Gisteren moest Veerle niet werken, dus gingen we 's middags haastig om al onze wekelijkse boodschappen, en in de namiddag naar tanteke.(Ze zag er goed uit, ondanks het drukkende weer). Dus stond ik vanmorgen op, in de heilige overtuiging dat het vandaag zaterdag was, en ik was me al inwendig aan 't prepareren om naar de rommelmarkt te Deinze te gaan...
Maar 't is dus "nog maar" vrijdag !
Gek, hoe je onbewust een kalender in je hebt, gebaseerd op gewoontes. Je gaat naar tanteke, dus is 't vrijdag...Ook al is 't nog maar donderdag.
Toen ik nog ging werken had ik ook van die gekke refleksen. Tijdens de twee verlofmaanden waren er geen avondvergaderingen, maar iedere avond, twee maanden aan één stuk, werd ik rond 19 uur ongedurig, begon op mijn uurwerk te kijken, en te denken "Waar heb ik vanavond vergadering". Een mens is een gek wezen.
Het lijkt wel of de mens zichzelf aan de wijzer van de klok hecht. Het is zo laat, dus moet je nu dit doen... Sommige mensen houden er dan plots in het weekeinde een ander schema op na, en gaan 's middags niet om 12 uur maar plots om 1 uur eten. Sommigen omdat het chiquer is, anderen omdat ze ergens een duidelijk iets willen inbouwen dat een breuk is met de werkelijke werkdag van andere dagen... Heel wat mensen zijn door dat ze hun levenswijze in het weekend onderste boven willen keren, het slachtoffer van migraine en andere malaaien... Iedere dokter kan dat hun vertellen, maar toch willen ze niet op het gewone ritme opstaan, eten en bewegen als anders, anders hebben ze "niets aan dat weekend" gehad... Gekke mensen. Verkiezen hoofdpijn boven te houden aan een gewone dag van alle dagen.
Ik weet niet of het een symptoom is van ouder worden, of van het thuis zitten door ziekte, maar ik hou er meer en meer van dagen te hebben die rustig voortkabbelen, zonder te veel opwinding, zonder te veel onverwachte storing. Er zijn uitzonderingen op, ieder bezoekje is een godsgeschenk en een zalige onderbreking, zelfs de facteur die voor mijn raam komt zwaaien met mijn brieven opdat ik naar buiten zou komen om ze in ontvangst te nemen. Maar als er een brief is die mij noodzaakt op te treden, dan zucht ik, en moet ik mij uit mijn rustige leven weg sleuren. Bovendien zit ik mij dan te enerveren, precies alsof ik overspoeld ben door het werk, terwijl het alleen die ene brief betreft. Het zal wel een soort gemakzucht zijn, gevoed door het besef dat beweging en dergelijke ook nogal eens resulteert in pijn... Gek, als ik hier mijn blog zit te typen, dan ben ik volmaakt ontspannen, en doet dit "werk" me geen pijn, maar als ik een brief moet schrijven, dan jaag ik mij wat op, en wellicht neem ik dan onbewust een "strakkere" houding aan, en dan krijg ik pijn van het typen. Waarom kan ik niet op dezelfde ontspannen manier typen in die gevallen ? Ik vermoed dat het gewoon is door het intens nadenken en zoeken naar de formulering en zo, dat ik niet alleen mijn kopje doe werken, maar ook de rest van mijn lijf, en dus onbewust mijn spieren opspan en zo... Dan erger ik mij aan mijn eigen absurditeit, en dan wil ik bewust aan mijn houding werken, en dat is nog slechter...want dan doe ik net de verkeerde dingen voor dat ogenblik. Bij het bloggen laat ik gewoon mijn fantasie de vrije loop, of geef mijn ergernis een vrije uitloop, of ga terug in de tijd, de tijd waarin alles zo goed was...
Ondertussen zit ik hier te zweten ! Vannacht hebben wij twee onweders gehad, een normaal, maar kort daarvoor een gek soort onweder.
Dat rare onweder, dat was een droog en dondervrij onweer! Het beperkte zich tot een felle windbui. We lagen beiden in bed te luisteren naar die plotse wind, en te luisteren naar het lawaai van de bladeren en de bomen, het gefluit tussen de takken...na een tiental minuten was dat plots weer gedaan. Gek, heel gek ! Een half uur later kwam dan een gewoon onweer, met veel klank- en lichtspel, striemende regen die kletterde tegen het rolluik...Dubbel zo luid als anders, want achter dat rolluik stond het raam open, om toch wat van de verkoeling binnen te laten. Anny ligt dan nog onder de dekens, terwijl ik in de 28 graden al zachtjes lig te sudderen.
Bobbie ligt dan te hijgen en te zuchten van de schrik. Ieder fel geluid schrikt hem af, en donder is zijn grootste schrik! Uren te voren ligt hij al te staren naar de richting van waaruit het onweer zal komen. Hoort hij dan al iets in de verre verte, of is het gewoon op basis van de verstikkende hitte die het onweer voorafgaat, ik weet het niet, maar we zien aan hem dat er iets op komst is. Veel gekker is het dat hij veel minder signalen geeft, als het onweder ons links of rechts passeert. Hij is dan wel bang, maar bijlange niet zo intens, en dat zie je al aan zijn voortekenen. Blijkbaar voelen zij veel beter dan wij dat er iets komende is.
Enkele dagen geleden sprak ik je al over de geneeskracht van de mens, genezende handopleggingen en dergelijke... Toeval wil dat er nu een bevestiging komt van uit een universiteit in kamerika... waar men het fenomeen onderzocht en vaststelde dat het inderdaad werkelijkheid is ! Ze zijn er dan ook begonnen met het geven van opleidingen ! En, ze geven me gelijk, iedereen kan het mits enige oefening, en vooral mits vertrouwen in eigen kunnen.
Ergens weten we dat wel allemaal, kijk maar eens om je heen ! Als er iemand in de put zit, of heel erg ziek is, dan zie je dat de mensen in zijn nabijheid hem of haar de hand vasthouden, als willen ze kracht doorgeven aan de zieke, alleen zijn we vergeten of weten we niet meer bewust, dat we dat ook werkelijk doen ! We moesten elkaar veel meer knuffelen, niet alleen uit sympathie, maar ook omdat we elkaar sterkte willen geven!
Ik heb ooit, een bizarre vorm van tijdverdrijf in de file - ik geef het toe, mij eens onledig zitten houden met me sterk te concentreren op de bestuurder voor me, en hem geestelijk te commanderen dat hij plots last kreeg van jeuk... En ja hoor, zeker drie, vier op de tien begonnen na een korte wijle te krabben als gek. Ik amuseerde me kostelijk in de file...
Maar ik vertel je dat maar om je te zeggen dat er veel meer in ons zit dan we zelf beseffen. Ik was dan ook niet verwonderd toen Bart me eens vertelde dat er plots, toen hij er onder reed lampen van de straatverlichting, de een na de ander uitdoofden... Ik kende dat, want ik had het ook meermaals meegemaakt. Wat het is weet ik niet, maar ik vermoed dat ook dat hoort bij die vele mogelijkheden die in ons zitten, en die wij niet of amper benutten.
Ook voorgevoelens... nu heb ik dat zoaak niet meer, maar in de tijd kon ik plots zeggen tegen Anny, we mogen niet weggaan, want den dien of degene komt langs. Anny vroeg dan of ze gebeld hadden of zo iets, maar nee, ik wist het gewoon, en die namiddag kwam dan inderdaad het door mij verwachte bezoek opdagen... Ik denk dat die gave wat weggedeemsterd is, door dat we nu zelf telefoon hebben, en dat bezoekers zich steeds aankondigen... Vroeger deden ze dat heel zelden, want dan moesten ze daarvoor bellen naar de buur, die toch een kleine 100 meter van ons af woonde... en dat doe je niet zo hendig. (en de brandstof was dan ook nog niet zo duur !)
Onze wereld onderdrukt al die dingen, we hebben er niet meteen een verklaring voor, dus bestaat het niet.
Maar het bestaat wel, en er zijn zoveel dingen die we niet of nog niet kunnen verklaren, en die we toch soms vaststellen... Hoe wist de Georges, de pendelaar precies waar het water zat ? en hoe, want dit is nog veel straffer, dat het op exact 15 meter diepte zat ???
Ik ben er van overtuigd dat we mits een andere instelling, en bewuste opvoeding in die richting, heel wat zaken anders zouden bekijken dan we nu doen, en dat we ons veel bewuster zouden zijn van alle leven rondom ons.
Steeds weer, hoe meer we menen te weten op wetenschappelijk gebied, worden onze vaststaande stellingen ondergraven, en moeten we alles weer herzien, herdenken...We hebben steeds geleerd dat het licht zowat de enige constante was in ons universum, met steeds de zelfde, de ultieme snelheid...Nu weten we dat het licht in bepaalde omstandigheden tot 300 keer sneller kan bewegen ! Meteen valt ook de wetenschap van de relativiteitstheorie van Einstein in het water... En toch menen we steeds weer te kunnen stellen dat iets niet kan omdat het wetenschappelijk niet kan bewezen worden...
Zouden we niet veel nederiger moeten zijn, en zeggen dat we niet weten???
En moeten we ons niet openstellen voor andere dingen, ook al begrijpen we ze niet ?
Denk eens aan geneeskunde... Al duizenden jaren genezen ze mensen met acupunctuur, met adjurvedah, al een hele tijd ook met homeopathie... allemaal dingen die we niet echt kunnen uitleggen, maar blijkbaar werken ze, anders zouden ze niet zo lang meegaan... Zou het dan niet veel verstandiger ( en voor nederiger) zijn, te zeggen dat we ze nog niet kunnen verklaren ? Stel dat het werkelijk een placeboeffect was, wil er mij dan eens iemand uitleggen hoe je iemand met inbeelding daadwerkelijk kunt genezen? Want dat zou pas een ideale werkwijze zijn !!! Weg met al die vuile medicamenten, leve het idee !
Maar nee, we zien dat het er is, maar snappen doen we het niet. Want we kunnen het niet naar eigen goeddunken benutten...
och, kijk, als je openstaat voor ideeën, dan zit je nu al heel de tijd te knikken, maar als je vastgeroest zit in het idee van "ik kan het niet beredeneren, dus is het er niet", dan kan ik praten als Brugman, je wilt het gewoon niet geloven...
Weet je, ik denk dat " Als je het geloof zou hebben van een mosterdzaadje" precies daar op slaat ! Als je zou openstaan voor je eigen kunnen, dan zou je echt mirakels doen ! Maar in onze maatschappij is het zo moeilijk om op je gevoel af te gaan tegen het weten in... en toch...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten