Handsfree... (Photo credit: Sonal And Abe)Wat er teveel aan is? Hij toont het uur, de dag, de maand, het nummer van de beller, en als je een oproep mist, dan staat er een vervelend klein lichtje te pinken.
Allemaal dingen die ik van een telefoon niet vraag. Ik vind het al erg dat Belgacom mij terugbelt als er iemand lang genoeg de telefoon heeft laten rinkelen om zelfs Belgacom wakker te krijgen.
Volgens mij ging dat vroeger veel handiger. Als er mij iemand opbelde, en ik was er niet, dan moest hij of zij maar eens terugbellen. Deed hij of zij dat niet, dan zal het wel niet belangrijk zijn geweest. Nu verwacht men dat ik terugbel. En dan krijg je te horen dat ze niet meer weten waarvoor ze eigenlijk belden. Tararara...
Ik hou van eenvoudige apparaten, die doen wat ik van ze verlang. Apparaten die er zijn om mij te helpen, en niet om mij op te solferen met een pak nieuwe taken. Als ik dingen wil doen, dan is dat mijn eigen keuze, mijn eigen beslissing... Nu dus niet meer. Nu beslist een apparaat dat ik zal en moet terugbellen.
Nog een beetje, en mijn auto zal mij uit mijn zetel toeteren, en mij voeren naar X of Y, omdat die heeft gezwaaid naar mij, en ik niet heb teruggezwaaid. Dat is immers een verwijt die ik dikwijls krijg: "Ik maar zwaaien en met mijn lichten "pinken", maar gij, niet kijken en doorrijden !" Ik heb het dan gewoon niet gezien, maar dat wordt door de tegenpartij als onmogelijk bekeken, en alleen te danken aan mijn slechte wil.
Al hun getoeter, gepink en gezwaai niet gezien? Dat kan niet, dat is onmogelijk.
Tot mijn eigen verrassing stel ik vast dat ik aan die toeterende zwaaiers geloof begin te hechten. Waarom zou ik anders een telefoon hebben gekocht met van die joekels van knoppen, omdat men mij zegt dat ik niet meer zie, een telefoon met een luid belsignaal, omdat ze me zeggen dat ik niet meer hoor, en daar bovenop nog een zwaailicht op mijn telefoon om toch, ondanks al mijn gebreken, mijn aandacht te trekken...
Het helpt niet...
Ik hoor nog steeds beter het gerinkel van mijn oud toestel in de voorplaats dan dat moderne geblaat, ik zie dat zwaailicht enkel als men er mij op attent maakt, en ik vind die grote knoppen ambetant omdat ik nu grotere bewegingen moet maken om een nummer in te toetsen...
Ik heb hier nog ergens een antieke telefoon liggen, met een joekel van een bel, en een hendel om de centrale mee wakker te krijgen, waar je dan in schreeuwen kunt dat je nummer zo en zo wilt spreken. ...
Maar er zit geen juf meer in de centrale van de telefoon, alleen een pak piefjes en pafjes die automatisch je oproep naar de verkeerde persoon doorverwijzen.
Tegen piefjes en pafjes kun je roepen tot je een ons weegt, ze doen niks zonder dat jij op jouw piefjes drukt.
Ik heb heimwee
heimwee naar dat simpele toestel uit mijn jeugd
een zwart bakelieten ding, met een grote hoorn waaraan je duidelijk zag waarin je moest roepen en waaraan je duidelijk zaagt waaraan je moest luisteren, geen toetsenbord met piefjes en pafjes, maar een draaischijf om je nummer mee te vormen, een joekel van een belsignaal, een een vrolijk gekraak op de lijn. Niks geen knoppen om terug te bellen, of om het laatst gekozen nummer automatisch nog eens te draaien, niks geen systeem die je verplicht om terug te bellen naar het gemiste nummer... Nee het was gewoon een telefoon, pur et simple...
Heb jij ook het gevoel dat je niet meer leeft zoals je wil, maar dat er een heleboel dingen zijn die je leven dirigeren, in richtingen die jij echt niet wilt ?
Ik kan geen kwartje kilo suiker meer kopen, ik vind geen klompen kandijkristallen meer op stukjes koord, de melkboer schept de melk niet meer met een vertinde maatbeker in de pan die ik aan de deur zet, met het geld er in...Als ik nu een paard voorbij zie komen, dan is dat geen beest die werkt, maar een luxe-artikel.
djudedju
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten