de schuld van de poeet

Op 21 maart wie of wat begint er ?
Die er begint die wint er...
Als je dat te rap leest, dan ligt het hier vol sneeuw...
't Is dus de schuld van de dichter...maar wij zitten met de vriesgekoelde peren (niet te vreten).
Nu schijnt laura schitterend over de witte velden, maar 5 minuutjes geleden was het nog aan 't sneeuwen. Shit, scheisse.

Hoe kan het viswater nu opwarmen? Hoe raken wij ooit aan de waterkant om er ons hengels zorgvuldig op de plaats te houden waar we het lokaas strooiden? Hé! Helaba ! Gij hier boven, zijt ge niet een beetje mis ? 't Moet nu opwarmen hé, niet sneeuwen en vriezen ! Of mag ik soms ook al niet meer vissen? Als het doet om Groen! tegen te spreken, dan heb ik er nog begrip voor, want die mannen drijven altijd over...maar vergeet niet dat ik moet gaan vissen ! Dat is de enige keer dat ik voldoende lang in de zon zit om de weldoende inwerking van de zonnestralen op mijn al kramiekelijke body te laten inwerken ! Als ge dat ook afpakt, dan moet ik binnenkort nog wat meer pillen slikken... Omdat Gij de natuurlijke omzetting in mietevietemienekes verhindert !
Ge kunt zien dat het morgen weer normaal weer is hé ! Of 't zal uwen beste dag niet zijn (in ieder geval mijn beste dag niet ). (Tu dit tu quand tu parle à Dieu)

Sneeuw komt van snigged, het druppelt wil dat zeggen. (?) Weten van waar het woord komt maakt u niet altijd wijzer hé ? Tenzij, misschien, dat heel lang geleden de sneeuw veel waterachtiger was dan nu ?

Nu, zo uitzonderlijk is dit weer ook weer niet (Herlees dit eens langzaam weer...weer niet ???) We hebben nog sneeuw gehad in april, zelfs dat het ook enkele uurtjes bleef liggen (vermoeid ?). Maar niettemin, het is toch precies of het niet zo hoort ! We verwachten nu dat alles stillekes opwarmt, openbloeit... (Nu nog rapper dan vroeger als we de onheilsprofeten van de verwarming moeten geloven). Weet je, ik hoop dat ze gelijk hebben, dat het hier wat op warmt, Want ik heb al ondervonden dat ik wat minder zeer heb als het warm is, en ik heb liever warm hier op mijne bureelstoel, en daar aan 't viswater, dan in mijn bed op het electrisch kussen. Ja maar zeg je, en de stijging van de zeespiegel en dit en dat ... Als je gelijk hebt, dan is daar nu toch niks meer aan te doen op korte termijn, we kunnen dan beter onze inspanningen richten op versterking van onze dijken en zo, in plaats van de economie meer en meer te belasten met uitgaven die geen enkel resultaat hebben ! Integendeel ! Als wij hier allemaal van alles en nog wat moeten nemen aan maatregelen, die allemaal meer dan kosten, en men begint in de ontwikkelingslanden, (veel groter gebied, veel meer mensen,veel meer mogelijkheden om fabrieken te zetten) vollen bak alles te doen waarvan wij nu weten dat het niet de goede manier is, dan gaan we steeds sneller de berg af ! Wij zouden beter zoeken naar oplossingen op korte termijn (zoals dijken), en ons toeleggen op properderder industrie en auto's en raketten en...en...., en die wijsheid goedkoop doorspelen aan de ontwikkelingslanden, zodat ze daar niet dezelfde fout maken... Maar dat gebeurd niet, omdat de werkelijke beheerders van deze aarde, de grote industriebonzen, nu de kans schoon zien hun oude machines, hun oude stocks, hun oude restanten, hun goedkope werkwijzen, nog eens te gebruiken waar ze nog niet kieskeurig kunnen zijn...want ze hebben honger !

Als Groen! werkelijk iets wil doen, moet het in eerste instantie voor eten zorgen ginder, zodat ze daar ook kieskeurig kunnen zijn, en kiezen voor een oplossing die werkelijk een oplossing is. Maar denk niet dat al die maatregelen de aarde zullen redden... De mens is een diersoort die zich gewoon te snel voortplant, en die te veel plaats inneemt, teveel eist van de aarde... Het systeem kan niet blijven werken op die manier ! En Sorry voor de kerkvaders van welke religie ook, de enige die daar iets pogen aan te doen zijn de communisten in rood China...

De aarde lijkt op een kooi met witte muizen... Leuk om zien, al die beestjes die rondhollen in de molentjes... Maar ze kweken ook, en als de muizenkweker niet ingrijpt, dan zullen ze op een bepaald ogenblik met zovelen zijn, dat ze elkaar niet meer kunnen verdragen, of dat er plagen uitbreken, of dat ze, door het gebrek aan plaats, aan privacy, elkaar beginnen uit te roeien.
Kijk maar naar onze kooi, onze levensruimte... Heb je ook al gezien dat privacy steeds hoger en hoger op het verlanglijstje komt te staan ??? Ten koste van... de vrijheid ? precies of dat ook geen deel is van een natuurlijke privacy...

Eigenlijk zou ik veel beter wat leuks vertellen. Wat baat het dat ik hier zit te jeremiaden ?
Laat ons nog maar eens terugduiken naar het verre verleden, toen we ons nog helemaal niet bewust waren van al die dingen, toen we nog onbekommerd konden spelen...
Ik herinner me de aanleg van de autostrade nog, vlak achter onze deur... In den beginne was daar nog geen rondpunt, en de autosnelweg liep tot aan de rand van de stad Oostende. Pas veel later kwam daar dan het fameuze Kennedy -rondplein (die die naam pas nog later kreeg na de moord op Kennedy) met een uitsplitsing naar de andere kant van de stad en de luchthaven van Oostende... Maar ik heb het dus over die eerste aanleg... Ik herinner mij niet of er ook huizen moesten sneuvelen voor die snelweg, maar wel dat er boeren (de vaders van mijn vrienden) stukken grond kwijtraakten...
Voor ons waren die werken één groot avontuur ! Wij dwaalden, zodra de arbeiders weg waren, op de chantier rond... en menige van die paaltjes die ze geplaatst hadden om het tracé uit te lijnen, verdwenen, het waren ideale speren, met zelfs een ijzeren punt aan ! We moesten die dingen dan wel verbergen, want mee nemen naar huis, dat kon natuurlijk niet. Achter het koeiekot van Marcel lagen ze veilig uit het gezicht, en Henri, de boer, ging nooit kijken of er soms iets achter dat kot zou kunnen liggen... Wij konden uren kijken naar die bulldozers, en de kranen, en gingen dan proberen die dingen na te maken met onze meccano. We zaten dan allerlei constructies te maken om die bakvan de bulldozer omhoog en omlaag te krijgen, en een systeem uit te dokteren om die bak dan te laten kippen om de aarde die hij geschept had uit te kippen... Dat waren geen simpele dingen, daar zaten wij serieus over na te denken, en soms hielp de vader van Claude ons dan, en maakte stukken voor de meccano, die gepast waren om dat probleem op te lossen.
Dat was één van de leerscholen die wij doormaakten ! Wij maakten de dingen na, en probeerden ook de werking ervan te doorgronden... Als ik nu nog inzicht heb over "hoe zou ik dat nu kunnen arrangeren?", dan denk ik dat veel van mijn wijsheid komt van dat spel met die meccano.

Ewoud heeft nu mijn oude meccano, en kreeg van zijne pa al een nieuwe doos er bij... In die nieuwe doos staat voor ieder stukje dat je aan elkaar moet zetten een foto... In de boekjes die wij bij de meccano hadden, stond een foto van het "machien" en dat was alles... Hoe het gemaakt moest worden moesten wij zelf uitdokteren... en we deden het dan ook. Ik denk dat Ewoud nooit dat "ruimtelijk" inzicht in de techniek zal verwerven die wij in onze tijd opbouwden. Je ziet dat ook aan de spelletjes die ze nu spelen... Wij hadden onze fantasie nodig om te kunnen spelen, nu is alles al een keer voor geknabbeld, en ze moeten juist nog slikken. Wij moesten soms een stuk meccano dertig keer maken vooraleer het "werkte"... Als het nu niet gaat, dan spelen ze daar niet meer mee... Dat is geen verwijt, zo gaat het nu eenmaal... Als wij een sabel wilden, dan sneden wij een mooie tak van een wilgenboom af, en maakten een mooi zwaard, door er met ons zakmes in mooie dessins stukjes schors uit te pellen... Nu mogen ze geen tak meer af snijden, een zakmes is nu een verboden wapen, en een stok, daar kun je anderen mee pijn doen, pak maar dat plastiek stuk sabel daar, dat plooit als je het te vlug zwaait in een "riposte"... Je kunt met die dingen niet echt spelen, en je kun t er zeker niet meer "in leven in" het Grote Avontuur...
Onze wereld was vol met avonturen... We fantaseerden bij ieder spel Het Grote Avontuur... We zaten met tientallen kinderen naast elkaar aan de grote vijver in het park, aan de "lak"... Iedereen was gewapend met een stok, daaraan een twijndraadje, aan dat twijndraadje een gebruikte lucifer als dobber, en we bonden een regenworm onderaan onze "lijn", en vissen maar op stekelbaarsjes.... En elkaar tonen welke schone man met felgroen en rood wij hadden gevangen ... Nu zijn stekelbaarsjes beschermd... en er zijn er haast gene meer te vinden. Soms ving je dan een tiendoornig stekelbaarsje, en dan kwamen al je buren kijken (Toen wisten wij nog niet dat die visjes zo noemden, wij spraken van een "zwarte")...
In een bokaal namen wij dan een deel van die visjes mee naar huis, en met veel geluk leefden die beestjes enkele weken in dat vreemde milieu.
Als wij nu nog van dieren houden, dan is dat omdat we die dieren ook hebben leren kennen. Niet alleen er naar kijken, maar ze werkelijk bespieden, in hun nestje vol verwondering naar die mooie fijngespikkelde eitjes kijken, naar die wondere nestbouw kijken... Wij leefden nog IN die natuur...het was een deel van onze wereld. Nu moeten de kinderen mooi op de paadjes lopen. Hier vlakbij is een "natuurbos" (waar ze alles laten woekeren en groeien zoals het ook maar wil) daar mag je niet in, daar staan bordjes om het stil en rustig te houden...daar mag geen kind spelen... Oh, ik heb begrip voor die bescherming, maar kunnen ze nu echt geen "speelbossen" aanplanten ? Waar je jaren later met verwondering kijkt naar je ingekerfde naam in een boomschors (Had je dat niet in een klein stammetje met gladde pel gesneden?)...

Waar is de tijd naar toe ? Wanneer is dat allemaal afgepakt van onze kinderen en kleinkinderen?
Was dat echt nodig ?
Bescherming, is dat prikkeldraad rond zetten ?

ik ga stoppen, ik was aan vroeger geraakt, en nu ben ik al weer in het nu...
tot de volgende ?