Ik zie met veel moeite nog amper de kerk staan van st Maria Horebeeste (Horebeke)... Dat het kruis er in de laatste stormen blijkbaar afgewaaid is, is niet te zien.
't Is triestig november weer.
We hebben geen seizoenen meer, of hoogstens nog een... Het slechtweerseizoen van 21 december tot 20 december... met enige variaties in, regen als je sneeuw verwacht en sneeuw...juist.
Vannacht lag ik te denken aan het eerste huis waar wij echt woonden (er was nog een periode van inwonen voorafgegaan)...in de Heidelbergstr in Loppem. Een oud huis, waar de plafonds nog de onderkant van de plankenvloer van de slaapkamers waren. Een huis waar je met de voordeur recht in de woonkamer binnenkwam. Een huis met een enorm lange grote tuin (zowat in de zin van de tuin van Bart). Een deel om te lochtingen waar we wat patatjes en groenten kweekten, en toen ze klaar waren om te oogsten, kwamen de koeien van de wei naast ons, de tuin eens bezoeken. Nu, ik moet zeggen dat den boerenbond niet slecht is in het betalen van de opgevreten groenten (Vooral omdat ik mijn kiekenvoeder en konijnenkorrels bij hem haalde ?). Het was een leuk huis, omdat het het eerste huis was waar we echt een knus gezinnetje vormden, afgescheiden van de rest van de (oninteressante wereld - wij hadden genoeg aan elkaar).
Toen ik in die tijd "den vroegen" had, en het was goed weer, dan was ik bijna zeker van het feit dat Anny me een stukje tegemoet kwam gereden met de fiets, om dan gezellig samen verder naar huis te rijden, sorry, naar THUIS te rijden...
Op een dag was het vlaamse kermis in de school van tante zuster te Aartrijke... Zoals de familietraditie het wilde, gingen ook wij naar de fancy fair, met de fiets.
Het was een schitterende dag, warm, zonnig en we hadden elkaar en een heel leven voor ons.
We werden speciaal ontvangen door alle nonnekes, die ons kenden van de bezoekjes die wij nu en dan brachten, en van de huwelijksfoto's die tante nonneke aan heel het klooster had getoond. Weet je dat een non ook durft zeggen dat het "zo nen schonen vent" is (was, want nu ben ik oud en dik en stijf en stram en en en ), en ik spreek niet over één non, blijkbaar lag ik goed in de markt bij die nonnekes (Ik kreeg er ook bij bijna ieder bezoek wel een boek of zoiets cadeau van Moeder Martine, de overste)...
We wandelden wat rond op de nog bijna lege speelplaats, want we waren bij de eerste gasten (Zo ben ik nog, ik heb een hekel aan laat komen).. Eén van die nonnekes stond aan een kraam met allerlei prijzen, maar vooral levende waar... Kippen, konijnen, cavia's (zeeratjes zegden wij toen) Engelse kiekskens, en een hoop brol... Het nonneke sprak mij aan, en hoewel we moesten sparen om toe te komen in dien tijd, kocht ik een lotje... Ik mocht uit een grote bokaal een briefje plukken, en zie, ik won een konijn ! Ik was gelukkig en ongelukkig meteen, want ik kocht dat lotje eigenlijk voor het goede doel, niet om te winnen... dus kocht ik nog een lotje, en won een engels kiekske, en dan een haantje, en een cavia en en en ...tot ik snapte wat er aan het gebeuren was... Dat nonneke had, er op rekenend dat iedereen die een lotje trok, goed diep in de pot roerde in de hoop te winnen, al de winnende loeten bovenaan gelegd,en ik die kocht om hen iets te gunnen, trok gewoon bovenaan, met alle gevolgen vandien...
Maar wij stonden daar, met een vijftiental beesten...met onze fiets... Gelukkig kwamen alle familieleden toendertijd naar tante nonneke op die dag, en ik kon een kozijn van Anny opzadelen met het vervoer van onze veestapel...
Wij hadden plaats genoeg, en dus bleven de kippen, de konijnen en de cavias bij ons lopen. Het was zelfs het begin van een echte konijnenkwekerij ! Ooit verkocht ik meer dan 100 konijnen op één dag, en die moesten allemaal geslacht en gekuist zijn. Mijn schoonvader, een engel van een vent, leerde mij ook dat onderdeel van het boeren... en we slachten kuisten konijnen tegen elkaar op...
Eén van de klanten voor de konijnen was een achterneef die politieagent was in Oostende, en hij kwam de konijnen halen voor al de klanten in Oostende (mijn familie en vrienden en kennissen). De koffer van zijn auto lag vol konijnen. In feite mag zoiets niet ! Je mag dat niet vervoeren ! Net zo min als je met een heel varken of een halve koe in je auto mag rondhossen, mag je dat met zo'n massa geslachte konijnen... Dat moet met speciaal daarvoor ingerichte wagens gebeuren... dus reed de man voorzichtig naar alle klanten, tot er iemand tegen zijn auto opreed, en de koffer daar open van vloog, en iedereen de konijnen wel moest zien liggen ... Gelukkig dat hij bij hetzelfde politiekorps werkzaam was als de politie die bij het ongeval kwam...
Ooit hadden we ook eens twee ganzen lopen. Ik herinner me niet meer hoe die er gekomen waren, maar in ieder geval, toen ze uitgegroeid waren, moesten ze geslecht worden. Als je dat niet echt moet doen, begin er dan niet aan ! Mijn schoonvader en ik vingen de ganzen. We hakten hen de kop af, de korte pijn, want je moet een beest niet doen afzien ook ... Normaal laat je dan de beesten uitbloeden, want het bloed mag niet in het vlees blijven zitten. Ganzen, ook al is de kop af, laten hun bloed niet zo maar lopen... Na tien minuten, een kwartier stonden we daar nog te staan, elk met één gans... Van arremoe hebben we die beesten dan maar met de poten aan de wasdraad opgehangen, waar ze nog uuuuren (allee, iets minder) hebben hangen molenwieken. Niet leuk !
Wij nodigden heel de familie bij ons uit, en we zouden gans eten... Heel de bende wist op voorhand al te zeggen dat dat niet lekker was, dat ze daar zeker niet veel van zouden eten, dat het alleen was om ons plezier te doen...
Ik nam de gans mee naar mijn werk (de vakschool te Brugge) waar de kok me beloofd had de gans volledig uit te benen... Dan moesten we dat beest helemaal opvullen met zoveel varkensgehakt, zoveel kalfsgehakt, één glas cognac, en diverse kruiden er doorheen mengen en zoveel eieren... Opgemaakt en terugdichtgenaaid woog het beest meer dan 10 kilo !
Wij moesten dat bakken in de oven, op een zacht vuurtje, en het voortdurend overgieten met zijn eigen vet...
En toen kwam heel de bende, de tafel werd gedekt, en we aanhoorden nog eens hoe zeer dat het tegen hun gedacht was dat ze gans zouden eten... We sneden de gans netjes in plakken (er zaten geen beentjes meer in) en dienden op... Er was niets over ! Nogal een geluk dat ze dat niet graag aten, of we kwamen te kort !
Van die kok kreeg ik nu en dan een recept, en nu en dan zelfs een overschotje van de tafel als er een vergadering was geweest van de directeur met hoge bezoekers... Een ervan was Steak Jan Breidel, een biefstuk gemarineerd in bier ! Lekker, om duimen en vingers af te likken. In heel de school waren er maar een tweetal die zo goed stonden met den kok, veel van de leraars bekeken het "gewone" personeel als quantité négligeable... Als er in de refter van de leraars iets te kort was, dan mochten ze lang wachten voor het arriveerde... uitgenomen als die ene leraar van nederlands het ging vragen, want dat was een mens... wat die andere waren... daar ben ik nog niet over uit...maar zeker geen mensen.
Waar is de tijd. Zou dat recept van die steak Jan Breidel nog ergens in één van de kookboeken van Anny zitten?
Ik ga stoppen, tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten