Bij het boek over de architectuur in Europa, had ik plots een heleboel antwoorden op vragen die ik me niet eens bewust had gesteld, maar die toen ik de antwoorden las, me deden denken: "Ah, zo zit dat, daarom dus..."
Het boek over creatief denken, doet mij denken dat ik honderden, nee, duizenden kansen heb gemist om "vernieuwend" te zijn, in heel wat vlakken, want een mens beweegt op heel wat vlakken, professioneel, thuis, bij de ontspanning en noem maar op... Maar het is nooit te laat om bij te leren! Het is ook nooit te laat om innoverend te leren denken!
Het haartiekeltje van gisteren was maar een eerste sprong in het duister, want dat gevoel geeft het je, als je zo'n simpel ogende vraag als 1+1 = voor je krijgt, maar plots om meerdere juiste antwoorden gevraagd wordt... Misschien zou ik moeten stellen meerdere mogelijke antwoorden.
Vannacht lag ik aan al die dingen te denken, want het hield me wakker... En ik herinner me dat ik heel lang geleden, in een van mijn blogjes vertelde over onze kindertijd, en hoe wij toen over een eigen taal beschikten. Misschien herinner je het je niet meer, het leek toen ook niet zo belangrijk; maar het is een taal die we in het opgroeien hebben achter ons gelaten... een taal die nochtans de deuren naar het anders denken wijd open zette...
Ik vertelde je toen dat wij in onze spreek(speel)taal er een tijd hadden bij uitgevonden. We hadden niet alleen heden, verleden, toekomst en voorwaardelijke, nee we hadden de ook de fantasietijd uitgevonden en aan onze taal toegevoegd... In het Oostends van mijn jeugd klonk dat als " en tons "zaan" we"... In het nederlands zou ik dat schrijven als: en dan zallen we..., gij zalt, hij zalt, wij zallen zij zallen... allemaal om duidelijk te maken dat wij niet in de werkelijke wereld zaten, ook niet in een toekomende, maar in de speelwereld, de fantasiewereld... Waarin zowat alles mogelijk was, waarin we onkwetsbaar waren en de gekste en onmogelijkste dingen deden... Een deel er van werd dan ook werkelijk uitgevoerd, was doenbaar, of had ons ideeën bezorgd die toepasbaar waren...
Waar is dat vermogen naar toe ?
De school, het werk het werkelijke leven hebben het steeds meer verdrongen, en onze voeten in de aarde geplant, waar ze wortel hebben geschoten en ons willen veroordelen tot star immobilisme.
Het is zo erg, dat we niet meer durven fantaseren, dat we niet durven speels zijn - wat gaan de mensen denken- , we worden vastgeroest...zoals de ruitenwissers van mijn auto...
Zaterdag, toen ik van tanteke kwam, begon het te regenen... Geen erg, je zit toch in de auto, en die is perfect waterdicht. Maar toen ik de ruitenwisser deed werken, kroop die met een langzame haast naar boven, een beetje bevend en schuddend, en bleef daar dan staan, recht op...verstard.
Wat ik ook frunnikte aan het knopje, niets roerde nog... Ik vertwijfeld naar de pechstrook... Anny uit de wagen, en de ruitenwisser naar beneden geduwd. Nog eens proberen...zelfde scenario. We zijn op de weg naar huis wel vijf keer gestopt, vijf keer heeft Anny de ruitenwisser naar beneden moeten duwen, en iedere keer konden we weer wat verder rijden tot ik niets meer zag...
Gisteren belde ik naar mijn garage...Noppes... Weet je wat, we rijden er naar toen en zijn ze werkelijk gesloten, wegens verlof, dan rijden we door naar Bart om de dieren eten te geven, en we stoppen bij de garagist van Bart. Rudy bekeek de ruitenwisser, en nog eens... en zei dat ik de auto moest binnenrijden. Hij heeft daar een klein uurtje werk aan gehad, om heel dat systeem te demonteren, en uit elkaar te halen. Bleek dat die dingen gewoon vastge-oxydeerd waren. (Het is niet van ijzer, maar van iets aluminium-achtigs). Het was niet simpel om het uiteen te halen, zo vast zaten die dingen ! Maar eens het los was, was het een kleintje de roest weg te doen, en alles eens goed in te smeren... en alles werkt weer perfect.
De frank is weer gered....
Oh ja, van frank gesproken...Heb je het ook gelezen dat de tweede bui van de economische crisis er aan komt ? In Kamerika gaan er weer een grote bank en hele resem kleintjes de vergetelheid in, met alle gevolgen vandien voor de economie... Hopelijk komt de vlaag deze keer niet over heel de wereld uitgewreven...en blijft het in Texas en enge omgeving... Het is makkelijker een klein stukje wereld weer op te krikken, dan heel de wereld op te krikken... Maar het is beangstigend.
hoop doet leven...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten