de nachtspiegel

Nachtspiegel, wellicht nu niet meer vermeld in van Dale... was ooit een synoniem voor po... Nachtemmer ofte pispot...
Maar daar wil ik het niet over hebben... Ik heb het over een echte spiegel voor 's nachts.
???
Voor uitleg moet je bij mijn parkiet zijn. Hij heeft ontdekt dat hij volkomen uit het licht kan gaan zitten, als hij zich achter de spiegel plaatst in zijn kooi. Daartoe gaat hij helemaal op het randje van zijn stok zitten, duwt de spiegel weg van de kant, zodat die gewoon voor en tegen hem komt te hangen. Het licht mag nu branden, meneer zit in de schaduw van zijn zelfontworpen paravent... In dit geval misschien beter een paralumière genoemd?

Het is niet toevallig één keer, nee, iedere avond herhaalt zich dat fenomeen. Meneer wil rusten, en dus doet hij - op zijn manier- het licht uit.

Ik zou er misschien een foto kunnen van nemen, maar dat zou dan onvermijdelijk met flits zijn, en ik wil dat beestje niet doen schrikken. Ik wordt ook niet graag gewekt. Zeker als het niet nodig is.

Bovendien zou je op de foto alleen een spiegel zien en daaronder een staart. Meer is niet zichtbaar. Dat is precies de reden dat we zijn vreemde gedrag opmerkten ! We zagen het beest niet meer in zijn kooi ! Hij zal toch niet... Nee, daar zit hij, helemaal verdoken, buiten zijn lange platstaart.
Onze parkiet is een roodrug, een van de Australische platstaartparkieten.
Normaliter zijn dat groene parkieten met een mooie rode rug (de mannen). De onze is een knalgele vogel, met heel wat knalrode vlekjes op zijn rug. Mooi beestje, en heel lief.

Hij zit nu in Jacko's kooi... Een dikke week terug is onze papegaai heel plots gestorven. Het beestje kwam nog eens een kopje geven aan Anny, en kreeg plots een hartaanval, sidderde nog even, viel van de draad naar beneden en was dood. We hebben hem begraven in de tuin. Een gezel die wij hier al meer dan 20 jaar hadden. Hij kwam van bij Veerle, en zij kocht hem als een volwassen dier, waarvan we de leeftijd dus nooit hebben geweten.

Weer een dier minder. Vroeger hadden we veel meer dieren, honden, katten, vogels, vissen... Nu zijn de katten en de honden er al niet meer, en nu ook de papegaai niet meer... Anny wil geen dieren meer. Ik wel, maar ik begrijp haar, zij zit met het werk en het vuil van die beesten. Het enige wat ik zelf onderhoud zijn de vissen. Dat is mijn werk... Nu ja, de dekglazen worden gewassen door Anny, en zij staat buiten om het water aan te zuigen in de darm waarmee wij het water uit de bak hevelen, samen met het vuil. Maar filters en dergelijke , dat doe ik. Daar is een pak werk aan, maar dat is maar om de zoveel weken... Dus dat gaat wel.
In mijn grote bak (2 meter lang,70 cm breed en 60 cm hoog) zitten twee filters. De bak is te groot om het met één filter proper te houden. Er zitten zo'n 800 liter water in !

Maar om eerlijk te zijn, ik mis mijn hond, mijn kat, mijn papegaai...
Niet dat ik er zoveel mee bezig ben, maar het is leven in huis.
Ik hoop dat we niet met tijd en boterhammen moeten terugvallen op een huis met alleen maar twee mensen in.
Nu heb ik nog een kanarie die kweelt, een parkiet die fluit en rond klautert, schommelt, en probeert je aandacht te trekken met allerlei rare manoeuvres...en natuurlijk mijn vissen... Mijn levende televisie, veel beter dan de echte TV, want daar is er nooit een heruitzending !

Dat mijn kinderen en mijn kleinkinderen dierenliefhebbers zijn, dat is geen wonder... Ze kregen het met de paplepel opgediend !

Maar ook dieren zijn niet meer zoals ze waren... Of liever, wij behandelen ze heel anders dan vroeger...
Het best zie je dat bij de honden...
Toen wij pas getrouwd waren hadden wij al een hond. Dat beest at de restjes van de tafel en vooral veel oud en keihard brood. Daar was hij gek op, en als hij de kans zag zou hij de zak oud brood hebben meegesleurd in zijn hok. De hond sliep niet binnen in huis, maar in een stal, waarvan de deur open bleef staan. Zijn bed had hij gemaakt in de bak onder mijn werkbank. Ten zijne gerieve legden we daar enkele oude aardappelzakken in, om warm te liggen.

Onze laatste honden, die sliepen in huis, zelfs in de slaapkamer (niet in bed). Kregen speciale hondenbrokken, en hadden speeltjes. Eén van de honden was wel nog steeds verlekkerd op oud brood... Brood die we nu niet meer houden voor de honden, maar voor de geitjes van Bart.

Als je de kat bekijkt, dan zie je hetzelfde scenario... De eerste kat sliep buiten at van de restjes (delen met de hond !), en sliep meestal in het duivenhok bij de duiven (waar hij nooit ook maar een veer van aanraakte)... De laatste kat sliep in een kattenmandje, at kattenkorrels en nu en dan blikvoer voor katten, uit een eigen bakje... waar de hond niet mocht aan komen. Kat en hond waren beste maatjes en sliepen soms samen in één mand.

Kortom, dieren hebben mee geprofiteerd van de welvaart van hun baasjes. Als je nu honden bekijkt, dan heb ik er soms medelijden mee. Ze worden niet alleen vertroeteld, ze worden gedwongen zich als kleine mensjes te gedragen. Met kleren aan, ze mogen niet eens meer lopen, maar worden gevoerd in een soort kinderwagen... Ik geloof nooit dat die honden gelukkig zijn ! Honden moeten kunnen rennen, spelen, blaffen en... hond zijn...

Met katten gaat het dezelfde weg op ! Ik kreeg al mailtjes met katten waarvan de pels gekleurd werd of geknipt...Arm beest !

Dat is niet meer vertroetelen, dat is volgens mij een veredelde vorm van mishandeling. Laat het dier dier zijn !
En eigenlijk... ik kan me niet ontdoen dat we een beetje hetzelfde doen met onze kinderen ! Laat het kind eens kind zijn ! Laat het spelen en ravotten, maak er geen drama van als het een buil valt of een wonde heeft die moet genaaid worden... Dat hoort bij het opgroeien !
Eigenlijk moeten we eens meer kijken naar al die TV-uitzendingen over de Zoo... Daar zie je, hoe ze alles proberen om de dieren een zo normaal mogelijk leven te laten leiden. Hoe ze minder dieren houden om plaats genoeg te hebben voor de dieren die wel blijven, opdat ze normaal kunnen bewegen, rennen, klauteren en door de bomen zwieren. Enorme volières waar devogels werkelijk kunnen vliegen en niet meer gedwongen zijn van van stok naar stok te hippen.

Heb je een kanarie? Mooi ! Maar zorg dat de kooi ruim genoeg is, zodat hij niet zo maar van stok op stok kan hippen, maar dat hij zijn vleugels minstens moet openslaan ! Heb je een goudvis ? Mooi, maar zorg dat het beest kan zwemmen, dat het schuilplaatsen heeft en dat het water regelmatig ververst wordt op de juiste manier ...
Doe je dat ? Goed zo, dan ben jij er ook eentje die zijn hond laat rennen en spelen... en niet in een mantelpakje in een kinderwagen zet.
En wellicht - hopelijk - ben je dan ook iemand die een kind eens kind laat zijn, die het kan verdragen dat ze spelen, dat ze lawaai maken... en zet je ze niet hele dagen voor de TV of Computer en aanverwanten...

Laat de natuur nog zijn deel doen in de opvoeding... Van dier... en mens !

tot de volgende ?