Dat is duidelijk verleden tijd, niet alleen is het doel van het huwelijk, het voortbrengen van nieuw leven al lang geen hoofdzaak meer, en laat men met nu mensen van dezelfde sekse huwen, maar het is ook al lang geen verbintenis meer voor het leven.
Ik las zo juist in de krant dat er in 2008 precies 45.613 huwelijken werden afgesloten in ons landje. Ik las meteen er na ook dat er 35.366 echtscheidingen in dat zelfde gezegende 2008 uitgesproken werden... of, om het in cijfertjes te blijven uitdrukken: meer dan 79 % van de huwelijken lopen op de klippen... Natuurlijk zijn niet alle echtscheidingen ook betreffende huwelijken in het zelfde jaar afgesloten, maar de tendens klopt wel... Enkele jaren terug stelde ik vast dat er maar 1 op de drie huwelijken stand lijkt te houden, en nu moet ik vaststellen dat er net iets meer dan 1 op vijf (20 %) blijft bestaan...
Dat treft me hard, vooral omdat ik zaterdag laatstleden belde naar Lea om haar proficiat te wensen met haar huwelijksverjaardag...de hoeveelste? de 56 ° !!! En aan hoeveel zit jij al ? In November zijn we 43 jaar getrouwd...
Heerlijk toch? Twee mensen die niet ostentatief zitten hun liefde te exposeren, maar waaraan je voelt dat het een echt hecht verbond is, een huwelijk waar in de loop der jaren een soort levenshouding is gegroeid, een huwelijk waar elk zijn plaats kent en de plaats van de ander niet alleen erkent, maar naar voor schuift... Bij Lea en Armand, is het heel duidelijk dat Lea de extraverte partner is, en je ziet Mandje zitten, luisterend en knikkend en nu en dan monkelend. Heel af en toe zegt hij ook iets, en dat wordt dan beaamd en bekrachtigd met tekst en uitleg door Lea. Je zou kunnen stellen dat ze niet alleen naar elkaar zijn gegroeid, maar dat ze ineen zijn gegroeid, hun takken zijn verweven en vormen als het ware één boom.
Ze hebben ook al heel wat leed gekend, maar met elkaar hebben ze alles doorstaan, en zijn er sterker en hechter uit gekomen.
En dan lees je dat van de jonge mensen amper één op vijf...
Och, ik heb al herhaalde malen gepoogd tot een analyse te komen waardoor jonge mensen blijkbaar niet meer kunnen groeien tot hun takken onherstelbaar in elkaar verweven zitten...
In sommige gevallen zeg ik zelfs dat het goed is dat er echtscheidingen kunnen, het hoeft niet meer te zijn dat het huwelijk een hel is voor een van de partners die onderdrukt en mishandelt wordt...Maar je moet in samen-leven ook wel eens leren wat water in de wijn te doen, en elkaar te leren verdragen in kleine en grote dingen...En meestal zijn de kleine dingen het moeilijkst, omdat die zo futiel zijn dat je er niets kunt op zeggen, maar die zo vaak voorkomen dat het een berg lijkt... Grote dingen worden meestal uitgepraat en bijgelegd, en aangepast... Het moeilijke is je telkens weer te herinneren dat het maar een heel klein ietsje is, een niemendalletje, en het ook telkens terug te brengen tot dat bijna niets, en het niet opeen te stapelen tot een berg die niet meer te nemen is... En zie, op den duur zie je het dan niet meer, weet je het niet meer, heb je het aanvaard als een stukje eigenheid van je geliefde...ook geliefd in die kleine kantjes.
Het ergste vind ik de kinderen in die gescheiden gezinnen... Zag je die reclame van een of ander automerk, waarbij men het heeft over de kinderen van mij, die van mijn vrouw en die van ons samen??? Dat is de realiteit in veel gezinnen van nu. Je krijgt er plots broertjes en zusjes bij, die van jou leeftijd zijn of zelfs ouder... heel je bestaan wordt onderste boven gekeerd. En soms zie je dat de gemeenschappelijke kinderen iets meer mogen en hebben dan de kinderen uit een vorige verbintenis...
Verbintenis... heeft iets van verbinden, verband, verbond en heden ten dage iets van verbreken, scheuren, pijn...
Ik wou dat er een soort lijm bestond voor huwelijken... Kijk maar eens naar onze koning, dat huwelijk was zo goed als naar de knoppen, buitenechtelijke relaties en noem maar op scheurden het in grove stukken... En het was de druk van Koning Boudewijn die de echtscheiding verhinderde. Wellicht zullen Albert en Paola hem daarvoor ettelijke keren vervloekt hebben, en pijnlijk naast elkaar geleefd hebben, telkens weer de moeilijkheden herinnerend, tot van lieverlede het herstel kwam, de oorspronkelijke liefde terugkeerde, gezuiverd en puurder dan ervoor...En heel de natie vierde onlangs hun gouden huwelijksjubileum mee ! Je ziet dat het weer een echt echtpaar is, met oog voor elkaar... Er is dus wel degelijk veelal een kans op herstel, als we tenminste herstel willen.
En dat is volgens mij net waar het hem schort... Volhouden, echt willen, vechten voor...
En dan vraag ik me soms af, gaat het momenteel niet allemaal veel te gemakkelijk voor onze kinderen, mankeren zij niet het feit dat je voor sommige dingen echt moet werken, je inzetten, werken om het te bekomen te behouden???
Hebben wij als ouders, grootouders niet te veel de neiging om alles voor hen te doen, hen het werk uit handen te nemen...? Wij moesten thuis sommige taken doen, niet alles was gesneden brood, schilderen, hout hakken, en dergelijke dingen waren taken voor ons. Och, we zagen er tegen op, probeerden het te ontwijken, maar is dat niet net wat ons het meest heeft bijgebracht?
Men trouwt (het woord trouw!!!) met veel beloften en eden...
en met veel kosten...
het loont echt de moeite er voor en er aan te werken !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten