Bij mij is het de pijn...
Maar ja, ik heb het mezelf aangedaan zeker?
Zoals aangekondigd, ben ik gisteren met Luc en zijne Cecile naar Dadiflor gegaan, winkelen in planten en aanverwanten, eens goed gaan smullen, even verpozen in het park van Dadizele, en dan naar Dupon-zoo, eventjes gaan dierenkijken en wat voer halen voor onze papegaai.
Maar de meeste van die dingen behelzen dus stappen... en dat is niet de meest ideale manier om de pijn weg te houden.
Reken daarbij dat ik nog niet honderd procent hersteld was van de rommelmarkt te Welle zondag laatst, en je hebt de perfecte formule om me wakker te houden van de pijn.
Iedere beweging doet zeer.
Maar, wat je jezelf aandoet, daar moet je niet over klagen.
djudedju
't doet toch maar zeer zulle!
Maar het was gezellig, het was leuk, het was een mooie dag!
En daar ging het hem om! Dat ik tegen het einde "gekrusseveerd" was, dat wist ik eigenlijk op voorhand. Dat mocht ik verwachten... Maar het is nu eenmaal zo, dat ik ook in de pijn bewuste keuzes moet maken! Ofwel kies ik voor geen pijn, maar dan meteen ook voor een rimpelloos en doodstil vegeterend bestaan, ofwel opteer ik voor het nog beleven en doen van bepaalde dingen, wetende dat ik daar pijn van krijg. Ik kies het laatste, want vegeteren, dat is voor mijn planten, niet voor mij. Zolang ik kan zal ik blijven kiezen om nog zo actief mogelijk te zijn en te blijven.
Weet je, ik ben nu eenmaal een gezelligheidsbeest! Ik hou van mensen, ik hou van dat gekeuvel, van elkaar plagen en samen lachen, samen eens weg zijn uit het gewone bestaan, en Luc is daar wellicht nog veel erger in dan wij. Maar dat is alleen te danken aan het feit dat ik door mijn ziekte moet opteren voor geselecteerde doelen, alles gaat niet meer, ik moet keuzes maken en enkele dingen uitpikken, en tussentijds weer een herstelperiode hebben...
Het weer is mooi, het leven is mooi - ondanks de pijn- dus alles is goed.
Weet je, als je niet zo heel veel meer moogt verwachten, lijkt alles wat iets over het rimpelloze bestaan uitstijgt, je plots zo heel mooi, zo schitterend.
Een bezoekje is voor ons véééél meer dan wat een bezoekje voor veel anderen is, voor ons is dat immers een doorbreken van dat stille bestaan.
En dan denk ik aan tanteke, die iedere week weer de dagen en de uren zit af te tellen tot wij daar weer eens opduiken op het wekelijkse bezoekje.. En ze mag echt nog niet klagen, er zijn er daar legio die helemaal geen bezoek meer krijgen, ondanks ze nog veel dichtere familie hebben dan tante... Zouden die mensen die hun familielid daar zo maar vergeten laten zitten, er nooit aan denken dat ze misschien ook ooit daar eens terecht kunnen komen, en dan misschien evenzeer zullen bestaan als een vergeten ver object...
Het mag lelijk zijn van mij, maar ergens hoop ik het een beetje, misschien dat ze dan op zijn minst eens terugdenken aan wat ze hadden kunnen betekenen voor die eenzame tante of nonkel, of zelfs broer of zus.
Tante en veel van die bejaarde mensen daar, zitten hele dagen oeverloos voor zich uit te staren, of wandelen de hele dag de gang op en neer, op en neer, op en neer...zonder ooit een eindpunt, een doel te bereiken... Ze doen nochtans heel wat om die mensen bezig te houden, maar je kunt ze moeilijk dwingen, en er zijn er die lethargisch blijven zitten te zitten... wachten op ...op wat eigenlijk ?
Ik ga stoppen, nog wat nagenieten van de dag van gisteren... Vandaag gaat Anny bloemen planten. Ik mag toezien en commentaar leveren...elk zijn werk zeker ?
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten