Weer iets bijgeleerd...

Gek, nu en dan kom je iets tegen, iets zo vertrouwd dat je er nooit ook maar één vraag hebt bijgesteld, en plots blijkt dat iets heel anders, of iets geks of iets bizars of...te zijn...
Weet jij bijvoorbeeld waar Berenland ligt ? En Antiberenland ?
Toch weet je het !
Als je weet dat arktos het griekse woord is voor beer, gaat er dan een lichtje branden ? Arktika ofte het land van de beren (ijsberen) en ant(i)arktika het land zonder beren (op de zuidpool zijn geen beren)...
't Is nu niet echt iets om over wakker te liggen, of je dat nu weet of niet weet, maakt niet zo'n groot verschil, maar het is wel een geheugensteuntje om te weten dat de beren en de zeehonden op de noordpool zitten, en de pinguins (zonder beren) op de zuidpool... Want heel veel mensen moeten eerst eens goed nadenken voor ze dat weer precies kunnen plaatsen.

En we zitten weeral met woorden te spelen...

Ik ben bezig een boek te lezen van Dan Brown, je weet wel van de da vinci code. Het is een boek dat hij eerder schreef, en als je het mij vraagt, veel beter dan dat uitgemolken davinci-ding... Het gaat over Nasa, en over de vuile manoeuvers bij de presidentsverkiezingen in Ameurika, maar dat zal hier in 't klein ook wel zo zijn... Spannend jong, je hebt er geen gedacht van! Ik zou misschien veel meer geslapen hebben vannacht, had dat boek daar niet steeds liggen lonken... Toch kan ik nu veel beter dan vroeger een boek wegleggen... Vroeger was ik betikketakt om het uit te hebben, en zou héél de nacht door gelezen hebben... Nu is dat niet meer zo. Als ik moe ben stop ik, en ga ik slapen. Natuurlijk is het wakker liggen plots een open deur om dat boek weer vast te nemen, en waar ik anders misschien makkelijk weer zou ingeslapen geweest geworden zijn, grijp ik nu met beide handen het spannende boek...

Gelukkig dat Anny, sinds haar behandeling, nooit meer last heeft van mijn lezen en mijn brandend licht... Soms zegt ze wel eens "zijt gij nu nog aan't lezen?", maar soms komen de laatste woorden er al maar half meer uit, en is ze weer aan 't ronken.

Ook mijn leven is veul gemakkelijker geworden dank zij de pillen die Anny pakt.

(Lelijk hé van mij ?)

Buiten ziet het er maar grijs uit... het regent niet, maar 't ziet er wel naar uit dat het niet lang meer droog zal blijven. We hebben weer echt Maarts weer. Blijkbaar is de verwarming van het klimaat weer wat afgezet. Nu, laat het nu nog maar maartse buien zijn, als het maar een lange mooie zomer is, met goed weer op de dagen dat we gaan vissen...dan ben ik al lang content. Ik weet dat het egoïstisch is, maar ik veeg er mijn ... aan! Na ! 't Is al wel dat ik met pijn moet rondlopen dat ge mij ook mijn visdagen zoudt afpakken ! Ik heb al een paar keer met mijn hengel in de hand gestaan, een beetje kwijlend van de goesting. Als ik aan Jef daarover vertel, dan zegt hij op zijn denderhoutems dat hij daarvan de sijskens zou krijgen, hiel den dag op da woater zitten kaaiken...
Mijn vader ging vissen om tot rust te komen, ik ga vissen omdat ik het gewoon graag doe, en omdat ik dan eens buiten zit, met andere mensen, en geniet, geniet met volle teugen... Ik raak dan wel met moeite van mijn visstek tot aan mijn auto, moet dan echt de pijn verbijten, maar ik heb er toch zoveel deugd van gehad... dat die pijn er met graagte (nu ja) wordt bijgenomen.

Gisteren had ik mijn oudste Zus aan de foon, en ik hoorde dat ook Odiel blijkbaar mijn blog leest... Ik ga toch ne keer moeten zo'n tellerke op mijn blog (laten) installeren, dat ik eindelijk eens weet hoevelen er wel mijn blog lezen ! Luc (courgette) vertelde mij dat hij mijn blog zelfs meedeelde aan zijn medestudenten ! Als aan bevolen lectuur ! Hij had mijn wijze woorden (hihi) daar aangehaald... Ik vernam dat ik lezers in Nederland had, in La France... en toch heb ik nooit het gevoel dat ik zo'n bijzondere dingen schrijf. Ik zou echt eens willen weten wat die mensen zo speciaal aan mijne blog vinden ?
Dat ik een vlotte pen heb, dat weet ik al van in mijn schooltijd, ik schreef zelfs opstellen voor mijn klasvrienden (en met veel meer inzet voor mijn klasvriendinnen)... Maar of dat zooooo speciaal is ? Nee, eigenlijk ben ik niet echt ten volle tevreden van mijn blog! Ik had willen iets doen zoals de cursiefkes van Jos Ghysen, van Verbeeck, en van dienen 'ollander,op wie zijn naam ik niet kom, die ook van die korte stukjes schreef over "de mens"... Maar dat kan ik niet ! Hoofdzakelijk omdat ik, door mijn immobilisatie, gewoon niet dagdagelijks meer in aanraking kom met mensen... Ik kan niet schrijven over de madam voor mij in de rij bij de beenhouwer, want ik ga niet mee binnen bij die beenhouwer, tenzij ik hem beenderen moet vragen om in te sculpteren... En ik heb momenteel kilo's voorraad... (Beenderen zijn niet alleen beenhard, ze wegen ook zwaar !)
De enige uitstappen die ik doe is in de Colruyt, binst Anny alles bij haalt, ga ik zakken vol fruit vullen om mijn week-voorraad te hebben. Dat is een secuur werk, ik neem iedere appel in mijn hand, draai hem om en om, en alleen als hij volmaakt is en groen genoeg, gaat hij de zak in. Als we naar Auchan gaan, dan laat ik Anny winkelen, en wandel ik tot aan de afdelingen die mij iets zeggen, werkgerei en kwampjoeters en zo (in de zomer ook visgerief)... en natuurlijk de rommelmarkten... En daar ontmoet ik mensen, daar praat ik met mensen... Zo ook de laatste keer... Ik zag twee jonge meisjes die allerlei kralen en kettingetjes en diergelijke verkochten. Zelfgemaakte dingen fascineren mij, creeëren is voor mij de hoogste uiting van het mens-zijn... Dus sprak ik de twee wichtjes aan, en vertelde dat ik een site kende waar héél interessante dingen in stonden over hun hobby... Ze waren een beetje bang... En ze gaven me hun website, waarop ik hen kon doormailen, zonder hun mailadres te kunnen zien... Ik stuurde hen de site door, met een vriendelijk briefje, en vermelding van mijn website... Dezelfde dag had ik al een heel vriendelijk antwoordje terug. Hun schrik voor de grote boze wolf was weggedimsterd... Mocht ik hen nog eens tegenkomen op een rommelmarkt, ik zou hen waarschijnlijk niet eens herkennen, maar wel hun parels en hun werkjes... Je ziet, ik heb niet de juiste ingesteldheid om mijn medemensen te beschrijven, ik weet begot niet eens meer hoe ze er uit zien ! Hoe zou ik dan ook kunnen cursiefjes schrijven ???

En zo ben ik, god weet hoe, beginnen schrijven over vroeger en nu, over dingen die ik denk, die ik voel... maar wat is het dan die lezers lijkt te binden ????? Ik weet het niet... Misschien is het ofwel dat ik in mijn gevoelens ook de hunne benader, ofwel is het misschien zo dat mijn ideeën zo sterk afwijken dat ze het interessant vinden???

Wat het ook is, ik weet het niet...En ik maak me er echt niet ongerust over. Ik denk dat ik die stukjes veel meer van mij zelf af, weg, schrijf dan wat anders. Het is onder meer dus een grote uitlaatklep... Het is ook meer dan dat... Het is mijn babbelen tegen de mensen die ik niet meer dagdagelijks om me heen heb. (En ze kunnen zelfs niet tegenspreken, ik heb héél de tijd alleen het woord! - Net iets voor mij !)

Maar toch, toch doet het mij enorm véél plezier dat er uberhaupt lezers en lezeressen zijn... Het streelt mijn ego, en het maakt mijn uitlaatklep plots veel efficiënter.

Ik ga stoppen voor vandaag... Hopelijk heb ik je nu niet weggejaagd, want ik heb je nodig !
...voor mijn ego,
... maar ook voor jou !

tot de volgende ????