Gisteren stuurde ik een mailtje naar vrienden en kennissen met een bizar vraagje, kies een nr, kies een kleur en de computer zei wat je gekozen had...Ik had er eerlijk geen moment tijd aan gespendeerd om te zien hoe dat kon (van dat kaarttruukje indertijd had ik het meteen door, zonder te zoeken), en dus kreeg ik een mailtje van Odiel om me nog eens door de neus te wrijven dat wiskunde en ik niets met elkaar hadden... Hij heeft gelijk... Ik hoop dat wiskunde ook met hem niet TE veel uitstaans heeft ! Als ik met echt berekenende mensen in contact kom, dan voel ik precies iets onaangenaams, iets glibberigs over mijn rug naar beneden glippen... brrr...
Ik vind het leven veel te leuk om ook nog eens wakker te liggen van hoeveel engelen er op de punt van een naald kunnen staan... Ik vind het leuk te weten dan je de gulden snede in de natuur in bijna alles kunt terugvinden, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand zich onledig heeft gehouden om die leuke dingen ook nog eens te onderwerpen aan berekeningen...
Ik heb ook nooit ook maar één leraar wiskunde gekend die ook nog kon lachen... Oh ja, ene, maar dan alleen uit leedvermaak met de sukkelaars die niet meteen die of die stelling snapten.
Ik heb bewondering voor de mensen die het kunnen, maar compassie met hen die alles in het licht van rekenen stellen. Ik heb ooit eens gelezen dat iemand alle grassprietjes op een vierkante decimeter had geteld, dit enkele keren had herhaald, en op basis daarvan had berekend hoeveel grassprietjes er op een vierkante meter staan... Ook kun je lezen hoeveel haartjes er op de gemiddelde schedel staan... en een heleboel van die "wetenswaardig(?)heden...
Als ik een pelouze zie, dan ben ik veeleer geneigd een schatting te maken van het aantal madeliefjes, en als ik aan tien kom, en ik heb nog een hele vlakte over, dan schrijf ik over de miltiejoenen bloempjes die ons verblijden...overtuigd dat niemand dat aantal zal controleren. Mis dus, er zijn er toch die dat doen. Wat het nut is van die wetenschap ? Ik wil het zelfs niet weten, ik wil alleen genieten van die wit en gele kleurspatten op dat groene veld, die als je wat dichter komt hier en daar ook nog een rozerood randje hebben... Ik wil dat groen in al zijn tinten schilderen, en er dan met witte verf het plezier op spatten...
Ik ben ooit de eerste van de klas geweest, MET een deliberatie voor wiskunde ! Mijn wiskunde is nooit veel verder gegroeid dan het lager onderwijs, eens men begon met algebra en formules allerhande, dan was al mijn plezier weg. Wat ik wel ken is een paar handigheidjes om netjes te kunnen werken en zo...zoals het metserstruukje om een rechte hoek op te zetten (een lat van 3, een van 4 en een van 5 meter, en je hebt een rechte hoek (reken maar uit: reken de tweede macht maar uit van 3 en van 4, tel dat samen, en de tweede macht van 5 is exact hetzelfde resultaat))... Verder zie ik in mijn tekeningen en schilderijen wel eens na dat ik ongeveer die gulden snede benader, omdat ik weet dat dit het mooiste effect geeft... maar veel meer wiskunde heb ik (gelukkig) niet nodig.
Maar ik veroordeel de wiskunde niet...te contrarie ! Zonder die mensen hadden wij ondermeer dit wondere masjien, onze kwampjoeter niet ! En dat zou mij spijten ! Veel erger vind ik dan dat het ook wiskundigen zijn die het benodigde springstof berekenen en de instelhoek om een bom te lanceren van hier naar daar... Je ziet, heel veel goeds en heel veel kwaad kwam uit de wiskunde, maar dat is met alles het geval ! Er zijn ook schrijfsels die veel kwaad hebben veroorzaakt ! En kijk maar ne keer hoe kwaad sommigen mensen zich kunnen maken over cartoons ! (Ik heb je al eens verteld dat ik een nota in mijn agenda kreeg dat ik aan porno deed, omdat ik een ventje had getekend (op de rug gezien !!!) die stond te wateren...) Je kunt dus duidelijk "kwaad" doen met alles... Wat heb ik dan in godsnaam meer tegen wiskunde dan tegen andere dingen? Ik denk twee dingen : één: ik kan het niet, en ten tweede: het lijkt mij dat wiskunde niets maar dan ook niets hartverwarmends heeft... (Maar misschien is er hier of daar wel iemand die wegsmelt bij het zien van de schoonheid van een wiskundige formule ?) (Ik hoop van niet)
En dat brengt mij tot wat mij in al die jaren dat ik hier rondloop heeft gekitteld !
Doen mensen iets niet graag omdat ze het niet goed kunnen, of kunnen ze het niet goed omdat ze het niet graag doen???
Voor mij was een opstel maken een fluitje van een cent, dat was plezant, maar velen van mijn klasgenoten zaten dan te zuchten en te klagen... En de dag dat er algebra-les was heb ik in het rijden naar 't school nog geprobeerd zo'n apetoeren uit te halen op mijn fiets, in de hoop dat ik zou vallen en terug naar huis zou moeten, deerlijk verwond of met gescheurde kleren, zo erg zag ik daar tegen op... Gek, als de wiskunde gelinkt was aan een echt praktische toepassing, dan had ik er veel minder miserie mee, gaf mij de intrinsiek zelfde vraag, zonder de link naar de praktijk, dan interesseerde mij dat ding geen bal meer, en zag ik ook de oplossing niet meer. Net zoals al die anderen in mijn klas perfect konden schrijven, maar op het moment dat ze een brief of een opstel moesten maken, plots alles kwijt waren... Zelfs diegenen die op schitterende wijze moppen konden vertellen... Raar hé ! Ik heb me al heel dikwijls die vraag gesteld, en ik heb nog geen antwoord, tenzij het vermoeden dat het in feite een wisselwerking is...niet graag doen omdat je het niet goed kent, en geen inspanning doen om het goed te kennen omdat je het niet graag doet.
Maar, ik heb maar heel zelden iets gemankeerd op mijn werk, door dat gebrek aan wiskundig inzicht... Eén ding was voor mij een echt karwei, en daar was dan ook de link met wiskunde bij, als ik de toestand van een bedrijf moest bekijken, op basis van de jaarrekening en financiële informatie.... Gelukkig dat we daar een boekje bij hadden met de manier waarop we dat allemaal stuk voor stuk moesten bekijken...Maar ik heb het nooit gekund zonder dat boekje er bij... Maar verder ? Nee, wat ik nodig had, dat was te doen met rekenkunde, daar had ik geen wiskunde bij nodig... Nu nog, bij het winkelen, zit ik uit het hoofd te berekenen wat er voordeliger is... Soms rond ik wel wat af, als het in die onmogelijke engelse maten is, maar dat doe ik wél voor mijn plezier !
Mijn eerste tegenstand tegen wiskunde is eigenlijk al begonnen bij de gewone vraagstukken...een bad met 4 kranen en twaalf gaten... mijn oplossing was simpel, een nieuw bad kopen, zonder gaten ! Ik zag ons moeder al dweilen, iedere zaterdag bij de wekelijkse wasbeurt. Of koffie van 0.14 fr de kilo mengen met koffie aan 0.21 fr de kilo... Ik wist zeker als mijn moeder dat zou lezen, dan moest ik dat vraagstuk niet oplossen, maar direct om die koffie gaan ! Aan zo'n prijzen ! En waar komt de trein van Brussel den diene tegen van Oostende ? Daar ligt toch geen mens van wakker ? Die mensen op de trein willen alleen weten wanneer ze zullen toekomen in het station waar ze heen willen ! Bovendien klopten die dingen van geen fluit ! Een trein rijdt aan 95 km per uur ! Dat kan niet ! Hij moet stillekes aanzetten en zachtjes stoppen ! Anders zou je die reizigers kunnen opvegen met stoffer en blik ! Nee, die dingen waren niet van aard om mij plots interesse te doen krijgen om dat allemaal te berekenen ! Te contrarie!
Diele, g'hebt me op mijn paard gekregen hé ! Je wist dat toch op voorhand dat je tegen mij niet over wiskunde moet beginnen ? Ik ga er weer een paar weken niet goed van zijn.
Ik ga stoppen...Tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten