't Is eens wat anders...

Gisteren gaf de kinesist ons de raad om toch nog maar eens de dokter te doen langskomen, voor een inspuiting tegen de pijn... Onze huisarts is op congé, en dus moesten wij zijn vervanger bellen...
Die kwam tamelijk snel naar hier, belde aan, ik liet hem binnen... en hij bleef haperen aan mijn collectie wandelstokken... Niet op de manier zoals zo velen, een beetje verbijsterd door de massa, maar uit interesse.
Terwijl Anny haar rug bloot maakte vroeg hij naar wandelstokken met sabels, ja die heb ik met heelder hopen, maar het zijn niet allemaal antieke. Hij vertelde dat hij specifiek wapens verzamelde, hij heeft twee antieke wandelstokken met een geweer in (Blijkbaar moet je voor de echt antieke stukken geen wapenvergunning hebben... wist ik niet.) En verscheidene met sabels in.
Hij bekeek ondertussen de rug van Anny, "Waar doet het precies pijn?" Hij tastte en duwde wat. Toen hij de exacte plaats gevonden had, gaf hij de inspuiting, voortdurend voort pratend over de wandelstokken en mijn Afrikaanse beelden. Een bloedsbroeder...

Ik weet niet of er nog ergens een andere patiënt met pijn zat te wachten, maar hij is hier toch zeker een kwartier blijven kijken naar een en ander. Toen ik hem vertelde dat ik een wapenstok had, geen wandelstok, moest ik die uithalen. Hij kent er inderdaad heel wat van... Hij wist me te vertellen dat dit een omgebouwde floret was. Waarbij men de punt heel scherp had gemaakt, en het oorspronkelijke handvat had bedekt met een houten omhulsel, hetzelfde die men ook over het eigenlijke floret schoof. De eigenaardige koperen knop die boven het houten handvat zit is nog origineel van het floret, en is in feite het contergewicht, om een beter evenwicht te hebben in het wapen. Hij plaatste het ergens rond 1900 à 1930...
Allee, dat weten we ook weer.
Oh ja, mijn keelpijn was niet helemaal onschuldig, ik kreeg meteen antibiotica.

We praatten ondertussen ook over de pijn, en hij noemde een andere pijnstiller... Ik toonde hem wat ik neem, op voorschrift van de pijnkliniek... Hij zei dat dit ook voor Anny ideaal was, mits iets lichter te maken op één soort pil die er in zit... Die zou wat te zwaar zijn voor haar figuur en gewicht...

Vanmorgen is Anny opgestaan zonder pijn... in de rug, want ze heeft wel pijn in haar hoofd. Maar ja, van de kinesist een pleister op haar rug, van de dokter een inspuiting en daar dan bovenop nog een paar van die zware pijnstillers met ongeveer de samenstelling van de mijne...

Misschien een beetje te  veel van het goede?

Ik vraag me af welk verslag mijn huisdokter gaat krijgen na zijn verlof... Maar hij zal wel niet schrikken, hij kent me, en hij komt hier ook graag, hier kan hij nog eens lachen, ook al hebben we pijn, we blijven optimist. Ik heb niet graag een dokter die je beklaagt, dan voel je nog zieker dan voor zijn of haar komst ! Voor mij is zichtbaar en hoorbaar medelijden een boeman. We doen ons best om ons zo goed mogelijk t houden, en men moet dit niet komen ondergraven. Zich sterk houden is een stuk van het genezingsproces, zich laten gaan is zichzelf zieker maken. Dit is niet alleen mijn mening, maar je kunt het ook lezen bij heel wat medici. Maar ja, de meeste mensen worden graag een beetje betutteld als ze ziek zijn... Hier dus niet. De vervangende dokter is bij ons alvast geslaagd cum laude.
En hij heeft dan ook nog eens gedeelde hobby's !
djudedju

tot de volgende ?

Courgette

Ik heb zonet de eerste courgette uit de tuin geoogst... Een wereldwonder, want ik ben helemaal geen tuinier. Maar ik heb een paar courgettes en een pompoen geplant, in een poging zo wat minder onkruid te hebben, maar veel verschil zie ik niet, buiten dat we nu toch al iets kunnen oogsten. Als ik de planten bekijk, dan heb ik de indruk dat we hier heel vaak courgette zullen moeten eten, en wellicht de kinderen ook, want ik vermoed dat er steeds meer, in een steeds hoger tempo aan het bijkomen zijn.
Gisteren is Etienne langs gekomen met een hele plastictas vol tomaten van eigen oogst. Heerlijke dingen zijn dat, veel beter van smaak dan de tomaten uit serres, maar ze zien er niet zo mooi uit... Maar je eet niet het uiterlijk van de tomaat, maar de tomaat zelf...

Of we gaan vissen vandaag ? Geen idee... Ik heb zonet, nadat we terug waren van de kinesist, gebeld naar de dokter, om te vragen of hij geen spuit kon komen geven voor de pijn... Het is een vervanger, onze huisarts is op verlof.

Ik hoorde bij de kinesist dat onze huisarts binnenkort verhuist, het zal niet verder zijn voor ons, gewoon eventjes gewoon worden. Hij zou op de berg Stene gaan wonen. Zijn praktijk wordt steeds groter en hij heeft nu ook een secretaresse in dienst... Ik weet nog geen datum van verhuis.

Als Anny met die inspuiting beter is, kan ik misschien gaan vissen, of ze mee kan moeten we afwachten. Kan ze niet mee, dan kijk ik of het doenbaar is haar alleen te laten.

Voor het ogenblik regeert de pijn mijn huis...

Ik heb nog maar eens gebeld naar de dienst voor een poetshulp... Desnoods ga ik ze alle dagen opbellen, we moeten hulp krijgen ! Als we het niet krijgen, dan probeert Anny toch nog een en ander te doen, en dan doet ze zichzelf pijn. Hopelijk komt die dokter snel. Ik ga hem vragen om ook eens naar mijn keel te kijken, ik heb al een paar dagen keelpijn, en het lijkt wel of heel mijn slokdarm ontstoken is. Maar dat is bijzaak in verhouding met de rug van Anny.

Ik kreeg ook een sms van Chantal, er is weer een van de leden van Ziekenzorg overleden. De meeste van deze mensen ken ik niet echt, als ik ze zie weet ik gewoonlijk wel dat ik ze al heb gezien hier of daar op de parochie, maar er een naam op plakken... Ho maar !  Dat is het lot van de inwijkeling. Als ik op de vergadering zit, dan praten ze over die of die omdat er daar nood is, en eigenlijk weet ik meestal niet wie dat dan is. Nu dat heeft weinig belang om beslissingen te nemen, maar ik vind het wel een beetje vervelend.

Soms denk ik dan wel eens op de migranten... Voor hen is het wellicht nog veel erger, en in veel gevallen worden ze dan niet opgenomen in de kring, zoals ik wel opgenomen wordt. Ik kan niet zeggen dat ik mij hier de vreemdeling voel, ik ken de mensen van zien, ik zeg hen gedag en zij mij, en we praten wel eens occasioneel, ook al weten we niet altijd elkaars naam. Voor een migrant ligt dit vaak wel anders. Heel wat mensen zijn bang hen aan te spreken, bang omdat ze vrezen op een taalbarrière te stuiten, of op een ander manier van redeneren, een andere religie... Kotom, het vreemde schrikt af. En dan zijn er ook nog die gewoon een of andere vorm van vreemdelingen-haat hebben.

Ook voor de migrant zelf zijn er die grenzen. Nochtans kan ik je zeggen, als je de stap zet, dan zijn de meeste van die vreemdelingen heel aimabel, en heb je er een heel goed contact mee, en kun je zowat alle onderwerpen bespreken, ook de religie. Onlangs heb ik met een Marokkaan gebabbeld over de voordelen en nadelen van het vasthouden aan de oorspronkelijke tekst van de Koran. De Koran gaat zo ver, dat vertalingen nooit een officiële status kunnen krijgen, de enige juiste, echte tekst is de oorspronkelijke in de oorspronkelijke taal, met ongewijzigde tekst.

Dit heeft als voordeel dat de religie heel vast is, heel zeker, het heeft als nadeel dat de teksten soms gaan over zaken die nu niet meer bestaan, die ons vreemd zijn, ons niets meer zeggen, en wel heel vreemd zijn voor andere volkeren, die een heel andere achtergrond hebben. Het was een heel zinvol gesprek, waarbij we wellicht alle twee wat van elkaar leerden, en waardoor we elkaar ook beter leren op prijs stellen.

Natuurlijk zijn er ook bij hen, net als bij ons, mensen met wie je niet zo vrij en ongedwongen kunt praten... Maar veroordeel jij alle Vlamingen omdat je een ambetanterik kent ? Nee toch ? Dan moet je ook niet alle vreemden over een en dezelfde kam scheren.

Praten helpt !
Op de Nederlandse TV zag ik ooit een programma, waarbij men de mensen stimuleerde om eens bij elkaar op bezoek te gaan. Wellicht deden velen dat alleen door de druk van de aanwezige TV, maar het gekke was dat ze meestal heel verwonderd waren over elkaar, in de positieve zin. Het was een soort openbaring, en heel wat van die mensen die vroeger elkaar amper bekeken, bleven nu praten en werden min of meer vrienden van elkaar.
Om het straf uit te drukken, ze hadden plots vastgesteld dat de ander ook een mens was, een medemens...

tot de volgende ?

Morgen gaan vissen?

We leiden momenteel geen normaal leven meer... Ik herken de situatie uit eigen ondervinding. Pijn overheerst het leven, niet alleen van de mens die pijn lijdt, maar ook van de partner (en andere gezinsleden)...
Alles wordt momenteel afgewogen in het kader van "pijn".

Morgen kan ik gaan vissen, maar of dat dit zal lukken, zal afhangen van de pijn van Anny. Ze wil graag meegaan, "Dan kan ik dààr een beetje wandelen, rond de vijver en tot aan het huis van pepee en zo..." Wandelen is een van de zaken die deugd doet... (Bij mij is dat een van de dingen die pijn doen). "Als het gaat..." voegt ze een tijdje nadien daar aan toe.

Dat "als het gaat" slaat nu niet op -als de anderen dat wel willen, of ze niet in de weg loopt, als ze niet..." nee, dat is allemaal verdwenen voor de druk van de pijn. Pijn overheerst je leven, zeker in het begin.

Je moet er inderdaad mee leren leven. Je moet leren je leven in te richten binnen het pijnkader. Wat kan ik, wat doet pijn, wat doe ik toch ondanks de pijn, hoe kan ik het doen met zo weinig mogelijk pijn...
Dat is een soort puzzel. Als ik op een stoel zit, dan verander ik bijna voortdurend een beetje van houding, nog voor de pijn van die houding begint, schakel ik - zonder er nog bewust aan te denken- over op een iets andere houding. De meeste mensen zien het niet eens, want die houdingen verschuiven iedere keer slechts een beetje, net genoeg om de druk iets te veranderen.
Dit komt niet automatisch. Je wordt gewaar dat zitten pijn doet, en dat een andere houding die pijn iets vermindert. Dus ga je in het begin - bewust - je houding veranderen zodra je iets voelt opkomen. Stilaan wordt je gewaar dat het beter is dat te doen voor de pijn begint... en dus krijg je een periode waar je opvalt door heel te tijd te "wrikkelen" op je stoel... En dat gaat over in een onbewust en miniem veranderen van houding, wellicht op het moment dat de eerste minieme, amper voelbare pijnsignalen op komen.

Dit doe ik ook bij staan, en ook bij wandelen heb ik geleerd dat heel langzaam stappen minder pijn doet, en dat je het langer kunt uithouden. Even gaan zitten om de wandelpijn weg te laten trekken mag niet te lang duren, anders krijg je een negatief effect van vast gaan zitten...

Maar dat zijn MIJN oplossingen om om te gaan met de pijn, wellicht zijn uw oplossingen héél anders, misschien net anders om... Dat maakt het net zo moeilijk. Ik kan niet echt raad geven, ik kan alleen maar suggereren dat ze misschien eens dit of dat kan proberen, en dat niet te krampachtig te doen, want dan werkt het ook negatief.

Het is een beetje als zoeken naar een nieuw evenwicht. Alsof je een last moet dragen, en je moet zoeken hoe je dat kunt doen zonder je pijn te doen.
Je moet leren voorover buigen, je moet leren omkijken, je moet leren omhoog kijken... Kortom voor iedere beweging moet je eigenlijk attent zijn, op letten, niet spontaan de beweging maken zoals je dat jaren hebt gedaan, voor je rug pijn deed...

Dat is allemaal geen garantie op pijnvrij, bij mij is dat een situatie waarin de pijn naar de achtergrond kan geschoven worden. Eens je dat hebt bereikt, heb je leren leven met pijn, je spreekt dan slechts nog van pijn als het een bepaalde norm overschrijdt.

Een normaal mens weet niet dat hij een rug heeft. Hij voelt die maar bij uitzonderlijke inspanningen, of bij een plotse, verkeerde beweging of zoiets. In normale omstandigheden voel je je lichaam niet.
Eens je een stuk van je lichaam voortdurend voelt, is er iets mis.

Maar je leert op de duur daar ergens een eigen norm te leggen... Als dat voelen maar zo'n graad heeft, dan kun je het negeren. Dat is leren leven met pijn.
Je pijngrens verleggen.

Maar dat kun je niet van de eerste dag, niet van de eerste maand, wellicht ook niet binnen de zes maand, of binnen het jaar, maar met een beetje geluk, voortdurende aandacht (ook dat moet je leren !!!!) komt het wel.

Ik moet dat nu niet vertellen aan Anny, want dat kan niet naar haar gevoel, ze is nog in de periode dat de pijn werkelijk het leven volledig overheerst... en het duurt een hele tijd voor je zelf een beetje die pijn kunt verschuiven... Binnen afzienbare (what's in a word?) tijd mogen we naar de pijnkliniek bij de beste dokter die er in ons landje is op dat gebied... Hopelijk vinden we daar ook soelaas, zoals ik er ook vond.

Hoop doet leven.

tot de volgende ?

Rugpijn nu voor Anny...

Nee, ik ben niet pijnvrij, integendeel, maar met mijn pijnstillers en mijn manier van leven, heb ik een toestand bereikt, waarbij ik de pijn binnen -wat voor mij- aanvaardbaar is kan houden.
Anny heeft een totaal ander rugletsel, met hernia, en dat veroorzaakt verschrikkelijk veel pijn. Het is ook niet geneesbaar. De enige "oplossing" zit in een operatie, maar een heel groot percentage van die operaties bieden geen soelaas, of slechts tijdelijk. Met andere woorden, je grijpt daar slechts naar als het echt niet anders kan, als het echt niet anders is uit te houden.
We zijn nu naast de kine bezig met acupunctuur, en dat lijkt beter te werken, maar hoelang dat zal duren???
Vandaar dat ik contact heb genomen met de pijnkliniek in het UZ te Gent, met de dokter die mij de mixt van medicaties bezorgde waardoor ik weer aanvaardbaar kan leven.

Hoop doet leven...

We wedden dus momenteel een beetje op drie paarden, de kine, de acupunctuur en straks ook de pijnkliniek... Gelukkig dat we de dokter daar kennen, en er iets makkelijker binnen kunnen dan via de normale weg.

Pijn is een verschrikkelijk iets... Het is niet te omschrijven, en het is niet echt te meten. Naar het schijnt kan men nu de pijngraad wel vaststellen in de hersenen, maar uiteindelijk blijft dat een zuiver individueel iets. Ik ken mensen die gek worden van de pijn in een slechte tand, en ik voel daar niets van. Nochtans is het twee keer exact hetzelfde fenomeen, maar de individuele ervaring is dus totaal verschillend.

Ik probeer dan ook nooit mijn ervaring met pijn te projecteren op een ander... Dan kan immers toch niet. Pijn is een individueel iets.
Pijn is ook een gek iets... Je moet eens pijn hebben aan een vinger of een teen... Dan lijkt het wel of je duizend keer per dag met die vinger of teen onzacht in aanraking komt met alles en nog wat. In werkelijkheid kom je niet vaker dan anders in botsing met iets, maar op een normaal moment voel je dat amper, is er geen alarmsignaal (pijn), en noteer je het niet eens. Nochtans is de botsing op zich juist hetzelfde, en is het dus eigenlijk niet iets pijnlijks. Dat het dan wel pijn doet, ligt dus niet aan het accident, maar aan het feit dat die teen of die vinger dan eerder reageert, en hypersnel een alarmsignaal, een pijnsignaal naar de hersenen zendt.

Het is dus perfect mogelijk dat iets wat bij u helemaal geen pijn doet, bij een ander verschrikkelijk veel pijn doet... Probeer dus nooit pijn te begrijpen. Je moet wel begrip hebben voor de mens die pijn voelt. En niet vergelijken met uw ervaring.

Gewoonlijk vraagt de dokter om de pijn weer te geven op een schaal van 1 tot 10, waarbij 10 staat als pijn die niet uit te houden is. Dat is de enige "werkelijke" maatstaf die er is... en dat is dus duidelijk een individueel iets.

Dat is wellicht ook de reden waarom je met pijn "leert leven"... Ik, voor mij, denk dat je alarmfunctie, de pijnsignalen, op de lange duur iets afgestompt raken. Dit is niet iets wat je in handen hebt, en wellicht zal ook dit individueel sterk verschillen.

Ik zie dan Anny verschrikkelijk veel pijn heeft; dat ze bijna niet kan zitten, niet kan liggen, omdat de pijn dan bij het opstaan veel erger is. Ze is het best als ze in beweging is, als ze wandelt... Dat is voor mij vreemd, want dat is iets wat bij mij juist pijn doet. Ook dat is dus verschillend.

Voor Anny zou het goed zijn om dagelijks een wandeling te maken, maar ik kan niet mee, want dat doet voor mij de pijn rijzen... Gaan we voor het eerst in ons leven eens elkaar qua levenswijze moet verlaten? Het ziet er wel naar uit.

De rommelmarkt is voor mij iets wat pijn doet, maar waar ik de pijn er bij neem, omdat het leuke van de markt voor mij hoger gesteld wordt dan de pijn. Een keuze vol pijn dus. Voor Anny is de rommelmarkt iets war soelaas geeft. Maar we doen het beiden graag.

We gaan ons leven een stuk moeten aanpassen en weer proberen een nieuw evenwicht te vinden, wellicht in iets meer pijn voor mij om iets minder te hebben bij Anny...  Het zal wel lukken. Het is al altijd gelukt.

tot de volgende ?

10 jaar

Eigenlijk iets meer dan 10 jaar ben ik nu al ouder dan ons vader van zijn leven is geworden... Ik weet niet of u ook bij zo'n dingen stil staat, maar ik wel...
Ons vader is net geen 58 geworden... En dat voelt bij mij aan alsof ik al 10 jaar cadeau heb gekregen, buiten maats.

Ach, ik weet het wel, pa was nog veel te jong, mijn broer was nog een pak jonger en onze Koen nog vaal jonger toen ze stierven... Allemaal mensen waarvan de goegemeente dan zegt: "Veel te vroeg..."
Maar je hebt niet te kiezen.
Gisteren zaten we in Gistel, bij Germain en Georgette, een feestje met enkele vrienden om hun 60-jarig huwelijk te vieren. Niet op het grote feest van de familie, eens zo maar, met enkele vrienden die regelmatig eens bij een komen, om elkaar eens weer te zien, te keuvelen over de tijd van toen... Lachen over de "stoten" die we vroeger allemaal hebben uitgehaald... Weemoed over de paar "grootse" dingen die we hebben gedaan in onze job.

Ik heb niet moeten rijden, Herman komt ons eerst ophalen, en voert ons 's avonds naar huis. Als we voorstellen om tot bij hem te komen, dan wordt dat afgewimpeld door zijn wederhelft:" Herman rijdt graag!"...  Hij rijdt ook goed, en met zijn nieuwe auto was het een plezier om alle snufjes te bekijken en te ondergaan. Machtig voertuig !

Gisterenavond zijn we steenstokkedoodmoe thuis gekomen, hebben de TV amper gezien, en zijn vroeg het bed ingedoken... En vanmorgen vroeg opgestaan, naar de kine met Anny... Ze had verrekt veel pijn. De kine helpt wel wat, maar ze moet van de kinesist meer wandelen. Vandaag zal dat alvast weer niet lukken, want onze waterafvoer is verstopt. Straks gaan we, putjes scheppen en met de rattenstaart door de buizen gaan koteren. Anny zo veel mogelijk sparen... Maar morgen, als het weer een beetje is, gaan we naar de rommelmarkt... Omwille van de markt en omwille van het wandelen.

(Nu hebben we een excuus, we gaan niet meer naar de rommelmarkt omdat we dat graag doen, we doen het nu voor de zeere rug van Anny... Les excuses sont faits pour s'en servire..)

Anny staat nu aan de kookpot. Ze heeft een pijnstiller genomen, om straks aan de afvoer te kunnen werken. Ik heb het bed opgemaakt, alle ramen wijd open gezet om alles te verluchten en af te koelen, en straks ga ik alle ramen en deuren aan de zuidkant van het huis weer gaan dicht doen, rolluiken naar beneden, zodat de zon en de warmte buiten blijft...

Gek, we verlangen naar de zon, en als hij er is, houden we haar zorgvuldig buiten, voor de warmte.

tot de volgende ?

Druk !

Vergadering van het dagelijks bestuur Ziekenzorg Mater-Welden, naar de begrafenisondernemer om het lijk van vriend Marc te groeten, en ondertussen ook nog een ander afgestorven lid, vandaag met Anny naar de kine, want haar rug verslecht weer in plaats van verder te verbeteren, we moeten deze week zeker nog terug, datum en uur nog niet bekend, we moeten naar een feest ter gelegenheid van een 60-jarig huwelijk... en Bart zou graag nog eens mee gaan vissen... Als we een gaatje vinden...
Dus niet schrikken als er geen blog is, nee, IK ben niet ziek (buiten mijn rug, maar dat is al zo lang dat we er niet meer van klappen)...

(Als ik echter enkele keren niet blog, zonder te verwittigen, dan krijg ik telefoontjes en mailtjes om te weten wat er me scheelt, ik stel uw bezorgdheid heel erg op prijs, maar je moet dus niet ongerust zijn, deze week en wellicht ook in de twee volgende weken zal ik dikwijls weg moeten met Anny om kine te ondergaan...)

Toen ik gisteren voor de lijkbaar stond van Marc, stelde ik vast dat ik, sedert het overlijden van onze Koen, geleerd heb om op een of andere manier een geestelijke muur op te trekken. De dood laat ik niet meer bij me binnen, die heeft me genoeg pijn gedaan voor de rest van mijn leven. Niet dat ik gevoelloos ben geworden, maar ik laat het verdriet, het medeleven de boel niet meer overnemen. Ik blijf de emoties de baas.
... en toch had ik 's middags helemaal geen honger meer.
Het doet me dus meer dan ik mezelf voor houd.

In de tijd dat ik in het dagelijkse bestuur zit van Ziekenzorg Mater-Welden, is dat al de tweede mede-voorzitter die komt te overlijden. Het lijkt een gevaarlijke job.

We zagen er ook Lisette, de weduwe van Marc... Er blijft bijna geen Lisette meer over. Het mensje was al niet groot en niet dik, en nu is ze nog vermagerd en lijkt ineen geschrompeld van verdriet. Het doet pijn de mensen zo te zien.

Het is nu al enkele dagen slecht weer, en eindelijk is het ook wat aan het afkoelen. Binnen is de temperatuur gezakt tot een comfortabele 23,5 graden Celsius. Van mij mag het gerust nog enkele graden dalen. In het aquarium is de temperatuur terug naar 29 gedaald... Nog veel te warm, maar de vissen lijken het te verdragen.

In de tuin groeit en bloeit alles... Ook het onkruid.
Wij hebben dit jaar op een vrij hoekje een pompoen, een courgette en een augurk geplant... Ook daar groeit en bloeit alles, en ik zie warempel al enkele piepkleine courgettes, en één klein pompoentje... Nog geen augurkjes te bespeuren.
We moeten we de pompoen al beginnen omleiden, anders gaat hij straks door de haag groeien. Dat ding groeit per dag wel 20 cm !!!

Wat ons echt meevalt, dat zijn de mirabilis ! Die bloeien in alle kleuren, langs de muur van de garage, waar we tot op heden nooit echt goed bloemen konden houden. Eén nadeel: mirabilis moet in de winter vorstvrij overwinteren... Nu ja, we doen dat al een paar jaar met de eucomis ook.

Ik ga stoppen voor vandaag... Straks met Anny naar de kine...

tot de volgende ?

Hete hoest

Het is warm, nee, het is heet...
Vannacht heeft het weliswaar wat geregend, hoorden we donder in de verte, maar er kwam geen echte afkoeling.
Daardoor is het nu binnen 25 graden, zwemmen de vissen in water van 30 graden en zit ik hier te zweten...
Ik heb/had een verkoudheid, en nu en dan moet ik nog eens hoesten, maar nu krijg ik zo'n echte hoestbui, je weet wel, wat je ook doet, het blijft kriebelen en je blijft hoesten... en zweten...
djudedju
Het zweet loopt letterlijk langs mijn gezicht, mijn lijf...
Plezant ...

Het is zo'n vochtige warmte, een mens zweet van niets doen, en dan zo'n felle hoestbui. djudedju.

Toen ik vanmorgen wakker werd, was mijn hoofd nat van het zweet.
Ik verdraag gewoonlijk goed de warmte, maar nu is het niet alleen warm, het is ook vochtig, en die combinatie maakt het zwaar.
Je kunt warmte veel makkelijker verdragen bij droge lucht.

Oef... weer een hoestje van 5 minuten (min of meer, Eerwaarde Vader...).

En voor me zit mijn parkiet zalig te schommelen. In dit weer gaat hij dagelijks een of meerdere keren in bad. Hij doet me ideeën krijgen. Nu en dan zit hij zachtjes te zingen. (Roodrugparkieten hebben een melodieus gezang, iets wat niet zo vaak voorkomt in de parkietenwereld...)

Alle deuren en ramen die open kunnen, staan open, in de hoop nog wat van de ietwat frissere buitenlucht binnen te halen. Buiten is het maar 21 graden... Zo warm stook ik het in de winter niet.

De donder die we hier in de verte hoorden, moet toch ergens flink thuis gehouden hebben... Hopelijk zijn er niet te veel mensen die schade hebben van bliksem of van water of hagel...

Dat doet me denken aan dat vliegtuig dat lijkt neergeschoten boven Oekraïne, aan de Gaza, en aan al die gebieden waar mensen lijden door geweld en oorlog.
Bijna dagelijks krijg ik hier de kans om petities te tekenen tegen slavernij (2014 !), tegen onderdrukking, tegen mishandeling, tegen geweld op dieren, op milieu..

Wat is er toch mis aan de mens?

We zijn met veel te veel op een te kleine oppervlakte. Dat heeft tot gevolg dat men een economie moet opbouwen, om het systeem toch min of meer draaiend te houden. Economie wil zeggen dat er rijken zijn... en armen. Dat er macht is en onmacht, dat er leugen is en bedrog, onderdrukking... Opstanden, misbruiken, pogingen om wat plaatsen op te schuiven op de ladder, ook al moet je daardoor wie hoger staat naar beneden werpen...

Economen zeggen dat we makkelijk genoeg kunnen produceren voor de huidige wereldbevolking, maar men doet het niet. Want als men het doet, groeit die massa nog meer, nog sneller. Men prefereert te onderdrukken, te laten creperen van de honger.

Wij leven nu aan de "goede" kant van de wereld, de kant met eten en luxe.
Voor hetzelfde geld word je geboren aan de andere kant, en word je kindsoldaat, in een vage onbestemde strijd tegen de andere macht en hopelijk het voedsel.

Zag je de beelden van Gaza ? van dat vliegtuig ? Van de kindsoldaten ? Waar zat je dan? In je zetel, met een pint voor je, en een zakje chips in de hand?
Heb je dan ook plots jezelf gezien, geconfronteerd met die andere realiteit?

Maar dan begon die quiz weer... en leunde je weer zalig achterover in de kussens.

we zijn gek.


tot de volgende ?

De mens

Zonet kreeg ik bericht dat Marc is overleden... De man was in het dagelijks bestuur van onze kern Ziekenzorg gekomen, als vertegenwoordiger van Welden. Hij is bijna de ganse tijd zwaar ziek geweest, en nu is hij overleden...
Gek, eigenlijk heb ik hem, op die manier, nooit echt leren kennen.
Wat ik wel van hem ken, is zijn vriendelijkheid en zijn inzet voor anderen.
Ondanks zijn ziekte was hij steeds bereid meer te doen dan hij eigenlijk kon en mocht, maar misschien hoorde dat ook in het ontkennen van zijn ziekte...

Hij was immers een van die zieken die zich steeds beter voordeden dan hij was.

Zijn vrouw ken ik beter... Ik was hier nog niet zo lang aan het werk in Oudenaarde, toen ik te maken kreeg met een dodelijk arbeidsongeval. Er bleef een jonge weduwe met drie kinderen alleen staan. Die vrouw ontmoette ik terug toen ik Marc leerde kennen. Marc was ook al heel lang weduwnaar, en hij en Lisette hadden elkaar gevonden. Ik was blij dat zij, die ik had leren kennen, als "bijna dood van verdriet", toch terug wat geluk had gevonden.
En nu zal ze weer dit immense verdriet moeten door maken.

We weten het allemaal wel, we zijn hier slechts tijdelijk, sommigen heel erg kort, anderen een stukje langer, maar we weten dat de dood onafscheidelijk bij het leven hoort.
Soms hoor je wel eens dat dit het enige rechtvaardige is op deze aarde: of je nu rijk bent of arm, gaan moet je toch...
Ik ben het niet eens met deze zegswijze ! Je moet maar eens kijken naar de hongerlanden, waar mensen sterven van honger, daar is het verschil tussen rijk en arm meteen ook het verschil tussen leven of sterven ! Of op zijn minst langer leven of veel te vroeg sterven. Daar heb ik het gevoel dat er duizenden, miljoenen zijn, die voor hun tijd gaan. Voor de hen toegemeten tijd.
Dat is ook zoiets... De ons toegemeten tijd... Onze tijd, hier en nu is veel langer dan de tijd die ze hier 100 jaar geleden kregen, of die ze nu krijgen in de hongerlanden. Wie zou ons de welvaart, het voedsel, de medische verzorging hebben toegemeten en het hebben ontzegd aan al die anderen? Wie daar God in vult heeft wel een heel klein idee van die God... Of ziet God als iets of iemand die hij zo maar aan zijn kant kan scharen.

In die God kan ik alvast niet geloven.

Ik kan niet geloven dat er een God is die op een of andere manier voorziet, regelt dat X net op dat vliegtuig naar Kuala Lumpur stapt die zal neergeschoten worden boven Oekraïne. Ik kan niet geloven in een God die een raket net een duwtje bij geeft opdat het net op dat stukje strand zou vallen waar kinderen aan het spelen waren...
Ik kan zelfs niet geloven dat die God plots die ene cel in je lichaam gaat het bevel geven te gaan woekeren... Of die virus het bevel geeft bij u binnen te dringen en je doodziek te maken...

Dat lijkt me allemaal niet kunnen.
Ik geloof wel in een God, als oorsprong van alle dingen, maar niet in een God die zich ligt te amuseren met het inrichten van slachtvelden, oorlogen, waarbij hij de legers inricht met allerhande wapens om elkaar mee te vernietigen.
Nee, dat doet de mens alleen.

Ik heb geen groot gedacht van de mensheid, ik heb een enorm groot gedacht van de mens. Ik ben beschaamd mens te zijn als ik die oorlogen, aanslagen en dergelijke zie, als ik misbruiken zie, slavernij, mishandeling, vernietiging van de aarde waarop we moeten leven, ik sta met mijn mond open vol bewondering en verwondering, als ik de verwezenlijkingen, goede daden, samenwerking, uitvindingen zie van de mens...

De mens... Als je een bekende, een vriend, een familielid, een gezinslid verliest, dan doet dat pijn... De mens die elkaar vernietigt, de mens die zijn eigen leven riskeert om dat van een ander te redden. De mens...

djudedju

tot de volgende ?

Het verlijden

Het zal wel aan mij liggen, maar ik kan bij woorden wel eens stilstaan... Doet u dat soms ook ? Nadenken over de betekenis van het woord, de oorsprong, de oorspronkelijke betekenis...
Als ik een woord hoor zoals "verleden", dan doet die ee-klank in leden me denken aan een verleden deelwoord (daar heb je dat woord weer, in een iets andere betekenis !)...
Maar stel nu, dat het echt een verleden deelwoord is (was)? Van welk werkwoord zou dat dan afstammen, en dan kom ik bijna automatisch tot verlijden... Verlijden bestaat, en is het laten vastleggen in een akte, een testament, bij een notaris. Eenmaal je dat gedaan hebt, dan is het verleden, en hupsakee, we zijn er weer, weer in een iets andere betekenis, maar toch... Toch heeft het allemaal ergens een bijklank van voorbij, al gedaan.

Dus zit het er wellicht dik in, dat verleden inderdaad komt van verlijden, en dat dit woord ooit, vroeger, lang geleden, een meer actief bestaan heeft gekend. Je zou je zelfs kunnen indenken dat het nu, het huidig beleven onder verlijden valt, en eens het voorbij is, tot het verleden. Maar wellicht werd dit woord iets meer exclusief gebruikt, zoals bij het praten en handelen van de vorst. Je zou het misschien kunnen zetten bij het Koninklijke Meervoud, Wij, Koning der Belgen,...

Je zou kunnen stellen dat oorspronkelijk het woord verlijden niet alleen ging over het vastleggen van een akte, maar ook over de onderhandelingen die er toe hebben geleid. In die betekenis lijkt het mij een kleine stap naar ons huidige verleden in de zin van het voorbije.

Nu denk je misschien: "Wat interesseert me dat ,"... Dat is je goed recht, het moet je niet interesseren, maar toch is het interessant ! Hoe is het woord "loos" van zijn oorspronkelijke betekenis "slim, sluw", veranderd in stom, lomp ? Hoe is "onnozel" van zijn oorspronkelijke betekenis "onschuldig" veranderd in stom, dom ?

Ik ga niet zeggen dat ik daar wakker van lig, maar het interesseert me, gewoon omdat ik wil proberen de mens te begrijpen. En de ontwikkeling van de taal is daarbij van enorm belang. 

De manier waarop de mens zo snel is geëvolueerd, is de taal. Zolang alle wijsheid verbaal (gesproken) moest doorgegeven worden, ging het met stapjes vooruit, eens men het geschrift had ontwikkeld, en de wijsheid veel beter en veel visueler kon bewaard worden, ging het veel sneller, en eens het schrift gemeengoed werd en het drukken er kwam, gingen we met reuzenschreden vooruit !

Maar, als we vaststellen dat woorden evolueren, veranderen van betekenis, dan wil dat ook zeggen dat oude geschriften niet zo maar kunnen gereproduceerd worden, maar dat ze in feit moeten vertaald worden naar de huidige betekenis van de woorden, of op zijn minst toegerust dienen te worden met verklaringen en voetnoten, om duidelijk te maken wat dit eigenlijk NU wil zeggen.

Er is meer ! Soms kun je zaken gewoonweg niet omzetten in hedendaags Nederlands ! Gewoon omdat het gaat over begrippen die hier - binnen ons taalgebied - niet bestaan. Ik kan me bv indenken dat men ergens in de amper gekende gebieden van het stroomgebied van de Amazone er mensen zijn, die een ding hebben ontwikkeld waarmee zij een bepaalde vrucht bewerken. Noch de vrucht, noch de bewerking, noch het ding waarmee zij dat doen, zijn bij ons gekend... Hoe kun je dat vertalen? Niet. Wij hebben er gewoon geen woorden voor.

Taal... een machtig, maar geen almachtig ding !
Ook een ding waar gevaren aan vast zitten... Religies hebben de neiging zich vast te pinnen op de tekst, op de woorden. Want die woorden achten ze heilig. Terwijl het in feite wellicht de betekenis was die heilig was... Ik gebruik hier bewust de verleden tijd, omdat die betekenis ook al kan veranderd zijn in de loop der tijden, of omdat het gaat over zeden en gewoonten die ons vreemd zijn.
Soms is het zelfs heel moeilijk om de echte betekenis toen, daar, te achterhalen en te vertalen naar nu, hier.
En hoe verder het in het verleden ligt, hoe vreemder die wereld ons lijkt.

Die wetenschap maakt ons - helaas - niet slimmer... Als wij hier wetten maken, dan gaan wij dat weer vastpinnen op woorden, punten en komma's, in plaats van op de betekenis, de bedoeling. Het gevolg is dat onze wetboeken ieder jaar dikker en dikker worden, door een steeds meer omslachtige uitleg, en steeds meer aanvullende wetten om de bedoeling sluitender en sluitender te maken, en net daardoor, door weer vast te hechten aan woorden, punten, komma's weer meer en meer interpretaties en discussies open zetten.

Gek, hoe zorgvuldig we zijn voor het vastleggen van wetenschap, en hoe we denken ook religie, levensleer, wetten, filosofie en dergelijke ook op die manier kunnen vastgelegd worden...  Of is dat omdat we eigenlijk niet echt willen dat gedrag zuiver omschreven wordt ?

tot de volgende ?

Mireille 22/7

Op mijn computer hangt een van die gele PostIt-briefjes, met daarop Mireille 22/7...
Soms hangen daar wel drie, vier briefjes, altijd met een voornaam en een datum er bij. Voor niet-insiders zijn die memo's latijn, voor mij is het gewoon een geheugensteuntje. Momenteel mag ik tot 22/7 geen mailtjes zenden naar Mireille, tenzij het iets echts belangrijks, iets dringends is. Want Mireille zal wellicht ook op haar verlofadres haar mailbox kunnen bekijken, maar heeft geen lust daar veel van de vakantie-tijd aan te hangen, ze heeft wel andere dingen te doen.

En dan laten mijn vrienden dit veelal weten, met de vraag hun mailbox te sparen. Dat probeer ik dan ook te doen. Ik zeg wel proberen, want nu en dan zal er toch wel eens een mailtje door glippen... Maar ik probeer in te gaan op de wensen van mijn mail-klanten... Zo heb ik er die een selectie vragen omtrent de onderwerpen: "Je moet geen van die mailtjes toesturen met van die zage-spreuken, ik heb thuis al iemand die me voortdurend terecht wijst..." Of: "Opa, je moet alleen de grappige dingen aan mij sturen !"...

Dat zijn minder makkelijke opdrachten... Humor is niet iets wat je netjes kunt omschrijven en vastpakken... Wat vindt zij humor ? Maar ik doe mijn best, en als ik verder geen commentaar meer hoor, dan vermoed ik dat ik op zijn minst ongeveer aan de wensen tegemoet kom...

Facebook is een heel ander media... Daar krijg ik dagelijks honderden berichtjes, die ik meestal vluchtig overloop. Nu en dan blijft mijn oog aan iets haperen, iets wat me ergert, of iets wat me boeit, of iets wat ik leuk vind. Maar een heleboel van die berichtjes passeer ik zonder verpinken. Ik krijg ook steeds meer en meer "vrienden" op Facebook... Veelal mensen die ik noch van haar noch van pluimen ken, maar die die dan blijkbaar weer vriend zijn van vrienden van mijn vrienden, en die op die manier wellicht een paar van mijn opmerkingen of berichtjes binnenkrijgen en me dan verzoeken of ik vriend wil worden... Dat doe ik dan... Facebook is voor mij iets openbaars, iets waar ik echt niet bereid ben mijn diepste zielenroerselen op te zetten... Al laat je ongetwijfeld toch wel zien wie of wat je bent. Stel nu de oorlog tussen Israël en de Palestijnen... Je bekijkt daar een en ander over, en je geeft er je eigen commentaar op... Dan toon je ook je eigen kijk op deze zaak. Op die manier toon je via Facebook dus ook wel wie of wat je bent, ook al zet je er geen persoonlijke dingen op.

Heel veel mensen zetten er wel persoonlijke dingen op, liggen blijkbaar in bed met hun smartphone te kijken naar Facebook, en laten je weten dat ze weer niet kunnen slapen... Tja, als ik mijn boek niet weg leg, dan kan ik ook niet slapen... Ik bedoel maar, je kunt jezelf wakker houden om te klagen dat je wakker bent...

Maar hoe dan ook, mijn kompjoeter is voor mij een brug naar de wereld. Het heeft openingen die strikt persoonlijk zijn, en waar ik veilig kan "praten" met vrienden, het geeft me openingen naar een veel bredere wereld, waar ik heel wat kennissen heb die ik zonder mijn kompjoeter niet eens zou kennen, en het opent een hele wereld van verre vage kennissen, die ik ken door hun werken (bijvoorbeeld de vele mensen die hun keramiek-werk publiceren via Facebook), of die ik ken via-via andere van die vage vrienden.
Ik heb er ook een deel poorten opengezet naar dingen die ik graag zie, of waar ik interesse voor heb. Ik ken niets van fotografie (en met mijn ogen zal ik het wellicht ook nooit kunnen), maar ik hou van mooie beelden, en of het nu schilderijen of foto's zijn, mooi is mooi, zolang het voor mij mooi is. Zo heb ik linken gelegd met verenigingen voor de bescherming van parkieten en papegaaien, gewoon voor de prachtige foto's van een diersoort waar ik verslingerd op ben, en van een vereniging van de kwekers van daglelies... Enfin, je begint wellicht te snappen waardoor ik steeds meer en meer vrienden heb...

En dan heb ik nog niet gepraat van Pinterest... een systeem waar je zowat alles op kunt verzamelen van foto's... daar heb ik massa's en massa's beelden bijeen gegaard, over alles en nog wat, omdat ze mij op een of andere manier raken.
Gewoon omdat ze mooi zijn, of omdat ze me intrigeren, of omdat ze me inspireren ...

En dan heb ik uiteindelijk nog maar een topje van de ijsberg belicht... Want op dat wereldwijde web van Internet, daar zit eigenlijk heel de wereld in... En door allerlei programma's kan ik zelfs min of meer correct brieven lezen in het Chinees of in het Oezbekistaans...

Mijn kompjoeter, dat is een rijkdom waarvan ik nooit had verwacht dat ik dat nog eens in huis zou hebben. Als kind was dat iets wat wij helemaal niet kenden, waar zelfs nooit werd over gesproken, ook al was er wel hier en daar op de wereld een computer te vinden, ter grootte van een huis, en met minder capaciteit dan het ding dat nu als telefoon in mijn zak zit. Om eerlijk te zijn, toen de computer op het werk verscheen, dan hield ik me er zo ver mogelijk vandaan... Weer iets om te leren, weer iets om nog meer en nog sneller te werken... Toen het ding toch op mijn kantoor kwam, heb ik de eerste weken meer aan de telefonische hulplijn gehangen dan wat anders... Maar eenmaal ik het een beetje kende, werd het een vriend... Je kon er zo verschrikkelijk veel mee doen ! En het evolueerde zo snel, niet alleen het machine op zich, maar ook al de randapparatuur, printers, scan... en dan konden we plots op dat Internet...

Nee, dat was een wereld waarvan ik nooit gedroomd had, die plots heel echt voor me stond, en waar ik zomaar binnen kon...

Onze wereld is plots oneindig groot geworden, en daardoor ook net zo klein... Zo groot omdat we alles en nog wat kunnen bekijken, bestuderen, zo klein omdat het allemaal binnen handbereik is gekomen...

Ik ben blij dat ik deze wereld mag beleven... en thuis binnen handbereik ! Djudedju !

tot de volgende ?

Weltmeister

Duitsland is dus gewonnen. Met een schamele 1-0...
Nee, ik heb niet gekeken, maar toen ik deze morgen aan het zappen was om toch nog ergens het nieuws te horen en zien in plaats van dat ellendige voetbal, kwam ik op Nederland terecht, waar ze natuurlijk ook dat voetbal als nieuws beschouwen... en dat stuk hoorde ik dus ook.
Nee, ik heb niets TEGEN voetbal, ik heb ook niets tegen koers of tegen om het even welke "sport"... Ik heb alleen een hekel aan het feit dat men betaalde mensen iets laat doen, en dat dan sport gaat noemen. Sport kan voor mij niet betaald zijn, of het verliest zijn titel van sport.

Als ik dan ook nog de wedde van bepaalde van die ballenstampers hoor, dan gaat mijn hart helemaal ondersteboven hangen in mijn lijf. Daar wordt ik misselijk van. Van mij mogen ze het dubbele krijgen, ik ben er niet jaloers op, maar als ik dat vergelijk met het loon van een metser, of van de man die de ziel uit zijn lijf loopt achter de vuilkar, dan wordt ik misselijk.

Toch moet het iets hebben... Ik kan me niet voorstellen dat mensen massaal gaan kijken naar iets wat niets heeft, alleen, ik zie het niet. Mij zegt het niets, noppes, nada.

En vermits het er naar uitziet dat ik in het kamp van de minderheid zit, moet het dus aan mij liggen. Maar ik blijf het niet snappen. Ik ben ook grootgebracht in een gezin waar voetbal helemaal niets was. Geen mens zou er bij ons aan gedacht hebben om ooit de TV op te zetten om naar een voetbalmatch te kijken, tot...

Leon was een bouwvakarbeider, een vriend van ons pa, woonde in onze straat, had geen TV en was verzot op voetbal. Op een dag vroeg hij ons pa: "Charel, geeft het nie als ik vanavond kom kijken?"... Ons vader zal eerst moeten denken hebben, waar Leon dan wel wilde naar kijken, maar tegen die tijd had Leon dit stilzwijgen allang geïnterpreteerd als toestemmen...

En dus kwam Leon naar de voetbal kijken, en wij moesten allemaal mee kijken. Ik weet nog dat ik na tien minuten mijn boek pakte, en me plat op mijn buik op de mat legde, met mijn boek, en dat de wereld de wereld mocht blijven, ik zat in mijn boek...

In het vervolg kwam Leon bij iedere grote match kijken, tot hij, na een lange tijd ook een TV had. En wij moesten mee kijken, of ons afzonderen met een boek.

Bij ons vader is toen de hekel aan voetbal wat gemilderd. Door het enthousiasme en de uitleg van Leon, begon hij warempel ook wat te genieten van dat spel, al keek hij, eens Leon zelf een TV had, alleen naar hele grote matchen.

Maar ik heb nooit echt gekeken, zeker me nooit onledig gehouden met te pogen de spelregels te snappen... en dus ben ik nog steeds een van hen die helemaal niet van voetbal houden. Als kind hield ik meer van rugby, maar dat was omdat ik met mijn grootte en zwaarte mijn makkers makkelijk de baas was, en ik dus iets betekende in de match, nee, geen competitie, gewoon, met de makkers van de Chiro, op een dag dat de leider blijkbaar geen programma had voorbereid... (En vraag mij niet naar spelregels, in ons spel ging het er om de bal aan de andere kant over de lijn te krijgen.)

Ik heb eigenlijk nooit echt een sport beoefend... Ik heb wel heel veel gezwommen, en heb regelmatig mee baantjes getrokken met een dame die het kanaal overzwom (hoe noemde dat mens ook weer ?). En op een latere leeftijd (midlife weet je wel) ben ik een fervent jogger geworden... Maar voor de rest was sport helemaal niet mijn ding.

Het zal dus wel voor een stuk met mijn opvoeding te maken hebben, maar ik vermoed dat er ook meer aan de hand was. Ik zwom dus graag, maar in de school kreeg ik altijd onder mijn voeten omdat ik er maar niet in lukte de schoolslag op een ordentelijke manier te zwemmen, en crawl ging mij helemaal niet af. Ik had een heel eigen slag, geleerd van een oude visser. Als ik het nu, achteraf, bekijk, dan denk ik dat ik eigenlijk altijd iets mankeerde aan mijn linkerbeen. Ik kan niet met links wat ik met rechts wel kan. Ik kan gewoon de beweging van de schoolslag niet juist maken, er is iets aan mijn been wat dit niet toelaat. Ach, nee, geen gebrek, hooguit een klein ietsje dat misschien iets te scheef of te recht is, niet zichtbaar, tenzij je mij ziet de schoolslag zwemmen, en je mijn benen in de gaten houdt...

Misschien is het allemaal geen toeval, dat ik een hele strook van dat linkse been heb, die gevoelloos is, dat dit ook het been is waarin ik het vaakst uitstralingen heb van mijn rug... Misschien is het allemaal terug te voeren tot een klein defect ?

Waar ik eigenlijk naar toe wil... Ik haat wiskunde, en ik kan het niet goed. Of is het net andersom: ik kan niet goed wiskunde, dus heb ik er een hekel aan?
Ik kan niet goed sporten dus heb ik er een hekel aan, of ik heb er een hekel aan en dus kan ik het ook niet goed.
Oorzaak en gevolg... gevolg van de oorzaak?


tot de volgende ?

Western

Gisteren was het weer een typische zondag: nergens een TV-programma dat op iets trok, ofwel die vervelende Tour de France (Hebben we al zo vaak gezien), of een andere sport, of een film van voor we geboren waren, of ene die we ook al gezien hebben, en die ons toen ook al niets zei...
Dus opende ik mijn kompjoeterke om eens te kijken of niets was op die posten die niet in ons boekje staan... Ik heb na lang zoeken een site gevonden waar die posten wel op vermeld zijn. Het is niet de handigste website, maar wel de compleetste die ik gevonden heb... en ja hoor, om 16.30 uur was er een western, ons favoriete genre... en tedju, na deze nog ene en dan nog ene !!!

Dus hebben wij van 16.30' tot zo'n 21.40'uur zitten kijken naar drie ouderwets zalige cowboyfilms....

En vannacht hebben we heerlijk geslapen, ik ben amper één keer wakker geworden van de donder, omdat ik midden in de verovering van het fort van Generaal Cordoba plots ook klank kreeg... maar 't was maar de donder... Deken weer over mij getrokken en verder geronkt.

Het waren drie a-typische westerns, er waren amper indianen, er werd niet eindeloos geschoten met een revolver, zonder ook maar één keer te moeten laden... maar het waren toch westerns, met dat sausje van avontuur en bijna niet te geloven er dik over gegoten... Heerlijk om van te genieten zonder veel na te denken. Daar houden we alle twee van. Gewoon achterover leunen in de zetel en genieten zonder meer.

Op die post (MGM om hem niet te noemen), geven ze bovendien de films zonder die vervelende onderbrekingen met reclameboodschappen... Je moet wachten tot de eindgeneriek om een plaspauze in te bouwen.

Ik ga niet zeggen dat we niet kunnen genieten van een film waarbij je wel moet nadenken, of die je aan het nadenken zet, maar als er kans is, dan opteren we voor die lichte dingen, waarbij we op het puntje van de stoel zitten van spanning, of nu en dan onze bril moeten af zetten om de lachtranen weg te wissen en weer het scherm te zien.

Als er mensen zijn die verwonderd zijn dat we dit zo maar durven toegeven, zeggen we dat we vroeger, toen het werk en alles wat er bij te pas kwam, het grootste deel van ons denken en doen benam, toen hebben we genoeg serieuze programma's bekeken, toen hebben we genoeg duidingprogramma's bekeken, nu zijn we op pensioen, de tijd die er is voor ons, ons eigen zichzelven... Wij zijn in de periode waarop iedere dag een zondag is... Iedere dag een verlofdag.

En als we serieuze zaken willen bekijken, dan is dat geen must meer, maar een goesting. En als we niet willen kijken, dan is dat onze zaak in onze tijd.

Veel van de vrienden profiteren van hun pensioen om nu en dan op reis te gaan... Wij kunnen dat niet zo goed, door onze gezondheid, maar we missen niets, we vullen ons programma gewoon anders in, met dingen die we wel kunnen en waar we van genieten. Al is het voor het ogenblik nog steeds een beetje in mineur... Anny is al wel redelijk hersteld, maar nu zit ik al anderhalve week met een bronchitis (het gaat al beter, dank u).

Maar zelfs dat is geen domper op ons bestaan.
Wij hebben geleerd dat genieten geen kwestie is van veel dingen te doen, maar een kwestie van savoureren... Pikken in wat er lekker uit ziet. Een uitstapje, een rommelmarktje, een museumpje... ga zo maar door.

Wij hebben geleerd te leven met onze beperkingen. Je kunt als koe de helft van je leven doorbrengen met wringen en wroeten om onder de prikkeldraad door toch wat gras te kunnen vreten van de buren... Of je kunt genieten van de wei. Die is wel afgesloten, maar biedt veel meer ruimte dan het wroeten onder de draad je geeft !

tot de volgende ?

Oorlog... doe je niet op je eentje !

Ons vader hield ons altijd voor, dat oorlog een zaak van economie is.
Ik geloof nog steeds dat hij gelijk heeft. Als je diep genoeg graaft, dan bots je, bij iedere oorlog, uiteindelijk op economische belangen.
Ons moeder zei altijd dat er nooit meer vooruitgang wordt gemaakt op wetenschappelijk gebied, dan tijdens een oorlog.
Ik geloof ook daar nog steeds in... En laat het nu koude of echte oorlog zijn, de spectaculairste uitvindingen lijken altijd verband te houden met bewapening of met verdediging.

Ik begin daarmee, opdat je wat nu aan het gebeuren is in Israël en de Gaza, zoudt proberen te bekijken op een nuchtere, neutrale manier. Niet dat dit gemakkelijk is.
Om eerlijk te zijn, niet zo lang geleden, was welhaast iedereen pro-Israël... Dat was voornamelijk te danken aan het feit dat iedereen ergens diep van binnen of medelijden of schuldgevoelens had, voor wat in de tweede wereldoorlog met hen was gebeurd.

En het heeft heel lang geduurd vooraleer er iemand durfde denken (laat staan zeggen) dat hij eigenlijk wel meer begrip had voor de andere partij... Dat is de zwakke partij, de underdog, hij die sympathie krijgt omwille van het feit dat hij moet opboksen tegen de sterkere.

Ik weet het, ik stel het hier zonder nuances, maar ik wil het uitkleden tot op het skelet, de essentie van de oorlog.

De joden stellen dat zij naar hun vaderland zijn teruggekeerd, dat het historisch vaststaat dat dit hun land is. Dat is bullshit. Eerst en vooral weten we dat dit volk jaren heen en weer heeft gezworven (lees de Bijbel), en dan een land heeft veroverd. Dus van anderen.
Bovendien geeft het feit dat je er vroeger woonde je geen recht op dat land. Stel dat wij plots gaan eisen dat wij Frans-Vlaanderen gaan terugeisen van Frankrijk !!!

Maar het moderne Israël is eigenlijk nog iets ergers. Men heeft gewoon een stuk land genomen en gesteld dat dit nu Joods was. Iedereen die er woonde mocht er blijven wonen, maar ze zouden dan nu wel onder de Joodse staat vallen...

De meesten zijn er weggetrokken, en zijn de omliggende landen ingetrokken. Deze landen waren daar ook niet zo happy mee, en daar kwamen ze veelal terecht in vluchtelingenkampen. Waar ze voortdurend een steen des aanstoots bleven, en van waaruit ze altijd zijn blijven proberen terug te keren naar hun land, nu Israël.

Je hebt dus alle ingrediënten om een eeuwige oorlog in stand te houden.

Waarom maakt de mens eigenlijk oorlog ?
Ik denk dat het ingebakken zit in onze soort...

Vanaf het moment dat iemand door één of ander feit een beetje opvalt, wordt hij of zij aangevallen door de anderen, zij die niet opvallen...
Rosharigen worden gepest met hun haarkleur, want ze hebben een zeldzame haarkleur waardoor ze anders zijn.
Blonden worden verweten dom te zijn, want ze hebben een haarkleur die zeldzaam aan het worden is.
Dikkerds worden aangevallen want ze vallen op in de groep.
Mensen met een iets donkerder huid worden aangevallen want ze vallen op in onze bleke samenleving (terwijl we in de zomer in de zon gaan liggen bakken om ook wat bruin te worden !)

Het gaat hem dus ook over heel kleine dingen. Niet dat we meteen een oorlog gaan ontketenen tegen de rossen, maar we gaan ze wel pesten... En ik kan me voorstellen dat het niet zo moeilijk moet zijn, om dit plagen om te zetten in iets agressievers...

We verstoppen ons graag in de massa, en houden er niet van dat er daar tussen zitten die opvallen. In een klas zal men misschien die twee knapen viseren die graag wiskunde doen... Iedere groep zoekt bijna een "vijand", wellicht ook al omdat dit een middel is om de rest bijeen te trekken.

Het lijkt wel of het heel moeilijk is, om niet mee te doen met dit spelletje. Men heeft psychologische tests gedaan, hoe het mogelijk was dat in de de Duitse uitroeiingskampen, de bewakers zo wreed waren. Men stelde vast dat het heel eenvoudig was, om bijna iedereen er toe te brengen zo wreed te zijn. Het wrede werd heel makkelijk als normaal beschouwd door quasi iedereen.

Deze psychologische truc werd met succes toegepast door  Nazi-leiding, en de Jood werd er "Het zwarte schaap", waar alles wat mis ging op afgeschoven werd. (En dit was echt niet alleen in Duitsland zo, In de rest van de wereld was er eveneens een Joden-haat, alleen niet zo extreem).
Voor de Israëliet is de Palestijn de facto een verdachte, en vice versa. Het wordt er in de praktijk bijna onmogelijk om de zaken nuchter, neutraal te bekijken.
Iedereen kent, weet zaken over de andere partij, overal lees je, hoor je zaken... Neutraliteit is niet meer mogelijk !

Kijk om je heen, kijk naar de "mopjes" die je krijgt in je mailbox, luister naar wat Jan met de Pet vertelt in ons eigen landje... Ken jij nog veel mensen die echt helemaal neutraal staan tegenover allochtonen? Zelfs een heleboel van zij die zweren geen racist te zijn, kunnen zich niet neutraal, volkomen onafhankelijk meer opstellen.

Het zou echt niet zo moeilijk zijn om hier rellen te creëren !!!

Welnu, op het ogenblik dat iemand economie ziet in die rellen, zullen ze er zijn!!!
Op het moment dat er betaalde agitatoren tussen zitten die de boel in gang trekken, komt er daadwerkelijke agressie, van mensen die zich laten meeslepen in de overtuiging dat ze juist zijn, dat ze het echt goed voor hebben, dat de enige oplossing ligt in het verwijderen van die "anderen"...

Het is immers veel moeilijker om echt neutraal te zijn, dan om mee te doen met de groep, tegen diene rosse, of diene dikken, of dat blondje of die Jood, of die Turk of Marokkaan...

Als die Pool onder de tarief werkt, doet hij dat om u te kloten? Of omdat hij anders geen werk heeft? En wie is in dat geval de echte schuldige? De werkgever die misbruik maakt van de honger van de Pool ! Economie...

Ik wil u alleen maar pogen bewust te worden van het feit dat de enige oplossing ligt in het feit dat je voortdurend moet attent zijn op je neutraliteit !

tot de volgende ?

Voor mij "De Zonnebloemen" van Van Gogh, aub...

Ik heb met grote ogen de foto's, de videofilmpjes en dergelijk bekeken, bij het artikel over die Nederlander die er in is geslaagd een kopieermachine te maken, waarmee je perfecte replica's maakt van schilderijen !
Niet alleen qua kleur, maar ook iedere penseel streek is in een perfect reliëf afgedrukt.
U en ik zouden gewoonweg geen onderscheid meer kunnen zien !
Specialisten nog wel, omdat er blijkbaar nog te tekorten zijn op het gebied van halfdoorschijnende effecten, maar daar is men ook op zoek naar. (TU Delft)

Met andere woorden, de titel van deze blog is gewoon mogelijk !

Wat moeten we daar van denken? Is dat een gevaar voor de kunst, een kans op nog meer vervalsingen? Of zie je er de democratisering van de kunst in ?

Jarenlang hing er op de schouw bij ons moeder, een reproductie van "The Cross of St. John's of the Cross" van Dali. Ik heb het ooit, nog als kind geschonken aan mijn ouders, omdat ik het mooi vond, en omdat het voor mij - nog steeds - het idee achter de kruisiging het best uitbeeldt. (Op Google vind je er wel duuzend afbeeldingen van, maar die zijn blijkbaar geen van alle vrij te gebruiken...Sorry). Dat was niet te vergelijken met het echte schilderij, maar wellicht is dat echte schilderij van een formaat dat het helemaal niet zou passen op de schoorsteen thuis... Maar we vonden het wel allemaal mooi en zinvol.

En het was en is voor ons een verrijking dat we op die manier kunstwerken in huis kunnen halen... Ook al is het een reproductie.
Ik weet dat ik tegen een heleboel zere schenen ga stampen, maar waarom koop je een schilderij ? Omdat je het mooi vindt, of omdat het een lucratieve investering is ?
Als het je gaat om de schoonheid, dan ben je eigenlijk even goed gesteld met de reproductie ! Want dat is een exacte weergave van het doek, en alles wat je zo aansprak zit er in.
Als het je te doen is om de waarde, dan heb je geen andere keus dan te opteren voor het origineel, en dan kun je zelfs, als eigenaar, gaan voorkomen, dat men er ooit een reproductie zou van maken. Je kunt het een echt ik-ding maken, iets wat alleen van u is, en van niemand anders...
Maar eigenlijk is dat niet exact wat je wou, nietwaar?
Nee, je wil met het bezit van dat waardevolle item ook uitpakken bij je vrienden !
En dan rijst bij mij de vraag of je dat ding dan hebt omdat je het mooi vindt, of omdat het goed staat als bliktrekker ?

Laat mij het onderwerp nog één keer anders benaderen. Stel dat ik een grandioos kunstwerk zou maken, iets wat zowat al de rest van de kunst in de schaduw stelt. Zo mooi, zo volmaakt dat ik het eigenlijk helemaal niet kwijt wil. Ik wil het niet verkopen, niet wegschenken, nee, het is zo volmaakt dat ik het eigenlijk veel te mooi vind om het bloot te geven aan de blikken van nitwits die er toch niets van kennen...  Moet ik het dan ergens bewaren in een kluis, onzichtbaar voor wie dan ook?
En wat is de kunstwaarde van iets wat niemand ooit zag?
Wie bepaalt de kunstwaarde? De kunstenaar, of een of ander kereltje die meent dat hij en hij alleen De Kunstkenner is? of het publiek, de massa ?

Helemaal niet simpel hé ?
Ik heb al een heleboel "kunstwerken" gezien, die door een  Jan Hoet hemelhoog geprezen werden, maar die ik niet in huis zou willen hebben, omdat ik er niets aan vind.
Is het dan kunst ? Voor u misschien wel, voor mij niet.

Maar om terug te komen op het reproduceren van kunst... Van mij mag het, omdat voor mij, kunst gemaakt is om gezien te worden, om er van te genieten, om het te beleven. En als ik dan tegemoet wil komen aan mensen die kunst veeleer zien als een investering, als een individueel bezit, dan zou het moeten verplicht zijn te vermelden dat het over een reproductie gaat...
Mocht ik een grote, een hele grote, witte muur ter beschikking hebben, dan hing ik hier meteen het schilderij van Emile Claus "De bietenoogst"... Maar ik zou al tevreden zijn met een iets kleiner formaat ook...

tot de volgende ?

de draak

Hij zat rustig aan een tafeltje met een glas van dat vreemde gifgroene goedje voor zich. Hij bekeek de drukte in het enige etablissement bij de ruimtehaven. Zoals steeds was het erg druk. G17fT was een transithaven, en je zag hier dan ook lui van allerlei planeten uit dit en andere melkwegstelsels.

Plots stond een man voor hem "If deve ftoel vrij?" De man had duidelijk last met bepaalde klanken uit het lidokaï, de kunstmatige taal speciaal gecreëerd voor de interstellaire wereld van de ruimtevaart. Hij knikte en zei met een strak gezicht: "Zet u".

De man zette een grote tas, die eerst over zijn schouder hing, met een plof op de grond en zette zich op de vrije stoel. Dan glimlachte hij vriendelijk en zei "dank u" nu durfde hij ook te glimlachen... Maar hij wist uit ondervinding dat gelaatsuitdrukkingen niet overal dezelfde waren, dus was hij heel voorzichtig in woorden en gedragingen. Sommige van die kerels hadden een verdomd kort lontje !

Hij bekeek de man eens goed, zag de lichtgroene weerschijn op de huid, en vroeg: "Gliese7 ?" De man knikte, en antwoordde met een wedervraag: "Terra?" Hij knikte ja.

De man zwaaide met een verschrikkelijk lange arm naar een opdienster... "Lekker ? " vroeg hij, wijzend naar het groene goedje. Hij knikte ja, en toen de dienster kwam bestelde hij er twee, wijzend op zijn glas.

Zo raak je aan de babbel met een totale vreemde... Een dik aarduur later zaten ze er nog, er stonden al enkele lege glazen voor hen. Plots greep de groene man naar de zak die naast hem stond, haalde er een doos uit, uit die doos een kooi en in die kooi... een kleine draak.

Een draak !
Daar hoorde je wel eens over in oude legenden en sprookjes, van ver voor de ruimtetijd, maar dat zoiets ook bestond ??? Nu ja, in de sprookjes waren draken ook altijd verschrikkelijk groot waren gevaarlijk en spuwden vuur... De groene grinnikte: "Maar deve wordt normaal ook groot, in het wild... En vuurspuwen doen ze ook ! Hij porde met een stokje tussen de tralies door, en meteen blies het draakje een steekvlammetje van zo'n 10 cm, met veel stinkende rook er bij! Beide mannen zaten te lachen, en nu porde de aardmens ook eens met het stokje, en kreeg ook zijn vuurtje...

"En blijft dat ding nu klein?" "Ja, volang je hem alleen maar vleef voedert !"
De aardman was er meteen weg van ! Dat zou pas een leuk huisdiertje zijn, iets wat geen een van de buren had ! "Verkoop je het niet?"

Om een lang verhaal kort te maken, een paar uur later ging de aardman heel gelukkig, met het kooitje en het draakje naar zijn ondertussen weer volgestouwde ruimteschip.

Hij werd wakker van een stem: "Aardman ! Aaardman !" Hij herkende de stem, klikte het scherm aan, en zag de groene naar hem kijken. "Oef, ik dacht al dat er ietf met je gebeurd waf ! Geen last met het draakje ?" Hij schudde zijn hoofd. "Ik geef hem alleen maar vlees , zoals je zei!" "Oef, Ik dacht dat ik vergeten waf te veggen dat je hem veker geen water mocht geven !" De aardman werd bleek... "Dat heb je niet gezegd ! En ieder dier moet toch drinken he..."

Hij hoorde op hetzelfde moment een gekraak, en meteen zag hij de enorme kop van de draak te voorschijn komen, een verzengende vlam...


...

Hehe... Ik vind het heerlijk om zo te fantaseren... Ik weet wel, ik kon dit veel langer uitspinnen, maar daar heb ik dan weer geen lust in. Vandaag is het Ste Amelberga, het is slecht weer, de holleweg ligt open, en dus moeten de paarden een alternatieve ronde doen... Langs onze deur.

Zo zien we de paarden toch nog... (Er was weer dat mooie zesspan bij van Willy Naessens !!!)
Want zo lang daar gaan staan zou wellicht te zwaar zijn voor Anny, en ik zou er ook geen deugd van hebben, want ik zit met een zware verkoudheid. (Mijn neus loopt en mijn voeten rieken) Mijn voornaamste bezigheid van de dag is momenteel hoesten en snotteren.
Maar we gaan toch maar doen zoals we wel geweest zijn, en iets eten wat vlug gereed is: Frietjes en een stukje heerlijke zalm en sla gekregen van Gilberte !

tot de volgende ?

zie je wel !

Ik weet nu dat Fluitje een  prachtige voornaam heeft, ik weet zijn familienaam, de naam en het beroep van zijn vader, dat hij Hebreeuws beheerst, en nog veel, veel meer...

Nu denk je misschien: Wat zitten ze daar te roddelen in de Crea van Ziekenzorg, maar ik kan je verzekeren dat dit niet waar is, er wordt niet geroddeld, wel worden er nieuwtjes uitgewisseld, over wie er nu gestorven is, en dat X nu in het rusthuis is, en dat Y weer in het hospitaal ligt, en dat het héél slecht gaat met Z... Deze nieuwtjes hebben eigenlijk niet alleen nieuwswaarde voor de bewoners van Mater, maar zijn veelal ook heel belangrijk voor Ziekenzorg. Wij trekken ons immers het lot aan van langdurig zieke mensen, en wij weten pas dat iemand ziek is, als men er ons over praat.
Wij hebben mensen in Ziekenzorg, die als "specialisatie" het op zich nemen om zieken te gaan bezoeken. Als ik soms de verhalen hoor, dan doe ik voor deze mensen mijn hoed af, en maak een diepe buiging... Dan is mijn bijdrage als man van de crea, maar een heel kleine bijdrage. Ik weet van mezelf dat ik daar niet goed in ben... Ik verdrink dan in mijn emoties en waar ik anders een praatvaar ben, vind ik dan geen woorden...

Dus als we in crea praten over mensen die ziek geworden zijn, naar het rusthuis moesten, overleden zijn en dergelijke, dan heeft dat niets met roddel te maken, maar met het feit dat wij alleen op deze manier weten wie er daadwerkelijk ziek is, en waar we ze eventueel kunnen bezoeken... en jammer genoeg ook dat we ze soms moeten schrappen met de laconieke vermelding: overleden...

Voor de (stomme) wetgeving op de privacy er was, konden we heel wat makkelijkere bronnen aanboren dan de nieuwtjes-tamtam... We konden adressen, leeftijden, en eventueel ook de langdurige ziekte te weten komen bij diverse instanties, die ze ons met graagte bezorgden, want uiteindelijk was ons sociaal werk ook voor hen van belang. Nu mag dat allemaal niet meer, het is schending van de privacy...

Ik wil daar niet opnieuw de discussie over gaan open trekken, maar volgens mij zijn de vele camera's de gegevens die genoteerd worden over het gebruik van je bankkaart, over het gebruik van klantenkaarten en dergelijke veel groter aantastingen van de privacy... Ons garen van inlichtingen had alleen tot doel een stukje van het sociale weefsel te verzorgen... Wat banken, winkels en politie doen met de beelden, gegevens tijds- en plaatsnoteringen, is niet van aard om het sociale weefsel te versterken, maar om je te bespioneren, hetzij voor commerciële doeleinden, hetzij voor toezicht op je gedrag en levenswijze...

Wees nu eens eerlijk, geef jij zo veel om die privacy ? Laat het mij zo stellen, zou jij er van wakker liggen als je op streetview van Google ergens zichtbaar zoudt zijn? Mij kan dat geen moer schelen. Ook niet dat mijn huis er op staat... Dat men mij al regelmatig heeft gefotografeerd op straat (meestal vragen ze het wel), dat kan mij geen moer schelen. Meestal gaat het dan over mensen die fotografie doen als hobby of als beroep, en die helemaal niet geïnteresseerd zijn in mij, maar in mijn kop met die grote baard...
Wanneer staat een mens op zijn privacy? Als hij of zij iets te verbergen heeft.

Soms doet me dat denken aan het liedje van Wim Sonneveld over "Het dorp"... Waarin hij beschrijft hoe de huizen grote wijde ramen krijgen "... zodat je kunt zien hoe het bankstel staat bij Mien...".
Mensen pronken met hun rijkdom, maar willen niet hebben dat het op StreetView te zien, want inbrekers kijken daar naar... Nou, is het dan niet de bedoeling dat er naar gekeken wordt ?
( http://youtu.be/lxPL6Ricdac )

Nee, er wordt niet geroddeld, men leeft er duidelijk MEE in de gemeenschap. Je voelt als het ware het cement, de verbinding tussen de mensen, het gevoel van verbondenheid met en voor elkaar.

... en als er me iets spijt, dan is het veeleer het feit dat het zo moeilijk is om mensen te vinden die zich willen inzetten in de verschillende bewegingen die er zijn.  Het gaat er me niet om, van welke origine of visie bewegingen zijn, het is belangrijk dat ze er zijn. Ze brengen de mensen bij elkaar, doen ze met elkaar praten, samen-leven...

Al eeuwen lang worden de inwoners van Mater door trommel, fluitje en de nar uitgenodigd naar het grote feest van Sinte Amelberga... Stel je voor dat -omwille van de privacy - er niemand meer is die wil staan dansen op straat, staan roffelen op de trom of staan blazen op de piccolo... Stel je voor dat je naar geen feest meer wilt, omdat men je zou kunnen zien, omdat je op foto zoudt kunnen staan... Stel je voor !

tot de volgende ?

ZIEKENBEZOEK

Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed.
Toen hij zijn hoed had opgezet
zei ik, nou, dit gesprek
is makkelijk te resumeren.
Nee, zei hij, nee toch niet,
je moet het maar eens proberen.

- - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - -- - - - - - --
Uit: Beemdgras (1968) van Judith Herzberg (1934)

Trommel en Fluitje...

Gisterennamiddag, we hadden juist bezoek van een koppel West Vlamingen, ging plots de bel. Anny ging opendoen, en meteen hoorden wij het vertrouwde geluid van Trommel en Fluitje, terwijl de Nar haar dansje deed...
Ik dwong bijna het bezoek om dat eens mee te gaan bekijken... We moesten een hele uitleg geven. We, dat was de nar en ikzelf, terwijl trommel en fluitje verder speelden.
Het was een hele uitleg, het Grote Feest van Sente Amelberga... Hoe ze hier in Mater was beland, op de vlucht voor Karel Martel...

Ondertussen was ook de muziek gedaan, en dan hoorde ik tot mijn verwondering dat Fluitje (Ik weet begot de naam niet van de jongeman - ik ben ook maar een importproduct hé) een fervent lezer was van mijn blog. Deze namiddag zal ik zijn naam wel weten, want dan is het Crea, en zit ik daar in een kring van bijna allemaal echte Matersen... Ik weet wel dat hij de zoon is van de Nar, dus binnen de kortste keren heb ik heel zijn curriculum vitae in het lang en het breed, met een stamboom er bij van enkele generaties, en weet je wie daar ook familie van is? Maar die moet je toch kennen, hij woont daar... Ik zal dat allemaal aanhoren, en er wellicht de helft van vergeten zijn tegen dat ik thuiskom... Maar de naam van de jongeman die zal ik wel memoreren !(Misschien zit hij wel op Facebook ook ?)

Het Vaantje van Sente Amelberga heb ik meegegeven aan mijn bezoek... Toen hij hoorde dat de Heilige ook aanroepen wordt tegen onweer, vroeg hij of dat ook tegen dat onweer zou helpen? en hij wees op zijn vrouw... Ik heb van ja gezegd, en hem het vaantje geschonken. Je kunt nooit weten hé.

En nu zit er dus een vaantje ver weg van haar oorsprong... Of toch niet zo heel ver, want juist voorbij Avelgem, is er een dorp, met als patroonheilige Ste Amelberga... En dat is in West Vlaanderen. En in Temse (Aantwaarpen) vereert men haar ook. Wellicht zullen ze ook daar een boel van die mooie legendes vertellen. Vroeger waren dat stukken van het Heiligenleven, en bijna zo zeker als de andere geloofspunten... Nu spreekt men niet meer op die manier, maar toch blijven de verhalen bestaan. Maar goed ook, het is een stuk van ons verleden. Ik heb hier een Amelberga in keramiek hangen, zelf gemaakt, die volgens de Materse bevolking veel te sexy is... Ik heb me verdedigd ! Als deze maagd moest vluchten voor Karel Martel die met haar wilde trouwen, dan kan het toch geen lelijke geweest zijn, anders zou hij ze niet achtervolgd hebben van Rodange tot Mater, ja tot Temse ! En als het dan zo'n schoon kind was, waarom zou ik ze dan niet mooi mogen tonen... Ze geven me dan gelijk, maar wreed tegen hun gedacht, want voor hen is het lichamelijke en Sinte Amelberga helemaal niet met elkaar te rijmen...

Ik denk er ernstig over om eens een Amelberga te maken in was... en dan eens na te gaan wat dat me zou kosten om het te laten gieten... Is het te duur, dan zal wat was was, was blijven... Maar ik zal me weer wat onledig hebben gehouden.

Als ik het zo bekijk, dan heb ik de afgelopen jaren niet zo heel veel gemaakt... buiten de zaken in keramiek. En ergens bijt dat een beetje, ik heb heel wat ideeën voor heel wat andere dingen... Ik  denk dat ik het keramieken eens een tijdje zal laten vallen... Weer wat meer met andere dingen bezig zijn. (De directeur zal ongelukkig zijn: hij zal weer op zoek moeten naar een sinterklaas...)

Een computer is een heerlijk ding, je vindt er zowat alles op... Dus eens gegoogled naar Sinte Amelberge, of naar Trommel en Fluitje... Pakken foto's en documentatie... EN dan:
Dan ga je kijken wat je mag gebruiken, wat vrij is, waar je niet de rechten op privacy schendt... en dan vind ik alleen één onnozel prentje van de heilige... Er stond ook een Foto van een mooie poedelnaakte Amelberga, maar dat zal wel geen heilige geweest zijn, en ze had helemaal niks geen privacy aan...
djudedju


Tot de volgende ?

Zakelijk...

Ik ben een vriendelijk mens, die graag lacht, die graag praat met de medemens, maar dat valt niet altijd mee...
In de wachtzaal van de dokter kun je meestal wel tegen de mensen klappen, de meesten zijn blij dat er toch iets is om de tijd te verdrijven, buiten de tijdschriften met een gemiddelde leeftijd van 2.73 jaar oud.
Op de rommelmarkt zijn de meesten ook graag bereid een babbeltje te doen, en bij de beenhouwer valt dat ook wel mee. Zelf mijn huisdokter is graag bereid eens te lachen, want hij weet dat ik zelfs pijn meestal weet in te kleden als iets om mee te lachen, en hij is wellicht blij eens een mens te ontmoeten die niet klaagt...

Maar je moet het niet proberen in een kantoor, of aan een kassa of zo'n hokje waarin iemand zit om u te woord te staan (!!!)... Deze mensen hebben meestal geen enkel gevoel voor humor, zeker niet over hun taak of hun "verantwoordelijkheden".

Sta je twintig minuten aan te schuiven voor 10 postzegels... Eindelijk is het uw beurt.
"Ah, is 't al aan mij ?"
Ik zei dat met een brede glimlach om duidelijk te maken dat het niet kwaad bedoelt was.
De man gaf geen krimp.
Hij staarde door zijn brilglazen recht in mijn ogen, zonder ook maar even met de ogen te pinken.
Ik staarde terug.
Eindelijk " Wa moet ebben?"
"Tien postzegels aub"
Hij bleef me aanstaren. Ik kreeg het gevoel dat de mensen in de lange rij achter mij, al begonnen te kuchen en met de voeten te schuifelen...
Ik, iets luider: "Tien postzegels asjeblief..."
Hij staarde me duidelijk boos aan.
"Allee, als het kan, hé..." Een mens raakt zijn zelfvertrouwen kwijt onder die starende blik.
Het deed me denken aan heel lang geleden, dat oog, "God ziet U, hier vloekt men niet", maar dan met twee ogen. Ik dacht er niet aan te vloeken.
"Welke"
Er was geen vraag gesteld, het was eerder een bevel.
"Voor op brieven"
"Welk bedrag!!!"
"Gewone, voor gewone brieven..." Ik wist begot de tarieven niet van de post, en had ik het geweten, onder die starende blik was ik zeker mijn geheugen verloren !

Hij bleef nog even staren, greep dan een grote map, deed die open op een bepaald bedrag, scheurde 10 postzegels af, en beet me bijna de neus af met het bedrag.

Ik heb rap betaald (Heb je niet gepast !!)...

Dan ging ik iets naast de rij staan, haalde de drie brieven uit die ik moest verzenden, kleefde daar een zegel op... Ondertussen stond het volgende slachtoffer in die starre ogen te kijken... Het brave mensje liet van alteratie haar centen uit haar geldbeugel vallen. Ze ging aan het rapen, heel vlug. De rest van rij keek zelfs niet eens. Ik heb wat geholpen... Het ging er al zo traag, dat de mensen blijkbaar stram, stijf en stom aan het worden waren...

Vroeger ging ik geregeld naar het kleine postkantoortje hier niet ver af. Dan krijg je een gans andere verhouding, je kent elkaar, en je kunt er wel eens babbelen, er staat ook nooit een lange rij aan te schuiven... Op een keer zat er plots een ander "Ach, is X hier niet?" "Ge ziet dat toch hé !!!" Djudedju, 't was er ene van het groot kantoor die moest vervangen !

Nu is dat kleine kantoortje gesloten. Bezuinigingen. Wellicht op menselijkheid ?

tot de volgende ?

... en ook de zondag, dan is het chirodag,

... en 'k hoop dat maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag altijd Chiro was, Vrolijk zouden we altijd wezen, wezen, vrolijk zouden we altijd zijn, ja zijn....

Dat Chiroliedje was er eentje dat niet in het zangboek stond, meen ik me te herinneren, dat was misschien wel wijdverbreid, maar niet officieel. Zo waren er wel meer... Zo was er ook: "Ons knapenvendels vliegen naar de maan, met een raket, wie komt het eerste aan, daar boven op de maan, is het een rus of een amerikaan?"

Ik stel vast dat ik niet alle liedjes meer van buiten ken. Bij sommige blijf ik ik ergens halverwege hangen... Maar toch zijn er nog een heleboel die mij wel nog eens door het hoofd spoken. Ook van die liederen die we in de kerk zongen, in het latijn, tijdens de hoogmis en tijdens het lof. Nu zijn er wellicht al heel wat jongeren die niet eens weten wat het lof is, en van het Angelus hebben ze alleen gehoord dank zij het schilderij van Millet, dat hier en daar nog hangt bij oude mensjes... Mensen die het angeluskleppen gekend hebben, en er telkens ingetogen bij hun gebed deden. Nu kijken we raar naar de Moslims die midden in de dag plots gaan bidden. Wij deden dat in de Katholieke kerk ook... Lang geleden.

Je kunt niet geloven hoe de wereld is veranderd... En dat niet alleen door uitvindingen, stijging van de welvaart en dergelijke. Ook de manier van denken is totaal veranderd !

De pastoor, in zijn soutane, met die speciale hoed op, op een zwarte damesfiets... Iedereen groette hem beleefd en wat onderdanig, zelfs de grootste socialist zou het niet wagen geen goeiendag te zeggen. De burgemeester die had zelfs voorbehouden plaatsen in de kerk, en geen mens zou het wagen daar te gaan zitten... Toen ik gehuwd was en in Loppem ging wonen stond ik stomverbaasd te kijken toen iedereen na de mis bleef zitten of staan, tot de burgemeester naar buiten was geschreden... Ik, met mijn opvoeding en mijn revolutionair gedrag, veegde daar mijn voeten aan, en stapte toch naar buiten, met Anny aan mijn zij ('t brave meisje durfde niet op of omkijken)... Maar een maand nadien ging iedereen buiten bij het Ite Missa est... en de burgemeester moest tussen het plebs lopen... djudedju...

Er was dus, krek in mijn jeugdjaren, iets aan het gebeuren. Bij de studentenrevolte in 1968 was ik al getrouwd, maar die geest waarde al een tijdje rond. Toen het Vaticaans Concilie er kwam, was dat eigenlijk een bijna logisch iets, gezien de mentaliteit van de mens.

Wij waren de eersten die openlijk verkondigden en beleefden dat iedere mens gelijk was, om het even welke functie, om het even hoeveel geld, om het even religie... Soms spetterden de vonken er nog wel uit, maar alles kwam in beweging. Zelfs de zwarten in Amerika durfden plots hun evenwaardigheid gaan verkondigen en gaan beleven. Ook daar vonkte het meer dan eens, en Ku Kux Klan en Black Power gingen soms zelfs over tot gevechten en lynchpartijen...

Nu vind iedereen het logisch dat iedereen gelijk is...
Iedereen?

De economie gaat minder, er is meer werkloosheid, de huishuur swingt de pan uit, en zie... je ziet al weer de eerste sporen van onderdanigheid, slaafsheid...

Ik maak me ongerust.
Voor mij is en blijft iedere mens even veel waard als de andere. Ook al is hij werkloos, al heeft hij een getaande huid, al is hij geneesheer, al is hij burgemeester, al is hij senator...
Ik heb in de praktijk veel meer eerbied voor de man van de vuilkar dan voor de politicus... Want die van de vuilkar die doet een werk waar ik tastbaar de gevolgen van zie en kan waarderen !

Mens, laat je niet doen. Wees beleefd en vriendelijk tegen iedereen, van de man met het syndroom van Down tot de Amerikaanse President... Maar maak er geen onderscheid tussen.

Mens is mens.
En soms heb ik het gevoel dat we onszelf dan al te hoog inschatten... Als je ziet hoe we de natuur verkloten...

tot de volgende ?

de pad op het pad

Ik heb u eerder al geschreven dat mijn visvijver vol zat met kikkervisjes, die eigenlijk paddenvisjes waren. Ik weet niet of je dat meteen aan de beestjes kunt zien, maar je kunt het zien aan de eieren en uiteraard als je de padden hebt zien paren in de vijver.

Nu zijn al die kleine paddekens ergens aan de wandel in mijn tuin. En het was maar heel toevallig dat ik er eentje op de wandel zag op het tuinpad... Een pad op het pad. Het beestje was iets meer dan een centimeter...en je zag meteen dat het een pad was en geen puit, want kikkers springen weg, een pad wandelt weg. En met die minieme pootjes van dat minipadje, ging dat niet snel !

Voor de kleine padden zet men geen afsluiting in plastic, met hier en daar een emmer als val, nee dat doet men slechts met de paddenouders, om ze zo veilig over een straat te kunnen zetten. Maar kruipen die piepkleine ukjes dan niet over die baan ? Nee, wellicht zal je zelfs de sporen van een platgereden padje van amper een centimeter niet eens zien... Het uitsmeren zal zo efficiënt zijn, dat je het niet eens meer ziet.

Misschien heb ik er - onbewust - ook al een of enkele platgestampt met mijn grote voeten. 't Zijn ook zo'n kleine beestjes hé...

Wat zou zo'n mini-pad eten? Grote padden eten insecten en slakken en zo, maar voor die kleintjes zijn er wellicht niet zo veel hapklare beestjes, of wel ? Ik heb het idee dat een fruitvliegje al knap groot is voor onze paddenspruit. Bladluizen?

Allee, om u een gedacht te geven over het formaat van die beestjes: je kent wellicht eendenkroos, die kleine ronde blaadjes die in een mum van tijd heel de oppervlakte van je vijver bedekken? Wel, ik zag een padje zitten op een trosseltje van drie van die blaadjes. djudedju.

Wie er ook veel insecten eet, dat zijn de kippen... Als je de tijd neemt om eens op je gemak naar kippen te kijken, dan kun je soms zien dat ze plots beginnen rond te kijken (veelal met de kop scheef, zadt er één oog naar de lucht kijkt), ze beginnen wat heen en weer te springen, en plots schiet de kop vooruit, en kun je zien dat ze een insect in de vlucht hebben gepakt. De ene kip doet dit meer dan de ander, blijkbaar zijn er die dolgraag een mot of een vlieg lusten, terwijl anderen veel liever een regenworm pakken... Of wellicht is het zo, dat er kippen zijn, die weten dat ze gewoon niet rap genoeg zijn ? Je ziet bij de mensen ook soms dat de een vliegen kan pakken lijk of dat het niets is, terwijl de ander vergeefs het tafelblad poogt in twee te kloppen...

Maar er zijn dus heel wat dieren die leven van of gedeeltelijk leven van insecten. En je vind ze zowel bij de zoogdieren, de vogels, de amfibieën... en andere insecten ! Een van de meest efficiënte killers in de dierenwereld is de libel... Je moet die eens proberen te volgen op zijn jacht ! En dan moet je weten dat de larve van de libel onder water ook al zo'n kille doder is !

Kortom, het leven van een insect is een hoogst onzeker bestaan !
Eigenlijk leven wij hier in het rijke westen, als een van de dieren die niet moeten vrezen om op de spijskaart te verschijnen van een ander dier... Sommigen zeggen dan dat wij aan de top staan... Vergeet het, de mens weet dat een leven zonder bedreigingen eigenlijk ook niet je dat is. Je moet uitdagingen hebben, je moet alert blijven, bewust van steeds dreigend gevaar !
Dus heeft de mens medemensen achter het stuur gezet van auto-mobiles, dingen die bijna van zelf bewegen, de mens moet alleen besturen, remmen, gas geven...
... En omdat die bedreiging op zich niet voldoende is, zijn er bij die bestuurders die dan zorgen dat ze eerst onder invloed zijn...
Ik weet het, dat is cynisch, dat is scherp sarcastisch... Maar soms kan ik het niet laten...

tot de volgende ? (van de foto hierboven weet ik niet of de bestuurder(s) onder invloed waren ...)