beleid

Het is al jaren geleden dat de scheldemeersen te Zingem nog eens helemaal blank lagen. Dat zegt iets over de regenval van de laatste maanden, maar ook over het beleid.
Vroeger waren die velden speciaal gegeerd om wille van het feit dat ze jaarlijks blank stonden, nu echter verliezen die velden daardoor hun waarde.
Vroeger teelde men op die meersen wissen (soort wilgen die jaarlijks afgemaaid werden ten bate van de mandenmakerijen), nu echter worden er geen of bijna geen manden meer gemaakt met wissen. (wilgentenen).
En grasland die jaarlijks verzopen ligt, dat is niet je dat. Daarom werden die velden ontwaterd, met een systeem van grachten en van drainage, maar de grachten worden niet regelmatig onderhouden, en dus staan die weiden nu weer blank...
Je kunt stellen dat dit een vorm is van terug naar de natuur, maar dat is uiteraard bullshit, als we terug moeten naar de natuurlijke vorm, dan moeten we de schelde jaarlijks laten overlopen tot kilometers ver en breed, moet alles terug vol staan met bos en wildernis... mogen er geen sassen, geen scheepvaart en... geen mensen zijn die willen aan akkerbouw doen...
Nee, wat de groenen willen is überhaupt absurd en niet realiseerbaar ! Ik kan hen volgen als ze ijveren voor een propere industrie en properder auto's en dergelijke, maar je kunt niet terug in de tijd, je kunt geen tien miljoen mensen zetten op zo'n manier en met dezelfde infrastructuur van toen er hooguit nog maar 2 à 3 miljoen woonden... Bovendien is er waarschijnlijk nooit meer aan roofbouw gedaan dan juist in die tijd, omdat ze nog geen benul hadden van de samenhang van de natuur.
Maar ik ga er niet verder over doorbomen, groen heeft net zo'n paardebril op als ieder ander politieke partij...Ze zien alleen voor zich het ultieme doel, en zijn blind voor de zijdelingse gevolgen.
Maar ja, dat is nu eenmaal democratie...
En hoewel democratie wellicht de beste regeringsvorm is die we kunnen hebben, verdienen, verdragen... maar !
Democratie is de tirannie van de middelmatigheid !
en dus zeker ook niet ideaal.
Bestaat het ideaal dan wel ? Nee, ik denk dat we daar nog niet rijp voor zijn. Volgens mij zou de beste regeringsvorm op een of andere manier moeten bestaan uit specialisten die onderling, na overweging van de invloeden op andere vlakken, beslissingen nemen. Die specialisten zijn er ook nu, maar niet in de regering, en ze hebben nog op geen enkele manier geleerd om samen te overleggen met andere specialisten op andere vlakken om de zijdelingse effecten te kunnen evalueren... Ook onze huidige specialisten dragen die paardebril.
We zullen dus nog een tijdje moeten voortsukkelen tot de wijsheid en het beleid elkaar ooit eens ontmoeten.

Grootouder zijn is niet makkelijk. Over wat passeerden de tweeling en nog een vriendje hier in volle snelheid op hun skates, toen Anny eens ging kijken waren ze in geen velden of wegen meer te bespeuren... We zaten mekaar ongerust te maken, en ik chatte met Frederik, of hij wel wist dat... hij wist het. Enige tijd later was hij wel zo vriendelijk van nog een kattebelletje door te geven dat ze weer thuis waren... (Chatte en kattebelletje, is daar geen link te leggen naar een nederlands woord voor dat chatten ?)
Maar ik wil maar zeggen, sinds Dutrou en nu Fourniret, en al die adepten die het internet afstruinen naar smerige sites, zijn wij, op onze leeftijd, niet meer geschikt om de kinderen voldoende los te laten om te leren op eigen benen te staan. We hebben gewoon schrik, een ander woord is er niet.
Toen ik klein was zat ik in de top van een heel hoge populier te "wiegen", en was mijn moeder verschrikt... Toen onze gasten later apetoeren uithaalden dan kregen ze wat watsen rond hun oren om die dingen af te leren, en nu zitten we te bibberen... We gaan dus duidelijk berg af... We begonnen het leven onvervaard, en groeiden op tot "voorzichtigere ouders met verantwoordelijkheid " , en verslijten tot angsthazen.
En ik zie dat niet alleen bij mij, ik heb die evolutie ook gezien bij mijn ouders en schoonouders en vele oudere mensen... Het lijkt dus onvermijdelijk, maar ik ben er niet gelukkig mee. Ergens zitten we verkeerd. We zouden moeten wijzen op de gevaren, maar ook op het nut van het eens nemen van risico's om zo vooruit te komen, want wie nooit riskeert, die blijft staan onder een steeds meer aftakelend dak. Maar het is niet zo makkelijk om te zien wat een waagstuk is naar een mogelijke kans op vooruitgang, en een waagstuk dat onvermijdelijk moet leiden tot vallen. Alhoewel, een paar van die valpartijen hebben mij veel geleerd !

Vandaag schijnt de zon (en blinkt op het water dat op de velden staat).
Morgen zal het al weer regenen.
Het is nat. Als het binnenkort niet wat betert, dan zullen de boeren het veld niet op kunnen om het te bewerken. Ik denk, mocht je proberen nu op het veld voor mijn deur te wandelen, je heel wat calorieën zoudt verbranden ! Je zou vaststellen dat je bij iedere stap grotere en zwaardere voeten zoudt krijgen, helemaal beladen met de môre...
Ik herinner me nog dat ik zo eens door de modder ploeterde, en op een gegeven moment bleef mijn schoen zitten en stond ik op mijn kous in de ijskoude modder. Op een wandeltocht zag ik dat ooit eens gebeuren met een madammeke, en die vertikte het te zoeken in de moren achter haar schoen, en ze wandelde gewoon verder op haar kousevoeten...
Ooit waren we eens op een wandeltocht ergens in de westvlaamse bergen, en het was enorm slecht weer, koud, nat, wind, het had al de gaven... Toen we bijna terug waren aan het start en eindpunt, passeerden we een moeder die heel den tijd door aan 't schelden en reclameren was tegen haar zoontje van een jaar of tien oud...'t Ventje had waarschijnlijk kleren aan, maar je zag alleen nog modder ! Hij moest meerdere keren gevallen zijn of wat dan ook, maar hij was met geen tang vast te pakken... En madam maar schelden... Ik kon het niet laten, 't was sterker dan mezelf, en ik zei "Madam, moest dat de mijne zijn, ik stak hem in de koffer, maar zo kwam hij niet in mijne auto!" gewoon om madam nog wat meer oef te geven hé... Maar madam ging er gretig op in, ze had nog zo ver niet gedacht, maar dat was een oplossing en en en en... We hebben het niet opgevolgd, maar de kans is groot dat diene kleinen de terugrit gemaakt heeft in de koffer van de auto...
In diezelfde westvlaamse bergen heeft Anny haar eerste (en laatste) wandeling van 50 km gemaakt... De laatste kilometers reed de ambulance naast haar, en de chauffeur zat heel den tijd tegen haar bezig, van madam, stapt in, madam ge ziet toch dat het niet meer gaat, madam, komt in de auto, madam, morgen gaat ge nog meer pijn hebben, madam... en Anny: Neenik, voor mijnen kop niet, ik ben nu zo ver en nu loop ik ze ook uit, laat mij gerust, zwijg zaage !....
Maar we waren dus wel getraind om met de rugzak op door La Douce france trekken...

Nu zitten we hier, alle twee, geblokkeerd door mijne rug. Ik heb nog ergens heel de wandeltocht van hier tot in St Jago di compostella...'t zal niet zijn.
Maar we zijn er nog, samen, en we lachen samen, treuren samen, zagen samen...
tot de volgende ?