Er is een melding gekomen van Tele-Onthaal dat het aantal telefoontjes in verband met zelfmoord dramatisch gestegen is na het uitstappen van Yasmine...
Dat is net wat ik al honderden keren heb gezegd, waar de media aandacht aan schenken, dat wordt een (hopelijk tijdelijke) rage...
Zelfs al gaat het zoals hier over zelfmoord. Ook al noemt men dat nu uitstappen...
Wellicht en hopelijk, zitten daar een pakket mensen tussen die het alleen doen om ook een stukje van de aandacht te krijgen, maar niettemin, het is verontrustend dat zoveel mensen blijkbaar door een bericht in pers, TV en radio, plots zelfmoordneigingen bij zichzelf gaan bespeuren...
Ik heb al gezegd dat er wellicht zo een heel pakket mensen zijn die zichzelf plots homo of lesbisch gaan noemen, gewoon omdat er een deel beroemde mensen zich aldus uiten in de media.
Vroeger hadden wij een heel pakkent mensen die zich heel ongelukkig voelden in hun vel, omdat ze in feite homofiel waren, en dat niet konden of mochten uiten, nu gaan we wellicht het omgekeerde krijgen, een grote groep ongelukkigen omdat ze zich als homofiel hebben geuit, en het in werkelijkheid niet zijn.
Ook hier weer hebben wij te maken met "aandacht trekken"... Met andere woorden, het zijn symptomen van eenzaamheid in een wereld overvol van mensen. Ik heb de indruk dat er nog nooit zoveel eenzamen zijn geweest als nu in deze overbevolkte wereld.
Het kan dus moeilijk liggen aan het feit van eenzaamheid in de letterlijke betekenis van het woord, het is veeleer een emotionele eenzaamheid.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat er zelfs in een gezin eenzamen zijn, mensen die zich niet kunnen in verbinding brengen met hun gezinsgenoten. En ook hier noem ik de media de grote boosdoeners!
Ik herinner me, dat we als kind moesten zwijgen toen het nieuws op TV bezig was, want pa wilde dat horen. Ik vermoed dat mijn hekel aan het nieuws op TV nog steeds voor een stuk gebonden is aan dat feit. Voor mij is er geen enkel ding zo belangrijk dat we de medemens er -zelfs voor een korte tijd- het zwijgen voor opleggen! Och, ik weet wel dat ook ik niet zonder zonden ben in deze, maar toch, ik doe mijn best om de mens te laten primeren... en niet de TV of mijn computerscherm... maar ik moet eerlijk zijn en zeggen dat een boek en soms mijn computer mij als het ware oostindisch doof maken voor de wereld rondom. Mijn aandacht is op dat moment zo toegespitst op dat boek of die site, dat ik me echt niet meer bewust ben van de wereld rondom mij. Op dat moment ben ik dus ook niet open voor mijn medemens. Gelukkig weet mijn gezin dat wel, en ze komen mij dan ook eens aanraken, wat mij plots weer in de huiskamer brengt in plaats van in die boekenrealiteit.
Maar dat is dus net de grote ziekte van deze tijd, en vooral de TV is het medium dat heel wat mensen dusdanig lijkt te binden, dat zij geen aandacht en geen tijd meer hebben voor diegenen rond hen. Ieder programma, zelfs de reclamespots lijken hen volledig in beslag te nemen, net zoals een boek dat bij mij doet.
Maar voor diegene die dan wanhopig iets wil zeggen, iets wil bespreken, is dat een verschrikkelijke situatie ! Je zoekt een schouder om op uit te huilen, en vind iemand die naar een feuilleton aan het kijken is, en die, ook al biedt hij je die schouder, toch een groot stuk van zijn aandacht aan dat scherm blijft geven...
Voor iemand die wanhopig is, moet dat een verschrikking zijn!
En dus gaat hij alle mogelijkheden uitputten om aandacht te trekken. En wat heeft de aandacht van diegene die geen aandacht aan hem geeft??? Juist, dat TVscherm...Dus is het ook logisch dat hij een item van dat scherm inpikt, en daarmee je aandacht probeert te hebben... Je keek zo geraakt toen ze het "uitstappen" van Yasmine meedeelden, dus is dat wel iets wat jou raakt, waar je aandacht voor hebt, dus als ik hetzelfde doe, of dreig te doen, dan krijg ik misschien eindelijk ook eens aandacht...
God, wat zijn we toch verschrikkelijk slecht bezig !
We horen de voortdurende kreten om aandacht niet eens meer!
Omdat ze ons storen in ons favoriete programma
omdat we ze al zo vaak moesten aanhoren
omdat het altijd hetzelfde is, terwijl de tv telkens een ander programma biedt
omdat we eigenlijk liefst alle problemen weg duwen uit ons bestaan
omdat we zelf al het onze hebben
omdat...
omdat...
we geen aandacht hebben voor andere mensen dan onszelf.
erg hé ?
Maar zo is het !
We geven heel mild aan het goede doel, omdat het geven van geld 1) vlug gaat, en 2) on geweten sust en ons het gevoel geeft gôe bezig te zijn... en ons weer het gevoel geeft dat het toch niet zo erg is dat we niet luisterden naar dat eeuwig jeremiaden van...
En als we dan toch eens luisteren, dan tonen we vooral ons onbegrip voor de problemen van de ander, want hun problemen zijn ons vreemd, waar zij zich allemaal zorgen over maken...
Maar als we eens heel diep terugdenken, hebben we niet al zelf eens het gevoel gehad dat we ons ding niet kwijtraakten aan een ander, dat ze ons niet begrepen ???
Dat zou ons toch moeten leren dat zij op die manier niet goed bezig waren?
Ergo, dat wij niet goed bezig zijn als we krek hetzelfde doen.
maar wat baten kaars en bril
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten