lamenielachen !

We zijn er uit ! De oplossing is gevonden, het kan wel nog niet verklaard worden, maar het is toch heel duidelijk ! België !
In België stijgt de luchtvervuiling tot 2.5 keer sterker dan in de rest van de wereld !
Zou de politieke spanning daar iets mee te maken hebben ?

Nu de politiek in België nog alleen ondergronds "werkt" (nu ja...), hebben de kranten duidelijk een gebrek aan inspiratie, en daar de nieuwe religie van het heilige Klimaat nog steeds zo veel belijders heeft, vond De Standaard (by all means!) het nodig deze kwakkel in vetjes te publiceren.

Hij had het ook kunnen indienen op het humorfestival, maar de Standaard betaalde beter, ook al heeft het maar een gering aantal lezers... Pas op, ik zeg niet kopers, want dat ligt merkelijk hoger dan het aantal lezers, voor sommigen is het nog steeds bon ton dat de Standaard duidelijk iedere morgen precies zeven centimeter uit de bus steekt, met duidelijk de titel zichtbaar, om de buren te bewijzen dat je een interloktueel bent... Vroeger was dit (vooral in La Frandre de Papa) de Libre die zo netjes moest zichtbaarblijvend uit de bus steken. In Antwaarpen was dat La Métropole, het gazetje van papa Desguin, de papa van madame Decroo, je weet wel, die een hekel heeft aan beenhouwerszoontjes. (Wellicht is ze overgegaan tot de sekte van de vegetariërs ?) (Alhoewel, haar echtgemaal is ingeschreven als landbouwer...of heb ik het mis ? Is hij weer veranderd ?). Maar nu is de francofonie zelfs bij de gegoede Vlaming niet meer echt de bon ton, en zit ook daar De Standaard in de bus te gloriën. (ook al leest er daar geen kat die flamingantengazet, ils sont pas fous hein!)

Wij kunnen ons alleen maar verheugen dat de Standaard, die altijd zo hard zijn best deed om als héél serieus over te komen, toch de beslissende stap gezet heeft naar de humor. Of schat ik hen te hoog in ? Zouden ze soms echt altemet gedacht hebben dat het een ernstig bericht was ? Dat het klimaat hier, netjes boven ons landekotje een uitstulpingetje maakt ? Dan is het nog véél erger met hen gesteld dan ik al dacht ! Arm Vlaanderen...

Nu, één ding is er goed aan deze berichten, de mens die het nu nog gelooft moet wel heel erg op zijn koppeke gestuiterd hebben, alle trappen van het Koninklijk Paleis naar beneden ! Maar ja, het is ondertussen zelfs geen familie meer van, het heeft zelfs de schijn niet meer van wetenschap, het is een hype geworden, een echte religie, en daar zijn de believers getraind op het aanvaarden van dogma's en mirakels, dus zullen ze het mirakel van de temperatuursuitstulping boven het Koninkrijk der Belgen ook wel slikken...

Een momentje, ik schud even de gal van mijn toetsenbord, zodat ik ook met minder venijn kan schrijven...

De maïs zit nu, vanuit mijn gezichtshoek, al een heel stuk hoger dan de onderkant van mijn geliefde linde, zodat mijn horizon nu in die richting volkomen verdwenen is. Eén voordeel, het is altemaal groen, en volgens de spichologen is dat rustgevend ! Ik moet me dus niet langer meer ongelukkig voelen door die maïs muur, maar zielsgelukkig zitten glimlachen tussen het groen. Tjudedju, er zit precies nog altijd wat gal tussen mijn toetsen ...

Deze namiddag gaan we, als het weer het nog wat volhoudt, naar de rommelmarkt te Deinze. Dat is een veel te grote rommelmarkt voor mijn capaciteiten, maar gelukkig is het op de markt, en de markt in Deinze is één lange heel brede straat, met aan weerszijden een heleboel café's, met grote terrassen, met stoelen, gemakkelijke stoelen, zetels bekans, waar je telkens weer kunt tot leven komen... bij het nutten van niet-alcoholische dranken (want we moeten ook nog naar huis rijden hé).

Wie weet staat er weer een standje van de kantekleerstoet ! Om de zoveel jaar gaat die stoet rond in Deinze, en al ver vooruit zijn ze dat aan het voorbereiden. Op die stand deelden ze vorige keer bladwijzers uit, ik heb er nog een twintigtal van. Mochten er weer liggen, dan doe ik weer een voorraad in. Vermits ik tot het curieuze ras behoor van mensen die soms bezig zijn met het lezen van meerdere boeken op hetzelfde moment (niet letterlijk, want dat kan niet)heb ik veel bladwijzers nodig, en overal waar er dergelijke dingen te verkiskassen zijn, doe ik steeds een voorraadje op. Er zijn soms heel mooie bij, die niet alleen nuttig zijn als bladwijzer, maar je ook telkens nog eens naar de bladwijzer zelf doen kijken.

Ouwe zakken zoals ik zullen zich nog wel herinneren dat we vroeger allemaal gebruik maakten van een complex systeem van bladwijzers ! Nee ? Herinner je je nog je dikke missaal die je ook kreeg voor je Plechtige Heilige Communie ? Hoe je dan bij de meest gebruikte en vaak nodige bladzijden niet alleen de aanwezige lintjes gebruikte, maar ook een hele voorraad sanctjens ? Van weeïge zeemzoete heiligenbeeldekens, herinneringskaartjes van de andere communicantjes en misschien ook al enkele doodsanctjes van bekenden... Allemaal devote bladwijzers.

Ik heb van een oude groottante, een monument van katholieke devotie, alle boeken geërfd, en daar zitten een heel pak gebedenboeken bij. In die gebeden boeken zit een schat aan bidprentjes, van alle mogelijke en onmogelijke heiligen. Sommige zelfs nog in zijde, andere op perkament, en zelfs een gedeelte met een reliek van de heilige (of iets dat er dicht bij was geweest)...

Mijn bezoeken aan de rommelmarkten hebben me geleerd dat die dingen, hoe gek het ook klinkt, waarde hebben. Het kan je verwonderen, maar ik heb ondertussen geleerd dat alles, maar dan ook alles verzameld wordt, ook heiligenbeeldekens...

Nu en dan bekijk ik ze nog eens, telkens met iets van weemoed... Waar is de tijd dat wij die zeemzoete afbeeldingen als het summum van schoonheid ervaarden? Waar we zielsgelukkig waren als we zo'n prentje kregen van Masoeur Hubertine, omdat we zo braaf waren geweest. Nu vind ik dat de zoetigheid er van af druipt, maar toch zeggen ze me nog steeds meer dan dezelfde afbeelding in een tijdschrift, ergens hangt nog steeds een sfeer van devotie om die prentjes heen. Wij hebben met ons kinderlijk onschuldig geloof geleefd in die sfeer, en helemaal weg gaat dit nooit meer.

Sommige sanctjens zij ook heel mooi, ook nog in onze ogen. Ik heb er in art nouveau ofte Jugendstil, die werkelijk, ook nu nog heel mooi zijn. Ook reprodukties van schilderijen zitten er tussen, van een Rubens tot Caravaggio... Geen Rembrandt, want die zat in het verkeerde kamp.

Gek dat die prentjes me ook doen terugdromen naar mijn plechtige communie, naar het feest, waar voor het eerst eens een kokkin het eten kwam bereiden, zodat ook ma eens een feest had. Ze heette Zulma, en we zongen uit volle borst "Hedde mijn Zulma nie gezien ?"
Weemoed...

tot de volgende ?