Het is lelijk van mij, maar in eerste instantie zat ik te grinniken... er zijn immers ontelbare mopjes over dergelijke doodsoorzaken, zodat ik dacht dat het ook hier een mop betrof. Maar nee, het is op het nieuws geweest in de Joenaaitutsteets of ameurika. Niets te lachen dus! De duts is wellicht zeer vlug exit geweest, want niet alleen was de chocolade heet, maar bovendien was er ook nog een soort vleugel in de kuip die de chocolade omroerde, en de student mede...
Maar geef toe, het klinkt als het begin van een mop...
Ik kan dan ook niet laten er eentje uit die reeks te vertellen...
"Ben ik bij mevrouw Van Sweetveldt?" Het is een politieagent die het vraagt. "Ja meneer;;;" met een beetje een timide stem, het mensje stamt nog uit de tijd dat een politieagent het gezag vertegenwoordigde... "Mag ik even binnenkomen?" De man wacht het antwoord zelfs niet af, en stapt meteen het huis binnen...
In de salon zet hij zich neer op een van de ongemakkelijke stoelen en zegt: "Mevrouw, ik heb slecht nieuws voor u!" De vrouw zakt meteen neer op haar stoel..."Uw man is vandaag verongelukt op zijn werk!"
De vrouw moet het even verwerken, en dan heel timide "Wat is er gebeurd?" "Madame, uw man is per ongeluk in de brouwkuip in het bier gevallen en verdronken"
Stilte onderbroken door gesnik
"Hij heeft toch niet te veel afgezien hé, mijnheer de agent?"
"'k Peins het niet, madammeke, hij is er nog drie keer uitgekropen om te gaan pissen..."
Ik zag gisteren nog een cartoon over de dood... Je ziet Misjelleke Clakson bij Ons Lieve Heer in de hemel staan. Misjelleke zegt met een stemmetje dat overslaat van vreugde: "Hebde da gezien? Hoeveel fans er zijn gekomen naar mijn begrafenis??? Hoeveel waren het er bij U?" waarop de Heer een beetje gallig: "Elf, en ons moeder..."
Moest je een dergelijk mopje vertellen over Mohammed, dan was je meteen ter dood veroordeeld...Hier kan en mag dat, gelukkig maar... want het duidt er op dat voor de meeste mensen God een menselijk gelaat heeft... Zoals in het liedje: "mais tu dit tu quand tu parle à Dieu". Zo hoort het wellicht ook, dat je God eigenlijk als een stukje van je zelf, van je innerlijke ziet, iemand waartegen je alles kunt zeggen, in volle vertrouwen. Verder gaat het echt niet, weet je wel...
Bij de Moslim is de God weer een verre wrekende God, waarvoor het heel moeilijk is goed te doen. Maar let op, eigenlijk was dat ook zo met onze God, zelfs nog enkele decennia terug. Het is eigenlijk pas sinds kort dat de kristelijke mens zijn god van het pieddestalleke heeft gehaald, en Hem op de stoel naast zich een plaatsje heeft gegeven. Sommigen zullen het "gebrek aan eerbied" betreuren, maar het is plots een God op mensenmaat geworden, en wat Rome ook zegt of doet, de gewone mens is blij dat God nu zit, en niet meer ginder hoog en ver troont op een onmetelijk hoge zetel...
Nogal een sprong hé, van mopjes naar God... Maar dat is het net, dat bedoel ik nou, het is niet meer Hij maar hij, niet meer die Afstandelijke, maar die mens naast je. Het is ook niet meer de God die voortdurend zit te kijven en te betuttelen, het is een God van liefde en begrip geworden. Tot spijt van de kerk, want met zo'n god heb je geen bemiddelaars meer nodig, je kunt er zelf mee klappen.
We verwachten ook niet meer dat God daar zit te luisteren en te kijken wie nu het meest en het best zit te bidden om zijn of haar wensen te verhoren, nee, hij is er, en is de bron en het einddoel van het leven. Is het niet zo, dan geeft het idee dat het wel zo is, de mens een gevoel van onsterfelijkheid, een overschrijden van de grens van de dood... en zelfs als dat alleen een gevoel zou zijn, dan is dat van goudwaarde, want allen zullen we, vroeg of laat sterven, en dat lijkt heel wat minder erg als die kans op verder bestaan er is.
Het geloof is dan ook eigenlijk veel meer een Hoop... want veel zekerheid hebben we niet, we hopen alleen maar en noemen dat ons geloof... Want dat is het gekke aan dat woord geloven! Als je er zeker van bent, dan moet je niet meer geloven, dan weet je! Het is dus alleen de twijfelaar die een echt geloof bezit.
Is dat niet mooi ?
Is dat niet lijnrecht in tegenstelling met dogma's en co???
Deze namiddag gaan we naar Caroline, de weduwe van Patrick... een overleden neef van Anny, veel te vroeg en veel te pijnlijk overleden. Het mensje heeft haar huis verkocht en een appartementje gekocht in de plaats, zodat haar plaats weer meer op maat is van haar huidige situatie. Klinkt cru, maar dat is het bij velen toch? Eens de kinderen de deur uit, of eens alleen gevallen, lijkt het huis plots veel te groot, en wordt het ingeruild tegen een kleiner en handiger te onderhouden dingetje. Maar bij de meesten gaat het niet echt over die ruimte, gaat het niet echt over dat onderhoud, maar is het veeleer dat die ruimte veel te tjokvol zit met herinneringen en weemoed. En in plaats van die herinneringen te koesteren als parels uit het verleden, worden het demonen die pijnlijk steken. Het gevoel van gemis overheerst. Niet de dankbaarheid voor de tijd die je kon delen met je kinderen, met je partner.
Ik vraag me steeds af (in stilte, zonder dat ooit luidop te zeggen) of dat verhuizen naar iets kleiners, iets handigers dan werkelijk een oplossing is om het verleden te ontvluchten...?
Soms lijkt het me wel of ik alleen sta in het besef dat herinneringen mooi kunnen zijn, troost kunnen zijn...
Soms lijkt het me wel dat voor vele anderen de herinneringen loodzwaar wegen, en in plaats van troost en dankbaarheid steeds weer herinneren aan het huidige gemis. Dat gemis is er, dat valt niet te ontkennen, maar dat heeft niets te maken met de herinneringen!
Stel het je eens anders voor, stel dat je de keuze had om je leven te herdoen, maar dan zonder de persoon of personen die je ontvallen zijn, zodat je dus ook nooit zoudt geconfronteerd worden met het verlies... Zou je dat dan kiezen? Zou je kiezen voor een leven zonder al die mooie en leuke dingen die je had met de persoon waar je zo van hield???
Nee toch ?
Nee, je verdriet is juist zo immens omdat de tijd samen zo mooi was !
Het is dus alleen zaak in plaats van te blijven treuren bitter te blijven, dankbaar te zijn voor de vele mooie zachte, zoete, leuke, hilarische, blije, hoopvolle, en noem maar op momenten.
Met pijn is dat ook zo... Het helpt je geen zier om je in de pijn te wentelen, je zelf te beklagen, de anderen voortdurend te herinneren aan je pijn aan je onmacht aan je miserie... Integendeel, duw die pijn met alle macht zo diep mogelijk weg, blijf bezig, zodat je wel aan andere dingen moet denken dan aan die pijn, en zie, de pijn lijkt plots veel en veel minder. Je moet maar eens bezoek krijgen van iemand met wie je eens heerlijk kunt babbelen, over alles en nog wat, en na het bezoek zal je moeten vaststellen dat je heel die gezellige tijd veel, veel minder pijn hebt gevoeld.
Gebruik die wetenschap bewust, en zoek dingen waar je mee bezig kunt zijn, om zo die pijn te verduwen naar de vergeetput in je eigen slottoren.
Denk niet dat het je steeds volledig zal lukken, maar ik geef het je op een briefje dat het werkelijk helpt, dat het werkelijk effectief is, en dat zelfs het schrijven van deze blog voor mij een pijnstiller is van formaat !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten