English: The Flemish poet Paul van Ostaijen (1896 - 1928) (Photo credit: Wikipedia)Ik ga straks eventjes bellen... Kwestie van zeker te zijn, en de lesuren te kennen. Lesuren die ik wil volgen, want vorig jaar zat ik eigenlijk ook in twee klassen, bij twee leerkrachten, omdat ik 's avonds niet ga, en dus alle daguren probeer mee te pakken. Wellicht wordt het weer zoiets, maar nu zaterdag ??? Ik ga bellen. Straks of morgen, want straks komt Marc op bezoek.
Hé, dat doet me denken aan "Mark groet 's morgens de dingen" hoe noemt die dichter weer ? Schiet me niet te binnen. Nu ja, dat is den diene van Singernaaimachine en van Melopee en zo... Heel mooi ! Ik heb twee boeken met zijn werken. Maar zijn naam? Oh ja: Paul Van Ostaijen... djudedju, ik wordt oud. Correctie, volgens mijn kleinkinderen ben ik oud.
En ze hebben gelijk ! Toen ik hun leeftijd had, vond ik zelfs mijn eigen vader en moeder al oude mensen. Gek hoe je het begrip oud altijd voor je uit schuift. Zelf ben je het blijkbaar nooit, zij die ouder zijn, zij zijn het. Laatst zat ik te babbelen met iemand van 86... dat is een oude mens, maar dat ben ik ook binnen 20 jaar, als ik zo ver geraak. Ik schrok er een beetje van. Dat oud komt toch dichterbij. Zou die mens zich oud gevoeld, oud geweten hebben? Of schuif je op die leeftijd dat nog steeds vooruit?
Ik denk dan aan tante Climme (Van Clemence), die kwam toen ze al dik 90 was, op bezoek bij ons moeder. Ze was wat later dan anders en ons moeder vroeg of de bus vertraging had... " Awel," Begon mijn groottante, "'t Is wat hé, op Petit Paris stapte er daar zo'n oude doos op de bus, ze geraakte er bijna niet meer op, 't bleef duren ! 't Was er verzekers eene van tachtig ! Zo'n oude mensen moesten niet meer met de bus reizen hé !" Dat zijzelf negentig was, daar ging ze straal aan voorbij... Oud was geen kwestie meer van jaren maar van bewegingskunst...
Vannacht , toen ik naar het toilet moest, dacht ik er bij tijds aan dat men deze nacht aan de waterleiding zou werken, tussen 22 en 6.30 uur... Dus niet doorspoelen !!!! Ik dacht zelfs aan Anny, en deed het deksel van het toilet dicht, zodat ze hopelijk zou merken dat er iets abnormaals aan de hand was, en denken op het schrijven van de waterdienst... Niet dus... Ik werd wakker van het psshhtbrrsshtpruttelpruttelbrrpssht... "G' hebt doorgetrokken !" "Ja, ik was 't vergeten..." Geprobeerd van dat kraantje achter het toilet dicht te draaien, maar dat lukt niet (Dat lukt nooit, dat zit altijd vast !) Anny dus achter een vise-grippe (hoe heten die dingen in het Nederlands?) en dat ding dichtgedraaid...
Vanmorgen eerst alle kranen wat laten lopen, waarbij ze pruttelend ijzermoer spuiten, en je dan ook nog eens alles moogt afkuisen...
djudedju.
Ik vraag me af... als je braaf doet wat de waterleidingsdienst van je vraagt, en niets laat lopen tijdens die periode van werkzaamheden, heb je dan ook nog dat roeste water, of gaat dat lijden aan je voorbij ?
Ik zal het wel nooit te weten komen, want vergeet Anny het eens niet, dan doe ik dat wel... Ik heb het ooit eens gedaan twee minuten nadat Anny me verwittigde van niet door te trekken... Niet dat ik het vergeten was, maar het is zo'n automatisme hé? Je gaat naar het toilet en als je recht staat, duw je in een beweging door op de knop... Je denkt daar niet meer bij na.
Zo zijn er een hele boel dingen, die je doet zonder echt bij na te denken, of liever je denkt wel na, maar niet op wat je aan het doen bent.
Ik stel soms met wat schrik vast dat ik dat zelfs doe als ik met de wagen aan het rijden ben. Op een vertrouwde weg, rijd je niet met alle aandacht, je rijdt gewoon, zonder na denken, tenzij het heel druk is, en je gedwongen wordt alert te blijven. Maar is er normaal verkeer, dan ben je er eigenlijk niet echt meer bij. De auto rijdt met jou. Is het een redelijk lange weg, dan heb ik soms: "Waar ben ik nu al?"... en ik moet warempel eens goed kijken om te zien waar ik al zit. Maar misschien woon jij wel in een streek waar het altijd druk is, waar je altijd alert moet zijn... En snap je niet eens wat ik bedoel.
Nee, dat heeft niets met dat oud worden, dat heb ik al altijd gehad, van zodra ik echt op mijn gemak met de wagen rij... Dus van zodra ik rij-ervaring genoeg had om op mijn gemak te rijden...
Ik ben ook een rustig chauffeur. Ik rij niet vlug, en ik ga nooit bumperrijden. In tegendeel, ik laat altijd ruimte tussen mijn wagen en de voorligger, zodat ik tijdig kan reageren, en aan de lichten kijk ik van ver, en laat me al van ver stillekes uitlopen als ik zie dat ik toch voor het rood sta of ga staan. Je wint toch geen seconde met voluit te rijden en dan op je rem te moeten staan...
In een ver verleden ben ik ooit aan de maximum toegelaten snelheid van Oudenaarde naar Oostende gereden, dat is ongeveer 100 kilometer. In het terugkeren reed ik dan op mijn gewone rustige manier... Het scheelde geen minuut in tijd... Moet je voor minder dan een minuut je leven riskeren? Nee toch ?
Ik ga stoppen, seffens staat Marc hier ! Tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten