Pillendag

Vandaag moet ik dus weeral richting apotheek, om een voorraadje pillen in te slaan...
Mijn bankrekening een heel stuk lichter maken en mijn maag, lever en nieren verder onder druk zetten opdat mijn rug en mijn bloeddruk er wel zou bij varen...
Door de ontstekingswerende middelen gaat mijn bloeddruk omhoog, dus heeft de hartspecialist zijn hersens moeten pijnigen om een middel te vinden om die druk naar beneden te krijgen zonder te interfereren met de andere vergiften, sorry medicaties...
Nu ja, de strijd op de morfine heb ik toch gewonnen, en met suczeven (iets meer dan suczes)!

Het is weer maar mottig weer, maar ze geven beterschap voor het weekend, en zondag gaan we met heel ons bende naar de erfgoeddag. Veerle is vrij, Bart is vrij en we gaan met zijn allen er eens een dagje van maken. Kijken naar de mooie dieren en genieten van een prachtig natuurschoon in het Oostvlaams Provinciaal Domein. De erfgoeddag gaat door op het eiland, midden in de grote vijver gelegen. Nadien gaan we ook nog eens wandelen naar het erfgoedpark, want in Puyenbroek is niet alleen de jaarlijkse erfgoeddag, maar bovendien is het ook het enige park waar een stuk van het park is voorbehouden aan de echte Belgische dieren, van groot naar klein van Trekpaard tot duif en krielkipjes... (Want onze Antwerpse Baardkriel is amper een duif groot! en wereldberoemd !)

Heel lang geleden, toen ik mijn opleiding kreeg in Roeselare, hebben we Puyenbroek eens bezocht op een uitstap van het beroepsverbond Roeselare. . . met wijlen mijn mentor Maurice Galle. Maurice was een bloemenliefhebber, en toen hij een perk vol oranje viooltjes zag was hij onmiddellijk verlief op dit toen nieuwe kleur. Hij zag dat er her en der al zaadjes op gevormd waren, en bukte zich om er enkele te plukken. Ik stond naast hem en zei "Meneer !" Maurice vloooog recht... En tedju, zei hij, ik wist dat jij het waart, maar toch schrok ik er van, ik ben een slechte dief hé...

Dat moet zowat in 1972 geweest zijn... eeuwen geleden dus... Waar is de tijd ! Dan was Veerle nog een piepklein babytje en onze oudsten Koen was dan 3.5 jaar oud...gatje tegen de grond zeg maar.Ik herinner me niet dat ze mee waren, er zal dus wel een of ander iemand met de kinderen opgescheept hebben gezeten, en had mama eens een heerlijke rustdag. Dat was zeer uitzonderlijk, want veel kans hadden wij niet op opvang, wij woonden niet vlak bij de familie, dus was het niet zo eenvoudig, en andere oplossingen waren er niet of waren voor ons dan nog niet betaalbaar. Het waren dus echt heerlijke vakantiedagen voor moeder.

Dat we niet zo dikwijls konden beschikken over een oppas, had ook zijn voordelen, wij waren een echt hecht gezinnetje, en buiten het werk deden wij praktisch alles samen. Zelfs als ik ging vissen, ging veelal het gezin mee, en al heel vlug hadden de twee jongens een klein hengeltje, en zaten ze ook te vissen...net zoals Ewoud nu. Niets nieuws onder de zon...
Alle uitstapjes waren dan ook gericht op het gezin, en voornamelijk op de kinderen. We gingen naar de bossen, we gingen zwemmen we gingen naar het park en vooral naar het hoekje waar de schommels en dergelijke stonden... we waren één. Wat nu nog deugd doet, is dat de kinderen dat nog zo goed beseffen, en in de mate van het mogelijke ook op die manier met hun gezin omspringen. Ze leven veel meer voor het gezin, de kinderen dan voor zichzelf, en dat voelt niet als een tekort of als een last, nee, het voelt normaal aan, het hoort zo. Mijn kinderen hebben ook altijd mogen knutselen en "dingen maken", ik moedigde dat zelfs aan, en Bart maakte van twee oude fietsen een nieuwe, van een oude kinderwagen maakte hij een slede die dan getrokken werd door de brave bobbie... Ik kan niet geloven dat er ooit een hond is geweest die meer speelkameraad was dan onze oude bobbie, een hond uit het asiel van een onbestemd merk, maar een schat van een beest...Hij zal nooit overtroffen worden !
Eén fout had Bobbie...Hij kon geen water zien zonder er in te springen... Ook al was het vuile en stinkend of meer modder dan water, Bobbie ging er in gaan wentelen of gaan zwemmen als het diep genoeg was. Veel wandelingen gingen we met een nette hond weg, en kwamen met een stinkend vuil en smerig beest weer naar huis terug. Gelukkig liet hij zich ook gewillig wassen (dat was tenslotte ook water) en dan croste hij het huis rond in een wilde galop, slechts nu en dan stoppend om zich eens helemaal uit te schudden zodat mama de meubels ook nog eens allemaal moest gaan droogwrijven... Gisteren was dat weer eventjes zo... We hebben de twee honden gewassen, en hoe goed je ze naderhand weer droogwrijft, ze weten toch nog spatten van zich af te schudden...

Maar net zoals de honden nu, was ook Bobbie helemaal geen waker. In tegendeel, iedereen was zijn vriend. En als er eens iemand was die bang was van honden, dan keek hij die onbegrijpend aan, niet begrijpend dat zijn vriendelijk onthaal op schrikkreetjes werd onthaald. Ooit belde er een vriend dat hij zou okkernoten brengen. We waren echter niet thuis op het moment dat hij kon komen, en vroegen hem ze in de garage te zetten, we zouden de poort niet afsluiten... Als wij weg waren zonder hond, dan sliep Bobbie steeds in de garage. Ook die keer... En toen de vriend nadien bij ons kwam vroeg ik of hij geen last had gehad met de hond. Hond ? Ik heb geen hond gezien ! Bobbie was heel rustig in zijn mand blijven liggen zonder te bougeren... Ik lachte en zei dat hij geluk had gehad dat hij iets bracht, brengen mag, maar moest ge iets gepakt hebben... Mijne hond kent zijn taakomschrijving, hij is bij een goed syndicaat, en doet niets dat hem niet is opgedragen lachten we...

Veel mensen hebben een totaal verkeerd beeld van de waakcapaciteit van een hond ! Als een hond niet speciaal is opgeleid en getraind tot waken, zullen de meeste honden niet bougeren als er een vreemde op het domein komt terwijl er geen baas aanwezig is. Als de baas aanwezig is blaffen ze en alarmeren ze, maar als ze alleen zijn gaan ze zich veeleer wegstoppen. Bij mijn garagist loopt een Duitse scheper, een echte waker, stoefte de garagist tegen iedereen...tot er bij een afwezigheid ingebroken werd, en de buren hem verzekerden dat zijnen waker niet had geblaft en nog veel minder het erf had verdedigd...

Een hond verdedigt zijn roedel, niet zijn erf !

De meeste van die bordjes met "hier waak ik" zijn dan ook maar vrome wensen van de hondeneigenaar... een fout die al van eeuwen her dateert, want men vond onder meer in Pompeï een bordje met Cave Canem... ook toen al die bordjes dus. Nu zijn er al electronische honden, zodra er ook maar iets beweegt rond de deur hoor je plots een verschrikkelijk woest gehuil en geblaf... van een electronisch hebbedingetje... Misschien iets effectiever dan een echte hond ?

Bij ons werd een hond vooral getraind in het niet bijten, en in het open staan voor bezoekers. Wij wilden vooral een speelkameraad voor de kinderen, en een gezellig beest die niet voortdurend staat te keffen als er bezoek is... Het begon al toen ze nog klein waren, we gaven de hond eten, en de hond moest het aanvaarden dat we aan zijn eten zaten, ook van de kinderen...want dat is het gevaarlijkste moment voor onverhoedse beten... iedere hond zal van nature voor zijn eten vechten, dus dat moet je hem afleren. Dat is meteen ook een inprenting dat ieder gezinslid in rang boven hem staat, en ook dat is een veiligheid ! Sommige mensen vinden het leuk hun hond te pesten, en doen hem nog agressiever zorgen voor zijn voederbak... veel meer verkeerd kun je amper doen als je een sociale hond wil hebben !

Er is geen enkel ras dat niet geschikt is voor de omgang met kinderen ! Er zijn wel honden die liever spelen dan de anderen, er zijn er die van nature nooit spelen, maar bijten doen ze niet zo maar ! Ook niet de zogenoemde agressieve rassen ! Als een hond bijt dan zijn er twee mogelijke verklaringen, of hij is slecht opgevoed, of hij werd pijn gedaan. Een degelijk opgevoede hond zal zelfs niet bijten als hij pijn gedaan wordt, als het door een kind is, want dan is dat een van de dingen die onder zijn bescherming staan. Ooit hoorde ik onze hond janken, ik ging zien, en onze Koen, toen nog een heel klein manneke, hing met zijn kleine vuistjes aan de ballen van onze grote reu... Het beest jankte, maar beet zelfs dan niet ! Hij heeft één keer gebeten, toen een man zijn hand door het hekken deed om aan onze Bart te komen... Hij beet niet hard, alleen een knapje om te verwittigen dat hij moest van de kinderen blijven... Had hij met zijn groot en sterk bakkes moeten doorbijten, dan zou de man anders gepiept hebben... Op een andere keer was er een leurde door het hekken naar binnen gekomen in plaats van aan te bellen...De hond was voor hem gaan staan, met zijn haar recht, zijn tanden bloot en een bijna onaards gebrom... Hij dreef de man achteruit, tot tegen het hekken, en telkens de man iets wou naar voren komen om het hekken te kunnen openen om buit te raken, grolde de hond iets luider... We weten niet hoelang de man er gestaan heeft, maar plots lette Anny er op dat ze iemand hoorde roepen..."Madame ! madame..."

Honden, schatten van beesten, allemaal, als je ze sociaal opvoedt ...

tot de volgende ?