een oude vriend...

Image via Wikipedia

Eigenlijk ken ik Germain al van toen ik nog een kleine Toon was... Germain was bouwvakarbeider, lid van de vakbeweging en bestuurslid in die vakbeweging, waarvan mijn vader propagandist was. Zo kwam Germain bij ons thuis, als vriend, en waarschijnlijk ook op bezoek bij zijn mentor, mijn vader.
Germain werd veiligheidsadviseur in de bouwnijverheid, een job die hem paste als een tweede huid. En toen ik hier in Oudenaarde propagandist werd van de vakbeweging voor de Houtbewerkers en Bouwvakarbeiders, was Germain nog steeds veiligheidsadviseur, en onder meer verantwoordelijk voor de veiligheid in de regio waar ik ook verantwoordelijk voor was.
De oude vriendschap werd meteen hernieuwd, en Germain zou niet in de streek komen werken, zonder eens binnen te springen. En in tegenstelling tot bij de collega's, sprong hij meestal niet binnen op mijn bureel, maar kwam hij bij mij thuis, op het middaguur, en hij at zijn boterhammen bij ons op, met een goede babbel er bij.
De vriendschap verdiepte, en toen Germain op pensioen ging, kwam hij met zijn opvolger op bezoek, en nadien kwam ook Herman hier zijn bokes opeten...Traditie moet er zijn!
Minstens ééns per jaar kwamen we samen met Germain, Herman en de respectievelijke echtgenotes, om de vriendschap levendig te houden... Tot ik door mijn ziekte die verplaatsingen niet meer aankon, maar dan hielden wij het sporadisch nog eens dicht bij de deur, en Germain, die kwam met zijn Georgette nu en dan eens langs...
Zo komt hij ook vandaag weer eens langs...
Een vriendschap van meer dan vijftig jaar, die voor mij begon in mijn kindertijd, en nog steeds bestaat. Sinds kort is Germain, ondanks zijn ondertussen respectabele leeftijd, toegetreden tot het heir van de kwampjoeteraars, en mailen we elkaar regelmatig en versturen elkaar leuke PPS-jes. Er is een nieuw facet aan de vriendschap gekomen, een nieuw blad aan een oude boom. Ik zit hier een beetje weg te dromen, kijkend naar een prachtige tekening van een koppel trekkende boerenpaarden, een van de werken van Germain die mijn huis opsieren. Germain is een begaafd aquarelist, en dus ook in de kunst vinden we elkaar. Niet dat we altijd dezelfde mening hebben, maar dat hoeft ook niet! Ik zou bijna zeggen, integendeel, want als je over alles hetzelfde denkt, waarover zou je dan nog moeten babbelen?

Dit is geen ode aan Germain, het is een ode aan vriendschap. Die over de grenzen van het werk is gegroeid en blijven bestaan, die er is ondanks een respectabel verschil in leeftijd (alhoewel dat steeds minder lijkt naarmate ik zelf ouder word) en ondanks de vele kilometers die ons scheiden, en ondanks het feit dat de liefde van een kant moet komen, omdat ik me niet meer zo ver kan verplaatsen zonder te veel pijn... (Eigenlijk zou ik weer eens moeten proberen om eens op bezoek te gaan bij de een of de ander die zo ver woont, gezien het feit dat de pijn er wel is, maar zich niet meer lijkt "vast" te zetten, maar ik heb schrik...schrik dat dit toch net te veel zou zijn... ik ben een kakkebroek)

Gisteren heb ik mijn eerste kerststal gemaakt, enfin, in plaaster, de afwerking moet nog gebeuren. Weet je, het was weer even zoeken, diep in mijn memorie scharten om weer te weten hoe ik dat indertijds deed... Het is maar als je er aan begint, dat je vaststelt dat er bepaalde dingen zijn waarvan je niet meer weet hoe het ook weer ging... Maar met de hulp van mijn wederhelft, die ook toendertijd altijd aan mijn zijde stond, was het er vlug terug, en nu staat de kerststal er, zij het in plaasterlijk wit... Een van deze dagen beginnen we met de afwerking. De denneboompjes, de gewone bomen, het gras en dergelijke aanbrengen... Het wordt mooi! Op de hobby maak ik er samen met de anderen, nog eentje, voor Monique, die momenteel in Duitsland zit, bij haar zoon. Het exemplaar dat ik nu maak, is het model, en zal nadien op de expositie te koop worden aangeboden. Het is tof weer echt aan een hobby bezig te zijn. Ik kan er niet genoeg reclame voor maken!

Maar ik meen het! Naar mijn gevoel zou men in het onderwijs veel meer aandacht moeten hebben voor pastische opvoeding, en dat niet alleen in de richting van echte kunst, wat voor een deel steeds desillusionair werkt, maar ook gewoon in het knutselen, je bezig houden met het maken van leuke dingen. Ik zou de kinderen een pak blikken dozen, kurken, WC-rolletjes en dergelijke geven, en hen gewoon opdragen daar iets mee te maken. Hun fantasie prikkelen, hen doen zien dat er in de vormen van heel gewone dingen ook ongewone vormen schuilen... Maar ja, dat mag niet! Want in het onderwijs breng je de kinderen niet in aanraking met WC-rolletjes, (de kans op microben!!!)en blikjes (de kans op snijwonden)... Het is echt een wonder dat mijn generatie al die risico's heeft overleefd! Wij dronken met zijn allen uit één flesje cola, plukten appels en aten die op zonder te wassen, en dronken melk recht van de koe (Als je niet oplette, dan stroelde de melker of melkster van dienst, de melk recht in je gezicht)

Bij het slachten van het varken hielpen wij bij het opvangen van het bloed, deden er een snede brood in en roerden het bloed tegen het stremmen, om er later bloedworst mee te kunnen maken. Hygiëne ? Nooit van gehoord, maar wel lekkere bloedworst!!!

Bij een onderzoek stelde men vast dat er minder microben zaten op de huid van die vuile zigeunerkindjes dan op de frisgewassen snoetjes van onze eigen nette hygiënische kindjes. Echt waar ! Dat de kinderen nu minder weerstand hebben komt wellicht mede door het feit dat ze minder weerstand opbouwen, daar ze te veel beschermt worden, te weinig met die microben en bacteriën in contact komen... Maar dat is weer een heel ander onderwerp. Vandaag komt Germain!

tot de volgende ? op de foto: het park te Oudenaarde, en het viswater met de vele karpers)