Nederlands: TEKENING UIT HET MIDDEN VAN DE 19E EEUW.BEWERKT EN IN GRIJSTINTEN AFGEBEELD. Bewerking van een litho uit het midden van de 19e eeuw. Voor de bouw van de huidige Korenbeurs in 1880. Bron: knipsel Dagblad van het Noorden. Auteur onbekend maar gezien de leeftijd al meer dan 100 jaar dood. Der Aa-kerk, Groningen, the Netherlands, middle 19th century (Photo credit: Wikipedia)Hoe kom ik daar in hemelsnaam op, op dat liedje uit mijn kleutertijd... En meer dan die wiezewiezewiesbombom en dat victoria herinner ik me er niet van? Er moet wellicht meer geweest zijn, maar ik herinner me zelfs geen woordloos stukje melodie buiten dat wieze...
Heb jij dat ook? Zo nu en dan - God mag weten waardoor- dat er zoiets uit een heel ver verleden opduikt, en eventjes blijft hangen. Ik moet maar mijn ogen sluiten en ik hoor heel ons gezin zingen, uit volle borst. En meteen zit ik weer in de badkuip... Nu ja, badkuip, een zinken bassin die midden op de kekenvloer stond, en waar wij als kinderen één voor één in gezet werden, en proper werden geschrobt. Het zaterdagavond ritueel... En vader aan de tafel en na de was beurt, wij op zijn schoot en zingen maar... In de stille kempen, Als in de mei, Mijn Vlaanderen heb ik hartelijk lief, Wie zal er ons kindeke douwen... Al die oude liedjes die in mijn geheugen gebakken zijn, door dat wekelijks ritueel.
Toch kan dat al bij al niet zo veel jaren hebben geduurd, want van zodra wij de leeftijd hadden om het verschil te zien tussen mijn zus en ons, zal dat wel gedaan geweest zijn... Dat waren verboden onderwerpen in dat ver verleden.
Maar dat wasritueel, dat gloeiende kacheltje, de zinken teil en het feit dat wij bij pa op de knie gezet werden... dat is heel diep in mijn geheugen gegrift.
Net zoals de rouwtijd... Als er vroeger een overlijden in de dichte familie was, dan droeg men de rouw... Ik herinner me ons ma, die in de rouwtijd zelfs een zwarte voorschoot droeg in plaats van de gewone gebloemde schort. En wij hadden om de mouw van ons vest een zwart bandje... Wij waren in de rouw. Als mijn geheugen goed is, dan was voor een duur van zes weken... Dan speelde de radio niet (alleen voor het nieuws ???)... dan moest ons verdriet zichtbaar zijn.
Dat is er (gelukkig) allemaal niet meer bij. Verdriet hoeft niet geëtaleerd te worden, verdriet is een persoonlijk iets dat je op je eigen manier moet proberen te doorstaan.
Vroeger was dat allemaal anders. Je had veel meer uiterlijke leefregels. Er was veel meer etiquette, veel meer "hoe gedraag je je in het openbaar" dan nu. Nu is men veel losser, veel vrijer, veel minder gebonden aan uiterlijke gedragsregels. of dat altijd goed is, laat ik in het midden, maar ik stel vast dat mijn oudste zus daar nog veel meer van meedraagt dan ik en mijn jongste zus. Er was een soort generatiekloof midden in ons gezinnetje. En net in die uiterlijkheden was en is dat het best zichtbaar.
Ik vraag mij af of de media daar niet een grote rol hebben in gespeeld? Televisie met beelden van over heel de wereld, met regels van vreemde volkeren, die heel anders waren dan de onze... Ik weet niet meer in welk jaar onze buren een TV wonnen in de tombola, maar ik was nog een klein manneke, als ik daar bij "pee en mee" (geen familie) ging TV kijken... Ik vermoed dat het zo rond 1957 à 1958 zal geweest zijn, want ik herinner me nog de uitzendingen van de EXPO 58 te Brussel...
Die Tv, dat was een heel groot ding... als je daar de moderne TV tegenover zet, dat heb je met een veel kleiner meubel, een véél groter scherm en veel beter beeld... Maar dat oude zwarte/witte beeld, dat was voor ons een wonder iets. In heel de wijk was er nergens een TV, en onze buren hadden er een, en wij mochten daar gaan kijken ! Wauw !
Nu zou je echt moeten gaan zoeken, om een huis te vinden zonder TV... Zonder een hele wereld in huis...
Ik wordt oud... ik heb zo veel om terug te kijken, zoveel bladzijden in het boek van mijn leven. Ik ben een heel rijk man, want ik heb massa's heerlijke herinneringen, aan toffe mensen, heerlijke dingen... allemaal in een schatkamer die nooit echt toegankelijk zal zijn voor anderen, mijn eigen privé schat aan data. Oud worden is een groeiende bibliotheek aan herinneringen
Heerlijk toch ?
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten