Nog voor

ik mijn mailtjes bekijk, richt ik alweer het woord tot jullie, schrijven wordt blijkbaar een passie, een must, een levensnoodzakelijk iets.
En zeggen dat ik nog niet eens weet over wat ik jullie vandaag zal onderhouden. Maar dat is meestal zo, ik schrijf, en de zinnen vloeien (nu ja, met een pen kun je dat nog beweren, maar typend ?) uit mijn doka (typisch nederlands voor donkere kamer)...
Want dat denk ik wel, een menselijk brein moet wel een duister geval zijn ! Hoe kan je anders een lichtje opgaan ?
Van lichtjes gesproken, mijn gebuur heeft in zijn tuin elektrische bloemen geplant, die er tijdens de dag niet uitzien, maar zodra het donker wordt zijn het precies kleurenblinde glimwormpjes op palen (kleurenblind want ze schijnen blauw ipv groen...). Ik vermoed dat mijn buur verwacht had dat deze lichtjes op zonnenenergie zijn tuin feeëriek zouden verlichten...niet dus, het zijn piep-lichtjes, die wel leuk zijn om te zien, maar niet om te zien. (Heb je hem ? )
Als je de reclamefoto's ziet van die zonnenenergielampjes, dan denk je aan een helderverlichte tuin, maar je kunt het hoogstens nuttig gebruiken om te zeggen: hier tussen ligt het pad, of als leuk lichtje in de donkere tuin. Ik vraag me af hoelang die zonnencellen eigenlijk meegaan ?

Ik herinner me dat bij de eerste proefnemingen om werkelijk met zonnenenergie te werken, dat een projekt was in een of andere zonnige woestijn in ameurika... Daar stelde men jaar na jaar een mindere productie van energie opbrengst vast. Nu lees je daar niets meer over. Of dat wil zeggen dat ze nu over dit euvel heen zijn, of dat men het stilletjes verzwijgt om u niet af te schrikken van de aankoop er van ? Stel dat het nog zo is, dan wil dat zeggen dat na 10 jaar je voor het eerst uit de kosten bent, en pas dan begint geld te verdienen aan die lelijke dingen op je dak, maar reeds aan zoveel minder opbrengst dat het eigenlijk wenselijker zou zijn opnieuw te investeren in dingen die pas zullen opbrengen als ze te versleten zijn om op te brengen....

Ik zeg niet dat het zo is, maar ik herinner me wel de proeven van eertijds en het zwakke resultaat !

Als er iets is dat mijnsinziens wel wat oplevert, dan is dat het systeem voor warm water ! Ik heb ooit gezien hoe Marcel gewoon een geïsoleerde houten kist van 2 op 1 meter ongeveer had gemaakt, hij had daar een koperen buisje in gelegd dat voortduren van links naar rechts en vice versa geplooid was, zodat er heel wat meters buis in die kist zaten. Die kist was zwart geschilderd, en was met een héél korte leiding weer het huis in gevoerd, heel kort blootgesteld aan de buitenwereld, en desondanks ook behoorlijk geïsoleerd ! Heel de zomer, zelfs op niet-zonnige dagen had zijn vrouw daarmee voldoende warm water voor de afwas en huishoudelijk gebruik. Hij had geen opspaartank, zoals nu in de moderne inrichtingen, waar men het warme water in bewaart zodanig geïsoleerd dat het geen of bijna geen warmte verliest... Iets waar ik aan twijfel, want een boiler op een cv-ketel is zogezegd ook geïsoleerd, maar niettemin hoor je regelmatig de verwarming aanslaan, alleen om die temperatuur op peil te houden. Ik denk dat een volledige en efficiënte isolering wel moet kunnen, maar dat je dan een enorme hoeveelheid plaats moet voorbehouden aan de isolatie op zich... en wat kost dat dan weer ?

Nee, wij leven niet echt in een streek waar we echt kunnen genieten van de zonnenopbrengst. Wel denk ik dat er meer opbrengst kan zijn van de wind, want die is er hier bijna altijd.

Het belangrijkste is een deugdelijke isolering van de woning, op voorwaarde dat je niet vergeet dat verluchting moet blijven kunnen...

Nu, misschien zijn we ook wel wat teveel gewoon. We staan op in een warm huis en gaan slapen in een warm huis... Bij vele mensen is het zelfs zo dat het ook in de slaapkamer warm is ! Vroeger was dat wel anders ! In ons ouderlijk huis brandde een kleine kachel in de keuken, en in de zitplaats een "continu", een vulkachel, die ook 's nachts bleef branden, en met (veel ) geluk heel de winter door kon branden. (Dat was theorie, want nu en dan moest dat ding eens goed gekuist worden). Als je ons huis binnenkwam, dan moest je dus al in de woonkamer zijn vooraleer je warmte voelde, en daar was het dan gewoonlijk "goed weer"... Als er veel wind was, dan brandde de kachel veel feller, en vlogen de kolen er door, en was het in huis bijna te warm. In de slaapkamer werden wij 's morgens wakker in een ijskoude kamer, en op de ramen stonden ijsbloemen. Als nu aan je kleinkinderen wilt vertellen over die ijsbloemen, dan ben je nog niet direkt klaar, want dat is onvoorstelbaar voor hen... In vele huizen waren er vroeger ook nog slaapkamers op zolder, onder de pannen... En in die tijd lag er nog geen plaat onder de pannen, zodat bij "jachtsneeuw" die mensen wakker werden in een besneeuwd bed. Isolatie was dan nog niet uitgevonden...

Ik vind nog altijd dat het niet gezond is in een verwarmde kamer te slapen, maar mijn kleinkinderen noemen mij hopeloos ouderwets...Toch denk ik dat we onszelf veel te veel beschermen tegen de natuur. Als er nu veel meer allergieën zijn dan vroeger, dan denk ik dat het (over)-isoleren daar niet vreemd aan is ! In onze bedden zullen wellicht veel minder huismijten gewoond hebben dan in de bedden van nu, want huismijten kunnen niet goed tegen de kou... Onze bedden waren zo koud dat wij 's avonds een in of op de kachel gewarmde baksteen, gewikkeld in een dikke laag bruin papier, mee naar bed namen. In het begin was die steen zo warm dat je er je voeten niet kon tegen houden ! We stampten die steen dan wat heen en weer zodat ons voeteneind wat warmer was... Als we keelpijn hadden, dan kregen we onze warme sokken, van aan onze voeten direkt om onze keel gedraaid... Lekker warm ! Wat zouden mijn kleindochters nu zeggen als ik hun zou zeggen hun kousen om hun nek te draaien ????

Nu leven we veel te beschermd, en al die beestjes die ons belagen, leven ook graag in die warmte, dus kweken we bij ons ook onze vijanden. In mijn slaapkamer staat, ook in de winter, het raam open, en het bed ligt open, tot in de namiddag, dan gaat Anny het bed maken en het raam dichtdoen. Regent het ? Geen bezwaar voor een open raam! We zakken gewoon het rolluik zodat het niet meer binnenregent. Mocht ik alleen liggen, ik denk dat mijn raam alleen zou dicht gaan bij vliegende storm, maar Anny heeft het altijd koud, dus moeten en hebben we een compromis gevonden.

Wellicht kost ons dat wat aan verwarmingskosten, maar we sparen wellicht heel wat uit aan dokterskosten.

Ik hoor zo net dat een madammeke uit onze wijk gisterenavond dood gevonden werd in haar woning... Hoe of wat weet ik niet, maar ze was nogal depressief hoor ik, en dronk nogal en nam medicijnen...altijd een gevaarlijke combinatie. Het menske is heel wat jonger dan wij zijn...veel te jong eigenlijk om al te moeten gaan. Depressie is bijna een modewoord geworden ! Vroeger zegde men : hij (zij) laat zich gaan... en dat is het in wezen. In plaats van verder te leven, blijven ze in hun verdriet zitten. Ze omringen zich met allerlei dingen die hen herinneren aan ... zodat ze steeds weer herinnerd worden aan, en in plaats van op te staan en het leven weer vast te pakken, koesteren ze hun verdriet, hun tekort, hun ellende... Als ik mensen op die manier bezig hoor, dan kriebelt het bij mij, dan wil ik hen bij de nek pakken en eens goed uitschudden, zodat alles wat er niet moet aanhangen, er ook werkelijk afvalt. Het helpt niet van te blijven treuren, je moet weer verder. Rondom leven alle mensen verder, en jij blijft plots stil staan en raakt steeds verder achter, en het wordt steeds moeilijker om weer bij te benen... Het is een jammerlijk modewoord geworden::::: ze is depressief::::ze heeeft een zware depressie::::
Nee, ze staat niet op, ze blijft haar verdriet koesteren, ze valt meer en dieper terug op haar ego, op haar door anderen niet begrepen onrecht, verdriet of wat dan ook... Ik kan dat niet begrijpen, niet aanvaarden ! Voor mij is zoiets onnatuurlijk ! Ik denk dat ik mag zeggen dat ik weet wat verdriet is...maar ik weet niet wat het is dat je daar dan als volwassen mens moet zitten je verdriet te koesteren... Ik heb soms de indruk dat die mensen denken dat verdriet moet zichtbaar zijn, dat ze verwachten dat zichtbaar verdriet zal leiden tot gekoesterd worden, beschermd worden, getroost worden, terwijl ik vind dat het alleen een poging is om aandacht, meelij, troost en wat weet ik ik nog te trekken.
Er is wellicht niemand die weet wat het is een kind te verliezen, dan diegenen die het ook meemaakten, het is alleen een blinde die weet wat het is blind te zijn, het is alleen een dove die weet wat het is niets te horen...Maar niemand, die het niet zelf meemaakte, zal dan ook er bij stilstaan op die manier die de blinde verlangt, de dove verlangt of wie dan ook over wat dan ook verlangt ! Je kunt en moogt dat ook niet verwachten ! Je wéét dus dat de enige mogelijkheid is om zelf recht te staan, zelf te overwinnen ! Als je denkt gekoesterd te blijven worden, dan zul je steeds meer je leed exposeren in een steeds luidere schreeuw om aandacht, en je zult op die manier steeds meer de anderen afschrikken voor wat zij niet begrijpen kunnen, en zeker niet meer begrijpen kunnen als jij steeds maar dieper in je kuil graaft om steeds maar dieper en dieper te kruipen.
Dan wil ik schreeuwen: Verdomme ! sta op ! vecht !
Maar dat doen ze niet, nee, uw schreeuw is hun bevestiging van het onbegrip van die slechte koude wereld...

En zeggen dat het allemaal, in al zijn onvolmaaktheid toch zo'n schone wereld is ! We knorren over de regen, en kijken dan vol plezier naar het groen en de frisheid van de gewassen kleuren. We zagen over de hete zon om in te werken, en gaan 's avonds genieten van de lome warme wereld om eens gezellig buiten te zitten barbequeën...

Nee, depressie is niet iets wat ik kan begrijpen! Ik besef wat het is, maar ik kan niet aannemen dat je er een zeker "genot" in vindt te blijven zwemmen in je eigen tranenzee.

Ik ga stoppen...'t is zondag, 't is middag en 't zijn frietjes !
tot de volgende ?