Herfst...

Morgen begint de meteorologische herfst.
Hoeveel herfsten krijgen we nog ?
Ik dacht dat we er zo net eentje gehad hadden ?
Ik hoopte nu op een Indian Summer, als een restitutie van een verloren zomer...
Maar noppes... ze geven weeral regen, bewolking en zelfs onweer.
djudedju.

Maar laten wij dan maar genieten van de zon die ons nog enkele uren gegund wordt... het tijdsverloop nemen we van de vrt-weerman, die gunt ons nog wat tot tegen de avond, terwijl de weermadam van vtm ons na de middag al in de regen zet. (Is het dan toch waar dat vrouwen een slechter karakter hebben?)

Ik vrees echter dat die madam zal gelijk krijgen! De kans in ons zeekklimaat is immers duidelijk neigend, wat zeg ik :sterk overhellend!, naar slecht weer, zeg maar geen weer dan naar enkele uurtjes zon...

Heb je er al eens acht op geslagen dat de mensen bij ons slechts heel zelden "goedendag" zeggen tegen elkaar ? Nee, de gewone groet van de Vlaming is " 't Is wel een weer hé!!!!"... In zeer uitzonderlijke gevallen, heel unieke gelegenheden hoor je ook wel eens "'t Is wel warm hé"...maar zoals gezegd dit zijn hoogtepunten in het jaarlijkse gespreksniveau... Doorbraken in het normaal gebruikte vocabulaire.

Gisteren zijn we naar de rommelmarkt geweest in Oudenaarde, in de statiestraat, waar we ooit een tijdje woonden... en nadien zijn we naar tanteke gegaan, de wekelijkse was ophalen, en haar een babbeltje en één Leffe bezorgend...maar gisteren dus niet... Want, in het weekend zijn het vrijwilligers die de cafétaria verzorgen, en blijkbaar was de vrijwilliger gisteren niet vrij of niet willig... 't Was droge café. Zo is den arme duts haar wekelijkse pintje nog mislopen... en wij hebben met een droge keel de tijd proberen vol te krijgen met nietsvermeldende vermeldingen. Ik heb grote bewondering voor de mensen die het vermogen hebben om heel de tijd te zitten babbelen tegen een dement menske, die wellicht niet eens weet waarover ze het hebben, of het toch al vergeten zijn , nog voor de zin ten einde is...

Morgen moet ik dus weer een blad van de kalender omslaan... De kinderen zijn dan weer naar school en het leven valt terug in zijn gewone plooi... Gisteren waren de tweeling gaan wandelen met een groepje kameraden, en waar ze normaal altijd in de omtrek blijven waren zen nu blijkbaar kilometers ver gestapt... Frederik kreeg een telefoontje van iemand die ze gezien had en zich ongerust maakte dat ze zo ver van huis waren. Toen ze thuiskwamen ben ik er eens bijgegaan en een preek gehouden, en ze gezegd dat ze heel de week niet buiten mogen spelen ! Frederik durft dat nog niet aan, omdat ze bij zo 'n gelegenheid wel eens durven zeggen dat hij hun vader niet is... Gelukkig is het een brave mens, en vermijd hij liever de moeilijkheden dan er breuken mee te maken...Bovendien is het bij de tweeling nog steeds zo dat opa "Het Gezag" is. Dat komt omdat ik nog al eens Veerle moest bij staan als er iets was... en zoals je ziet, die rol is nog niet uitgespeeld.

Vandaag is er rommelmarkt in Heurne, dus weer dicht bij de deur. We gaan er op de middag naartoe, dan heb je kans iets dichter te kunnen staan met de wagen, omdat er dan velen zijn gaan noenmalen. Het is weer een van die lange markten, langs een lange lange straat, en dus doen we wellicht weer maar een stukje ervan. Zolang ik in staat ben mijn houding te verzorgen, kan ik de pijn binnen de perken houden, maar van af het moment dat ik mijn rug niet meer zo strak gestrekt kan houden, begint na korte tijd de pijn weer door te breken. Als ik dat voel, kijk ik uit om ergens wat te kunnen zitten, en wat uit te rusten... dan hou ik het weer een stukje uit, maar helaas niet meer zo lang als bij het vertrek, en de eindjes worden steeds korter en korter vooraleer de pijn weer met sprongen omhoog gaat... Maar het is duidelijk dat ik, dank zij de dagelijkse oefeningen, al een stuk heb gewonnen ! Waar ik vroeger stelselmatig meer en meer achteruitging, boek ik nu weer winst. Ik weet wel dat herstel niet mogelijk is, maar ik ben al heel tevreden de dalende lijn te doorbreken !

Bovendien is het ook zo dat een mens blijkbaar sterker wordt in de pijn. Ik beweeg nu verder, zelfs al is de pijn allesoverheersend, en al beheerst de pijn mijn hele lijf. Het is misschien moeilijk te snappen voor iemand die nog nooit een pijn kende die al het andere afsloot, maar die pijn is er ! Op dat ogenblik is het net of heel de wereld verdwijnt in die pijn, en er is niets anders meer. Het kost dan echt moeite om je nog op iets anders te concentreren, en meteen is dan ook een van de hulplijnen weg ! Want geloof het of niet, zolang je met iets anders bezig zijt, kun je ook de pijn beter verdragen. Het is alsof je geest maar met één ding tegelijk echt intens bezig kan zijn, en als je iets anders in de plaats kunt stellen van de pijn, dan wil dat dus zeggen dat je die pijn naar het tweede plan duwt, en dat hij dus minder dominant aanwezig is. Maar soms is de pijn zooo erg dat dit dus niet meer lukt... Je leert echter, als dit vaak voorkomt, die pijn toch nog een beetje te overwinnen, en toch nog enkele dingen te doen, zoals verder stappen tot aan je wagen...Dus dingen die je niet of heel moeilijk kunt vermijden wil je niet van derden gaan afhangen. Het is dus mogelijk, maar het kost je veel, en je leert het maar beetje bij beetje.

Pijn is ook niet echt te beschrijven...Als iemand me vertelt dat hij tandpijn heeft, dan kan ik me daar niet veel bij voorstellen, want dat heb ik nooit. Ik weet dus niet of het familie is van hoofdpijn, iets wat ik wel, maar gelukkig heel zelden heb... maar dat het pijn doet is wel duidelijk als je de mens met tandpijn bekijkt... Anny heeft ook soms pijn in de rug, maar het is niet uit te maken of zij de pijn op dezelfde manier voelt, of het dezelfde soort pijn is... Het kan best erger zijn dan de mijne, maar dat haar pijngrens nog hoger ligt of net andersom??? Ik weet dat, als het héél, héél erg wordt, dat ik dan zwarte voor mijn ogen begin te zien, en ik herinner mij dat ik bij een rugpunctie eens zo'n pijn had dat het licht gewoon uitging, en ik bewusteloos was of erger...want de dokter was blijkbaar helemaal niet gerust ... Pijn... een heel individueel iets...

Ik ken nog pijnpatiënten, en het valt mij op dat de meesten ook vechters zijn, zich niet overgeven. Maar er zijn ook anderen... en met mijn slecht karakter zit ik mij dan af te vragen of ze echt wel zo'n pijn hebben... Ik hou niet van mensen die niet vechten, die zich laten gaan, die bij het minste beginnen te jeremiaden. Ik weet wel, misschien kunnen ze er niets aan doen dat ze zo zijn, maar ik kan het niet goed verdragen ! Toen Koen klein was, en last had van zijn astma, was ik steeds wat kwaad als ik zag dat hij zich overgaf... En op lange termijn heb ik hem geleerd om tegen de ziekte te vechten, niet toe te geven, en niet te verdwalen in hyperventilatie en zo heel erg ziek te worden. Had hij niet leren vechten, dan zou hij wellicht ook nooit tot een normaal leven gekomen zijn. Ik had dat reeds als kind, ik wou niet ziek zijn, en ons moeder moest mij dwingen om thuis te blijven als ik werkelijk ziek was.

Maar wat zit ik hier te vertellen over pijn als het voor één keer goed weer is. Laat ons genieten. Alle kleuren zijn intenser, het licht is veel lichter en de schaduw veel zwarter. Het is weer om met een potlood en een blok papier in de natuur te gaan zitten, en te proberen in zwartwit het licht weer te geven... Probeer maar eens een struik te tekenen, je beperkend tot de schaduwen in zwart en grijstonen... De struik alleen maar te suggereren door het belichte weg te laten en alleen de schaduwen weer te geven. Ik zit hier op die maïs te kijken, en me af te vragen hoeveel soorten groen je zou vandoen hebben om het spel van het licht op die éne soort weer te geven...
We hebben een wondermooie aarde... als we maar willen kijken. En als je kijkt dan vraag je jezelf af waarom moderne kunstenaars vervallen in die bizarre vormen waarmee ze hun wereld vullen. Als het niet uit onmacht is, wat is het dan ? Als ik bij een van de meest geroemde huidige "meesters" een weide zie als een enorme klad groen recht uit de tube, in een helle uniforme smet op een wit doek, dan vraag ik mij af wat hij heeft aan zijn ogen... Maar het zal wel aan mij liggen en mijn onbegrip voor de wereld van de "kunstenaar"...
Ik heb enorme bewondering voor iemand die poogt licht weer te geven in een onvolmaakt medium zoals verf eigenlijk is... Ik sta stil in een bijna aanbidding voor de kunstenaar die de kerk van Rowaan (Rouan) wel twintig keer schilderde, telkens weer in een ander licht. Het is geen foto, het is een ervaring, een indruk van een moment op die ene mens... Ik sta stom voor de bizarre werkelijkheid van een Magritte die een wereld van dromen schept... Maar een boom als een bruine "rechthoek" met een egaal groene "bol" erop... en dan is dat nog tenminste ergens te binden aan het begrip boom...

Toch kan ik zelfs nog begrip opbrengen voor de man (vrouw) die zich een wereld creëert die bestaat uit meetkundige figuren, of zelfs uit kleurige vierkantjes, maar ik kan het niet als meer zien dan een spielerei, een leuk ding om op te kijken...

ik ga stoppen, er gaan er nu al zijn die zeggen dat ik ouderwets ben... maar is dat niet ergens een synoniem van degelijk ???

tot de volgende ?