al vissen in het riet, ja riet...
Gisteren was het visdag, nee, Visdag !
Heel de namiddag, je lijntje het water in werpen, en binnen de vijf seconden zag je al je dobber schommelen, rukken, verhuizen en soms zelf al helemaal verdwijnen, of plots helemaal plat liggen.
Het was niet te doen ! Het bericht dat vissen meestal beoefend wordt door een lui liggende slapende visser ging hier zeker niet op !
Een klein min puntje, de meeste overgrote massa van de beten was van kleine bliekjes, zowat tussen de 5 en de 12 centimeter groot... Die van 12 centimeter waren nog te pakken, maar die kleintjes, daar had je dikwijls een noppes, een leeg lijntje of een visje die net voor de wal weer van het wormpje viel...
Niettemin hebben we massa's vis gevangen...
Niet alleen die hele kleintjes, Luc is zelfs eens zijn lijntje afgetrokken van vermoedelijk een grote karper. We vingen allebei elk een tink (zeelt), verscheidene kleine giebels (een soort karpers maar veel geweldiger en echt sportvissen), ik één bliek die al bliek mocht heten en Luc verscheidene redelijke blieken, we vingen ook beiden verschillende goudvissen... De kleine bliek hielden we bij, Jo had gevraagd er een heleboel in zijn kweekvijver te gooien, en Luc houd er bij om deze winter te gaan snoeken. Luc goot er een honderdtal in de kweekvijver en hield er een honderdtal om later te gaan snoeken...
Het leek wel de wonderbare visvangst ! Ik kan me niet van de indruk ontdoen, dat je wormpje telkens al gepakt werd, nog voor het de bodem bereikte ! Hadden we met heel kleine haakjes en kleine wormpjes moeten vissen, dan zouden we ongetwijfeld nog veel meer vis gevangen hebben, maar 't was nu al genoeg...
Luc had zijn paraplu opgezet om uit de zon te zitten, maar ik hou er wel van om eens te zonnen, weliswaar met een grote hoed met brede randen op, maar genieten van het warme zonnetje. Op een gegeven ogenblik zie ik plots dat al wat ik aanhad van kledij werkelijk zijpnat was van het zweten ! Heet en vooral drukkend weer. Toen ik met Ewoud ging was het ook heet, maar niet zo drukkend, en dan had ik amper gezweet.
Deze morgen rond 6 uur begon het dan ook in de verte te rommelen en te bommelen...het verwachte onweer was er. Het is tot bijna 9 uur hier blijven ronddraaien, maar gelukkig zijn we weer ontsnapt aan het ergste er van. Wel hebben we ook hier serieuze vlagen stortregen gehad, en wat eigenaardig was, bijna zonder wind !
Het grootste onweer dat we ooit hebben meegemaakt was toen we met Koen naar de Loire reden, om de kastelen te gaan bekijken... Toen we hier vertrokken was het aan het donderen en het bliksemen, het knetterde langs alle kanten, en we zijn in het onweer blijven rijden, tot een heel eind in La Douce France... Het was precies of er geen einde meer zou aankomen... Waarschijnlijk hebben wij bij toeval heel de tijd net in de zone gereden, maar niettemin, het was ontzagwekkend ! Wij reden honderden kilometers in een hemels vuurwerk begeleid door paukenslagen... Je weet wel dat je veil in de "kooi van Faraday" zit, maar niettemin...
Eens we uit het onweer waren hadden we hemels weer...
Vandaag was het een bizar onweer, het was niet echt wat je noemt een onweerslucht ! Het was weliswaar donkerder dan anders, maar echt "zwart" of grote donderkoppen hebben we niet gezien. Veeleer een volledig toegedekte hemel, maar je had bijna de indruk dat het gewoon een open lucht was, alleen een tintje donkerder. Het leek wel of er geen wolkje aan de hemel hing. Raar.
Voor het eerst ben ik ook verbrand van de zon... Heel gek ! Mijn uurwerk was stilgevallen, de batterij leeg wellicht, en dus had ik het nutteloze ding afgedaan. Dat streepje, dat al jaaaaren steevast van de zon gevrijwaard was, is nu plots rood en gloeiend... Dus, ik ben verbrand, op een klein streepje...
Trouwens, ik ben ook heel eigenaardig bruin geworden...Als ik ga vissen is het altijd in de namiddag, ik zit altijd op dezelfde stek, en je houding tijdens het vissen is ook bijna voortdurend dezelfde... dus is de bovenkant van mijn rechtse hand mooi bruin, maar mijn vingers niet ( die zitten rond mijn hengel geplooid) .Mijn rechterarm is mooi bruin, maar de buitenste kant van mijn linkerarm heeft precies nog geen zon gezien, en mijn knieën zijn bovenaan bruin, maar mijn onderbenen noppes... Het is duidelijk dat ik steeds van de zelfde kant beschenen wordt door het zonneke.... Ik ben ook niet echt bruin... veeleer roodbruin. Sommigen denken zelfs dat ik verbrand ben, maar dat is niet zo, ik ben altijd roodbruin gebrand. Luc daarentegen is bijna zwart blijkbaar heeft hij ergens wat Spaanse of Italiaanse voorouders ? De tweeling is ros van haar, en die bruinen amper, maar verbranden des te meer! Bij zonnig weer moet je hen telkens inwrijven met zonnecrème van de hoogste factor, en dan nog zouden ze soms verbrand zijn. Wat ze wel hebben aan bruin zijn hun sproetjes, die ieder zomer weer veel meer bovenkomen dan in de winter. Soms zing ik dan voor hen het heel oude liedje van Will Tura: Ik noem haar sproetje, sproetje, sproetje, omdat er op haar snoetje en haar neusje lief en fijn duizend gouden sproetjes zijn... Dan zijn ze boos, want ze hebben een hekel aan die eigenlijk wel lieve sproetjes.
Hun mooie ros haar wordt door de zon wat verbleekt, en ze lijken bij de juiste belichting wel met goud overgoten... De ene wordt in de zomer zelfs bijna blond, maar met een mooie gloed op. Om ons moeder te citeren, ze zullen mogen solferbloem strooien !
Voor wie dat gezegde niet begrijpt, vroeger, als er ergens een loopse teef (hond!) was, dan kwamen van heinde en verre de reuen aan de deur waken... De mensen strooiden dan solferbloem om de reuen weg te jagen. Vandaar dat men zegt dat er voor de deur van mooie meisjes solferbloem moet worden gestrooid om de kerels weg te jagen.... Totdaar de les in geschiedenis ...
Toen ik zo'n jaar of dertien, veertien was, hadden wij iedere dag een ontmoeting met een lieve hond, die elke dag weer een eindje naast onze fiets meeliep, en dolgelukkig was als wij eens stopten en hem streelden... Op een dag zagen we hem niet staan op zijn gewone plaats, en dachten al het ergste, toen wij hem plots zagen staan aan een omheinde tuin, staan glarieogen naar een loops teefje die veilig achter het hekken zat... 's Middags zat hij er nog, en wij uit zuivere compassie hebben hem dan maar over het hekje gezet...
Waar is de tijd... Heel braaf waren we niet, maar het was gelukkig nog een tijd waarin dat wel een beetje (nog) kon... Nu zou je meteen de politie aan je deur hebben, Toen kregen we een pak rammel. Nu mag dat pak rammel niet meer, alhoewel ik daar geen enkel kwaad gevolg van heb, integendeel ! Ik denk dat je een kind veel beter kunt opvoeden met een trek onder zijn broek dan met een politie die komt dreigen. Maar ja, ik heb dan ook alleen maar de ervaring van mijn kindertijd en van het opvoeden van drie kinderen, dus weet ik daar niets van, die professors die wellicht enig kind waren en zelf ook maar een rotbedorven kindje hebben, zeggen dat het niet meer mag... en "wie de roede spaart" moet plots uit de gewijde teksten geschrapt worden als zijnde archaïsch... Wellicht zal ik het niet meer meemaken, maar wedden dat het wel weer zal veranderen??? Het enige wat voor een kind van belang is, is dat je het vaste leefregels biedt ! Als het kind weet van waar tot waar het kan en mag gaan, dan is het gelukkig, en het aanvaardt de straf zonder meer als het bewust een overtreding heeft gemaakt. Toen onze kinderen nog klein waren, vochten de neefjes en nichtjes om hier op vakantie te mogen komen, ondanks ze wisten dat ze hier het reglement moesten volgen, en dat zij, net als de onze, de regels moesten onderhouden, zo niet: straf ! Maar door het feit dat het vaste regels waren, hadden ze daar geen enkel probleem mee, ze ondergingen hun straf, en ze wisten dat er dan ook alles mee was opgelost. Hier mochten ze ravotten, hier was ruimte en een hele bende kinderen in de wijk van bijna allemaal dezelfde leeftijd, en als het regende of slecht weer was, dan zaten hier soms wel tien, vijftien kinderen in huis... en zelfs de "vreemden", de kinderen uit de wijk, wisten dat er hier regels waren, en dat die moesten gevolgd worden... Wellicht was het juist daarom dat ze allemaal hier kwamen? Hier wisten ze precies wat mocht en niet mocht ! En ze kenden binnen de regels een enorme vrijheid... Als ik eens thuis was, dan leerde ik hen soms enkele plezante spelletjes met de kaart, waarbij het gelach en getier niet uit de lucht was... Eén van die spelletjes bestaat er in dat iemand de kaarten een voor een op tafel legt, ze pas op het laatste moment tonend. Voor een boer moet iedereen militair aan slaan, bij een vrouw moest iedereen zeggen "dag madame", bij een heer "dag meneer" en bij een aas moest iedereen zijn hand op de kaart leggen. De laatste moest al de reeds gespeelde kaarten in ontvangst nemen, idem dito als er iemand bij de andere kaarten iets verkeerds zegde of deed... Het klinkt simpel, het is simpel, maar je kunt je misschien het gelach en getier wel voorstellen???
Het was niet vreemd dat dit hier kon, vroeger was het bij mij thuis ook zo geweest, met een bemerking, zodra pa binnenkwam moest het stil zijn, want mijn vader kon niet tegen al dat lawaai...Hier konden zowel Anny als ik er tegen, en dus was het hier "de zoeten toeval" zoals ze dat hier noemen...
Bart was bovendien in de wijk zowat het haantje de voorste bij de groep die hier steeds met elkaar zat te spelen, en wellicht was het hebben van een thuis waar ze mochten en konden spelen daar wel een stukje van...
Waar is de tijd... Nu zie ik dat Anny, als er kinderen komen voor de tweeling die hier is als Veerle is gaan werken, ze niet meer binnen wil laten spelen... Ik begrijp dat wel, ze kan er niet zo goed meer tegen telkens en telkens opnieuw alles te moeten kuisen, dus ... alles heeft zijn tijd, en de tijd dat het hier een huis was waar de jongeren kwamen is voorbij... we worden oud... Ik speel wel nog eens met de kinderen, leer hen nog wel eens spelletjes en handigheidjes... maar weet je, ook niet meer zo vaak en ook niet meer met die binnenpret van vroeger...
Alles heeft zijn tijd, en dat stukje is voorbij...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten