De duitse pijp

Image by Clownhouse III via Flickr

Trouwe lezers zullen weten dat ik het hier over een klimplant heb. Vorig jaar groeide die nog tot in de top van mijn lindeboom, maar samen met de linde is hij ook gesnoeid.
Snoeien moet wel héél gezond zijn, want mijn kale linde is al weer een linde, met een weliswaar kleine kroon, maar toch al verbluffend groot als je weet dat hij een paar maand geleden nog maar een kale,geknotte stronk was!
Maar de duitse pijp is, alhoewel bij hem enkel de lange slingers naar en in de linde afgeknipt werden, plots gaan woekeren en wildgroeien.
En kijk eens naar fruitbomen, zonder snoei: geen fruit !

Ook mijn buksboompjes moet ik voortdurend weer en weer snoeien, en hoe meer ik ze snoei, hoe rapper ze lijken te groeien...

Bij ons gaat dat jammer genoeg niet op! Hoe kort ik ook mijn haren knip, iedere keer kijk ik weer met leedwezen in de spiegel van de kapper naar mijn steeds dunner wordende pruik... Als ik er iets van zeg, troost de kapper me, dat er nog veel slechtere zijn, dat ik nog niet mag klagen...

Tja, ik ken er ook die op mijn leeftijd al lang hun haren kammen met het washandje, bij het wassen van het gezicht in een ruk door tot in hun nek... want zover reikt hun voorhoofd nu al...Maar ergens troost mij dat niet. Ik heb het idee dat het model van mijn schedel helemaal niet geschikt is om kaal gezien te worden. Ik heb het lastige idee dat het model van mijn blote schedel heel geschikt zou zijn om er verticale lijntjes op te tekenen, met dan op de top een leuk strikje...Zou ik precies Wiske zijn, waar ik de schedel van Lambik veel leuker vind. Ik heb inderdaad het idee dat mijn schedel het model van een groot ei zou hebben, alleen nog een mooie strik en 't is weer Pasen...

Je vraagt je af hoe een man aan mijn leeftijd (en met mijn uiterlijk!) in hemelsnaam nog ijdel kan zijn, maar wat mijn schedelvorm betreft...tja, ik moet toegeven dat het mij raakt.
En toch zijn er vedetten die van hun kale schedel hun handelmerk hebben gemaakt, dus zal het wel allemaal zo heel erg niet zijn, maar weet je, het is wellicht de verandering die me stoort. Want zoals de meeste mensen ben ik ook nogal honkvast. Dat heeft wellicht met de leeftijd te maken. Ik woon graag in mijn eigen vertrouwde huis, want daar kan ik doorheen lopen, zonder eigenlijk te moeten kijken, daar weten mijn voeten waar alles staat, heb ik mijn ogen niet voor nodig. Zo kan ik ook perfect mijn haren kammen, zonder een spiegel vandoen te hebben... Ik ken mij kop, en mijn haardos. En nu dreigt dat ergens te veranderen, zal ik andere bewegingen, andere reacties moeten aanleren...
Eigenlijk is dat al een beetje bezig... Ik draag bij zonnig weer een hoedje of een pet, niet omdat ik dat leuk vind, maar om te voorkomen dat mijn schedel mooi rozerood opgloeit en pijnlijk brandt...

Het ergste is dat idee dat ik dan begin te behoren bij de klasse van de hoofddekseldragers.

Misschien denk je bij jezelf dat dit helemaal niet zo erg is, maar voor mij is dat wel erg! En dat is mijn eigen schuld, dikke bult!. Toen ik nog jong en gezond was, en met de auto heel veel de baan op moest, dan kon ik mij ergeren aan al die lui die zo rustig en kalm en relax op de baan rondtoerden... Dus vooral op oudere mensen... en een van de manieren waarop ik die ambetanterikken catalogiseerde was...'t Is er weer een met een pet of met een hoed! want dat waren steevast de ouderen...

Nu ben ik daar dus zelf bij ! Ik ben er ook ene van de dieë met een pet of een hoed, en die rustig rondtoeren, helemaal niet meer opgejaagd door werkdruk of welke druk dan ook... Ik ben dus bij die oude lamzakken. die niet meer vooruitgaan in het verkeer...

Snap je nu mijn hekel aan het kaal worden?

Eigenlijkheb ik dus een hekel aan het feit dat ik verander ! En we veranderen inderdaad met het ouder worden! Niet alleen door het kalmer en bezadigderderder leven, maar ook door de visie die we hebben op de dingen... Toen ik twintig was, was ene van vijftig al een oude vent...Toen ik veertig was schoof dit al op naar de pensioenleeftijd, en als ik nu een doodsbrief krijg van ene die zijn viool op de leeftijd van 75 aan de muur heeft gehangen, dan zeggen Anny en ik tegen elkaar...Eigenlijk ook nog niet oud hé...

Kijk, als ik mij daar dan plots bewust van word, dan heb ik een hekel aan de veranderingen die we ondergaan in ons leven, in ons gevoelsleven, in ons denken.... Dan denk ik bij mezelf: Nu denken mijn kleinkinderen (en ze denken niet alleen, ze zeggen het ook!) dat Opa al een stokoude mens is, en ik schuif voor mezelf dat idee van oud telkens weer wat op, ver voor me uit.

Maar ook al voel ik me niet oud, ik ben het toch! Het gezond verstand zegt me dat ik wellicht al over de tweederden heen ben, en dan ben ik optimist...want dan dicht ik mezelf meer dan negentig levensjaren toe, terwijl het morgen al allemaal voorbij kan zijn... en dan zullen insiders zeggen: zijn vader was ook niet oud toen hij stierf, hij is toch al iets ouder geworden...

Nee, ik zit daar niet op te dubben, ze hebben gelijk, maar ik ben blij met iedere dag die ik krijg. Ook al ben ik maar een "krakende wagen", de volkswijsheid zegt dat juist die het langst lopen, dus who cares ????

Ik kam met mijn vingers nog eens door mijn haren en zit te grinniken... Heerlijk och dat ik daar zo kan over lullen? Ik lééf ! Ik lach en heb plezier in het leven, ondanks mijn kalere kop.

tot de volgende ?

Het gevaar van succes

Image via Wikipedia

Ik heb je al verteld dat ik bezig ben aan een boek over Creatief denken... Waarschijnlijk boeit het mij zo erg, omdat ik zelf wel een beetje tot de groep creatievelingen behoor. Niet dat ik uitvinder ben of zo, maar ik bekijk nogal dikwijls de zaak vanuit een andere invalshoek dan de meesten.
Wellicht dat sommige onderwerpen mij dan extreem aanspreken, omdat ik net daar op tekort kom...Zo las ik een heel hoofdstuk over het gevaar van ... succes.
Eigenlijk gaat het over veel meer, in het boek gaat het over het begrip vastroesten in een bepaalde werkwijze en denkwijze, maar het ene puntje van vastroesten, het succes, dat lijkt mij persoonlijk zo heel erg juist, dat ik ook ongetwijfeld ziek ben dan dat vastroestproces voortkomend uit het succes.

Het begrip is heel simpel: je hebt iets in orde gekregen, geregeld, met succes afgerond, op een bepaalde manier. Telkens als het probleem zich opnieuw voordoet, of telkens een gelijksoortig probleem zich stelt, grijp je terug naar de oude succesformule...

Met andere woorden, je denkt niet meer... Je doet zoals wijlen minister Achille Van Acker, die in zijn beste Frans, met Brugs accent zei: "Z'azi d'abord, et puis z'y réflessi" Of vertaald: Ik handel eerst, en dan pas denk ik erover na...
Dat kan best behoorlijke resulaten geven, maar de vraag is, of dat het beste resultaat is!
Je kunt natuurlijk stellen dat de tijd die je neemt om de zaak telkens en telkens weer te overdenken veelal verloren tijd zal zijn, maar zeker ben je daar niet van, en je kunt nooit -met de hand op het hart- stellen dat je voor de beste oplossing bent gegaan.
Eigenlijk ben je gewoon lui! Je neemt gemakshalve de voor de hand liggende oplossing, de oplossing die je al kent van vroegere vraagstukken...Je werkt kortom, op de school-manier van denken. Net zoals je op school telkens en telkens weer hebt geleerd dat er maar één juist antwoord is, ga je hier ook van die reflex uit. Je kent een oplossing, dus zal dat wel de enige en de juiste zijn.

Eén van de steeds terugkerende taken die ik had in de vakbeweging, was het opmaken van het nieuwe "eisenpakket"... In de sectoren waarvoor ik aangesteld was, waren er telkens overeenkomsten voor twee jaar, en dan moest er weer een nieuwe overeenkomst afgesloten worden over de loons- en arbeidsvoorwaarden voor de arbeiders uit de betrokken sector. Het eeuwige eerste punt was en is wellicht nog steeds de loonsvoorwaarden... Ik herinner me dat ik toen al regelmatig de bedenking maakte, of dat wel zo nodig het eerste punt moest zijn? Ik weet, je kunt moeilijk stellen dat je op een bepaald moment genoeg loon verdient, want in onze materialistische wereld zou je wellicht helemaal alleen staan in die overtuiging, maar mij leken die andere punten veel en veel belangrijker! Als ik nu nog zou werken, dan denk ik, dat in de huidige crisistijd, mijn eerste bedenking zou gaan over de werkzekerheid, en ik zou proberen de arbeiders te overtuigen om eerst op dat probleem na te denken... Een van de denkpistes zou kunnen gaan over de afdankingsprocedure. Stel dat er principiëel geen arbeiders meer zouden kunnen worden afgedankt, tenzij het gaat over "onmogelijkheid van verdere samenwerking of zwaarwichtige redenen", of over door de partijen erkende onmogelijkheid van tewerkstelling door wijziging van de omstandigheden. (Er kan bevoorbeeld door een wijziging in de productie een bepaald soort werk gewoon verdwijnen, en er is geen mogelijkheid door bijscholing de arbeiders te verschuiven naar de nieuwe soort werk). Ik denk gewoon luid op, en stel dit gewoon als een vertrekbasis om een discussie ter zake te beginnen.

Wij hebben in ons Absurdistan een behoorlijk werkend systeem, waarbij telkens de nieuwe loon-en arbeidsvoorwaarden in akkoorden worden gegoten en bekrachtigd, dus een werkelijke overeenkomst tussen partijen. Dat is een systeem die op zich al een zeker evenwicht waarborgt, als tenminste alle partijen bereid zijn te praten. In het andere geval komt het tot een conflict en wordt het een soort machtsstrijd, met alle gevaren van dien. Want dan dreigt men tot een situatie te komen die niet evenwichtig is. Het ideaal is dus dat de partijen elkaar vinden, ergens in het midden. Meestal lukt dit ook. Dit is een systeem die ook bepaalde waarborgen biedt op sociale vrede en dus op een goed arbeidsklimaat, wat ook weer voor alle partijen voordelig is.

Maar het gevaar is dus ook in dat systeem: het vastroesten.
Ik herinner mij zelfs een arbeidsovereenkomst waar de werkgevers liever meer loon gaven dan wel bijkomende inspanningen te doen op de voorwaarden (lees veiligheid en gezondheid) voor de arbeiders. Het ergste was naar mijn gevoel dat de arbeiders die omkoopsom aanvaardden.

Daarom zou het goed kunnen zijn, om eens een soort bevraging te doen bij de gewone arbeiders, er wel op lettend dat de vragen op zich al geen antwoord suggereren. Je zou dit kunnen doen met een vragenlijst op te sturen, waarvan je er dan veel te weinig terugkrijgt, maar ik persoonlijk zou het eens proberen te doen met de vele arbeiders die we zien bij contacten. We krijgen jaarlijks honderden arbeiders over de vloer, met vragen over dit of dat, met verzoeken, over moeilijkheden, over zaken die ze niet krijgen of noem maar op, te veel om op te sommen. We zouden kunnen beginnen met die mensen eens te bevragen, maar doe dit niet echt als "nu gaan we eens een vragenlijst invullen", nee, probeer gewoon eens te weten te komen wat er bij die betrokkene leeft, wat hij aanvoelt in het bedrijf, kortom probeer hem eens gewoon te laten praten over zijn werkervaringen... Wedden dat je soms heel verrassende vaststellingen zult doen ?

Ik heb dit voorbeeld uit eigen beroep gekozen, maar in feite zou je dat in elk beroep moeten toepassen! Je moet voortdurend evalueren, en van uit die evaluatie je vragen beginnen te stellen. Hoe kan het anders, wat zijn de gevolgen als je het nu eens zo zou doen... Begin met in de eerste plaats alles in het meervoud te stellen... Klinkt gek? Toch is het veel logischer na te denken over de resultaten dan over het resultaat, de gevolgen dan het gevolg, de kansen dan de kans, en ga zo maar verder.

Gisteren heb ik eens de held willen uithangen. Bij Bart was er geen eten genoeg voor de kippen, dus haalden we een zak voeder. Bij Bart moet je daar ver mee lopen, dus wilde ik niet dat Anny dat deed, en ik pakte de zak op mijn schouder... De pijn is nu nog aan het wegebben. Anny is kwaad. Ze heeft gelijk, maar anders had zij wellicht de pijn...en is dat dan beter ?

tot de volgende ?

Zo maar... een zonnige vis-dag...

Image by Erf-goed.be via Flickr

Gisteren gingen we vissen... bij Pepé in Wannegem. Nee, je krijgt geen verslagen van homerische gevechten tegen grote beesten, zelfs niet van hoeveel-we-wel-gevangen-hebben, want de vis beet niet echt, we vingen niets dan wat kleine pruts en nu en dan iets wat al vis mocht heten... Maar het was een mooie dag, zonnig, niet te warm, gewoon...een heerlijke zonnige dag in het zonnetje, genieten. zo maar...
Wat gebabbeld met pepé, en voor de rest...niks...zalig niksen...

Ook dat moet eens kunnen. Heerlijk ontspannen, denken aan van alles en nog wat, maar niets echt belangrijks, zo maar...je gedachten laten zweven op het ritme van het kabbelende water en de speelse zomerwind.

Gewoon, prettig tevreden zijn.

Als de vis echt bijt, dan heb je die kans niet, niet echt...Dan ontspan je in de spanning van het vissen, als ze niet bijten, dan krijg je de kans om je te ontspannen diep in jezelf.

Heel wat mensen kunnen dit niet (of niet meer), hebben het vermogen verloren om eens te kunnen niksen, om eens de motor in "vrij" te laten draaien.

Nochtans is dat één van de beste manieren om de batterijen weer eens op te laden. Zelf geen grappige film of boek nodig hebben om weg te zijn van de dagdagelijkse besognes...Gewoon je geest en je verstand laten drijven...Je blaast geestelijk je luchtmatrasje op, en laat je drijven. Je moet nergens aankomen, waar je ook aanspoelt, het is goed...Het zal altijd wel ergens zijn. Vraag mij niet op wat ik dan wel allemaal heb gedacht, ik weet het begot niet...soms had ik het gevoel op wel tien dingen in eens bezig te zijn, soms ook helemaal niet bezig te zijn, gewoon zitten kijken naar dat water, naar die dobber die daar stil en onbeweeglijk drijft. Net zoals ik zelf.

Al bij al was het een heerlijke dag. Luc en Willy zijn op de duur de vis gaan opzoeken, tot aan de verste kant van de vijver, en daar vingen ze er enkele. Ik had daar helemaal geen behoefte aan, ik zat daar goed, ik genoot en nu en dan ving ik een klein petieterig bliekje... Ik gooide ze in het grote leefnet, want ze moesten mee naar de grote ton van Luc...om mee op baars, snoekbaars en snoek te kunnen gaan vissen...Later, veel later...

's Nachts kan en doe ik dat ook wel eens... Als ik weer eens wakker lig, van de pijn of zo maar. Dan laat ik mijn geest gewoon "spelevaren"...heel ontspannen, heel rustig. Dat is bijna net zo goed als het slapen zelf. En vooral, op een of andere manier denk ik dan nooit aan de pijn, nooit op de zorgen, nooit op iets negatiefs...Ik drijf op een positieve stroom. Heerlijk, rustig, de batterijen opladen om er weer tegen te kunnen.

Op een bepaalde manier is dat net zoals het bezig zijn met een hobby, of het verdwalen in een goed boek...Het dringt het negatieve en de pijn naar achteren.
Je kunt het net zo goed vluchten noemen, en dat is het ook een beetje.
Maar liever blode Jan dan dode Jan, geldt hier ook ! Het helpt je aan geen kanten om je te wentelen in de pijn en de beslommeringen, het geeft je alleen maar het gevoel dat je bij dat wentelen volgekleefd wordt met die pijn en met die zorgen...Dus is het veel beter ze te laten waar ze zijn, en een veilig oord op te zoeken.

Nee, ik weet wel, dat ze daarmee niet weg zijn, maar het geeft me op zijn minst wat tijd om opnieuw de krachten te verzamelen, om meer en effectievere weerstand te bieden. Het is mijn manier om positief te blijven staan tegenover het leven.

Onlangs zei iemand tegen Anny en mij: "Jullie hebben ook al jullie deel gehad!"... Een beetje verrast bedacht ik dat dit eigenlijk ook wel zo was... Een kind verloren, al zoveel jaren thuis ziek zijn, pijn hebben... Voor veel mensen zou dit inderdaad een BERG van zorgen lijken, een onoverkoombare berg... Ik ga niet beweren dat ik onder druk van die dingen nooit een dipje heb, maar ik weet dat ik 99% van de tijd dit veel positiever dan wel negatief bekijk... Of, om het beter uit te drukken, ik laat me niet ten onderen gaan! Het is niet dat ik er tegen vecht en het overwin, nee, want wat ik ook zou doen, de pijn is er, zowel geestelijk als lichamelijk, en ik kan het niet overwinnen, wat ik ook doe, het is er! Maar ik loop er als het ware langs, ik laat het liggen waar het ligt, en doe een ommetje, en kijk bewust de andere kant uit.

Ik probeer dus niet te overwinnen, ik probeer niet echt om sterk te zijn, nee, als ik het goed bestudeer ben ik veeleer laf, en vlucht van wat niet te overwinnen is.

Op die manier kun je ook perfect overleven! Je hoeft niet altijd proberen de zaken te overwinnen, je kunt ook een omweg maken.

Dat gaat niet alleen op voor pijn, dat gaat voor heel veel dingen op! En kijk, op zich is dat ook een oplossing ! en veel makkelijker haalbaar... Om het met een Oosters spreekwoord te zeggen, "Het ranke riet breekt niet met te buigen voor de wind"

Ook dat is een vorm van creatief denken, je niet vastpinnen, maar een uitweg zoeken. foto: De molen van Mater (Tissenhove) is een mooi voorbeeld hoe je door tegenwind om te zettten in een andere beweging, best productief kunt zijn !!!

tot de volgende ?

Nooit te laat...

Image by Jackie Kever via Flickr

Sommige boeken geven mij het gevoel dat ik ze veel en veel te laat in handen kreeg... Dat was laatst zo met het boek over architectuur, en nu heb ik er al weer eentje met een boek over Creatief Denken...
Bij het boek over de architectuur in Europa, had ik plots een heleboel antwoorden op vragen die ik me niet eens bewust had gesteld, maar die toen ik de antwoorden las, me deden denken: "Ah, zo zit dat, daarom dus..."
Het boek over creatief denken, doet mij denken dat ik honderden, nee, duizenden kansen heb gemist om "vernieuwend" te zijn, in heel wat vlakken, want een mens beweegt op heel wat vlakken, professioneel, thuis, bij de ontspanning en noem maar op... Maar het is nooit te laat om bij te leren! Het is ook nooit te laat om innoverend te leren denken!
Het haartiekeltje van gisteren was maar een eerste sprong in het duister, want dat gevoel geeft het je, als je zo'n simpel ogende vraag als 1+1 = voor je krijgt, maar plots om meerdere juiste antwoorden gevraagd wordt... Misschien zou ik moeten stellen meerdere mogelijke antwoorden.

Vannacht lag ik aan al die dingen te denken, want het hield me wakker... En ik herinner me dat ik heel lang geleden, in een van mijn blogjes vertelde over onze kindertijd, en hoe wij toen over een eigen taal beschikten. Misschien herinner je het je niet meer, het leek toen ook niet zo belangrijk; maar het is een taal die we in het opgroeien hebben achter ons gelaten... een taal die nochtans de deuren naar het anders denken wijd open zette...

Ik vertelde je toen dat wij in onze spreek(speel)taal er een tijd hadden bij uitgevonden. We hadden niet alleen heden, verleden, toekomst en voorwaardelijke, nee we hadden de ook de fantasietijd uitgevonden en aan onze taal toegevoegd... In het Oostends van mijn jeugd klonk dat als " en tons "zaan" we"... In het nederlands zou ik dat schrijven als: en dan zallen we..., gij zalt, hij zalt, wij zallen zij zallen... allemaal om duidelijk te maken dat wij niet in de werkelijke wereld zaten, ook niet in een toekomende, maar in de speelwereld, de fantasiewereld... Waarin zowat alles mogelijk was, waarin we onkwetsbaar waren en de gekste en onmogelijkste dingen deden... Een deel er van werd dan ook werkelijk uitgevoerd, was doenbaar, of had ons ideeën bezorgd die toepasbaar waren...
Waar is dat vermogen naar toe ?
De school, het werk het werkelijke leven hebben het steeds meer verdrongen, en onze voeten in de aarde geplant, waar ze wortel hebben geschoten en ons willen veroordelen tot star immobilisme.

Het is zo erg, dat we niet meer durven fantaseren, dat we niet durven speels zijn - wat gaan de mensen denken- , we worden vastgeroest...zoals de ruitenwissers van mijn auto...

Zaterdag, toen ik van tanteke kwam, begon het te regenen... Geen erg, je zit toch in de auto, en die is perfect waterdicht. Maar toen ik de ruitenwisser deed werken, kroop die met een langzame haast naar boven, een beetje bevend en schuddend, en bleef daar dan staan, recht op...verstard.
Wat ik ook frunnikte aan het knopje, niets roerde nog... Ik vertwijfeld naar de pechstrook... Anny uit de wagen, en de ruitenwisser naar beneden geduwd. Nog eens proberen...zelfde scenario. We zijn op de weg naar huis wel vijf keer gestopt, vijf keer heeft Anny de ruitenwisser naar beneden moeten duwen, en iedere keer konden we weer wat verder rijden tot ik niets meer zag...

Gisteren belde ik naar mijn garage...Noppes... Weet je wat, we rijden er naar toen en zijn ze werkelijk gesloten, wegens verlof, dan rijden we door naar Bart om de dieren eten te geven, en we stoppen bij de garagist van Bart. Rudy bekeek de ruitenwisser, en nog eens... en zei dat ik de auto moest binnenrijden. Hij heeft daar een klein uurtje werk aan gehad, om heel dat systeem te demonteren, en uit elkaar te halen. Bleek dat die dingen gewoon vastge-oxydeerd waren. (Het is niet van ijzer, maar van iets aluminium-achtigs). Het was niet simpel om het uiteen te halen, zo vast zaten die dingen ! Maar eens het los was, was het een kleintje de roest weg te doen, en alles eens goed in te smeren... en alles werkt weer perfect.

De frank is weer gered....

Oh ja, van frank gesproken...Heb je het ook gelezen dat de tweede bui van de economische crisis er aan komt ? In Kamerika gaan er weer een grote bank en hele resem kleintjes de vergetelheid in, met alle gevolgen vandien voor de economie... Hopelijk komt de vlaag deze keer niet over heel de wereld uitgewreven...en blijft het in Texas en enge omgeving... Het is makkelijker een klein stukje wereld weer op te krikken, dan heel de wereld op te krikken... Maar het is beangstigend.

hoop doet leven...

tot de volgende ?

1 + 1 = ?

Image by Pachango via Flickr

Geef minstens twee juiste antwoorden.
He?
Klinkt plots niet meer zo simpel hé ?
En toch ... We zijn alleen zo gefixeerd op het aangeleerde antwoord, dat we er niet meer bij stilstaan dat geen enkel antwoord op geen enkele vraag ook maar zo evident is !
Nochtans, als een steen bij een vensterraam komt, heb je geen twee, maar een heleboel stukken...Wellicht moet je echt zoeken om de steen er in terug te vinden.

We moeten ons denken eens evalueren! We zijn vastgeroest, we staren steeds naar hetzelfde punt. Zonder te zien dat er nog miljoenen andere punten zijn.

Met andere woorden, we denken niet echt ! We reageren zoals een papegaai op het geleerde, en denken helemaal niet verder meer! We hebben geen fantasie meer, we zijn niet creatief meer. Mochten alle mensen redeneren zoals jij, dan kwamen er geen uitvindingen meer, en stonden we helemaal stil, ter plaatse te trappelen.

We moeten weer leren ons bij alles te verwonderen, en bij alles vragen te stellen. Dan pas gaan we vernieuwend kunnen denken! Normaal denken we op die manier! We hebben ons echte denkwerk afgeleerd op school ! Ga eens op bezoek bij kinderen in de kleuterklas, teken een klein cirkeltje of een vierkantje of een lijntje of zelfs enkel maar een puntje op het bord, en vraag hen eens wat dat is ! Je zult massa's antwoorden krijgen, gewoon omdat die kinderen nog niet als een papegaai leerden dat het een cirkel is, of een vierkant of een lijn of een puntje...Ze bekijken het van uit een onbevangen open blik, en zien in dat puntje een bal, een sneeuwvlok, een ster en ga maar door...

Wij zijn dat kwijt, en wat we er nog van hebben, graven we heel diep in, in het diepste van ons geheugen, want het is niet gepast te zeggen dat een krijtstipje op een bord je doet denken aan een gat in je autoband.

We zouden er echter veel beter aan doen om terug anders te leren denken. Niet dat wat wij logica plegen te noemen zo verkeerd is, maar het is te veel de veilige manier, te veel de vastgeroeste denkwijze die nooit tot tot vernieuwing zal leiden. Wil je creatief zijn, vernieuwend zijn, dan moet je weer leren met open geest naar de dingen te kijken. Niet alles zal tot een nieuw en zinvol antwoord leiden, maar je zult zien dat je nu en dan, door van een andere basis te vertrekken tot een juist en volkomen anders antwoord zult komen.

Met andere woorden laat je fantasie de vrije teugel! Durf weer te denken zonder de aangeleerde manieren van denken, denk weer alsof je het probleem helemaal vanaf nul moet oplossen, en dat er nog geen deeloplossingen of zienswijzen over bestaan. Stel eens andere vragen, zoals in het voorbeeld in de titel, waar je wat schrikt als de vraag luidt: geef minstens drie juiste antwoorden... Ruk je los van het ingestampte, verover zelf je wijsheid.

Vind eens het wiel opnieuw uit, door te vertrekken vanaf de doelstelling: ik heb een last en wil die zo vlug en zo gemakkelijk mogenlijk van a naar b brengen. Wat heb ik hier ter beschikking dat mij kan helpen in die opdracht? Is de last in een handiger vorm te brengen? Rond, dan kan ik hem rollen...smaller zodat ik hem beter kan opnemen, steviger zodat het ene eind niet op de grond hangt als ik het ander eind op hef... denk het probleem eens uit. Nee, echt tijd zul je er niet mee winnen, zeker niet de eerste keer, maar misschien vind je een oplossing zonder bij je buur te moeten gaan om zijn zolderwagentje te lenen...

Kijk ook om je heen, en verwonder je. Heb je al eens stilgestaan bij je tube tandpasta, die met de twee kleuren... Weet je hoe dat werkt ? Of, om een veel simpeler vraag te stellen, hoe krijgen ze de tandpasta in de tube ? Het antwoord is ook hier heel eenvoudig, ze gieten de pasta gewoon er in via het onderste van de tube, en lassen pas nadien de tube dicht, en waar ze twee kleuren hebben, zitten er in feite twee tubes in één... je duwt op het totaal, dus komt de pasta gelijktijdig uit de twee compartimenten. Simpel ? Ja hé ! Maar wist je het ?

Zo zijn er duizenden dingen, waar we niet bij stilstaan, maar die echt niet zo simpel zijn. Zo heb je de blikken dozen met soep of groenten of wat dan ook. Die bestonden al voor de uitvinding van de doosopener. Het was in het begin dan ook een hels karwei om die dozen open te prutsen met een beitel en hamer. Er was een heel nieuwe denkwijze voor nodig, om een blikopener te ontwerpen. We staan daar nooit bij stil, maar dat is een verbluffend eenvoudig en goed werkend ontwerp ! Denk er eens over na, weet jij misschien nog een betere manier ? Je kunt er heel rijk mee worden !

Ik bedoel maar, verwonder je, pak niet zo maar iets in je handen om er mee te werken, bekijk het even, sta er even bij stil, waarom is het zo gemaakt en wat doet het in feite, kun je dat ook op een andere manier doen?

Heb je al eens gekeken naar oude beeldhouwwerken, van voor de tijd van het staal? Hoe deden ze dat dan? Is onze beitel echt vernieuwend ? En niet alleen van betere kwaliteit?

Er ligt een hele wereld aan onze voeten, waar we nog van alles kunnen mee doen. Wel weten we dat een heleboel van de dingen waarmee we nu werken, eigenlijk slecht zijn! We vervuilen veel te veel zowel de lucht, de bodem als de zee, we putten de grondstoffen te veel uit en zoeken geen alternatieven of veel te weinig...omdat we vastgeroest zijn aan het idee dat het ook werkt met wat we nu doen en nu hebben... Straks zitten we met tekorten, en dan gaat iedereen opnieuw het wiel moeten uitvinden, want al het bestaande dreigt stil te vallen!!!

Hoog tijd dus om weer te leren creatief te denken !

tot de volgende ?

Het paard, en de SLE

Image by agriflanders via Flickr

In de nu wei geworden grond naast mijn deur, loopt nu een paard.
Het gras is al eens gemaaid, en is nu wat dikker "gestruikt", alhoewel het nog niet echt overloopt, maar ergens in de loop van de avond moeten ze er het paard zijn komen opzetten.

aan de voorzijde, de straatkant, is er fatsoenlijke draad geplaatst, maar de drie andere zijden hebben alleen van die witte (nylon?)draden, waar een metaaldraad ingeweven is, en waar er elektriek doorloopt.

Vannacht heeft de hond van Rob regelmatig alarm geblaft, en ik heb uren liggen luisteren naar dat bizarre geluid die we hoorden.

Vanmorgen zag ik dan dat het paard in de wei stond. Helemaal achteraan, helemaal verschrikt, de oren spits omhoog. Wellicht is het een merrie die geveulend heeft of moet veulen, want het loopt er met een dikke paardendeken over zich heen, verschrikt te kijken naar de nieuwe wereld.

Wellicht is het paard er hier gisterenavond laat op de wei gezet, en heeft in de nacht een paar keer een onprettige kennismaking gemaakt met den Heiligen Triek. En het bizarre geluid wat we hoorden zal dus wellicht Het Paard zijn geweest met de dikke pardessus.

Na vandaag zal het wellicht zijn terrein beter kennen, en zal het rustiger zijn en minder verschrikt naar alles staan te staren met de oren spits van schrik... Ook de hond van Rob zal leren dat er een nieuwe buur is, en wellicht niet meer telkens alarm slaan als het verschrikte paard voorbij sjokt.

Echt goed heb ik het paard nog niet kunnen bewonderen, het is ten eerste bedekt met dat kamerbrede tapijt, maar bovendien staat het helemaal op het einde van de wei, zo ver als mogelijk weg van de straat en de mensen.

Ik denk niet dat het zo goed was om het paard 's avonds laat te verhuizen. Maar ja, ik ben geen paardenfokker, ik ben alleen een dierenvriend. En een paard is een mooi dier. Voor mij iets te groot, dus ben ik er niet echt stout op, maar het is wel mooi. Bovendien kunnen ze iets wat wij niet kunnen. Ze lopen op één teennagel ! Je moet het skelet van een paardenbeen een bekijken, ze lopen op wat bij ons de middenste teennagel zou zijn.

Wie zou, in een ver verleden, de eerste mens zijn geweest die de euvele moed had, op een van die grote beesten te gaan zitten om zich te laten voeren? En hoe kregen ze dat eerste paard zo ver ? Wie heeft dat beest voor het eerst ingespannen en een kar laten trekken? Toendertijd werden die beesten half gewurgd door het feit dat ze moesten trekken met hun hals...

Maar dat moeten werkelijk moedige kerels zijn geweest ! Stel je dat grote beest maar eens voor in de wildernis, grote rappe beesten die gemeen kunnen uithalen met hun achterpoten... Kruip daar maar eens op !

Nee, ik heb al wel op paarden gezeten, maar het is niet echt mijn ding, mede door het feit dat ik die dieren net een maatje te groot vind voor mijn maat.

Maar mooi, is het wel, meer zelfs, het is een prachtig beest! En ook hier is het talent van onze voorouders enorm geweest, je moet maar eens kijken naar al die rassen die er in de loop der tijden gekweekt werden, gaande van de falabella (of zoiet)een héél klein paardenras, tot die hele grote paardenrassen, mooie zware paardenbeesten, een massa macht. Denk maar aan onze Brabanders en de ardenners... De meesten zullen het niet met me eens zijn, maar dat vind ik de mooiste paarden die er zijn, gewoon, die massieve machtige trekpaarden, spieren in een sublieme vorm gegoten.

Er is een tijd geweest dat de paarden hier aan het verdwijnen waren, weggedrukt door de sterke mechanisatie van de landbouw. De enige paarden die je nog zag waren die lauwe paarden in de manèges... Maar hier en daar bleven er boeren bestaan die toch nog enkele paarden hielden, niet meer om te werken, maar omdat ook zij verliefd waren op die mooie beesten... en nu is er een soort revival van Het Paard bezig. Steeds meer zie je weer mooie rassen van paarden, die door de eigenaars gekoesterd en beschermd worden. Eigenlijk veel meer dan vroeger. Want vroeger waren hier alleen de eigen rassen, en nu zie je hier ook paardenrassen uit andere regio's en landen, zelfs werelddelen... (Ook bij de andere huisdieren is dit het geval !)

Maar het paard zit in een speciale positie!
Ik ben lid van SLE (Stichting Levend Erfgoed), waar men poogt de inlandse rassen te behouden voor het nageslacht. En voor sommige rassen is dat heel erg hoognodig ! Dat komt, omdat heel wat van die dierensoorten eigenlijk uit de normale markt zijn geconcurreerd. Neem nu onze oude kippenrassen, die zie je alleen nog bij enkele doordouwers, die alles op alles zetten om het ras te behouden, want de moderne hybriden leggen veel meer, en wat vleesrassen betreft, de moderne hybriden groeien vlugger en zijn dus veel economischer dan bv onze Mechelse kippen. Honden en paardenrassen zitten in een andere situatie, zij hebben het "nut" overstegen, en zijn in feite een soort luxedieren geworden, die gehouden worden omwille van de rasadel. Het is veel sjieker langs de straat te lopen met een echt vlinderhondje, dan met een stratier, alhoewel ze wellicht beiden even leuk en aanhankelijk zijn.

Veel van onze rassen zijn ook over de grenzen bekend, en worden er ook gehouden, net zoals je hier al die vreemde rassen ziet rondlopen, tot en met huskies en zuidafrikaanse ridgebacks bij de honden... zie je hier ook allerlei kippenrassen, allerlei schapen- en geitenrassen, en soms is het voor onze eigen rassen heel moeilijk om te blijven bestaan onder die druk.

Ik pleit dan ook, als je toch wilt kippen houden, omdat je ze leuk vind, omdat ze je afhelpen van heel wat huishoudelijk restafval en omdat ze ook nog eens een eitje leggen, kies dan voor een van onze eigen inlandse rassen, je gaat er een mooie kip voor hebben, die misschien iets minder legt, maar die leuk staat in je kippenren. En we hebben eigen rassen van héél groot zoals de Mechelse Kalkoenkoppen tot de schitterende en wereldberoemde Antwerpse Baardkrielen. Zo hebben we ook heel mooie en nuttige konijnenrassen, en mocht je tot de zeldzame wezens behoren die verslingerd zijn op het houden van eenden, dan heb je er een heel gamma van Belgische rassen die stuk voor stuk bijna uitgestorven zijn, en hoognodig enkele fervente beschermers van node hebben.

Maar weet je wat? Bekijk het eens rustig, neem je agenda, en noteer dat op zondag 23 augustus er weer een Erfgoeddag is door de stichting Levend Erfgoed, in het Provinciaal Domein Puienbroek te Wachtebeke. Je kunt er de meeste van die rassen van ons eigen rassen bekijken! Paarden, koeien, schapen, geiten, konijnen, kalkoenen, kippen, duiven, honden... en van heel wat van die rassen krijg je zelfs de kans er aan te schaffen... Het is een prachtige dag, in een prachtig domein, waar ook al een heleboel van die rassen speciaal gehouden en beschermd worden, en waar je ze kunt bewonderen op een prachtige wandeling door het domein. Doen !

tot de volgende ?

De tour de zwanse

Image by Getty Images via Daylife

Greg Lemond, voormalig winnaar van de Tour, heeft de steen des aanstoots in de kikkerpoel van de ronde geworpen...
Hij heeft publiekelijk verklaard dat de prestatie van Contador niet mogelijk is op een "natuurlijke" manier.
Natuurlijk kwam er onmiddellijk reactie van Contador en omgeving...
Maar wat denk jij er van ?
Wetende dat zelfs Merckx in Italië tegen de lamp liep (ook al blijft hij volhouden dat hij onschuldig was), en die reed weliswaar met minder goede fietsen dan nu, de tour uit als winnaar, aan een gemiddelde snelheid van nog geen veertig kilometer per uur... Nog een beetje en ze rijden hem nu tegen 50 km/uur uit.
Daar heb ik al wat vragen bij...
Maar naar mijn gevoel is het dagelijks hardrijden, koersen, om te winnen gewoon niet echt mogelijk !
Heb jij al eens een marathonloper gezien die dag in dag uit iedere dag een marathon loopt om te winnen?
Heb jij al eens een triatlonatleet gezien die...
nee hé, maar koersen, ho maar!
En pas op, er zijn ritten bij van meer dan 200 km, en soms enkele van dat kaliber na elkaar. Bovendien zijn de bergritten ook meestal gegroepeerd, om het lastig te maken...
Of velorijden is helemaal geen zware sport, anders zou je dat niet kunnen, of marathonlopers en triatlonatleten zijn doetjes...
Of... lemond heeft gelijk ...

Maar er is nog niemand betrapt op doping in deze tour de zwanse ???
Dat kan verschillende redenen hebben, maar ik denk, ik vermoed, ik voel het aan mijne kleine teen: ze hebben weer iets nieuws, iets wat ze nog niet vinden in de controles, of iets waar ze nog niet naar zoeken...

Naar mijn idee is dat waarschijnlijk niet eens zo moeilijk, rekening houdende met de vooruitgang in de medische en biologische wetenschappen.
Waarom vindt men die dopingsmiddelen? Omdat ze duidelijk vreemd zijn aan het lichaam, of in abnormale hoeveelheden voorkomen in het lichaam.
Maar stel dat je een middel vindt waardoor er geen verzuring meer optreedt in de spieren, en die gemaakt wordt met lichaamseigen stoffen... Dus voor ieder renner zijn eigen persoonlijke pilletje of spuitje... en je kunt niet eens stellen dat het doping is, want het verhoogt niet eens de capaciteiten...het maakt alleen dat je onbeperkt kunt blijven op maximum doorgaan.

Ik zeg zo maar iets, ik kan zo nog enkele mogelijkheden opnoemen, waarbij men met eigen lichaamsstoffen een soort pepmiddel maakt, onnaspeurbaar omdat het niet eens als doping kan gezien worden... Denk maar aan een eerste stap in die richting, bloeddoping, waarbij men zijn eigen bloed weer binnenkrijgt. Dat kan men ontdekken door abnormale hoeveelheden van bepaalde stoffen in dat bloed, maar mits enige verfijning, waardoor er geen overmatige aanwezigheid van die stoffen meer is, is het onnaspeurbaar...

En let op, van de rennerswereld druipt dit dan door naar de andere vormen van "sport"... Want door de manier waarop renners bijna dagelijks abnormale inspanning na inspanning moeten leveren, zijn zij het ideale proefterrein om nieuwe middelen op uit te testen. Bovendien hebben ze nog een voordeel! Er is geen sporttak waar de controle zo intens is, dus kun je experimenteren naar een "volmaakt" middel...

Wat dat betekent voor het lichaam van de renner is bijzaak, en neemt hij er blijkbaar graag bij, want hij moet in enkele jaren "binnen" zijn... ook al is het ten koste van zijn gezondheid. Gek is dat, maar kijk maar eens naar het wereldje van de bodybuilders, daar kun je letterlijk de gekte meten in centimeters "spieren"...

Het gekke is, dat, mocht de doping werkelijk verdwijnen, de uitslag wellicht niet zo heel veel zou verschillen van de huidige uitslag. Dat is logisch, want als ze nu allemaal nemen, blijven de verhoudingen in feite ook dezelfde... Alleen...wellicht zou de gemiddelde dagsnelheid weer terugvallen op een normale snelheid.

Doping is dus gewoon stom.
Niet meer en niet minder.
Bovendien is het roofbouw op het lichaam van wat eigenlijk een mooi en goed lichaam was.
Oh ijdelheid der ijdelheden, en alles is ijdelheid...

Ijdel... Heb je dat woord al eens goed bekeken? Eigenlijk betekent het "leeg". Kijk maar naar "Ijdele tonnen klinken het hardst". Is het niet heerlijk dat in onze taal die lege vorm van trots vooral naar het aspect leeg wijst? Een lege doos, een pracht van een geschenkverpakking, waar het geschenk in feite de verpakking zelf is...Als je het opent, heb je niets meer over.

djudedju...

De hamvraag van deze toer de zwans is dan ook: wanneer gaan ze dat nieuwe middel ontdekken?

sport is heerlijk, toch ?


tot de volgende?

12 digitale kaartjes

Image via Wikipedia

en ik kreeg ook nog enkele "gewone" kaartjes per post, om me een gelukkige verjaardag te wensen.
Hoe ouder ik word, hoe meer kaartjes ik ontvang.
Maar er zitten op zijn minst een paar dubieuze bij... die eigenlijk veel eer een publiciteitstunt zijn, dan wel oprechte wensen. Bedrijven waar ik me via de pc de wekelijkse of maandelijkse pub laat toesturen, zenden mij ook hun "lieve" wensen, soms zelfs met een bijkomend percentje goedkoper kopen, als ik het maar binnen de zoveel dagen doe...
Maar toch, ik kreeg bij mijn weten nooit eerder zoveel kaartjes voor mijn verjaardag als nu!
En, het zal wel het begin zijn van het kinds worden, ik ben er nog blij mee ook!
Vandaar, aan alle schrijvelaars en schrijvelaressen, welgemeend dank u voor de lieve wensen. Ik hoop dat ze allemaal waar worden, want dan leef ik nog heel lang, in een blakende gezondheid, met veel minder pijn, in welvaart en welzijn...allee, 't kan niet meer op.
Maar wellicht haal ik zelfs het omgekeerde van mijn jaren er niet meer bij... Ik ben er nu 63, tel daar 36 bij, en ik zou er 99 worden... Niet dat dit niet mag, maar voor mij liefst alleen als ik de kwaliteit van dat leven ook nog de moeite vind, want een vegeterend leven, als een serreplantje dat niet weet dat er buiten ook nog een echte zon is, nee, daar heb ik geen lust in. Ik wil best oud worden, met een normaal slijtageproces, maar zo, dat ik nog steeds echt gelukkig ben met het leven. Ik heb je al gezegd, ik hou van het leven, ik ben gelukkig in de staat waarin ik ben, zelfs met de pijn, maar mocht men morgen mijn levensdraad doorknippen, dan zou dat ook maar zo zijn. Ik tracht er niet naar, maar ben dankbaar dat ik al zoveel langer mocht zijn in een redelijke staat, dan onze Koen, dan ons vader en nog zoveel anderen die ik heb zien gaan aan een heel jonge leeftijd.
We vergeten te veel dat we leven in de eerste generatie die werkelijk oud kan worden (allee, in de bijbel in de tijd van Methusalem was er een tijd waar ze nog véél ouder werden !!!!)... Maar ik herinner me best dat toen ik jong was, een mens van 70 een echt oude knar was, meestal krom en scheef gegroeid van het vele en zware werk... Als je nu mensen ziet van zeventig, dan moeten ze dat zelf vertellen, want je ziet het er niet meer aan!
Vroeger waren de mensen veel vroeger oud, en stierven ook veel vroeger. Maar het is vooral de kwaliteit van het leven in de oude dag die enorm verbeterd is! De meeste gepensionneerden hebben nog heel wat jaartjes in een redelijke gezondheid voor hen, en je ziet ze hier in onze Vlaamse Ardennen met de koersfiets rondrijden alsof ze nog driemaal zeven waren.

Is het het werk dat minder lichamelijk is geworden? Is het de betere voeding? is het de betere Hygiëne? is het de betere medische zorgen? Wellicht is het dat allemaal samen...maar het is een feit dat wij het in deze generatie veel beter stellen dan ooit.

Wij moeten daar dan ook dankbaar voor zijn, en bewust genieten van elke dag die ons geschonken wordt! Want wij maken die dagen niet zelf en hebben het niet in handen.
Ik denk dikwijls aan ons moeder die vertelde dat ze iedere dag begon met een dankgebed, dank omdat ze weeral een dag mocht leven, al zo veel langer dan... en dan kon zij een nog veel langere lijst invullen dan ik zelf al doe...

Als je kind bent, dan lijkt iemand van van zestig jaar een onmetelijk oud iemand, het is voor je kinderbrein niet in te denken dat je ooit zelf zo stokoud zou worden... en toch komt die dag, veel sneller dan je ooit hebt gedacht. En wat nog veel gekker is, in de loop van je leven zie je de lijn van "oud" steeds verder opschuiven. Tot in het absurde, als je luistert naar werkelijk oude mensen... Ik herinner me tante Clemme (Clemence)die al een stuk in de negentig was, toen ze met de bus op bezoek kwam naar ons moeder. Ze was wat later dan gewoonlijk, en ons moeder vroeg of de bus vertraging had. "Bah nee", betoogde tante Clemme, "maar aan Petit Paris kroop er daar een oude doos van wel tachtig jaar op de bus, en 't duurde een eeuwigheid voor aleer ze er op geraakte! Zo'n oude mensen moeten de bus niet meer pakken hé!"...Ze vergat duidelijk dat zij al in de negentig was, en nog heel kras...

Heerlijk is dat... Zalig oud worden.
Ik wil er voor tekenen.

Maar in de home bij tanteke, zie ik dan weer heel andere beelden, oude dutsen, en daar tracht ik helemaal niet naar. Het gaat hem dus wel degelijk over de kwaliteit van het leven. Maar ja, ook daar heb je weinig over te vertellen... ook dat onderga je, tenzij je opteert voor euthanasie...En ook dat lijkt me niet echt een optie. Ik ben wel van oordeel dat je het leven van een terminaal zieke mens niet nodeloos moet rekken, dat je zijn of haar pijn moet wegnemen en het levenseinde dragelijk maken, maar er zelf een einde aan maken of laten maken...Nee, dat lijkt me maar niets, en ik denk hierbij niet eens aan godsdienstige redenen... Voor mij is het leven één met de dood. Er is geen leven zonder dood en geen dood zonder leven. Laat het dan ook één zijn.

Ik maak hiermee geen oordeel over mensen die wel euthanasie toepassen, of die anders "uit het leven stappen" zoals ze dat nu zo mooi noemen...Ik geef alleen mijn visie op mijn kijk op het leven, niet meer, niet minder. Ik geloof ook niet dat iemand mensen kan en mag veroordelen die bewust uit het leven stappen, wij kunnen immers niet oordelen hoe zij de pijn (geestelijk of lichamelijk) ervaren. Wij weten niet eens of dat bewust uitstappen op dat moment wel echt zo bewust is of niet.

Het lijkt mij veel en veel erger iemand anders van het leven te benemen! Daar overschrijd je alle recht en alle moraal!

Maar nu ben ik er, nog, en al 63 jaar, en ik ben blij en dankbaar dat ik dat nog allemaal kan en mag meemaken. En omdat ik zo van het leven hou, doet het verlies van Koen en zovele anderen nog zo veel pijnlijker aan, want zij hebben dat dagelijkse geluk niet meer...

Weet je, ik wens jullie allemaal toe dat jullie bewust en dankbaar voor het leven kunnen genieten van een mooie en gezonde oude dag, in welzijn en welvaart... Maar vooral: bewust van het geluk dat je ten deel valt !

Bewust van het mooie in iedere dag, in ieder uur, in ieder ogenblik, in die prachtige bergen die je nu ziet in de beelden van de Tour de France, tot in het uitkomen van die kleine vlinder uit die lelijke bruine, droge cocon...

Tot de volgende, en de daarop volgende en de daarop.... ???

Het Huwelijk

Image by Brabants Historisch Informatie Centrum (BHIC) via Flickr

Gezien? Ik schreef Huwelijk met een hoofdletter, want ik stam nog uit de tijd dat het Huwelijk een sacrament was, iets wat je aanging voor het leven, een Heilig verbond...
Dat is duidelijk verleden tijd, niet alleen is het doel van het huwelijk, het voortbrengen van nieuw leven al lang geen hoofdzaak meer, en laat men met nu mensen van dezelfde sekse huwen, maar het is ook al lang geen verbintenis meer voor het leven.
Ik las zo juist in de krant dat er in 2008 precies 45.613 huwelijken werden afgesloten in ons landje. Ik las meteen er na ook dat er 35.366 echtscheidingen in dat zelfde gezegende 2008 uitgesproken werden... of, om het in cijfertjes te blijven uitdrukken: meer dan 79 % van de huwelijken lopen op de klippen... Natuurlijk zijn niet alle echtscheidingen ook betreffende huwelijken in het zelfde jaar afgesloten, maar de tendens klopt wel... Enkele jaren terug stelde ik vast dat er maar 1 op de drie huwelijken stand lijkt te houden, en nu moet ik vaststellen dat er net iets meer dan 1 op vijf (20 %) blijft bestaan...

Dat treft me hard, vooral omdat ik zaterdag laatstleden belde naar Lea om haar proficiat te wensen met haar huwelijksverjaardag...de hoeveelste? de 56 ° !!! En aan hoeveel zit jij al ? In November zijn we 43 jaar getrouwd...

Heerlijk toch? Twee mensen die niet ostentatief zitten hun liefde te exposeren, maar waaraan je voelt dat het een echt hecht verbond is, een huwelijk waar in de loop der jaren een soort levenshouding is gegroeid, een huwelijk waar elk zijn plaats kent en de plaats van de ander niet alleen erkent, maar naar voor schuift... Bij Lea en Armand, is het heel duidelijk dat Lea de extraverte partner is, en je ziet Mandje zitten, luisterend en knikkend en nu en dan monkelend. Heel af en toe zegt hij ook iets, en dat wordt dan beaamd en bekrachtigd met tekst en uitleg door Lea. Je zou kunnen stellen dat ze niet alleen naar elkaar zijn gegroeid, maar dat ze ineen zijn gegroeid, hun takken zijn verweven en vormen als het ware één boom.

Ze hebben ook al heel wat leed gekend, maar met elkaar hebben ze alles doorstaan, en zijn er sterker en hechter uit gekomen.

En dan lees je dat van de jonge mensen amper één op vijf...
Och, ik heb al herhaalde malen gepoogd tot een analyse te komen waardoor jonge mensen blijkbaar niet meer kunnen groeien tot hun takken onherstelbaar in elkaar verweven zitten...
In sommige gevallen zeg ik zelfs dat het goed is dat er echtscheidingen kunnen, het hoeft niet meer te zijn dat het huwelijk een hel is voor een van de partners die onderdrukt en mishandelt wordt...Maar je moet in samen-leven ook wel eens leren wat water in de wijn te doen, en elkaar te leren verdragen in kleine en grote dingen...En meestal zijn de kleine dingen het moeilijkst, omdat die zo futiel zijn dat je er niets kunt op zeggen, maar die zo vaak voorkomen dat het een berg lijkt... Grote dingen worden meestal uitgepraat en bijgelegd, en aangepast... Het moeilijke is je telkens weer te herinneren dat het maar een heel klein ietsje is, een niemendalletje, en het ook telkens terug te brengen tot dat bijna niets, en het niet opeen te stapelen tot een berg die niet meer te nemen is... En zie, op den duur zie je het dan niet meer, weet je het niet meer, heb je het aanvaard als een stukje eigenheid van je geliefde...ook geliefd in die kleine kantjes.

Het ergste vind ik de kinderen in die gescheiden gezinnen... Zag je die reclame van een of ander automerk, waarbij men het heeft over de kinderen van mij, die van mijn vrouw en die van ons samen??? Dat is de realiteit in veel gezinnen van nu. Je krijgt er plots broertjes en zusjes bij, die van jou leeftijd zijn of zelfs ouder... heel je bestaan wordt onderste boven gekeerd. En soms zie je dat de gemeenschappelijke kinderen iets meer mogen en hebben dan de kinderen uit een vorige verbintenis...

Verbintenis... heeft iets van verbinden, verband, verbond en heden ten dage iets van verbreken, scheuren, pijn...

Ik wou dat er een soort lijm bestond voor huwelijken... Kijk maar eens naar onze koning, dat huwelijk was zo goed als naar de knoppen, buitenechtelijke relaties en noem maar op scheurden het in grove stukken... En het was de druk van Koning Boudewijn die de echtscheiding verhinderde. Wellicht zullen Albert en Paola hem daarvoor ettelijke keren vervloekt hebben, en pijnlijk naast elkaar geleefd hebben, telkens weer de moeilijkheden herinnerend, tot van lieverlede het herstel kwam, de oorspronkelijke liefde terugkeerde, gezuiverd en puurder dan ervoor...En heel de natie vierde onlangs hun gouden huwelijksjubileum mee ! Je ziet dat het weer een echt echtpaar is, met oog voor elkaar... Er is dus wel degelijk veelal een kans op herstel, als we tenminste herstel willen.

En dat is volgens mij net waar het hem schort... Volhouden, echt willen, vechten voor...
En dan vraag ik me soms af, gaat het momenteel niet allemaal veel te gemakkelijk voor onze kinderen, mankeren zij niet het feit dat je voor sommige dingen echt moet werken, je inzetten, werken om het te bekomen te behouden???
Hebben wij als ouders, grootouders niet te veel de neiging om alles voor hen te doen, hen het werk uit handen te nemen...? Wij moesten thuis sommige taken doen, niet alles was gesneden brood, schilderen, hout hakken, en dergelijke dingen waren taken voor ons. Och, we zagen er tegen op, probeerden het te ontwijken, maar is dat niet net wat ons het meest heeft bijgebracht?

Men trouwt (het woord trouw!!!) met veel beloften en eden...

en met veel kosten...

het loont echt de moeite er voor en er aan te werken !

tot de volgende ?

Jurgen Van den Broeck

Image by khoogheem via Flickr

Je moest de commentatoren op Eén eens horen !!!
Een Belg die de bergen op"vloog"... een nieuw klimtalent, een nieuwe grote, een nieuwe Bahamontes, Van Impe leek het wel...
Ik heb alle bewondering voor de manier waarop Jurgen de bergen op reed, naast echte klimmers en zelfs soms de toon aangaf, maar ik was zo nuchter ook de tijd van de achtervolgers, Contador en co, in de gaten te houden... Heb je gezien hoe ze steeds maar dichter en dichter kwamen???
Dus, zo heel fantastisch was de prestatie van Jurgen nu ook weer niet!
Laat ons eens nuchter blijven, en vooral, prijs hem de hemel niet in! Laat hem groeien, laat hem werken, en begin hem weer niet op een piedestalleke te zetten en heilig te verklaren... Want al die instant-heiligen hebben de eigenschap telkens weer van dat voetstukje af te donderen.
Laat hem in hemelsnaam eens gewoon mens en renner zijn.

Straks valt hij ook in de val van de weelde en het gevoel van zelfverheerlijking...
Het lijkt mij een goed renner, laat hem dan ook rustig en goed zijn job doen !
Je staat toch ook niet rijen dik langs de kant van de weg om een goede metser aan te moedigen en te bewonderen als summum inter pares??? Gelukkig maar, wedden dat er velen van hun stelling zouden donderen van eigendunk ?

Rennen is zijn beroep, een beroep als een ander. En net zoals je goeie metsers hebt en goeie loodgieters, is hij een van de goeie renners. Dat beroep is niets meer dan dat van die metser of die loodgieter.

Ik heb enorme bewondering voor mooi metselwerk (Heb je al eens een muur in visgraat zien metsen?) en ik heb ook bewondering voor Jurgen die de bergen op rijdt. Vooral omdat ik het alletwee niet kan. Maar het werk van die metser zal er veel langer staan dan de rit zal duren voor Jurgen.

Heb je gisteren ons Fabiola gezien??? Het mensje heeft humor en lef ! Na de bedreiging van neergeschoten te worden met een kruisboog, haalde ze doodleuk een appel te voorschijn, als wou ze vragen: " Waar blijft die Wilhelm Tell nu ???". Leuk !!!

Ze heeft op haar eentje de Nationale parade voor één keer leuk gemaakt... Anders is dat een stijf -van-de-protocol-staande bedoening... Die appel gaf er plots een leuk accentje aan.

Kortom het was gisteren een goede dag, een klimmertje onder de Belgische renners en Fabi met de appel. Het kan niet meer op !

En we gaan weer naar de maan, en wellicht zelfs naar Mars! Ik ben van die generatie die aan de TV gekluisterd zat om die landing niet te missen in 1969...Dat was een nog veel grotere dag dan die van gisteren ! Niet alleen de mens die voet zette op de maan, maar Merckx won ook na 30 jaar weer als Belgske de Tour de Zwans... Ik moet hier ergens tussen mijn vele boeken en documentatie nog dat Tourgazetje van het Volk hebben liggen... Een heel speciaal nummer, want voor één keer niet alleen over de Tour, ondanks de zege van Merckx was er plaats gemaakt voor dat andere grote evenement: de maanlanding !

Wellicht zal de landing op Mars ook op die manier bekeken worden, of misschien ook wel weer niet, want wellicht zijn we dan als mensheid al druk bezig met de ontginning van de maan...

De manier waarop men daarover praat, doet mij een beetje huiveren: De maan zal wellicht de nieuwe Perzische Golf zijn!

De Perzische Golf doet mij echt niet in de eerste plaats denken aan olie! Veeleer denk ik dan aan het feit dat er daar voortdurend gevochten wordt...vooral omwille van die olie, ook al krijgt het kind een andere naam... Gaan we straks vechten om de maan, om de Helium 3 ?

Als optimist zou ik zeggen, kijk, daar hebben ze eindelijk eens een nieuwe en volstrekt maagdelijke kans, om het anders te doen, om te beslissen dat ze nu voor de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid, eens alles wat ze er vinden eerlijk te verdelen... Maar ik zag meteen al een foto van de maan, met een heleboel vlaggetjes op, van diverse landen. We zijn er nog niet, en we zijn de boel al aan het verdelen in afgemeten stukjes...Klaar voor betwistingen over grenzen en bevoegdheden...

Gaan ze weer doen als met ons Moeder de Aarde? Gaan ze nu ook de maan leegroven tot alleen de asse rest? Het ziet er niet naar uit dat de mens nog lang zal bestaan als soort, hij is zijn eigen milieu aan het vergiftigen! Vandaar de haast om naar andere werelden te trekken??? De indianen hebben gelijk, eigenlijk kunnen wij met geen enkel argument claimen dat wij bepaalde stukken van de aarde bezitten, de aarde is zichzelf, en wij zijn slechts de luizen in zijn of haar pels. Maar de aarde zit wel opgezadeld met een fikse luizenplaag!

Vriend Henk zou zeggen dat we de aarde slechts mogen beheren, zoals in de bijbel staat geschreven... Wel, daar hebben we dan ook niet veel van gebakken. We roven de aarde in een steeds sneller tempo leeg en gieten hem vol met de afval van onze "beschaving"... We zijn rotbeheerders. Slechts hier en daar leggen we een pleister op de wonde, en noemen dat dan "Natuurbeheer"...en steigeren als armen in verre landen hun bossen rooien om landbouwgrond te hebben voor de voeding van hun groeiende bevolking...Net of wij hier het goede voorbeeld gaven, net of wij hier recht hebben van spreken! Hier zijn omzeggens geen natuurbossen meer, en wat wij nu heiligen als natuurgebieden is in feite het restant van menselijk falen. Maar we staan wel te roepen dat zij daar van hun Amazonewoud moeten afblijven hun mangrovebossen moeten bewaren... Omdat we niet willen dat ze dezelfde fouten zouden doen als wij deden? Of omdat we dan een bereidwillige afzetmarkt hebben voor onze overproductie ???
Heb je ook gezien hoe ze sla en komkommers en zo kapot aan het rijden waren met zwaar geweld...Om de prijzen te vrijwaren... Iets verder, veel minder ver dan de maan, veel veel minder ver dan Mars, liggen mensen te sterven van de honger terwijl ze hier voedsel vernietigen...

Weet je we GAAN naar de maan
maar dan figuurlijk...

tot de volgende ?

Nationale feestdag voor Fabiolaatje...

Image via Wikipedia

Na de aanslag in Nederland, vonden sommigen het leuk om ook eens bedreigingen te uiten tegen een lid van ons koningshuis, en dan nog wel tegen ons aller Fabi... 't Menske overleeft alleen dank zij het sponsorschap voor haarlakken, en dan bedreigen ze haar nog met de dood.

Maar ze is dapper ! Ze komt toch op de parade! Ze gaat wel bescherming dragen, namelijk op het hoofd een driedubbele dosis lak, en aan haar frêle lijfje een kogelvrij vestje in de maat SS, staat voor supersmall. Want er is van Fabi niet zo heel veel meer over. Ze heeft zich in haar leven al een paar keer veel te warm gewassen, en blijkt niet krimpvrij. De duts.

Nu is die doodsbedreiging duidelijk het werk van een zeer goed schutter, want anders had die zich wel een veel groter doel kunnen uitkiezen, zoals Prins Woef, die heeft een niet te missen oppervlakte. Maar Fabiola... nog een beetje en er blijft niets van over, 't menske krimpt helemaal weg. buiten haar lach, want kijk maar eens, je ziet haar bijna altijd met een lach om de lippen, en als je tussen de rimpels door kijkt, zie je twee blinkende pretoogjes. Ik heb nog nooit met haar gesproken, maar met die oogjes en die glimlach van hier tot ginder, heeft ze een beetje mijn hart gestolen.

Aan haar houding zie ik dat ze wellicht, zoals veel oude besjes, pijn heeft aan de rug, maar aan haar glimlach en blinkoogjes zie het niet.

Ze is gekrompen, maar niet helemaal... Haar kapsel doorstaat de eeuwen, en blijft dat enorme volume behouden. Toen ze jong was leek dat eerder een normaal volume aan haar, maar nu ze zelf wegkrimpt, begint ze meer en meer op een paddestoel te lijken. (Grijs met paarse stippen)...

Maar daarover gaat het niet vandaag. Vandaag schrijvelen we over onze Nationale Feestdag en de speech van onze Konijn Halbert de tweede. Halberke heeft het aangedurfd te gaan pleiten voor de federalisering, maar dan met behoud van het idee België Belgiekske, en wellicht ook met behoud van het Konijnenhuis...Want hij wil de job vasthouden voor zijn zoon ons Flipke. Zitten we straks met Konijn Flup de Eerste. Een wat schamele titel als je het mij vraagt, want in ons landje eten we al sinds jaar en dag dobbele fluppen, komt hij daar met zijn enkele flupke naar de gunst dringen???

Een geluk dat Flupke zijn populariteit wat heeft kunnen opvijzelen dank zij zijne Madam, ons aller Tilleke. Alleen moet hij hoognodig stoppen met te kweken als de konijnen, want zie, reeds is de wet goedgekeurd dat we met zijn allen maar één kleine meer zullen omringen met ons aller zorgen. Al de rest: raus da mitt ! Dat zijn veel te dure konijnen! En we hebben al de grootste konijnen van héél de wereld: onze Vlaamse Reuzen, oorspronkelijk genoemd de Grote Gentsche. (Echt waar !)

Vandaag zullen ze zich weer exposeren voor de blikken van hun onderdanen, met heel de Famille Royale, en ze zullen rechtstaan en salueren voor de voorbijmarsjerende verdedigers van het Vaderland. Ze weten wellicht niet dat ons vader helemaal geen land had, het kleine stukje land dat hij kon bewerken werd gehuurd van de Nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen, en lag aan de overkant van de straat. Bovendien was het geen echt appetijtelijk stukje land, dat land van ons vader! Ieder jaar immers werd op een heel, heel vroege morgen op het koertje, de beerkuip opengelegd, en emmerke per emmerke geleegd... Die beer, die aal passeerde dan door onze gang naar buiten en naar dat hofje...nee, veel eerbied kan ik niet hebben voor die aaldoorweekte grond die werd gehuurd door ons vader zaliger. Bovendien hebben we daar op afgezien !!! Ik ga niet weer vertellen hoe dikwijls wij het hebben mogen omspitten vooraleer ons vader vond dat het "er door kon", want goed vond hij het nog niet... Mijn haat voor de spade dateert uit die dagen !

Nee, een vaderland heb ik dus niet, tenzij je iemand kent die zich hecht aan gehuurde grond? Een huurling dus??? Nee, ikke niet...

Bovendien staat het in onze veel te lijvige wetgeving dat de grond die wij bezitten in feite niet onze grond is, maar van de Staat! Het enige wat van ons is, is dat pelletje aan de oppervlakte, want de ondergrond en de lucht erboven, daar hebben wij niets meer aan te zeggen, dat is en blijft van de staat. Zelfs als we het tijdelijke met het eeuwige verwisselen, stoppen ze ons in de ondergrond, dus in staatsgrond, en met heel veel geluk en heel rijke voorouders kun je dan liggen op een stukje met een eeuwigdurende concessie... Concessie, een woord dat ik leerde bij het lezen over de geschiedenis van de gouddelvers in Kamerika, die wel de ondergrond kregen, maar waar de Indianen dan weer niets van geloofden...'t Is ook altijd wat als we het over grond hebben.

Maar heb ik dus geen vaderland, ik heb wel een koningshuis... Niet dat ik er veel mag aan zeggen, want volgens het protocol mag je niets tegen de vorst zeggen, vooraleer hij -sorry Hij- je aanspreekt...en waarom zou diene vent nu eigenlijk iets tegen mij gaan liggen vertellen? Hij kent me niet eens! Ook al bedeelde hij me bij een van Zijne Besluiten met een paar eretekens, hij is er zich niet eens van bewust dat hij dat ooit deed, en die eretekens moest ik dan nog zelf kopen mocht ik ze ooit willen dragen... Deed ik dus niet, want zie je mij al lopen???

Ik ken twee soorten gedecoreerden, en kan ze niet altijd uit elkaar houden... Ze hebben alletwee een tricolore lint aan met daaronder een verguld blinkende plak. De vette os en andere hoogheidswaardigheidsbekleders van den lande... Nee, die brede is niet altijd de vette os...

Och, wat zit ik hier weer te broebelen... Eigenlijk houden wij wel met zijn allen van ons Koningshuis... en dus roepen wij als fiere Vlamingen, met zijn allen: Vive le Roi !!!!
djudedju...

tot de volgende ????

(s)Tommeke Boonen

Image via Wikipedia

Tommeke heeft de tour moeten verlaten, hij is ziek.
Hij heeft hoofdpijn, diarree, overgeven en kan bijna niet op zijn benen staan.
De sukkelaar. Mexicaanse griep ?

Ik heb een slecht karakter, dus ben ik op Wikipedia eens gaan snuffelen bij ontwenningsverschijnselen. Bij zware drugs, zoals onder meer cocaïne, lijken de verschijnselen heel sterk op de verschijnselen van een zware griep...hoofdpijn, diarree, overgeven...
Maar het zal wel mijn slecht karakter zijn die daar aan denkt.
of niet?
of...misschien toch ?
djudedju, ze zeggen het niet hé ???

In een ander stukje nieuws fulmineerde een supporter dat wij Tommeke niet mogen laten vallen ! Als wij geen kampioen hebben zitten we te zagen, en als we er wel een hebben breken we hem af tot in de grond...brieste hij...
Hij heeft gelijk, maar ja, ze geven ons telkens ook zoveel kansen om over te klappen he, de ene bestelt wespen en dergelijke bij een veearts, bij de andere vinden ze drugs, maar die waren voor zijne hond, en nu deze weer...
Ligt het dan aan de supporter ?
Of moeten we echt van die supporters worden die maar door het oog van hun idool meer kijken kunnen? Je kent ze wel, een "echte" supporter van Anderslecht zal zijn ploeg verdedigen, zelfs al spelen ze slechter dan een vierdeklasser, idem met een "echte" van Club Brugge... Het zijn altijd de anderen die de schuld hebben, of, bij ontstentenis van argumenten, is het de scheidsrechter die niet rechtvaardig is....
Moeten wij dan zo worden?
Ik denk er nog niet aan.

Maar in een ding moet ik hen gelijk geven... Wij, de massa, hebben ook schuld!
De media, hebben ook schuld.
Van zodra we een goede sportman hebben, tillen we hem over het paard, is het precies of hij is het summum inter pares, kan hij niet meer misdoen, wordt hij als het ware heilig verklaard voor zijn dood....
Het gevolg ?
Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen, ook op die manier ! Het zijn sterke schouders die de last van de "aanbidding" kunnen torsen! Op de duur gaan ze hun supporters en de media zelf gaan geloven, en denken ze inderdaad dat ze ver boven alle anderen verheven zijn, onaantastbaar... en dan rijden ze hun auto in de prak, en blijken ze bomvol alcohol en drugs te zitten...
Hoe hoger je zit, hoe dieper je ook valt...
en daar hebben we met zijn allen dus wel wat medeschuld aan! Wij hebben hem op dat piedestalleke gezet !

Bovendien zijn wij ook er mede de oorzaak van dat die mensen zo schandalig veel geld krijgen. Ik schreef eerst verdienen, maar geen mens verdient zoveel, maar zij, zij krijgen het wel. En ook daar zijn het sterke schouders....
Sinds Freddy Maertens hebben wij gelukkig geen dergelijke mensen weten misbruikt worden omwille van dat geld, maar het is voor zo'n "kampioen" veel lastiger om sober te leven en te zwaar te trainen, als je geld genoeg hebt om het een ander in je plaats te laten doen... Je hebt alles, en je mag er niet van genieten, want je moet sober leven en trainen...Niet makkelijk !

Dit is niet alleen geldig voor die renners, dat is ook geldig voor die voetballers, tennissers en golfspelers en noem maar op... WIJ zijn de oorzaak van die overdreven beloningen!
WIJ zijn er de oorzaak van dat de reclamegiganten grof geld geven om die vedette te laten rondlopen met die soort schoenen, die soort zonnebril...
Als jij zo'n zonnebril wilt, dan betaal je véél te véél, omdat je mee de publiciteitsbril van Tommeke moet betalen... En we doen het uiteindelijk onszelf aan.

Is het nu echt zo formidabel om een koers te winnen ?
Zo formidabel dat wij met zijn allen een heleboel dingen veel duurder gaan betalen omdat die kampioen ook dat brilleke draagt????

Nee toch ?
Laat ons eens weer met ons voeten op de grond gaan staan, nuchter, weldenkend...en kijk, meteen zakt ook die vedetten een paar meter terug naar vaste grond...Mooi toch?

Als jij en ik niet ongeprezen willen slapengaan, moeten wij meestal eens onszelf bestoefen, heel stillekens, zo dat niemand het hoort... En dat is ook niet echt zoals het hoort, want ieder mens verdient wel eens een pluim! en gewoonlijk krijgen we die maar tijdens de homilie op ons eigen uitvaart, en dan hebben we er ook niet veel meer aan.

Nee, laat ons eens wat meer met bloemetjes strooien... Zeg eens tegen moeder de vrouw hoe lekker het eten weer was, tegen Patrick dat hij bedankt is om de post te brengen, tegen Luc dat hij echt een goede vriend is om te helpen bij het dragen van je visgerei...geef eens wat complimenten, en dan zal niemand nog denken dat je overdrijft als je zegt 'Tommeke, je hebt goed gereden!"...want dan zal die lof niet eens zo heel hoog klinken...
en een beetje lof...dat geeft je vleugels! (veel beter dan die brol uit dat flesje)

tot de volgende ?

Cursiefje

Image by Bibliotheek Kortrijk via Flickr

Herinner je nog die roemruchte stukjes van Jos Ghysen en van Verbeeck??? In nederland waren er ook enkelen die in diezelfde tijd zo'n kleine stukjes in de kranten schreven, een column, een milde observatie van de medemensen... Soms waren daar echte pareltjes bij.
Vanmorgen reden we naar Dentergem, naar de rommelmarkt. In Olsene stond dat gewraakte plaatje: Omleiding via Oeselgem...
Waar, begot, ligt Oeselgem nu weer ?
"Ik ga toch eens moeten leren mijn GPS mee te nemen, ook als ik de weg weet, grommelde ik tegen Anny. Ze knikte. Help maar goed kijken, want ik weet begot niet waar dat Oeselgem ergens ligt, grommelde ik weer. Maar het was niet ver, misschien één kilometer, en daar was het bordje Oeselgem al, vergezeld van een oranje bord : Omleiding...
We hebben weer een stukje Vlaanderen gezien, waar we nog nooit waren geweest... Op een gegeven moment zegt Anny: Nu zijn we weer op de juiste baan... Ik twijfelde...Maar ze had gelijk. Maar ja, het was alweer een jaar of langer geleden dat we nog naar Dentergem gereden waren, en dan zijn er een pak dingen veranderd. Bovendien ben ik een slecht opmerker als ik rijd met de auto. Ik heb de baan in de gaten, niet de huizen en het landschap er langs. Maar goed ook, want ik heb op een of andere manier de neiging te rijden naar waar ik kijk...

Toen we in de nabijheid van de rommelmarkt kwamen, zag ik juist een wagen wegrijden van voor een bakkerij. Ik dat gaatje in. Op ons dooie akkertje naar de rommelmarkt gewandeld. Er waren heel wat plaatsen onbezet...Wellicht had de voorspelling van slecht weer een heleboel kramers weerhouden om te komen.

Het was dan ook meer een wandelingetje dan wel echt markten... We hebben ook niet gezien dat ons beviel, of de kooplust aanwakkerde...Wel konden we genieten van het mensen kijken en het mensen horen...

"Awel, 't is een schonen ! en dat licht dat kun je wel zelf vermaken (herstellen) hé?" Mô da licht dat moet er af, want daar moet mijn mandje hangen om mijnen hond mee te nemen..."
Het was een niet zo jonge man meer, zo van het type van mensen die geestelijk niet helemaal mee zijn, fier als een gieter, met een velo aan de hand. Op het stoeltje achteraan lag een opgerold geitenvelletje. "Awel, voor die prijs heb je een koop gedaan, zo'n schone velo!" De man groeide zienderogen.

Eigenlijk heb ik zelfs wel wat twijfels of hij wel kon fietsen, want we kwamen hem nog vier vijf keer tegen, terwijl hij nu eens die richting, dan weer een andere richting uitliep, tegen iedereen die hij kende de historie vertellend van zijn aankoop en van zijn hondje die hij nu zou kunnen vervoeren met een mandje aan het stuur van zijne velo... Hij liep met beide handen aan het stuur, de fiets ietwat scheef, en toen hij weer eens het verhaal deed tegen een of andere kennis, ging zijn hand bijna strelend over het zadel...

Ondanks de dreigende wolken hebben we een zielsgelukkige mens gezien.

Weet je, soms ben ik een beetje jaloers van dergelijke mensen, mensen die niet eens weten dat er zoiets is als zorgen...Mensen die leven van dag op dag... Wie was het ook weer die me vertelde dat een hond geen tijdsbesef heeft, en dat dit dan de reden is dat een hond net zo blij is je terug te zien na vijf minuutjes als na vijf uren... Bij dergelijke mensen is dat wellicht ook een beetje zo... Hun wereldje is een heel kleine wereld, en de muren zijn allemaal van schuimrubber, zacht en meegevend... Dergelijke mensen lachen ook bijna altijd. Misschien is dat de reden waarom de gewone mensen niet goed meer durven te lachen? Straks denken ze nog dat ik...

Toen we terugkwamen van de markt, aan de auto, is Anny nog vlug eens de bakkerij binnengestapt waar de auto voor stond, en terwijl ik rustig zat te sudoku-en, is ze ook nog een paar huizen verder naar de keurslager gestapt. Voor vanavond. Heb ik weer eens lekkere pistolets. Op de autoradio speelde een ceedeetje van 'The Radio's" met de heerlijke Bart Peeters...

Mensenkijken... kan mooi zijn...

tot de volgende ?

Patatten in een bloempot

Image via Wikipedia

Gek ?
Eigenlijk niet! Als we terug gaan naar de tijd van de (zoveelste)ontdekking van Amerika door Columbus, dan is de aardappel in een bloempotje helemaal niet zo gek!
Want de eerste manier waarop hier in Europa aardappelen werden gekweekt, was als sierplant, omwille van de mooie bloemen.
Ik dacht daaraan, omdat het veld voor mijn deur zo mooi wit bloeide, en gisteren zag ik een veld met aardappelen die prachtig lichtmauve bloempjes hadden.
Aardappelen zijn familie van de nachtschadigen, en als je die bloempjes bekijkt, dan vergt dat geen uitleg, want het bloempje is typisch voor nachtschadigen. Maar mooi is het wel !
Dat bloempje, en die indeling bij de nachtschadigen zullen er wel toe bijgedragen hebben dat die patatten eerst als dodelijk gif werden aanzien...Want nachtschadigen zijn giftig. Ik heb altijd horen vertellen dat het loof en de zaadbolletjes op de aardappelplant inderdaad ook giftig zijn !Maar de aardappel zelf gelukkig niet! En na vele eeuwen bruine bonen als hoofdvoedsel gegeten te hebben zien we nu die lekkere patatjes liggen... Veel minder winderig! In het kader van de CO2 vervuiling van onze planeet, is de patat dus duidelijk een goede zaak ! We maken veel minder winden dan vroeger met die bruine bonen...

Ons heerlijke patatje komt dus oorspronkelijk uit Amerika, en het vergde heel wat kwekerskunst om de vrucht aan te passen aan onze wereld, en het te doen evolueren naar een enorm voortbrengende plant... In een eigenlijk wonderbaarlijk korte tijd groeide de aardappel van onbekend uit naar de hoofdvoeding bij uitstek. Het kweekte makkelijk, was makkelijk te bewaren en vooral het was een goede en goedkope buikvulling.

Het ziet er niet naar uit, maar als er één plant is die gerust een kroontje verdient, dan is het wel die simpele nederige aardappel.

Niet alleen een voedingsmiddel bij uitstek, maar ook nog culinair lekker te noemen, en op vele manieren te bereiden. Goedkoop en voedend, wat wil je meer... Hele generaties armen zijn gered door dat nederige patatje... Zo vroeg Mevrouw aan haar meid: "Melanie, wat eten jullie bij de frietjes ?" en het arme kind heel eerlijk en ontwapenend: "Zout, madame!"...Dat verhaaltje hoeft geen commentaar, het is een getuigenis van de enorme betekenis van de patat voor de arme mensen van toen.

Ondertussen zijn er honderden variëteiten aardappelrassen in omloop, en ik herinner me dat er iemand op een van die enorme aardappelvelden na de oogst de aardappelen die er waren blijven liggen ging oprapen... Thuis kreeg hij die aardappelen niet zacht gekookt... Het was blijkbaar een van die rassen met een of ander specifiek doel, maar dus niet bedoeld als kookaardappel... Dit maar om een voorbeeld te geven van de rijkdom in mogelijkheden die de patat ons biedt.

Toen ik kind was, werden de aardappelen geoogst tijdens de schoolvakantie. Ze werden al "uitgereden" met een heel simpel machine, getrokken door het paard, en wij, Odiel, zijn twee zussen, zijn broer en ik, op ons knieën, een mand meetrekkend, aardappelen rapen en die in de mand doen. Iedere keer de mand vol was die gaan uitgieten in een zak, tot die vol was, en die werden dan gestapeld op de kar. Met zo'n groep jonge mensen op het veld, dat was plezant en bovendien vonden we dikwijls ook nog leeuweriken jongen, die we dan naderhand konden opkweken om in te kooien in die speciale kooien met een laken in de de zoldering van de kooi gespannen... Nu zijn de patatten pas veel later "rijp"... Dat komt door de moderne kweekpraktijken, waardoor de planten veel langer kunnen groeien, meer oogst opbrengen, en pas "doodgaan" op het moment dat de boer het zelf wil, dank zij allerlei kunstgrepen met chemische besproeiingen... Of dit gezond is ? Geen idee, maar het is zeker niet meer echt natuurlijk... en ik ken boeren die hun eigen voorraad op een apart hoekje zetten, zonder al die scheikundige middelen... Ook al niet van aard om je gerust te stellen...

De aardappel is uitgegroeid tot een volledige en volwaardige industrie. Hier in Mater hebben wij zo'n bescheiden bedrijfje staan, waar ze een heel gamma van aardappelproducten maken. En dan spreken we nog niet van de chips, wat weer een industrie op zich is.

De brave man op de boot van Columbus zal wel nooit gedacht hebben dat die rare knollen de wereld zo fundamenteel zouden veranderen !

enne weet je... onze aardappel is een van de weinige dingen waar de vitamine K inzit... en die vitamine is belangrijk!

Dus: vivan de patat !

tot de volgende ?

't Is weer voorbij, die mooie zomer...

Image via Wikipedia

Hopelijk maar voor eventjes, maar na een paar dagen zon waren vannacht weer plots alle hemelsluizen geopend, en lag ik te luisteren naar de kletterende regen...
Dat kwam omdat ik weer eens niet kon slapen. Pijn. Maar ik weet waarvan! Gisteren hebben Anny en ik eerst het kanaaltje tussen mijn twee vijvers eens duchtig opgekuist en heel wat van de plantenmassa weggedaan (De kippen zijn er gelukkig mee), dan hebben we de filter van de vijvers helemaal leeggemaakt, en de filtermassa gereinigd voor hergebruik, dan de pomp gekuist en weer in bedrijf gesteld... Een heel werk, en heel de tijd heb ik serieus pijn gehad, en natuurlijk was die pijn dan ook niet in één,twee, drie weer weg. Maar vanmorgen heb ik toch mijn turnoefeningen kunnen doen, en nu gaat het weer.
Het water stroomt weer van de ene vijver naar de andere via de pomp, en stroomt dan langs het kanaaltje terug. Ondertussen loopt het nog eens door de filter. Het water ziet er al behoorlijk klaar uit, ondanks al dat gewoel en gewroet... Alles werkt dus naar behoren.

Het zwaarste werk was het verwijderen van de overtollige planten uit het kanaaltje. Alles één soort plant, waarvan ik ooit, lang geleden een minuscuul scheutje kreeg van Erwin, mijn Waalse vriend... Maar het is een van die planten die woekert! Heel mooi, heel decoratief, maar nu en dan moet je onverbiddelijk gaan snijden om de boel meester te blijven. Maar mijn vijvers blijven klaar en helder.

Het enige waar ik wel eens wat last van heb, zijn draadalgen, maar sinds een paar jaar heb ik ook dat bijna niet meer. Hopelijk blijft de vijver nu zijn biologisch evenwicht min of meer behouden. Min of meer, omdat het niet mogelijk is een werkelijk evenwicht te hebben in een vijvertje in de tuin, tenzij je er geen of amper een paar vissen in zet. In al de tuinvijvers zijn er veel te veel vissen om van een werkelijk evenwicht te kunnen spreken. Vandaar al de technische hoogstandjes met pompen, filters en biologische reiniging via een kanaaltje.

Wel kom ik gekke dingen tegen dank zij dat kanaaltje... Gisteren zat ik mijn vissen te bekijken in de kleine vijver. Daar zitten normaal gezien in: twee roodgekleurde voorns (voornen?), twee kleine zeelten, blauwbandgrondels en een ander soort gele grondelachtigen. Maar tot mijn verbijstering zag ik plots een grote zeelt zwemmen, waarvan ik dacht dat hij de winter niet had overleefd, en ook nog een karper van zo'n 12 à 15 cm... Waarvan ik vermoed dat hij ook op een of andere manier via dat kanaaltje moet zijn overgezwommen van de ene vijver naar de andere... Dat lijkt jou misschien logisch, maar het is het niet, want van de enen vijver naar de andere zwemmen is onmogelijk! Ten eerste verlaat het water de ene vijver via een overloop, een klein watervalletje van zo'n twintig cm, valt dan in een bak die dicht begroeid is met planten, moet daar tussen door vloeien, om weer bij een watervalletje te komen van zo' veertig cm. Dan pas ben je in het kanaaltje aanbeland, en dat was zo dicht begroeid met planten dat ik mij niet kan voorstellen hoe een vis daar ooit doorheen is geraakt... Maar ze hebben het gedaan, want ze zijn van de ene vijver in de andere beland!

Erg is dat niet, maar nu zit er in die ene vijver een eenzame zeelt, en de bedoeling van het inkweken van karperbloed in de goudvissen is ook vervlogen... nu ja, ze moeten het zelf weten, ik kan ze niet terug gaan vissen, zonder alles te verstoren, dus moeten ze maar blijven waar ze zijn.

Mijn filter is een klein tonnetje, van zo'n zestig liters, maar je kunt niet geloven welke massa slib daar in zat !!!!

Ik heb vastgesteld dat ik een onvermoede lezer bij heb van mijn blog... Hendrik, de verantwoordelijke van Ziekenzorg leest mijn blog ook nu en dan. Dat weet ik omdat hij het me vertelde tijdens een telefoontje waar hij me vroeg of hij een artikel van mij mocht overnemen in het bestuursblad Houvast van Ziekenzorg. (Geen probleem). Ik heb het gevoel dat hij mij ook stilletjes aan het voorbereiden is om eens les te geven aan de andere verantwoordelijken van de Crea of Hobby afdelingen van Ziekenzorg. Ik heb daar geen probleem mee als hij rekening houdt met mijn toestand... Ik kan dat niet uren aan een stuk... Maar veel verder moeten ze niet gaan, ik wil dat ook dat voor mij een hobby blijft, geen corset, geen dwanggordel... Het moet leuk blijven.Want anders werkt mijn toverformule niet meer! Je weet dat mijn favoriete pijnstiller is: het zich bezighouden, en daardoor de pijn naar de achtergrond duwen. Op het ogenblik dat het echter niet meer een ontspannende aangelegenheid is, werkt die formule niet meer!

Volgende maand maken er zes mensen een egel, en ik heb nu al verzocht om oude dweilen mee te brengen, om daarna aan de kerststallen te beginnen. Eigenlij is het woord verkeerd, het zijn in feite grotten die we gaan maken, waarin dan de kerstbeeldjes gezet worden, zodat de stal in een grot is gelegen. Het is een heel mooi resultaat, en de oudste inspiratie van die grot komt nog van bij mijn vriend Claude, uit mijn kindertijd. Georges, zijn vader had een grot gemaakt in een soort stevig bruin papier, die dan beschilderd en bestrooid was met "gras" uit de modelbouw. Het is iets dergelijks dat wij doen, met een oude dweil in de plaaster gedompeld en gedrapeerd over een vorm in ijzerdraad... We zetten er dan nog wat boompjes en struikjes op, de top in rotskleur, de helling met gras bestrooid op lijm en laat je fantasie maar verder invullen... Het wordt een gans laandschap !

Indertijd heb ik er hier zeker al een twintigtal gemaakt, en blijkbaar breekt die tijd nu weer aan... Dacht ik nog wel dat de kerststalletjestijd voorbij was aan mijn leeftijd.

Het blijft leuk, en ik heb de indruk dat er meer en meer "beweging" komt in de groep! Dit keer was het gewoon kaartjes maken, maar iedereen was druk in de weer, en werkte als hing het leven er van af. Heerlijk is dat! Toen ik er bij kwam was het een veel stillere groep, maar met de nieuwe dingen die we telkens maken, is er weer schwung gekomen, en wordt er druk en vol plezier gewerkt. Dat is ook de bedoeling. Daaraan zie je dat het goed is dat er nu en dan wat nieuw bloed komt, en vooral dat je voortdurend met nieuwe dingen kunt afkomen. Dingen die ze zelf kunnen maken, en waar ze trots op kunnen zijn. Dus moeten we ook voortdurend op jacht gaan naar nieuwe haalbare projecten. Haalbaar voor het kunnen van de groep, maar ook haalbaar op financiëel gebied. We hebben immers te maken met mensen met een klein inkomen. Gelukkig heb ik niet alleen een massa boeken om te lezen, maar ook een heel pak over doe het zelf en hobby en knutselen en noem maar op, waarin ik inspiratie kan vinden. Het is ook heel goed dat we nu en dan met andere verantwoordelijken bijeen komen, en ideeën kunnen uitwisselen.

Mocht jij soms ideeën hebben,of sites kennen waar je heel wat kunt vinden, laat het me weten, mijn dank zal groot wezen...

tot de volgende?

Weet je nog wel? Die avond in de regen...

Image by FaceMePLS via Flickr

Hoe kom ik in hemelsnaam op dat liedje? Het spookt al enkele uren door mijn hoofd.
Heb jij dat ook ?
Dat soms zo'n idioot melodietje in je opduikt, en dan maar niet meer weg wil?
Ik moet nog een kind geweest zijn toen dat liedje op de radio kwam. Het is Nederlands, maar wie de zangers zijn weet ik niet meer...Maar het is van lang geleden, en plots, zo maar zit dat te zeuren in mijne kop. Met van die echte karamellenverzen, "zowat kwart voor negen, heel verliefd en heel verlegen..." djudedju...

Het was een van die perioden waarop het Nederlandstalige lied nogal op wat belangstelling kon rekenen, want dat is niet altijd het geval! Er zijn dan plots weer perioden waarbij het helemaal uit is te zeggen dat je wel eens graag luistert naar Nederlandstalige muziek, en net als je het gewoon bent te luisteren naar Engelse Bullshit, is het plots weer mode van luidop mee te brullen met "Laat het gras maar groeien" of "Kwart na tweeën"... Wie bepaalt dat ?

Maar er zijn meer zo'n dingen!
Herinner je je nog die periode waarin alle auto's zo nodig van die haaievinnen hadden? We vonden dat toen allemaal wrêe wijs... Als we nu zo'n oud vehikel zien, dan zitten we diep te denken wat ons in hemelsnaam toen bezielde om dat mooi te vinden...

En toch... Ergens zit er een grote modemanitou die ons allemaal dicteert dat we nu dit moeten mooi vinden, en vanaf zeven december ons bewust moeten worden dat het eigenlijk op niets trekt en dat dat nieuwe pas je het ven het is.

En het gekke is: WIJ LOPEN MET ZIJN ALLEN DAAR MET OPEN OGEN IN!

En maar kopen, en maar betalen en maar mee zijn met je tijd, en maar modebewust zijn...
Ik ben er een die daar niet echt helemaal in het voorgeschreven lijntje loopt, maar toch betrap ik er mezelf op dat het beeld van mooi ook bij mij evolueert onder druk van die ongeschreven wetten. Ook al volg ik het niet zelf voor mijn eigen, ik ondervind dat mijn gevoel voor schoonheid er toch door beïnvloed wordt. Ik vind dat raar, gek, bizar...

Hoe kan het dat die auto met zijn haaievinnen eerst als het summum van schoonheid telt, en nu plots als knoertlelijk ?
Hoe komt het dat er ondanks alle modedruk, toch enkele dingen zijn die mooi blijven, die de trends overleven ?
En vooral wie bepaalt dat? En waarom lukt dat bij bepaalde dingen niet, die plots alle druk weerstaan en verheven worden tot tijdeloos?

Sinds onze Bart designer is, en heel wat van die beurzen afloopt, heb ik het idee dat de daders in die richting moeten worden gezocht, daar zie je plots de komende kleuren van het komende seizoen... Maar als je verder zoekt, dan lijkt het niet daar te liggen, maar veel verder. Die modegoeroe's op die beurzen vertellen immers dat zij die modekleuren ook niet zo maar uit de blote blauwe lucht plukken, maar dat zij "trendwatchers" op de baan sturen, om te kijken wat er begint te leven bij de mens. De Mens. En op basis van wat zij zien bij de mensen, gaan zij dan het nieuwe kleurenpallet bepalen... Dus, het zijn de gewone mensen, die de modegoeroe's commanderen, die uiteindelijk de mode bepalen.
?????????????????
Wij gaan die kleuren dragen omdat die goeroe dat vertelt, en die goeroe vertelt dat hij die kleur tot mode verhief, omdat De Mens, die kleur begon te verkiezen???
Snap ik niet.
Zal wel aan mij liggen.
Maar als ik het goed begrijp, ben ik, omdat ik de mode niet volg, een van de trendsetters voor de komende mode? Of ik zou het kunnen zijn??? Dus, als ik hier nu zit met een kardinaalrode t-shirt aan, die ik kocht omdat die in aanbieding waren wegens onverkoopbaar kleur, dan kan dat eigenlijk veroorzaken dat jullie volgend jaar allemaal in een kardinaalrood broekpak rondkuieren???
Te gek, joch !
Ik moet eens goed nadenken welke sublieme, uitdagende dingen ik nog in mijn kast heb liggen !
Ergens liggen er nog van die schreeuwerige Hawaïhemden, dingen die al eeuwen lelijk zijn, ik ga eens zoeken waar die liggen, of zijn die al naar spullenhulp gegaan, en loop er nu ergens een dikke neger in de brousse rond met mijn hawaïhemd ?
Is die daar bezig de mode in een te gekke richting te sturen?
Heerlijk...
Want eigenlijk wil dat gewoon zeggen dat we eigenlijk, gewoon door niet mee te doen met de trends, de trends gaan beïnvloeden... Zit er ergens zo'n trendwatcher op een caféterrasje naar de mensen te kijken, en ziet hij die dag zo'n twintig mensen met van die goedkope kardinaalrode Tshirts, dan is het van dadde ! Dames, hou je vast aan je bretellen, volgend jaar kardinaalrood !! en met bretellen, ik heb er nog ergens liggen, van die wrêe wijze, in een fel kleur met stripfiguurtjes op...
djudedju...
Het gekke is eigenlijk dat we dat allemaal ondergaan. Tot meerdere eer en glorie van de economie.(En van de portemonnaie van de modeontwerper!)
De dames dragen hun haren op die manier, in die kleuren, de heren vinden het tof om een look te hebben van een ongeschoren vuile vent, met een stoppelbaard van enkele dagen oud... omdat dat mode is... Ben jij een van die sukkels met zo'n stoppelbaard? Dan heb ik compassie met u! Want als ervaren baarddrager, weet ik dat er één verschrikkelijk moment is in het leven van een baardkweker: het moment dat het stoppels zijn van een paar millimeter, dan jeukt het aan alle kanten. Je moet wel gek zijn om hele dagen dat jeuksel te verdragen omdat het "in" is ! Scheer hem af of laat hem staan, maar hou hem in hemelsnaam niet op dat punt van eeuwige jeuk !

En doe en draag wat jij leuk vind ! Maak je eigen mode! en vraagt men je iets, zeg maar dat jij trendsetter bent, dat ik het gezegd heb. En voel je happy !
Voor mij moet kledij in de eerste plaat gemakkelijk zijn.
Als wij hier, in een ver verleden, overgegaan zijn op het dragen van kleren, dan was dat met als enige doel: je beschermen tegen de kou en de eeuwige regen. Meer niet. Dus zal het wel de bedoeling geweest zijn kleren te vinden die warm en waterdicht waren. En vooral kleren die je niet hinderden bij de jacht en het dobbelspel (Volgens mijn geschiedenisboekje van het eerste studiejaar). dus moest je je vrij kunnen bewegen, mocht de kledij niet van verre geroken kunnen worden, en mocht de kledij geen schurende geruchtjes maken die het wild zouden verwittigen van je komst. Maar laat ons gewoon halt houden bij dat "vrij kunnen bewegen"... Ik zie je geen twintig kilometer achter een aangeschoten oeros lopen, als je een spannende plastron rond je nek hebt... of een broek die veel te strak is en te veel spant aan je buikzone, een deel van je lichaam waar de ademhaling plaats zoekt...
Nee, geef mij maar zo'n losse trainingsbroek en een ruimzittend tshirt, of in de koudere periode een ruim sweatshirt... en iedere keer als ik ergens heen moet waar ze die kledij niet gepast vinden, zit ik in mezelf te grommelen tegen conventie en dergelijke beleefdheden...Net of je bent bellefder met een das om je nek en een "gekleed" pak. Volgens mij moet het pak niet gekleed zijn, de bedoeling is dat ik gekleed ben, en gemakkelijk...ruim, los...

Maar ja, ik krijg al mailtjes over mijn kledij bij het vissen van mijn zuster...
Zij is duidelijk niet akkoord met mijn inzichten in de duistere wereld van de mode...
Hé, zus, ik ben een trendsetter !
Alleen, ik loop niet genoeg voorbij het juiste caféterrasje, ik weet die trendwatchers niet juist zitten...
dju

tot de volgende ???