten alleen dat het er moet zijn, want anders klopt de rest niet.
Och nee, ook dat is geen Godsbewijs, natuurlijk niet, want het is net iets wat we niet kunnen bewijzen...
Of is dat nu net...

tot de volgende ?