Snoeien moet wel héél gezond zijn, want mijn kale linde is al weer een linde, met een weliswaar kleine kroon, maar toch al verbluffend groot als je weet dat hij een paar maand geleden nog maar een kale,geknotte stronk was!
Maar de duitse pijp is, alhoewel bij hem enkel de lange slingers naar en in de linde afgeknipt werden, plots gaan woekeren en wildgroeien.
En kijk eens naar fruitbomen, zonder snoei: geen fruit !
Ook mijn buksboompjes moet ik voortdurend weer en weer snoeien, en hoe meer ik ze snoei, hoe rapper ze lijken te groeien...
Bij ons gaat dat jammer genoeg niet op! Hoe kort ik ook mijn haren knip, iedere keer kijk ik weer met leedwezen in de spiegel van de kapper naar mijn steeds dunner wordende pruik... Als ik er iets van zeg, troost de kapper me, dat er nog veel slechtere zijn, dat ik nog niet mag klagen...
Tja, ik ken er ook die op mijn leeftijd al lang hun haren kammen met het washandje, bij het wassen van het gezicht in een ruk door tot in hun nek... want zover reikt hun voorhoofd nu al...Maar ergens troost mij dat niet. Ik heb het idee dat het model van mijn schedel helemaal niet geschikt is om kaal gezien te worden. Ik heb het lastige idee dat het model van mijn blote schedel heel geschikt zou zijn om er verticale lijntjes op te tekenen, met dan op de top een leuk strikje...Zou ik precies Wiske zijn, waar ik de schedel van Lambik veel leuker vind. Ik heb inderdaad het idee dat mijn schedel het model van een groot ei zou hebben, alleen nog een mooie strik en 't is weer Pasen...
Je vraagt je af hoe een man aan mijn leeftijd (en met mijn uiterlijk!) in hemelsnaam nog ijdel kan zijn, maar wat mijn schedelvorm betreft...tja, ik moet toegeven dat het mij raakt.
En toch zijn er vedetten die van hun kale schedel hun handelmerk hebben gemaakt, dus zal het wel allemaal zo heel erg niet zijn, maar weet je, het is wellicht de verandering die me stoort. Want zoals de meeste mensen ben ik ook nogal honkvast. Dat heeft wellicht met de leeftijd te maken. Ik woon graag in mijn eigen vertrouwde huis, want daar kan ik doorheen lopen, zonder eigenlijk te moeten kijken, daar weten mijn voeten waar alles staat, heb ik mijn ogen niet voor nodig. Zo kan ik ook perfect mijn haren kammen, zonder een spiegel vandoen te hebben... Ik ken mij kop, en mijn haardos. En nu dreigt dat ergens te veranderen, zal ik andere bewegingen, andere reacties moeten aanleren...
Eigenlijk is dat al een beetje bezig... Ik draag bij zonnig weer een hoedje of een pet, niet omdat ik dat leuk vind, maar om te voorkomen dat mijn schedel mooi rozerood opgloeit en pijnlijk brandt...
Het ergste is dat idee dat ik dan begin te behoren bij de klasse van de hoofddekseldragers.
Misschien denk je bij jezelf dat dit helemaal niet zo erg is, maar voor mij is dat wel erg! En dat is mijn eigen schuld, dikke bult!. Toen ik nog jong en gezond was, en met de auto heel veel de baan op moest, dan kon ik mij ergeren aan al die lui die zo rustig en kalm en relax op de baan rondtoerden... Dus vooral op oudere mensen... en een van de manieren waarop ik die ambetanterikken catalogiseerde was...'t Is er weer een met een pet of met een hoed! want dat waren steevast de ouderen...
Nu ben ik daar dus zelf bij ! Ik ben er ook ene van de dieë met een pet of een hoed, en die rustig rondtoeren, helemaal niet meer opgejaagd door werkdruk of welke druk dan ook... Ik ben dus bij die oude lamzakken. die niet meer vooruitgaan in het verkeer...
Snap je nu mijn hekel aan het kaal worden?
Eigenlijkheb ik dus een hekel aan het feit dat ik verander ! En we veranderen inderdaad met het ouder worden! Niet alleen door het kalmer en bezadigderderder leven, maar ook door de visie die we hebben op de dingen... Toen ik twintig was, was ene van vijftig al een oude vent...Toen ik veertig was schoof dit al op naar de pensioenleeftijd, en als ik nu een doodsbrief krijg van ene die zijn viool op de leeftijd van 75 aan de muur heeft gehangen, dan zeggen Anny en ik tegen elkaar...Eigenlijk ook nog niet oud hé...
Kijk, als ik mij daar dan plots bewust van word, dan heb ik een hekel aan de veranderingen die we ondergaan in ons leven, in ons gevoelsleven, in ons denken.... Dan denk ik bij mezelf: Nu denken mijn kleinkinderen (en ze denken niet alleen, ze zeggen het ook!) dat Opa al een stokoude mens is, en ik schuif voor mezelf dat idee van oud telkens weer wat op, ver voor me uit.
Maar ook al voel ik me niet oud, ik ben het toch! Het gezond verstand zegt me dat ik wellicht al over de tweederden heen ben, en dan ben ik optimist...want dan dicht ik mezelf meer dan negentig levensjaren toe, terwijl het morgen al allemaal voorbij kan zijn... en dan zullen insiders zeggen: zijn vader was ook niet oud toen hij stierf, hij is toch al iets ouder geworden...
Nee, ik zit daar niet op te dubben, ze hebben gelijk, maar ik ben blij met iedere dag die ik krijg. Ook al ben ik maar een "krakende wagen", de volkswijsheid zegt dat juist die het langst lopen, dus who cares ????
Ik kam met mijn vingers nog eens door mijn haren en zit te grinniken... Heerlijk och dat ik daar zo kan over lullen? Ik lééf ! Ik lach en heb plezier in het leven, ondanks mijn kalere kop.
tot de volgende ?
1 opmerking:
Bedankt voor een interessante blog
Een reactie posten